ผู้เป็นยายและแม่หายตัวไปทันทีที่ตักเตือนหลานสาวคนสวยเสร็จ

“อ้าว ท่านยาย ท่านแม่ ไปเร็วมาเร็วเหมือนท่านอาจารย์เลย ข้ายังไม่ทันได้ถามอะไรเลย” เธอเริ่มบ่นแต่ก็ยังใจชื้นที่ยังมีเวลาอีกเดือนกว่าๆ ซินนี่แอบน้อยใจอาจารย์คูลโซ่ที่ไม่มาเยี่ยมเธอบ้างเลย

“ใครบอกว่าไม่มาเยี่ยม ข้าเห็นเจ้าทุกเวลานั่นแหละซินนี่” คูลโซ่บอกลูกศิษย์ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“ท่านอาจารย์” ซินนี่มองรอบกายแต่ไม่เห็น ได้ยินแค่เสียงก็สุขใจมากแล้ว

“ข้าอยากมาเตือนเจ้า ซินนี่ ทำอะไรต้องรอบคอบ ระมัดระวังตัวให้ดี หากพลาดพลั้งไป เจ้าอาจเสียใจไปตลอดชีวิต”

“ท่านอาจารย์หมายความว่าเช่นไร”

“เจ้าลองคิดเอาเอง โตแล้ว อาจารย์แค่อยากบอกว่าให้ระวังตัว หากจะทำอะไรต้องไตร่ตรองเสียก่อน อาจมีคนไม่หวังดีคอยกลั่นแกล้งเจ้าอยู่ แค่นี้แหละ อาจารย์ต้องไปก่อน”

“เดี๋ยว ท่านอาจารย์ ไปเร็วมาเร็วเหมือนกันหมดเลย” ซินนี่แอบบ่น แล้วรีบยกอาหารออกไปด้านนอก

วิภามองซินนี่ด้วยความสนใจ นางอยากรู้ว่าเอกภาพคิดเช่นไรกับซินนี่ เพราะอีกไม่กี่วัน ณัฐรวี บุตรสาวเพียงคนเดียวจะเดินทางกลับมา เช่นไรเสีย นางไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงหน้าไหนมาเข้าใกล้เอกภาพได้อีก

“แหม ซินนี่นี่ขยันจริงๆ นะจ๊ะ พ่ออะตอมโชคดีจังที่ได้แม่บ้านเก่งๆ แบบนี้” วิภาจีบปากจีบคอพูด

“ครับ” เอกภาพรับคำเสียงสุภาพ ไม่แสดงความคิดเห็นอันใด คำตอบสั้นๆ นั้นทำให้วิภาขัดใจเล็กน้อย

“ได้ซินนี่มาเป็นแม่บ้านได้ยังไงจ๊ะ น้าไม่เคยเห็นมาก่อน ว่าจะถามตั้งแต่วันนั้นแล้ว” วิภาค่อยๆ เลียบเคียงถามเอกภาพด้วยความสนอกสนใจเป็นพิเศษ

“เอ่อ” เอกภาพอ้ำอึ้งเพราะไม่ได้เตรียมคำตอบสำหรับคำถามนี้เอาไว้

“แต่ท่าทางเอาการเอางานดีจังเลยนะอะตอม” ประสิทธิ์กล่าวชมอย่างผู้ใหญ่ใจดี

“ครับ เป็นหลานสาวของน้าที่เป็นแม่บ้านของเพื่อนฝากมาน่ะครับ” เอกภาพโกหกคำโต

“เพื่อนคนไหนเหรอจ๊ะ” วิภารีบรุกถาม

“วัชรไงครับ คุณน้าจำได้หรือเปล่าครับ”

“อ๋อ... ตาวัชรเหรอจ๊ะ แต่แปลก ทำไมไม่ทำงานบ้านตาวัชรล่ะ”

“คุณนี่ ถามจนอะตอมตอบไม่ถูกแล้ว” ประสิทธิ์ปรามภรรยา

“แหม ฉันแค่อยากรู้”

“ไม่เป็นไรครับคุณน้า พอดีบ้านของวัชรไม่ค่อยมีงานอะไรครับ มีคนรับใช้พอสมควรแล้ว ผมกำลังหาแม่บ้านอยู่พอดี วัชรเลยฝากผมไว้น่ะครับ คือน้าเขาก็ฝากมาอีกที”

“เหรอจ๊ะ แหม... ความจริง ถ้าอยากหาแม่บ้านบอกน้าก็ได้ ครั้งก่อน น้าถามอะตอมแล้วว่าจะเอาไหม น้าจะหาให้ เห็นอะตอมปฏิเสธน้า”

