ทหารองครักษ์ถูกส่งตัวออกมาตามหาแม่ทัพใหญ่ที่กำลังมุ่งหน้ากลับเข้าพระราชวังพอดิบพอดี เซียวซีถูกนำตัวกลับเข้ามารักษาก่อนแล้ว เฉิงอี้จำต้องรีบเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่ร้อนใจถึงขนาดมายืนรอเขาอยู่บนบันได เขาวิ่งขึ้นไปหาพร้อมององครักษ์อีกเป็นพรวน

“เซียวซีบอกว่าเจ้าไปตามหามือสังหารที่ลอบฆ่าเขา” ฮ่องเต้กระซิบกระซาบ ไม่อาจรู้ได้ว่าใครที่ยืนอยู่ตรงนี้ไว้ใจได้บ้าง

ตอนเห็นเซียวซีถูกพาตัวเข้ามาในสภาพเลือดเกรอะกรัง หัวใจคนเป็นบิดาก็หล่นไปที่ตาตุ่ม ไม่ต้องพูดถึงมารดาที่มีเพียงบุตรชายเพียงคนเดียวเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวว่าจะหัวใจสลายเพียงใดที่เห็นลูกบาดเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“กระหม่อมรีบตามมานี่เพื่อจะจับกุมมัน ก่อนที่มันจะทำลายหลักฐานทิ้ง”

“ข้ายังมีอีกเรื่อง” ฮ่องเต้ยิ่งใช้เสียงเบากว่าเดิม จากนั้นก็ดึงเฉิงอี้แยกตัวออกไป “แคว้นหยวนเริ่มเคลื่อนพล”

“แต่เซียวซี…”

“ข้าไม่ต้องการให้เขาไป แต่เขาไม่ยอม ข้ายื่นข้อเสนอว่าเขาตามทัพไปได้หลังจากอาการดีขึ้น เขาก็ไม่ยอมอีกเช่นกัน”

“กระหม่อมจะไปพูดกับเขาเอง”

“ไม่มีประโยชน์อันใด เพราะที่เซียวซีไม่ยอมอยู่ก็เพราะเจ้า เขาบอกว่าเจ้าต้องมีทั้งแม่ทัพซ้ายและแม่ทัพขวาคอยช่วย ลี่หยางไม่อาจปฏิบัติหน้าที่ทดแทนเขาได้ เขาห่วงเจ้าเกินกว่าจะนอนสบายอยู่ในวังหลวงและเอาแต่เน้นย้ำว่ามีแต่เขาเท่านั้นที่จะช่วยเจ้าได้ทุกเรื่อง”

เฉิงอี้ลอบกลืนน้ำลาย เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าเซียวซีพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบไหน เพราะประโยคเหล่านี้ล้วนหมิ่นเหม่และตีความได้หลายทาง หากคนฟังมีความสงสัยในสิ่งที่ทั้งสองปิดบังเอาไว้ก็อาจจะคิดไปไกล ดวงตาไร้แววลอบสังเกตสีหน้าของชายชราว่ามีความคลางแคลงใจอยู่บ้างหรือไม่ แต่เขาก็พบเพียงความกระวนกระวายฉายชัด

“กระหม่อมคิดว่าหากสามารถทำให้เขาวางใจว่ากระหม่อมจะไม่เอาตัวเองไปตายที่นั่น เขาก็คงยอมฟัง อีกประการหนึ่ง การออกรบด้วยสภาพที่ไม่สมบูรณ์เต็มร้อย มีแต่จะถ่วงทุกคน เขาไม่มีทางยอมเป็นตัวถ่วงแน่นอน”

“เช่นนั้นก็ฝากด้วย ข้าไม่อยากสูญเสียโอรสอันเป็นที่รักไป”

ทั้งสองพากันเดินเข้าไปด้านในห้องโถงโอ่อ่า ก่อนที่ฮ่องเต้จะนึกขึ้นได้ “แล้วใครมันอยู่เบื้องหลังการลอบทำร้ายลูกชายข้า”

“องค์ชายมู่พ่ะย่ะค่ะ แต่มันพยายามจะป้ายความผิดให้แก่องค์ชายฉิน ก่อนหน้านั้นก็ทำเป็นหวังดีมาเตือนเซียวซีว่ามีคนคอยจับตาดูเราอยู่”

