“โทษทีนะพ่อหนุ่ม...พอดีฉันสายตาสั้นมากๆ และไม่ได้สวมแว่นก็เลยต้องขมวดคิ้วเพื่อหลี่ตามองน่ะ” ชายแก่ขอโทษเป็นการเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังต่อ “ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำให้เธอกลัวเลยนะ และฉันก็เป็นโรคคนแก่ด้วย ก็เลยเดินลำบากหน่อย ฉันถึงไม่ค่อยอยากจะเดินออกไปที่หน้าคฤหาสน์ซักเท่าไหร่” ชายแก่พูดพลางขณะกำลังพาเดินไปยังทางเข้าห้องโถงรับแขก

ระหว่างนั้นสิงโตก็ได้มีโอกาสมองไปรอบๆ คฤหาสน์ ซึ่งแทนที่จะมีรูปปั้นหรือหัวสัตว์เป็นงานศิลปะตามฝาผนัง กลับมีแต่นาฬิกาแขวนอยู่เต็มไปหมด เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ก็พบว่ามีนาฬิกาประดับ นาฬิกาตั้งโต๊ะ ตั้งพื้นและนาฬิกาแบบอื่นๆ อยู่เต็มไปหมด อีกทั้งยังดูเหมือนจะมีนาฬิกาจากทุกพื้นเมือง ทุกรูปแบบจากทุกประเทศทั่วโลกเลยด้วยซ้ำ

“เออ คุณ...?”

“เรียกฉันว่า สัญญา ก็ได้”

“คุณสัญญาเป็นนักสะสมนาฬิกาหรอครับ?” สิงโตเริ่มมีคำถาม

“ใช่ เรียกได้ว่ารักเลยแหละนะ มันคอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ในยามที่ฉันเหงาตลอดเลย” ชายชราเอนตัวลงนั่งบนโซฟาเก่าขนาดยาวที่ทำจากหนัง แต่ก็สะอาดเนียบเหมือนถูกทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ

“คุณไม่มีครอบครัวเลยหรอ?” สิงโตถามพลางเดินไปรอบๆ มองดูนาฬิกาหลายสิบเรือนในห้องนั้น

“แต่ก่อนก็เคยมีล่ะนะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว มีเพียงแต่นาฬิกาพวกนี้เท่านั้นที่คอยมอบช่วงเวลาเก่าๆ อันแสนอบอุ่นยามที่ฉันได้ยินเสียงมัน” เขาพูดพลางมองดูสิงโตที่กำลังเดินไปยังตู้ไม้ซึ่งเป็นที่เก็บนาฬิกาขนาดเล็กเรือนต่างๆ เอาไว้ “นายอยากได้สักเรือนไหมล่ะพ่อหนุ่ม?” ชายแก่ยิ้มอย่างเต็มใจไปที่สิงโต

“ไม่เป็นไรครับ ของพวกนี้ดูท่าจะแพงเกินไปสำหรับผมทั้งนั้นเลย ขอแค่เดินดูเฉยๆ ก็คุ้มแล้วครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็ดูสิ! นาฬิกาพวกนี้มันเยอะมาก พอที่จะทำเป็นพิพิธภัณฑ์นาฬิกาได้เลย แถมมีแต่เรือนเจ๋งๆ หายากทั้งนั้น!” สิงโตพูดพลางหันหน้ามาทางชายแก่ที่นั่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ แล้วผายแขนออกให้เห็นถึงความมากมายของมันเอาใจชายแก่

“หื ชั้นว่าแล้ว ว่านายเหมือนกับชั้นจริงๆ” ชายแก่บนโซฟาหลับตาพูดพลางยิ้ม แล้วลุกขึ้นไปที่ตู้ไม้นั้น เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ทของเขา

'อย่าบอกนะว่าเขาจะเอาเงินให้เรา ต้องใช้แน่ๆ เพราะเราอุตส่าห์เก็บกระเป๋าตังค์เขาที่มีเงินอยู่ในนั้นได้ จะต้องได้ติ๊บแน่ๆ' สิงโตคิดในใจอย่างนั้นและหวังอยากให้เป็นอย่างนั้นด้วยจนเผลอยิ้มออกมา ดุจรอเวลานี้มานานแล้ว แต่ที่ไหนได้ชายหัวหงอกกลับหยิบพวงกุญแจพวงใหญ่ออกมาจากในเสื้อโค้ท แล้วทำการปลดล็อคเปิดตู้ไม้นั้นออก

“โถ่ อะไรกันวะเนี่ย!” สิงห์บ่นเบาๆ พลางทำหน้าผิดหวังอย่างแรง

“ว่าไงนะพ่อหนุ่ม?”