เอกภาพเพียงแค่ยิ้ม จริงที่ครั้งก่อนตอนที่วิภาถามไถ่จะช่วยหาสาวใช้ให้ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร เนื่องจากอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวไม่อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวาย แต่แปลกที่เขากลับรับซินนี่มาเป็นแม่บ้าน

หลังจากบิดามารดาเสีย เขาก็ไม่มีแม่บ้านกับคนดูแลสวน แต่เพราะทั้งสองแก่แล้วพอหลานๆ เขาโตประมาณสี่ห้าขวบทั้งสองก็เสียชีวิต เขาจึงยังไม่คิดจะหาแม่บ้านหรือคนสวนใหม่เพราะคนเดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้

เอกภาพเลือกที่จะเงียบเพื่อเลี่ยงการตอบคำถามที่ยาวยืดของวิภา รู้ดีว่าหากทำเช่นนี้ นางจะไม่ซักไซ้ต่อ

“หลานลูกโป่งกับปิงปองคงถูกใจนะจ๊ะ ได้แม่ครัวทำอาหารอร่อย” วิภายอมรับว่าซินนี่ทำอาหารอร่อยทีเดียว และครั้งนี้ก็เป็นการชมจากใจจริง

“ครับ / ค่ะ” เด็กๆ รับคำเบาๆ ทานอาหารต่อด้วยความเอร็ดอร่อย ไม่นาน ประสิทธิ์กับวิภาจึงขอตัวกลับเพราะเริ่มดึกมากแล้ว

“น้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ขอบใจมากสำหรับบาร์บิคิว อร่อยมากจริงๆ”

“แล้วนี่ลูกๆ ฉันหายไปไหนหมดนี่” วิภามองหาสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลของตัวเองจนทั่ว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

“คงไปวิ่งเล่นแถวนี้ ลองเรียกดูสิ” ประสิทธิ์บอกภรรยา

“จำปี จำปา อยู่ไหนลูก” วิภาลองเรียกตามที่สามีบอก ไม่นาน จำปีกับจำปาก็วิ่งเข้ามาหาเจ้านาย จำปีนั้นไปพลอดรักกับเจ้าบิ๊ก ส่วนจำปาแกล้งเล่นตัวให้เจ้าโบ้วิ่งตาม เจ้าบิ๊กแอบส่งสายตาหวานเชื่อมให้จำปี จำปีส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มตอบ แต่เจ้าโบ้ได้แต่หน้าเศร้า เพราะโดนจำปาเชิดใส่ ไม่สนใจมันสักนิด

ซินนี่รู้สึกเห็นใจเจ้าโบ้เพราะรับปากไปแล้ว แต่ไม่ได้ช่วยเหลือตามที่ได้เอ่ยปากรับคำไปเลยแม้แต่น้อย

เอกภาพเหลือบมองแม่บ้านสาวที่เก็บของจนเพลิน เขาพาหลานๆ เข้านอนแล้วมาช่วยหญิงสาวเก็บของด้วยกัน วันนี้เธอใส่เสื้อผ้ามิดชิดกว่าทุกวัน แต่สำหรับเขา เธอเซ็กซี่กว่าทุกวัน เพราะเสื้อผ้ามิดชิดที่เธอสวมเป็นเสื้อแขนกุดกับกระโปรงตัวสวย เน้นรูปร่างสัดส่วนยวนตาชัดเจน จนเขาอยากสลัดมันทิ้งเพื่อจะได้เห็นเนื้อใน

ชายหนุ่มรีบสลัดความคิดนั้นออกไป ช่วยหญิงสาวเก็บของเร็วกว่าเดิม เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า หากได้อยู่ใกล้เธอ เขาพานแต่จะคิดออกนอกลู่นอกทาง

ซินนี่เดินเฉียดกายเข้าใกล้ชายหนุ่มด้วยความตั้งใจ แค่อยากแหย่เท่านั้น แต่คนโดนแหย่กลับรุ่มร้อนทันที

“พอแค่นี้แล้วกัน ค่อยมาจัดการล้างพรุ่งนี้ ขึ้นนอนกันเถอะ” เขาแอบขำตัวเอง เพราะคำพูดเหมือนชวนเมียขึ้นห้องนอนยังไงอย่างงั้น แต่ถ้าได้ชวนเมียขึ้นห้องนอนก็ดี แถมเป็นซินนี่ด้วย เอกภาพแอบตาวาวเมื่อคิดเรื่องนี้ แต่แค่ชั่วแวบหนึ่งก็จางหายไป

“คุณขึ้นไปนอนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวซินนี่จะจัดการเอง” ซินนี่ยังยืนกราน เธอคิดว่าไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรกับจานชามแค่นี้ แต่หากเอกภาพอยู่ด้วย เธอไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ หากเขาไป เธอสามารถจัดการกับของพวกนี้ได้ภายในชั่วพริบตา

