ตอนที่204 ดาบสั้นนอเขาแห่งแสงเทวะ

วูบๆ ๆ ๆ!! วาบบบบบบ!!

ปรากฏแสงเศษเสี้ยวดวงจิตแก่นแท้ของคนผู้หนึ่งออกมา ชายหนุ่มรู้สึกแปลกตาเพราะคนผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่สง่างาม ดูสุภาพกว่าผู้อาวุโสจากแท่นสายฟ้าอย่างมาก

"ฮ่าๆ ๆ ..อสูรพันธุ์วารีน้ำจืด เจ้าเป็นผู้ถูกเลือก ข้ายอมรับว่าเจ้าเก่งมากๆ ที่เข้ามาถึงกล่องผลึกแก้วนางฟ้านิรันดร์กาลได้ สถานที่แห่งนี้เป็นที่ซุกซ่อนพลังของอาณาจักรดินแดนนางฟ้า ซึ่งข้าเป็นจอมจักรพรรดิ เมื่อในอดีตพวกเหล่าอสูรพฤกษารวมตัวกันกับ ตำนานเทพอสูรจอมราชันย์รุ่นแรก ทำสงครามต่อสู้กับสามผู้ครองพิภพ จนท่านสามารถปิดผนึกพวกมันไว้ด้วยสัญญานิรันดร์กาล เมื่อผู้สืบทอดมากำเนิด นั่นก็หมายความว่าสงครามใหญ่ การช่วงชิงพิภพนี้ก็กำลังจะเกิดขึ้น

ข้าก็ขอแสดงความยินดีกับเจ้าอสูรน้ำจืด นอเขาของเจ้าอัพเกรดปลดล็อค จนสามารถรับพลังแห่งแสงได้แล้ว เจ้าสามารถเรียกมันออกมาเป็นอาวุธประจำกาย เรียกว่าดาบสั้นนอเขาแห่งแสงเทวะ เมื่อใช้คู่กับเพลงอาวุธจะมีประสิทธิภาพสูง ทางที่ดีเจ้าจงหาทางไปเรียนการต่อสู้ด้านการใช้เพลงดาบ นอเขาระดับสามนี้เจ้าจะมีประสิทธิภาพสูงสำหรับเจ้า

ส่วนพลังแสง ข้าได้มอบให้เจ้าหมดแล้วมันจะเติมเต็มพลังตัวอ่อนดวงจิตแก่นแท้ของเจ้า

ส่วนแหวนเจ้าก็มอบให้นักรบที่มันเลือกก็แล้วกัน เจ้าคงรู้ว่ามันจะเลือกนักรบประจำแหวนของมันเอง แหวนแห่งแสงจะปลุกวิญญาณนักรบที่ภักดีให้กับเจ้า จงแสวงหารูปแกะสลักอสูรกาลเวลาเลขที่ห้าให้พบโดยเร็ว และรวบรวม รูปแกะสลักศิลาทั้งหมดให้ครบก่อนสงครามใหญ่จะเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นผู้สืบทอดอย่างเจ้าจะไม่สามารถต่อสู้กับผู้ครองทั้งสามพิภพได้ เวลาของข้ามีน้อยแล้วพลังเศษเสี้ยววิญญาณจะหมดลง เจ้ามีอะไรจะถามข้าหรือไม่..."

เสียงของท่านผู้เฒ่าเริ่มแผ่วลง กริชเพชรพยายามเพ่งมองหาของวิเศษในกล่องว่าจะมีต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ สำหรับปลุกวิญญาณให้กับองค์หญิงเจ้าเฟิงและหลงไป๋หรือไม่

แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากธรรมรงค์แค่วงเดียวเท่านั้น

"ขอโทษท่านผู้อาวุโสข้าตามหาต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ในสุสานนางฟ้าไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนท่านทราบหรือไม่.."

