“หรือว่างานแต่งงานนี้ ท่านไม่เคยต้องการ”

ฉู่เหลียนถามเจ้าบ่าวด้วยใจระทึก ตั้งแต่เขาเหยียบเข้ามาในห้องหอ ไม่เคยพูดจาดี ๆ กับนางสักครั้ง หรือว่านางเข้าใจผิดมาตลอดว่าเขา คือ สุภาพบุรุษ เป็นองค์ชายที่แสนสง่างาม และบางทีเขาอาจมีใจให้บ้างจึงได้มีสมรสพระราชทานมาสู่ขอนาง

“ข้าถูกบังคับให้อภิเษกกับเจ้า ข้ามีสตรีที่ข้ารักอยู่แล้ว ไม่อยากแต่งกับเจ้าเลยสักนิด”

ซ่งเทียนแค่นเสียงอย่างดูถูก เขาคิดว่าบิดาของนางคงอยากได้เขาเป็นลูกเขย เพื่อสร้างอำนาจในวงขุนนาง ไต่เต้าขึ้นที่สูง ถึงได้ยอมยกลูกสาวให้เป็นชายาเขา

ฉู่เหลียนได้ยินเช่นนั้น หัวใจนางก็แทบแตกสลาย แท้จริงแล้วนางหลงรักเขาแค่ฝ่ายเดียว เช่นนั้น ข่าวลือหนาหูที่นางยินว่า องค์ชายหลงรักอยู่กับแม่ค้าขายเครื่องหอมก็งจะเป็นความจริง

“ในเมื่อท่านไม่เต็มใจจะแต่ง เหตุใดท่านไม่ขอฮองเต้ให้ยกเลิกงานอภิเษกนี้เสีย”

“ข้าขัดคำสั่งมิได้ ดังนั้น เราทั้งสองก็อยู่กันแบบทรมานกันไปเช่นนี้ก็แล้วกัน”

สิ้นคำ องค์ชายซ่งเทียนก็โยนเจ้าสาวลงบนเตียงอย่างไร้ความเอ็นดู คิดว่าใบหน้างดงามของนางจะทำให้เขาใจอ่อนหรือ ไม่มีทาง ! เขาจะทรมานนาง ให้นางเจ็บซ้ำใจ จนวิ่งหนีออกจากตำหนักไปเอง

ตุบ

“อ๊ะ เจ็บ !”

ฉู่เหลียนร้องทันทีที่ตัวถูกเหวี่ยงพร้อมกับร่างสูงที่ขึ้นมาคร่อมบนตัวของนาง ร่างกายของนางถูกพันธนาการด้วยสองมือของเขา พร้อมกับออกแรงบีบรัดจนนางเจ็บ

“อื้อ…อึก”

เขาก้มล้มไปจูบนาง ปีศาจร้ายอย่างซ่งเทียนไม่เคยปล่อยให้เหยื่อร้องนานหรอก ต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาไหลออกมาเป็นสายเลือดเขาก็ไม่สน เขากระชากร่างบางเข้ามาจูบยัดเยียดความทรมานให้สมกับที่สตรีที่เขารักกำลังร่ำไห้ในวันวิวาห์

“อื้ออ”