บทที่ 55 เธอไม่โสด เธอเป็นภรรยาผม

ฉือฮวนไม่รับรู้

ลู่ฉิงฉิงถามอย่างสงสัย “ทำไมสิงโตกับเสืออยู่ในกรงไม่ได้ล่ะคะ?”

เมื่อเห็นดวงตาคู่โตที่ฉายแววฉลาดของหนูน้อยตัวนุ่มนิ่ม ใจฉือฮวนพลันอ่อนยวบ อดพูดหยอกไม่ได้ “หนูลองเดาดูสิ?”

ลู่ฉิงฉิงกลอกตาคิดจริงจัง ไม่นานก็ได้คำตอบแล้วปรบมืออ้วนป้อม “อ๋อ! หนูรู้แล้ว เพราะคนให้อาหารลืมปิดกรงใช่ไหมคะ?”

ฉือฮวนผ่อนลมหายใจยาว พูดอย่างโล่งอก “ถูกจ้ะ”

พูดจบเธอก็มองลู่เช่อเฟิง “เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ กรงสัตว์ร้ายมันอันตราย พวกคุณเลยไปไม่ได้”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ เธอก็หมุนตัวไปกรงสัตว์ร้าย

ในหัวลู่เช่อเฟิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามแล้วรีบตามไป “เดี๋ยวก่อน สหายฉือ คุณไม่ให้พวกเราไป แต่คุณจะไปเองทำไม ไม่อันตรายเหรอครับ?”

ฉือฮวนรีบพูด “ฉันจะไปพูดกับเจ้าหน้าที่สวนสัตว์น่ะค่ะ”

เพราะกลัวเสือจะพุ่งพรวดออกมา ฉือฮวนจึงรีบวิ่งไป

ลู่เช่อเฟิงมองแผ่นหลังของฉือฮวน มุมปากยกยิ้มขึ้นมา ‘เป็นคนน่าสนใจจริง ๆ’

เขาอดไม่ได้ที่จะสาวเท้าตามไป

ความเยียบเย็นแผ่ไปทั่วร่างของสืออวี่ไป๋ ม่านตาเขาหดเล็ก อุ้มเสี่ยวเยี่ยนตามไป

สือเยี่ยนมุ่ยปาก “พ่อเข้าใจแม่ผิดแล้วครับ”

สืออวี่ไป๋ส่งเสียงในลำคอ มองแผ่นหลังของลู่เช่อเฟิงที่กำลังวิ่งตามไปพลางหรี่ตา

หลังจากฉือฮวนมาถึงกรงสัตว์ร้าย เธอก็คว้าตัวพนักงานที่กำลังขายตั๋วไว้

“เดี๋ยวก่อน หยุดขายตั๋วเข้าชมสัตว์ก่อนค่ะ”

พนักงานเอ็ดอย่างโมโห “คุณเป็นใคร? จะมาก่อความวุ่นวายในสวนสัตว์ใช่ไหม?”

“สหาย อย่ามาก่อกวนการทำงานของผมสิ ถ้าทำอย่างนี้อีก ผมจะเรียกคนมาไล่คุณออกไปนะ”

ฉือฮวนที่วิ่งมาตลอดทางหอบหนัก เธอผ่อนลมหายใจแล้วพูดว่า “ฉันเห็นดาลประตูตรงกรงเสือเคลื่อนออกมาค่ะ”

“พวกคุณรีบไปตรวจเถอะค่ะ!”

ลุงคนขายตั๋วเบิกตาโพลง กวาดสายตาขึ้นลงประเมินฉือฮวนแล้วกลืนน้ำลายอย่างประหม่า “คุณอย่ามาล้อเล่นนะ เรื่องนี้เกี่ยวพันกับชีวิตคนเลยนะ!”

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นค่ะ คุณรีบไปตรวจสอบเร็วเข้า แต่ก่อนอื่น ห้ามขายตั๋วไปกรงเสือเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นก็เหมือนส่งคนไปตาย”

ลุงคนนั้นเห็นว่าฉือฮวนไม่มีความล้อเล่นสักนิดก็ไม่กล้าล่าช้า รีบวิ่งไปติดต่อคนให้อาหาร

พอลุงคนนั้นจากไป ลู่เช่อเฟิงที่อุ้มลู่ฉิงฉิงก็วิ่งตามมาทัน

เมื่อฉือฮวนเห็นเขาก็ตกใจ พลันพ่นคำพูดออกมา “พวกคุณมาทำไมคะ? ที่นี่อันตรายมาก! รีบออกไปเร็วเข้า!”