ท่านผู้เฒ่ายิ้มกระจ่างขึ้นก่อนที่ร่างกายจะเริ่มจางหาย

"เด็กน้อยผลึกแก้วนางฟ้าทั้งเจ็ดสี ถ้ารวมตัวกันมันจะกลายเป็นเมล็ดต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ ให้กำเนิดวิญญาณนางฟ้าที่เป็นทหารเอกของจักรพรรดิ ตำนานเทพอสูรจอมราชันย์รุ่นแรก และผลของมันก็สามารถปลูกฝังเศษเสี้ยววิญญาณ ก่อกำเนิดตัวตนของผู้เป็นเจ้าของเศษเสี้ยววิญญาณขึ้นมาใหม่ได้ แต่ข้าขอบอกเจ้าอีกนิดหนึ่งว่ามันต้องใช้เวลานานมากในการปลูกและให้ผลเพื่อไปใช้สร้างร่างกายของผู้ที่เจ้าต้องการให้กำเนิดใหม่ เพื่อให้มันออกผลก็ต้องใช้เวลานานถึงหนึ่งร้อยปี..."

สิ้นเสียงของท่านผู้เฒ่าร่างกายของท่านก็จางหายไป ก่อนที่จะปรากฏกล่องผลึกแก้วคล้ายโลงศพขนาดเล็กหนึ่งฝ่ามือในกล่อง กริชเพชรค่อยๆ เปิดกล่องโลงศพแก้วขนาดเล็กออก ปรากฏเนื้อที่ถูกหั่นเป็นแผ่นบางๆ ติดกันทั้งหมดหนึ่งร้อยแผ่น ซึ่งกริชเพชรตรวจนับด้วยพลังจิตอสูรของเขา

ชายหนุ่มใช้พลังจิตอสูรเรียกผลึกแก้วนางฟ้าทั้งเจ็ดสีเข้ามาวางรวมกันไว้บนฝ่ามือ สุดท้ายมันปรากฏเป็นเมล็ดเหมือนลูกนัทออกมาหนึ่งเม็ด มันแสนธรรมดา เขาเพ่งมองดูก่อนจะใช้ความคิดว่าจะปลูกต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์นี้ดีหรือไม่

เพราะมันใช้เวลานานมากตั้งหนึ่งร้อยปี ภารกิจของเขาที่ต้องไปชิงองค์รัชทายาทสายตรงของจักรพรรดิอสูรวารีเหลือไม่กี่เดือนข้างหน้า กริชเพชรจึงตัดสินใจเก็บมันไว้ในถุงนิมิต แล้วเดินหาประตูทางออก สุดท้ายใช้เวลาเกือบหนึ่งก้านธูปไหม้ เขาก็พบว่าห้องที่เขาอยู่ไม่สามารถออกไปได้

'นี่มันอะไรกัน? เข้าไปในกล่องนิลกาฬก็ไม่ได้ออกจากห้องนี้ก็ไม่ได้ มันเป็นเรื่องราวอะไรกัน ผู้ถูกเลือกต้องถูกขังในห้องผลึกแก้วอย่างนั้นหรือ..'

กริชเพชรพยายามทุกวิถีที่จะหาทางออกจากห้องสี่เหลี่ยมผลึกแก้ว เขาสอบถามแม้แต่มุกแก้วกรูเกิล แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ เหมือนกับว่าห้องนี้มันเป็นห้องปริศนาที่ผู้เข้ามาแล้วไม่อาจกลับออกไปได้