“งั้นตามใจ แต่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ค่อยล้างก็ได้ อย่าหักโหมมากนัก” เขาทำเสียงขรึมแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย ซินนี่ยิ้มกว้างทันทีที่ร่างสูงขึ้นห้องไป

“นี่เขาห่วงใยเราเหรอ”

เมื่อเห็นว่าปลอดคนแล้วจึงร่ายเวทมนตร์เพียงนิดเดียวจานชามภาชนะทุกชนิดสะอาดเรียบร้อย เก็บเข้าชั้นเป็นระเบียบ

“แค่นี้ก็เรียบร้อย ซินนี่ซะอย่าง” เธอภาคภูมิใจที่ได้ฝึกฝนวิชาที่เรียนมามากขึ้น รวมถึงยังได้พลังจากค่ำเมื่อคืนที่ผ่านมา นึกถึงก็สยิวขึ้นมา คืนนี้จะพาเขาไปเที่ยวที่ไหนดีหนอ ซินนี่รีบเสกตำราหาสถานที่ท่องเที่ยว ดวงตาสีน้ำทะเลเจิดจรัสขึ้นมาเมื่อเจอสถานที่สวยๆ น้ำใสๆ อีกรอบ

ยูริที่แอบมองซินนี่อยู่ยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ “ฉันจะปล่อยให้เธอได้ใจไปก่อน แล้วค่อยจัดการ”

เอกภาพหลับไปนานเท่าไหร่เขาไม่รู้ตัว หลังจากที่ออกจากห้องทำงาน... พบว่าบ้านเงียบ แสดงว่าซินนี่คงเข้านอนแล้ว เขาจึงทิ้งตัวลงนอนบ้าง เพียงแค่เข้าสู่ห้วงนิทรารมย์เพียงครู่ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ข้างหู จึงรีบลืมตาตื่นมองสถานที่แปลกตา

“ซินนี่” ชายหนุ่มได้แต่ครางยาว เมื่อเห็นของเงือกสาวแสนสวยว่ายน้ำอยู่ในน้ำตกใสสะอาด แปลกใจว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เท้าแกร่งค่อยๆ เดินลงไปในน้ำ เขาสัมผัสถึงความเย็นสัมผัสกับผิวกาย

นี่เขาไม่ได้ฝัน แต่เขารู้สึกถึงความเย็นของสายน้ำจริงๆ เอกภาพลองหยิกตัวเองดู เขาเจ็บจริงๆ ด้วย แล้วความคิดของชายหนุ่มก็สิ้นสุดลงเมื่อนางเงือกสุดเซ็กซี่ว่ายน้ำเข้ามาหา โผล่มาต่อหน้าต่อตาเขา

“เล่นน้ำกันดีกว่าค่ะ” ซินนี่พูดเสียงหวาน

เธอโอบกอดรอบคอแกร่ง ดวงตาสีน้ำทะเลเปล่งประกายสดใส ชายหนุ่มถึงกับงงงันไปเลยทีเดียว ริมฝีปากฉ่ำชื้นเย็นชืดประทับที่กลีบปากหนา ความเย็นที่สัมผัสกลับกลายเป็นความร้อนขึ้นมาแทนที่ เขาเลิกถามตัวเอง เลิกสงสัย ณ บัดดล เมื่อได้สัมผัสกับเรือนร่างของแม่บ้านคนสวย

เอกภาพบดจูบตอบสนองทันที เพื่อไม่ให้เธอต้องคอยนาน อุ้งมือใหญ่จับแก้มนุ่มนิ่มแนบแน่น ปลายลิ้นกระหวัดรัดรึงกันและกัน ชายหนุ่มจับเรือนร่างสาวนั่งบนโขดหิน เขาตะลึงงัน เธองดงามหมดจดอยู่เบื้องหน้า เรือนร่างสาวอิ่มงามน่าปรารถนา สัมผัสคุ้นเคยทำให้เขาร้อนเร่า สลัดคราบนักวิทยาศาสตร์จอมเฉิ่มกลายเป็นหนุ่มร้อนรักทันตาเห็น

“ซินนี่ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความฝันหรือความจริง ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจอะไรแล้ว” เขาประคองใบหน้าสวยด้วยอุ้งมือทั้งสองข้าง มองสบสายตาสีฟ้าสดใสด้วยความลุ่มหลง ริมฝีปากเร่าร้อนพานพบกันอีกครั้ง

หญิงสาววางมือบนไหล่กว้าง โน้มตัวให้เขาอย่างรู้ใจทันทีที่อุ้งปากร้อนรุ่มละจากกลีบปากหวานฉ่ำ