ลู่เช่อเฟิงมองฉือฮวนอย่างสงสัย “สหายฉือ เหมือนคุณจะเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเราสองพ่อลูกนะ? เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?”

ฉือฮวนส่ายหน้า

วินาทีต่อมา เสียงเย็นชาและกราดเกรี้ยวดังขึ้นจากมุมหนึ่ง

“ก่อนจะจีบใครก็ดูให้ดีก่อน เธอไม่ได้โสด เธอเป็นภรรยาผม!”

ฉือฮวนเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง แต่กลับประสานสายตากับโทสะที่ล้นทะลักออกมา

สืออวี่ไป๋ยกยิ้มหยัน มองลู่เช่อเฟิงด้วยใบหน้าเคลือบน้ำแข็ง

ซวยแล้ว ๆ แค่ฉือฮวนมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไหน้ำส้มแตก*[1] แล้ว

เมื่อครู่เธอวุ่นกับการวิ่งมาหยุดยั้งเหตุการณ์โศกนาฏกรรม จึงไม่ทันปลอบไหน้ำส้มใบใหญ่ที่กำลังร้าว

เธอลนลานครู่หนึ่งแล้วกลับมาสงบอีกครั้ง

เธอคล้องแขนสืออวี่ไป๋อย่างไร้กังวล โดยมองเมินรังสีความเย็นชาของเขา แล้วแนะนำเขาแก่ลู่เช่อเฟิงอย่างเป็นธรรมชาติ

“คุณลู่ ลืมแนะนำเลย นี่คือสามีฉัน สืออวี่ไป๋ค่ะ ส่วนนี่ก็ลูกชายเรา สือเยี่ยนค่ะ”

เมื่อได้ยินที่เธอแนะนำ ความเครียดเกร็งของสืออวี่ไป๋ก็ผ่อนคลายลง

ทว่าเวลามองลู่เช่อเฟิง ความเป็นอริในสายตาก็ยังไม่ลบเลือน

ลู่เช่อเฟิงมีนิสัยเจิดจ้าดุจพระอาทิตย์ เมื่อได้ยินดังนั้นก็ยื่นมือที่แห้งสะอาดไปทางสืออวี่ไป๋

“ลู่เช่อเฟิงครับ นี่ลูกสาวผมลู่ฉิงฉิง”

สืออวี่ไป๋กวาดตามองมือของลู่เช่อเฟิง ไม่ยื่นมือไปจับ แต่แนะนำตัวสั้น ๆ “สืออวี่ไป๋”

มุมปากเขาโค้งขึ้น “อุ้มเด็กอยู่น่ะ ไม่สะดวก”

ลู่เช่อเฟิงไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน เขามองใบหน้าไม่รับแขกของสืออวี่ไป๋ ไม่ช้าก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เขายิ้ม “คุณสือ คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ?”

เข้าใจเขาผิดไม่เป็นไร แต่ถ้าเข้าใจภรรยาตัวเองผิดอาจกระทบความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาได้

นัยน์ตาของสืออวี่ไป๋เยียบเย็นขึ้นไปอีก “เข้าใจอะไรผิดเหรอครับ?”

ตอนนี้ลู่เช่อเฟิงมั่นใจแล้วว่าสืออวี่ไป๋ชังหน้าตนไม่น้อย

บรรยากาศเต็มไปด้วยความประดักประเดิด

ฉือฮวนอดไม่ได้ที่จะกระตุกแขนของสืออวี่ไป๋ ส่งสัญญาณไม่ให้เขาทำตัวเย็นชาเกินไป

ว่าแล้วก็แปลก ตอนที่ฉือฮวนกระตุกแขนเขา ลู่เช่อเฟิงสัมผัสได้ชัดว่ารังสีเย็นรอบกายสืออวี่ไป๋สลายหายไปเกือบครึ่ง