ชายหนุ่มพยายามค้นหาในโลงศพแก้ว ใช้ดาบกรีดธุรีดินฟาดฟันโลงศพ แตกสลายหายวับไปกับตา ไม่มีเบาะแสใดๆ ทั้งสิ้น เพียงแต่ทำลายให้มันหายไปเท่านั้น กริชเพชรใช้ดาบกรีดธุรีดินขุดผนัง แม้ว่ามันคมเหลือร้าย แต่หลังจากฟันแทงเข้าไปแล้วมันกลับประสานกันคืนเหมือนมีดที่ฟันสายน้ำ คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มใช้เวลาขุดสามวันกลับไม่เป็นผล ทุกอย่างคืนประสานกันเพียงชั่วพริบตา วันที่สามกริชเพชรตัดสินใจกลายร่างเป็นอสูรระดับพรีเมี่ยมถาวรระเบิดพลังทั้งหมดโจมตีบานประตูที่เขาเข้ามา แรงกระแทกของพลังทุ่มใส่ประตูผลึกแก้ว มันกลับสะท้อนพลังกระแทกเขากระเด็นสลบไสลไป กว่าจะฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ ก็ไม่รู้ว่านานสักเพียงใด

สุดท้ายกริชเพชรรู้สึกโหยหิว เขาจึงลุกขึ้นนั่งควานหาเนื้อที่อยู่ในกล่องคล้ายโลงแก้ว หยิบออกมาหนึ่งชิ้นบางๆ ชายหนุ่มจัดการต้มน้ำซุปแล้วกินมันเข้าไป ในฉับพลันนั้นพลังกายของเขาก็เลื่อนระดับ ขึ้นมาเป็นอสูรราชันย์พรีเมี่ยมถาวรขั้นที่เจ็ด ร่างกายกลับมีกำลังวังชาเหลือล้นอย่างแปลกประหลาด เหมือนเนื้อนี้ถูกสรรค์สร้างไว้ให้เขาประทังชีวิตระหว่างถูกกักขังในห้องลับแห่งนี้

ดังนั้นกริชเพชรต้องประหยัดอาหารที่เขามีในกล่องแก้วและในถุงนิมิตทั้งหมดไว้กินให้นานที่สุด วันเวลาผ่านไปไม่รู้วันคืน จนชายหนุ่มรู้สึกท้อแท้ แต่ยังดีที่เขามีอาหารสามารถหยิบฉวยปรุงกินเวลาหิว

ส่วนสมุนไพรและเครื่องปรุงของแม่นางเล็กเซียวเซียนบนยอดเขานั้นชายหนุมก็ไม่สามารถเปิดใช้ได้ เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างถูกปิดกั้นด้วยห้องผลึกแก้วจนหมดสิ้น

กริชเพชรหันกลับมาทบทวนวิชาควบคุมพลังจิตสายซัพพอร์ต แบบฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายตัวหนังสือปรากฏขึ้น ในดวงจิตของเขาว่าชายหนุ่ม สำเร็จวิชาควบคุมพลังจิตอสูร สายซัพพอร์ตและสายโจมตี สำเร็จครบทุกขั้นตอน และก้าวขึ้นเป็นอสูรพลังจิตขั้นเพชรระดับสิบ

เมื่อกริชเพชรเรียนวิชาควบคุมพลังจิตทำให้เขามีความรู้สึกเพลิดเพลินไม่เงียบเหงาหรือเบื่อหน่ายระหว่างที่ถูกกักขังอยู่ มันช่วยรักษาความคิดและจิตสำนึกของชายหนุ่มไม่ให้บ้าคลั่งจากการกระวนกระวายมาได้ระยะหนึ่ง

เมื่อสำเร็จการควบคุมพลังจิตระดับเพชรขั้นสิบเขายังดันทุรังทบทวนมันอีกเจ็ดรอบจนตัวอักษรในห้วงดวงจิตชายหนุ่มปรากฏขึ้นเป็นความสำเร็จการควบคุมพลังจิตระดับเพชรขั้นสิบบวกๆ

นั่นก็เป็นเวลาที่เขาหิวอาหารเป็นครั้งที่สองกริชเพชรเรียกกระทะเกล็ดอาวุธเทพมังกรโลกันตร์บรรพกาลออกมาต้มน้ำซุปเนื้อในกล่องที่เหลือเก้าสิบเก้าชิ้น นำมันออกมาต้มอีกหนึ่งชิ้น

