ท้องฟ้าเจิดจ้าที่บ้านวรณะ เหมือนจะมืดครึ้มลงอีกครั้ง เมื่อเธอมาถึงร้านกาแฟเล็กๆ ในย่านพลุกพล่านใจกลางเมืองในตอนบ่าย ถึงจะจัดการขนมชั้นของอัสดางไปแล้วระหว่างทาง แต่ท้องก็ยังว่างโหว่งอย่างน่าใจหาย

“ย้ายออกจากบ้านเนี่ยนะ?”

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอโพล่งออกมา ผู้คนแถวนั้นเหลือบมองมาที่ชายหนุ่มด้วยสองเหตุผล หนึ่งเพราะเขาทำเสียงดัง สองที่ยังคงมองมาอย่างอ้อยอิ่ง เพราะรูปลักษณ์ของเขา

หนุ่มรุ่นพี่ของเธอเป็นเป้าสายตาเสมอ ไม่ว่าไปที่ไหน กวิน ไตรภพลือชา เหมือนมีสปอร์ตส่องลงมาจากสรวงสวรรค์ ใช่ว่าจะหล่อเหลาเหมือนนายแบบกางเกงใน

เขาไม่หล่อเหลาเท่า...วรา

แต่เขามีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดสายตาคนเหมือนๆ กัน

มิถิลาจิบคาราเมลมัคคิอาโต้ช้าๆ อยากจะให้คาเฟอีนและน้ำตาลช่วยทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ทว่าคาราเมลหวานๆ กลับไม่ได้ช่วยลดทอนความขมขื่นในจิตใจ

“ทะเลาะกับพี่สาวกับป้าสะใภ้ของแกงั้นหรือ”

“ฉันไม่ได้ทะเลาะกับใคร” บอกเขาหมดอาลัยตายอยาก

“แน่นะ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ย่นคิ้วมองมา ท่าทางไม่เชื่อถือ

“อืม” ใช่...เธอไม่ได้ทะเลาะอะไรกับคนที่บ้านเลยจริงๆ แค่ฉกชิงว่าที่พี่เขยมาจากอ้อมอกของอมิตาเท่านั้นเอง

“เมื่อวานนี้ฉันไปหาแกที่บ้าน แต่ที่บ้านบอกว่าแกย้ายออกไปแล้ว ป้าแกทำตาวาวคอแข็ง แถมยังบอกว่าไปๆ ซะได้ก็ดี ฉันส่งข้อความ โทรไปทั้งหลายสายแกก็ไม่รับ”

หนึ่งในความใฝ่ฝันของมัทนา คือ กำจัดเธอออกไปจากบ้าน

อา...อย่าเพิ่งเข้าใจว่าหล่อนน่ะร้ายกาจ เหมือนแม่เลี้ยงใจร้ายในละครนะ หล่อนดูแลเธอดีตามสมควร ให้ข้าวให้น้ำ และเงินทอง (ที่เป็นของลุง) ใช้สอย คอยอบรมสั่งสอน แต่ใครกันล่ะอยากจะสิ้นเปลืองเงินทองเลี้ยงคนตั้งหนึ่งคนไว้ในบ้าน

เลือดเนื้อเชื้อไขหล่อนก็ไม่ใช่ แค่ญาติของสามี

‘จบแล้วก็ดีนะยัยมิลค์ จะได้ทำงานหาเงินทองเลี้ยงดูตัวเอง ไม่มีใครจะเลี้ยงดูเธอไปได้ตลอดๆ หรอกนะ’

ป้าสะใภ้พูดกลอกหูเธออยู่บ่อยๆ เหตุผลที่มัทนาไม่อยากให้เธออยู่ก็พอเข้าใจได้ เพราะเธอเคย แอบ ได้ยิน คนเป็นลุงคุยกับภรรยาบ่อยครั้ง

‘อรุณน่ะ มันนักเลงหัวไม้ นี่คงไปก่อเรื่องก่อราวไว้ ถึงเอาลูกมาทิ้ง’ ดนูพูดออกมาอย่างกังวลใจ

‘เมื่อไหร่เขาจะมาเอาลูกไป’

‘ไม่รู้...เขาไม่ได้บอก’

ประวัติโดยสังเขปของชีวิตวัยเยาว์ของมิถิลามีอยู่ว่า ตอนอายุได้ขวบกว่าๆ พ่อก็พาเธอมาหาดนู ให้มาอยู่ในบ้านวาสนาเลิศล้ำ มัทนาระแวงอยู่ คิดว่าเธอเป็นลูกติดเมียน้อยที่สามีซุกไว้

กระทั่งอรุณแวะเวียนมาเยี่ยมเธอในช่วงปีแรกๆ และหน้าตาเธอยิ่งโตก็ยิ่งไม่เหมือนดนู มัทนาถึงได้แล้วใจ

หลายปีแล้วที่พ่อเธอไม่มา ป่านนี้จะหนุ่มแก่ลงแค่ไหน มิถิลาก็สุดจะรู้ ส่วนแม่เป็นใครเธอก็ไม่เคยรู้จัก แม่อาจจะตายไปแล้ว หรือหนีจากพ่อไป ก็ไม่มีใครให้คำตอบได้ ชีวิตของเธอมีเพื่อวันข้างหน้า

เพราะข้างหลังไม่ค่อยมีอะไรให้นึกถึง

‘พ่อเราเขาก็ส่งเงินทองมาให้เราอยู่นะ’ ดนูบอกทุกครั้ง เมื่อหยิบยื่นเงินก้อนใหญ่ให้ ส่งยิ้มอบอุ่น ลูบผมเธอเบาๆ

‘เขาไม่ปล่อยให้อดตายหรอก’

มิถิลาถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย อัดอั้นจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไห้ไม่ออก เธอไม่ร้องไห้เลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา ยิ่งทำให้มัทนาและอมิตาฉุนเฉียวมากกว่าเดิม

ทำไมกัน...การไม่หลั่งน้ำตา ไม่ได้หมายความว่าเราไม่รู้สึกผิดนี่! สองคนนั้นมองไม่เห็นความรู้สึผิดในดวงตาเธอหรือ..เฮ้อ ทำไงได้ เงาเธอพวกหล่อนก็ยังไม่อยากจะแลนี่นา

“แกมีอะไรบอกฉันได้นะ”

ไม่...บอกไม่ได้ เรื่องฉาวโฉ่แบบนี้บอกใครไม่ได้จริงๆ เธอยังไม่กล้าบอกกระทั่งนีรนารถ ไม่ต้องการให้หล่อนมองเธอเป็นประหลาด น่ารังเกียจ นอนกับว่าที่พี่เขยตัวเองไม่ใช่เรื่องที่ใครจะรับกันได้ แม้จะไม่ได้ตั้งใจ แม้ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

“พี่มาหาฉันทำไม แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ฉันกลับมาได้สามสี่วันแล้ว นึกได้ว่าเป็นวันเกิดแก ก็เลยจะเอาของขวัญมาให้” ว่าแล้วเขาก็หยิบกล่องของขวัญใบเล็กออกมาจากอกเสื้อนอกที่สวม

วันเกิด…เธอแทบจะลืมไปเลย เพิ่งผ่านวันเกิดปีที่ยี่สิบเอ็ดของเธอมาได้ไม่ถึงสิบวัน เรื่องบ้าบอคอแตกก็ประดังเข้ามา น่าจะเป็นปีชงชองเธอเสียละมั้ง

“พี่ไม่จำเป็นต้องให้”

“ซื้อมาแล้วก็เอาไปอย่าให้เสียของ” เธอดึงกล่องของขวัญมาถือไว้ ซาบซึ้งใจอยู่เหมือนกัน เธอไม่เข้าใจว่าทั้งสอง คบหันกันมาถึงตอนนี้ได้ยังไง

“พี่จะอยู่นานแค่ไหน”

“คงสักพัก มีโปรเจกต์งานใหม่ที่กรุงเทพ พรุ่งนี้แกย้ายของเข้าไปอยู่ในอะพาตเมนต์ของเพื่อนฉันได้เลย มีห้องว่างเหลือพออยู่ ราคาแค่สามสี่พันต่อเดือน” มิถิลาคิดคำนวณเล็กน้อย เธอยังมีเงินเก็บอยู่บ้าง และอีกไม่กี่วันงานใหม่ของเธอจะเริ่มคำนวณเงินทอง

“โห...ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” กวินแค่ยักไหล่...

“ขอบคุณพี่มากเลยนะทั้งของขวัญแล้วก็เรื่องที่อยู่ ไว้ฉันได้เงินเดือนเดือนแรกเมื่อไหร่ฉันจะเลี้ยงข้าวพี่เลยหนึ่งมื้อ” มิถิลายิ้มหวานให้หนุ่มรุ่นพี่ ที่บางทีทำตัวเหมือนญาติผู้ใหญ่ของเธอมากกว่า

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ แล้ววันนี้แกจะไปนอนที่ไหน เมื่อวานไปอยู่ที่ไหน”

“บ้านเพื่อน” เธอโกหกส่งเดช

“ใคร? นอกจากยัยนีแล้วแกมีเพื่อนที่ไหนด้วยหรือ”

“เพื่อนใหม่ที่พี่ไม่รู้จักไง”

“สนิทสนมกันขนาดนั้นเลย?”

มิถิลาเสมองไปทางอื่น สองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมา ถ้านับสิ่งที่เธอกับวราทำด้วยกันในคืนนั้น ก็คงจะ...สนิทสนมกันมากอยู่ กวินเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

“เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว” เขาเลี้ยงกาแฟมื้อนี้ “โทรหรือไลน์หาฉันได้ ถ้ามีอะไร”

ร่างเล็กอุ่นใจขึ้น อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โดดเดียวจนเกินไปนัก

หนุ่มรุ่นพี่ทิ้งที่อยู่ เบอร์โทรไว้ให้ ก่อนจะจากไปแทบในทันที เพราะมี นัด สำคัญรออยู่ ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว เพราะเธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเธอจะไปที่ไหนต่อ

มิถิลาวางแผนว่าจะเชคอินโรงแรมนอนหนึ่งคืน แล้วค่อยถือกระเป๋าเข้าไปยังอะพาตเม้นท์ที่ว่า แวะเซเว่นอิเลฟแถวนั้น หาของติดมือติดไม้ไปกินประทังความหิวที่มักจะมาเยี่ยมเยือนบ่อยๆ พอจะหยิบกระเป๋าสตางขึ้นมา

หญิงสาวก็ตื่นตกใจ

“กระเป๋าตังค์ล่ะ”

กระเป๋าตังค์ของเธอหายไปไหน!?

To be continue…

ตัวอย่างตอนต่อไป...

เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกชุ่มแนบเนียนไปกับบ่ากว้าง เสื้อบางใสจนเห็นแผงอกกำยำ และกล้ามเนื้อหนั่นแน่น มิถิลาหลุบตามองต่ำ คลำฝ่ามือลงบนลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาอย่างอดใจไม่ไหว

“อู้ว....แน่นดีจัง"

สนใจติดตามข่าวสารหนังสือ ผลงาน และกิจกรรมจากพลิ้วแอดแฟนเพจไว้ได้นะจ๊ะ

www.facebook.com/PrumPrum.Pliw