“อ่อ เปล่า ไม่มีไรครับ”

แอ้ดด

เสียงตู้โชว์ไม้ปิดลง หลังจากที่ชายแก่ล้วงยืดมือขึ้นไปบนชั้นเพื่อนำของอะไรบางอย่างออกมาจากตู้นั้น แล้วล็อคกุญแจคืนอย่างเดิม จากนั้นก็ยื่นกล่องสีชมพูซีดๆ ใบเล็กๆ คล้ายกล่องของขวัญขนาดเท่าฝ่ามือ ให้สิงโตที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นี่อะไรหรอครับ?” สิงโตถามไป โดยหวังในใจว่าให้เป็นเงิน

“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันมอบให้เธอ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เธอทำให้ฉันมีเพื่อนคุย”

“จะดีหรอครับ” สิงโตทำท่าทางเกรงใจตามมารยาท

“รับไปเถอะน่าพ่อหนุ่ม” เขาพูดพลางจับยัดใส่มือของสิงโต

หลังจากนั้นสิงโตก็ได้ดื่มกาแฟชง พูดคุยกับชายชราที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียว นิดหน่อยก่อนจากลา พอฝนหยุดตกฟ้าก็มืดแล้ว ชายชราเดินถือไม้เท้าอย่างช้าๆ เดินมาส่งเด็กหนุ่มถึงนอกรั้วคฤหาสน์

“สวัสดีครับ ขอบคุณสำหรับที่หลบฝน กาแฟและของขวัญ” สิงโตก้มหัวไหว้ กล่าวลาตามธรรมเนียม ด้วยใจที่อยากจะไปให้พ้นๆ จากชายแก่คนนี้ซะที

“โฮะๆๆ โฮ่ะ ฉันก็เหมือน “ชายแก่หัวเราะชอบใจในตัวชายหนุ่มคนนี้มาก แม้ไม่รู้เลยว่าในใจชายหนุ่มคนนั้นจะเบื่อกับการพูดคุยเรื่อยเปื่อยของคนแก่เอามากๆ

“ไว้ว่างๆ ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ” สิงโตพูดทั้งที่ใจจริงจะไม่มีทางกลับมาเหยียบที่นี่อีก

“คงไม่ได้แล้วล่ะ เพราะฉันว่าจะย้ายไปต่างประเทศวันพรุ่งนี้แล้ว” ชายแก่หยุดหัวเราะ แล้วเปลี่ยนสีหน้าชวนหงอยลงไปแทน

“ห้ะ งั้นหรอ? แย่จัง” สิงโตยิ้มในใจ

“......”

“ที่นั่นคงจะมีครอบครัวคุณอยู่สินะ...ดีแล้วล่ะ” สิงโตพูดปลอบ “งั้นผมไปก่อนนะ...” ว่าแล้วสิงโตก็หันหลังเดินจากไป

“สิงโต!!” เสียงเรียกอันแข็งแกร่งของชายแก่ที่ตามหลังมา

“ค...ครับบ!!” สิงโตขานกลับด้วยความตกใจ

“นายจะต้องโตขึ้น เส้นทางต่อจากนี้ของนายจะต้องลำบาก ฉันรู้ว่านายทำได้ จงใช้เวลาอย่างคุ้มค่าและตัดสินใจให้เด็ดขาด อย่ายอมแพ้เค้านะเจ้าสิงโต!!” ชายชราพูดพลางยิ้ม ชูกำปั้นข้างที่ไม่ได้จับไม้เท้าขึ้นมา ด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจและความเชื่อมั่น

“ผมจะทำตามนั้นครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ ลาก่อนครับ...คุณสัญญา” สิงโตตอบรับคำ เล่นด้วยกับชายชราเป็นครั้งสุดท้าย แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกบางอย่างของชายชราคนนั้นถึงส่งมาถึงเขาอย่างแปลกประหลาด และแล้วสิงโตก็วิ่งจากไปพร้อมกระเป๋าสะพายนักเรียนโดยไม่เหลียวมองกลับมาอีกเลย

“ฉันรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอมีจิตใจอ่อนโยน ฉันรู้ดีเลยล่ะ...หึ ที่เหลือฝากด้วยนะ พ่อหนุ่ม......” ชายชราผู้ที่เหมือนกับรู้เรื่องราวบางสิ่งเป็นอย่างดีนั้น เมื่อพูดเสร็จก็เดินหายกลับเข้าไปในคฤหาสน์ของตนเองอย่างเงียบๆ