กายอสูรของเขาก็เลื่อนระดับเป็นราชันย์พรีเมี่ยมถาวรขั้นที่แปด ในความรู้สึกของชายหนุ่มเขาคาดคิดว่าวันเวลามันต้องผ่านไปเป็นปีๆ แน่ๆ ด้วยความเบื่อหน่ายไม่รู้จะทำอะไร

กริชเพชรจึงตัดสินใจปลูกต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ หวังที่จะสร้างกายใหม่ให้กับองค์หญิงเจ้าเฟิงและหลงไป๋ ออกมาเป็นเพื่อนแม้ว่ามันจะออกผลอีกหนึ่งร้อยปีข้างหน้าก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไร

ตอนนี้หลังจากที่เขานำผลึกแก้วของเจ็ดนางฟ้าที่รวมตัวกันเป็นลูกนัทวางลงบนแท่นแปดเหลี่ยม ผลึกแก้วนางฟ้ามันก็งอกรากออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ เกาะห่อหุ้มแท่นแก้วผลึก

แตกยอดอ่อนออกมาในวันนั้นเลย ทำให้กริชเพชรดีใจสุดๆ เขาไม่ต้องใช้ดินหรือน้ำ ในการปลูกต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ เพียงแต่นำมันวางไว้บนแท่นเฉยๆ มันก็งอกขึ้นเป็นต้นอ่อนทันที

หลังจากที่กริชเพชรเฝ้ามองมันทุกวี่ทุกวันดูการเจริญเติบโตอย่างเชื่องช้าของต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ เขารู้สึกหงุดหงิดและเบื่อหน่าย จะกลับไปทบทวนวิชาควบคุมพลังจิต สาย ซัพพอร์ตและสายโจมตีก็ไร้ประโยชน์

ความคืบหน้าไม่มีเหมือนเมื่อก่อน เพียงเขานึกทุกอย่างที่ได้เรียนรู้มา มันก็สามารถควบคุมพลังจิตระดับสูงอย่างอัตโนมัติ คล้ายมันฝังเข้าไปอยู่ในสัญชาตญาณของชายหนุ่ม

แค่คิดทุกอย่างก็ถูกควบคุมด้วยพลังจิตของเขาเสียแล้ว

วันหนึ่งกริชเพชร เรียกอาวุธประจำตัวออกมาจากนอเขา ดูเหมือนมันเป็นมีดดาบ ที่แข็งแกร่งและคมมากๆ ในความรู้สึกของชายหนุ่ม

มันเป็นอาวุธเกียร์ประจำตัวที่เหล่าอสูรสร้างขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง กริชเพชรทดลองฟันไปที่ดาบกรีดธุรีดิน มันกลับหักสะบั้นลง ความคมและความแข็งแกร่งยังไม่เทียบเท่าดาบสนิมเก่าๆ ด้ามใหญ่ของเขา

กริชเพชรรู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่แสดงว่าดาบที่เรียกมาจากนอเขา ยังมีอานุภาพน้อยกว่าดาบกรีดธุรีดิน ชายหนุ่มลองเอาง้าวอสูรประจำตัวที่เรียกมาจากเล็บ ลองฟันดาบสั้น ง้าวกลับหักสะบั้นลง แสดงว่าดาบสั้นมีความแข็งแกร่งและแหลมคมมากกว่าง้าว

ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจว่าต่อไปต้องเรียนรู้วิชาสำหรับใช้กับดาบสั้น ดังนั้นเขาจึงหยิบเหรียญดอร์ที่บันทึกเคล็ดลับวิชาเรียกอาวุธที่ได้มาจากมังกรขาวพฤกษา อันเป็นสมบัติของตำนานเทพอสูร ที่เคยผูกคอสัตว์เลี้ยงของเขาไว้ กริชเพชรออกมาเรียนรู้รายละเอียดทำเพื่อฆ่าเวลาจนหมดทั้งสามบท มันมีความสลับซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ บทที่หนึ่ง วิชาเพลงอาวุธ ไร้ ตาไร้ใจ เขาใช้เวลาเรียนมันอย่างยาวนาน ด้วยความยากลำบากกว่าจะสำเร็จ จนร่างกายต้องการอาหารอีกครั้ง