“ก็ถือว่าเป็นแผนการที่เจ้าเล่ห์ดี ในเมื่อองค์ชายฉินมีแววว่าจะได้รับการแต่งตั้งจากข้ามากที่สุด ทุกคนย่อมคิดว่าเขาอยากกำจัดเสี้ยนหนามให้หมด”

แม้จะผ่านความชั่วร้ายโสมมของการแก่งแย่งอำนาจมานักต่อนักจนด้านชา กระนั้น เมื่อเห็นลูก ๆ เข้าห้ำหั่นกันเอง ในฐานะบิดา ไม่ใช่ในฐานะฮ่องเต้ก็ยังมีความเศร้าโศกเสียใจอยู่นั่นเอง แต่จะทำอย่างไรได้ มีหนทางอยู่เสมอระหว่างความดีกับความชั่ว แต่คนบางคนก็ยังมืดบอดถึงขนาดเดินทางผิดและไม่สมัครใจจะหาทางย้อนกลับ

“พระองค์จะลงพระราชอาญามันอย่างไร”

“ประหาร”

***

ค่ำคืนอันยาวนานผ่านพ้น เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน ข่าวการจับกุมองค์ชายมู่ก็แพร่สะพัดไปทั่ว กลุ่มอำนาจที่เคยสนับสนุนเขาต่างพากันหาทางเอาตัวรอดและออกประณามการกระทำอันต่ำช้ากันถ้วนหน้า องค์ชายฉินที่เกือบตกเป็นแพะรับบาป นอกจากจะไม่กล่าวอ้างถึงความเหมาะสมของตนที่ควรได้เป็นรัชทายาทเพียงหนึ่งเดียว ยังเดินหมากด้วยความสุขุมและสร้างสันติด้วยการเสด็จเยี่ยมน้องชายต่างแม่ ส่งข่าวแพร่กระจายไปทั้งวังหลวงอีกรอบ

เซียวซีพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ต้องการเป็นผู้แข่งขันชิงตำแหน่งใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อเป็นเพียงผู้สนับสนุนหรือผู้ที่ยอมศิโรราบ เขาก็จะกลายเป็นเพียงตัวหมากที่จืดจางแทบจะหมดประโยชน์ไปอีกนาน เขาอาจจะถูกหยิบมาพิจารณาอีกครั้งหากมีใครอุตริอยากจะโค่นล้มรัชทายาทหรือฮ่องเต้องค์ใหม่ แต่นั่นคงไม่มีผลอะไรมากนัก เพราะเขาตั้งใจจะพาตัวเองไปอยู่ให้ห่างจากราชสำนักให้มากที่สุด สิ่งที่เขาต้องการคือใช้ชีวิตอย่างสงบเงียบกับเฉิงอี้เพียงเท่านั้น

“ไยท่านยังอยู่ที่นี่ ไม่ไปเตรียมกองทัพรึ” เซียวซีขยับตัวลุกขึ้น เฉิงอี้รีบปราดเข้ามาช่วยเอาหมอนรองหลังให้

“ต่อให้ข้าอยู่ด้วยระหว่างเตรียมไพร่พล ก็ไม่ทำให้เราเคลื่อนทัพได้เร็วขึ้น กฎระเบียบมันมีอยู่แล้ว ทุกอย่างถูกจัดเตรียมเป็นลำดับขั้น เจ้าก็รู้”

เฉิงอี้หย่อนตัวนั่งบนเตียง ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นอยู่ภายในรุนแรงขึ้น ผลักให้เขาอยากพูดหรือสัมผัสอีกฝ่ายมากกว่านั้น แต่การยับยั้งชั่งใจได้ชัยชนะเสมอ เขาจึงนั่งประสานมือนิ่ง ๆ

“อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าพยายามจะตามทัพไปก็แล้ว”

“รู้ไว้เสียเลยว่าข้ากำลังพยายามอยู่”

“ข้าไม่อนุญาต”

“ท่านสั่งข้าไม่ได้หรอก”

“ได้สิ ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่” น้ำเสียงเคร่งขรึมและท่าทางดุดัน หากคนอื่นมาเห็นก็คงกลัวจนหัวหด แต่ไม่เคยได้ผลกับเซียวซีสักครั้ง

“ท่านห้ามข้าได้ก็ต่อเมื่อท่านยังอยู่กับข้า หากท่านไปแล้ว ท่านไม่มีทางรู้ว่าข้าจะทำอะไรบ้าง”

“หูตาของข้ามีอยู่ทั่ว หยุดโต้เถียงไร้สาระแล้วนอนพักเสีย”