แปลกจริง ๆ

ลู่เช่อเฟิงมองสองสามีภรรยาอย่างอดไม่ได้

ตอนนี้เองที่ลุงคนขายตั๋วรีบกลับมาพร้อมคนให้อาหารซึ่งสวมชุดทำงาน เห็นได้ชัดว่าคนให้อาหารกำลังนอนกลางวันอยู่ ดวงตาง่วงงุน ลูกกุญแจพวงใหญ่ตรงเอวสะบัดตามการก้าวเดินของเขา

เมื่อเห็นหน้าคนให้อาหาร ฉือฮวนก็ตกตะลึง

เป็นคนให้อาหารคนนี้แหละ คนที่อยู่ในรายงาน เนื่องจากละเลยหน้าที่จึงถูกสวนสัตว์ไล่ออก หลังถูกบังคับออกจากงาน เขาก็คิดสั้นกระโดดตึกฆ่าตัวตายเพราะไม่รู้จะเลี้ยงดูทั้งครอบครัวยังไง

ตอนที่เห็นข่าวนี้ ฉือฮวนก็สะท้อนใจไม่น้อย

“ระวัง!”

ตอนที่คนให้อาหารเปิดประตู ฉือฮวนพลันกำชับ

ลุงคนนั้นพูด “คุณผู้หญิงคนนี้เป็นคนบอกว่าดาลประตูเคลื่อนน่ะ”

คนให้อาหารเหลือบมองแวบหนึ่ง ปากก็งึมงำอย่างไม่ยี่หระ “หาเรื่องชัด ๆ ตอนออกมาฉันลั่นดาลแน่นแล้วแท้ ๆ!”

“คุณผู้หญิง จุ้นจ้านมากเดี๋ยวแก่เร็วนะ”

คนให้อาหารพูดเสียดสีแล้วหมุนตัวกลับ

ฉือฮวนไม่มีปฏิกิริยาอะไร เพราะเธอรู้ถึงความเสี่ยงของการที่ดาลประตูเคลื่อนดี

เพียงกำจัดอันตรายได้ ถูกคนด่าสักประโยคสองประโยคก็ไม่เป็นไรหรอก

แต่ชายที่เธอคล้องแขนอยู่กลับไม่คิดอย่างนั้น กล้ามเนื้อของเขาเครียดขึงด้วยโทสะ เธอเห็นสืออวี่ไป๋กำลังผละออกไป

ความเกรี้ยวกราดในตาลุกโชน ชายหนุ่มก้าวขาไปทางคนให้อาหาร

ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย ฉือฮวนกลับคว้าเขาไว้

“สืออวี่ไป๋!”

เธอเรียกเสียงแผ่ว ตอนที่สืออวี่ไป๋หันกลับมา ฉือฮวนก็ส่ายหน้าเบา ๆ

ริมฝีปากของสืออวี่ไป๋เม้มเป็นเส้นตรง ต่อให้เย็นเยียบไปทั้งร่างก็แพ้คำปลอบโยนของเธอ

ตอนนี้เองที่เสียงของลู่เช่อเฟิงดังขึ้น

“สหายฉือ ผมมีเรื่องอยากถามครับ”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าดาลประตูกรงเสือเคลื่อน”

พอถามแบบนี้ หูหลายคู่ก็กางผึง ทยอยมองเธออย่างใคร่รู้

โดยเฉพาะสืออวี่ไป๋ เธอรู้สึกร้อนราวกับถูกลวก ยามเขามองเธอชัด ๆ เช่นนี้

เธอกระแอมคอ “ความลับค่ะ เรามาดูกันก่อนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นดีกว่าค่ะ”

ขณะครุ่นคิด ทุกคนก็เห็นสีหน้าซีดขาวของคนให้อาหารที่เดินออกมาจากกรงสัตว์ดุร้าย

หลังจากเดินออกมา เขาก็คว้าข้อมือของฉือฮวนอย่างตระหนก

“ขอบคุณสหายท่านนี้มาก!”

“ไม่คิดเลยว่าดาลกรงเสือจะเคลื่อนจริง!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คงเกิดเรื่องกับกรงสัตว์ร้าย ผมคงรักษางานนี้ไว้ไม่ได้ ขอบคุณจริง ๆ ครับ!”

[1] น้ำส้มสายชู เป็นคำแสลง หมายถึง ความหึงหวง