เขาจึงนำเนื้อชิ้นที่เก้าสิบแปดออกมากิน กายอสูรของชายหนุ่มเลื่อนระดับขึ้นสู่ราชันย์ขั้นที่ แปดช่วงปลาย แต่ด้วยวันเวลาที่ผ่านไปอย่างยาวนาน ต้นไม้ธิดาแห่งสวรรค์ก็สูงขึ้นหนึ่งฟุต

ความสับสนวุ่นวายของวิชาเพลงอาวุธขั้นที่สองที่เรียกว่าอาวุธมีใจ มันยิ่งยากลำบากเขาค่อยๆ เรียนรู้มันอย่างยาวนาน ชายหนุ่มต้องกินอาหาร ถึงสองครั้งจึงสำเร็จวิชานี้

กริชเพชรเริ่มเรียนวิชาเพลงอาวุธบทที่สาม ที่เรียกว่า ไร้ใจไร้กายไร้อาวุธดาบเดียวส่งวิญญาณ มันยิ่งยากกว่าทั้งสองบท ชายหนุ่ม หิวอาหารอีกสิบครั้ง ก็ยังไม่สามารถสำเร็จวิชานี้ได้

แต่เขาก็ไม่ได้อุทธรณ์ร้อนใจเพราะการเรียนวิชาทุกวันทำให้กริชเพชรไม่เป็นบ้า ที่ถูกกักขังอยู่ในห้องผลึกแก้ว ที่มีเพียงเพื่อนที่ไม่สามารถพูดกับเขาได้ คือต้นไม้ธิดาแห่งชีวิต ตอนนี้มันสูงขึ้นห้าฟุต ใบสีทองของมันกระจายทั่วต้นเหมือนต้นไม้ที่เจริญเติบโตเป็นต้นกล้าที่แข็งแรง

มีครั้งหนึ่งที่ชายหนุ่มตวัดดาบฟันถูกผนังผลึกแก้ว ความรู้สึกของเขาคล้ายกับว่ามันอ่อนนุ่มลง รอยแผลที่ประสานกันของผนังก็ช้าลงกว่าเก่า จนกริชเพชรต้องรีบเอาดาบกรีดธุรีดินมาฟันประตูผลึกแก้วจนเป็นรู แต่ยังไงมันก็ยังประสานกัน กลับคืนมาเหมือนเก่า แม้จะช้าลงบ้างแต่เขาก็ยังไม่สามารถขุดเจาะ ผนังผลึกแก้วออกไปได้ เหมือนเดิม

แต่กริชเพชรก็ยังรู้สึกดีใจว่าผนังผลึกแก้วมันเสื่อมประสิทธิภาพลงบ้าง เมื่อกาลเวลาผ่านไป เขาลองฟันผนังทุกวันหลังจากตื่นนอน ความรู้สึกของชายหนุ่มผนังผลึกแก้วมันประสานกันช้าลงทุกวัน

สุดท้ายกริชเพชรก็รู้ความลับ เมื่อต้นไม้เติบโตขึ้น เหมือนมันดูดพลังของผลึกแก้วในห้องให้เป็นสารอาหารของต้นไม้ ความแข็งแกร่งสมบูรณ์ของผลึกแก้วลดลง

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปครบหนึ่งร้อยปีเมื่อต้นไม้ออกผลเขาก็สามารถ จะออกจากห้องนี้ไปได้กริชเพชรเริ่มมีความหวัง แม้ว่ามันจะเป็นการคำนวณที่ดูจะเข้าข้างตัวเอง แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีความหวังอะไรเลย

...............................................................................................................................................................................................................................................................