“หนูกับคุณอาแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น รอให้ผ่านไปสักปีสองปีเราค่อยหย่ากันเงียบ ๆ”

เธอตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาเสียงเครียด

“ทำไม.... แต่งงานกับคนแก่อย่างผมมันฝืนใจมากเลยหรือ”

เขาหันมามอง สีหน้าของเขาสีเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด

เพลงมองคนที่เรียกตัวเองว่า ‘คนแก่’

เขาไม่ได้แก่เลยสักนิด อายุเพิ่งจะ 34 ปี ใบหน้าหล่อเข้มอย่างชายที่มีเชื้อชาติชายแท้ รูปร่างสูงสง่า ยิ่งตอนที่เธอเห็นใส่ชุดเจ้าบ่าวยิ่งดูโดดเด่นกว่าผู้ชายทุกคนในงาน

“ไม่ใช่เรื่องแก่ไม่แก่ แต่หนูกับอาน็อตไม่ได้รักกัน”

“ก็จริง" ชายหนุ่มหัวเราะในคอแล้วเข้าไปใกล้ ๆ หญิงสาว “แต่ไม่ลองคิดดูใหม่หน่อยเหรอ อยู่ ๆ กันไปอาจจะรักกันก็ได้”

หล่อนถอยหลบอย่างรนจนเกือบล้มหงาย โชคดีที่เขาคว้าเอวหล่อนไว้ได้ทันร่างของหญิงสาวจึงเซถลาเข้ามาซบกับหน้าอกของเขาอย่างแรง ใบหน้าของเพลงเต็มไปด้วยแววตระหนก

“ว้าย... อะ..อาน็อต ปล่อยฉันเถอะค่ะ”

เพลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น เธอพยายามดันหน้าอกเขาออกให้ห่าง เกิดความกลัวขึ้นมาอย่างจับใจ

“เลิกเรียกอา.... แล้วจะปล่อย” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าหา

หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี “ไม่ให้เรียกอา แล้วให้เรียกอะไรหล่ะคะ”

เขาไล่สายมองชุดเจ้าสาวสีขาว บางพลิ้วเผยให้เห็นเนื้อในกระจ่างตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงพร่าแหบแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ว่า

“แต่งงานกันแล้ว... ก็เรียกพี่สิ”

“พี่น็อต ปล่อยเพลงก่อนค่ะ”