บทที่ 2 หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เมื่อเห็นฉือฮวนจากไป หัวใจของสืออวี่ไป๋ที่เต้นรัวประหนึ่งกลองก็สงบลง ยามเห็นแผ่นหลังที่ราวกับจะวิ่งหนีของเธอ บนริมฝีปากบางพลันผุดยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

ที่บอกว่าเต็มใจ คงโกหกเพื่อทำให้เขาตายใจสินะ

ทั้งที่เป็นฝ่ายหลบจูบของเขา แต่เธอกลับบอกว่าตัวเองเต็มใจทำแบบนั้น

แต่แค่นี้ก็พอแล้ว…

อวี่ไป๋หลับตาด้วยความเจ็บปวด เมื่อก้มมองใบหน้าเล็กที่ง่วงงุนของลูกชาย ความเลือดร้อนของเขาก็เย็นลงทีละน้อย

รอยยิ้มที่มุมปากของเขาเลือนหายไป พร้อมกับดวงตาซึ่งเย็นชาขึ้น

…

ฉือฮวนต้องการฉีกร่างเฉิงจื่อเฉียนเป็นชิ้น ๆ ตอนนั้นเองที่เธอขี่จักรยานไปจนถึงที่ทำการไปรษณีย์

เมื่อมาถึง บุรุษไปรษณีย์ก็กำลังจะขี่จักรยานออกไป ฉือฮวนพลันคว้าแฮนด์จักรยานคันนั้นไว้

“สหาย จดหมายของเมื่อวานถูกส่งไปหรือยัง และถูกส่งไปที่ไหน?”

บุรุษไปรษณีย์บอก "โอ๊ย! ช่างเถอะคุณ จดหมายกองนี้ตกน้ำไปแล้ว เดี๋ยวผมหามันให้แล้วกัน หรือถ้ารีบคุณก็เขียนใหม่แล้วมาแปะแสตมป์ที่นี่นะ”

บุรุษไปรษณีย์กล่าวอย่างจริงใจ

ฉือฮวนยังคงไม่ผ่อนคลาย เพราะจดหมายฉบับนี้มีความหมายต่อเธอมาก ความสุขของสืออวี่ไป๋และครอบครัวเธอล้วนขึ้นอยู่กับจดหมายฉบับนี้!

เธอถามอย่างกังวลใจ "จดหมายทั้งหมดตกน้ำไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ คุณแน่ใจนะ?"

“แน่นอน ดูสิ เสื้อผ้าของผมเปียกโชกตอนงมหาจดหมายในน้ำเนี่ยแหละ”

ฉือฮวนมองใกล้ ๆ จึงเห็นว่าเสื้อผ้าของบุรุษไปรษณีย์เปียกจริง ๆ

หญิงสาวพลันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ดวงตาของเธอเปียกชื้นเมื่อมองไปที่บุรุษไปรษณีย์

เยี่ยม!

หากจดหมายฉบับนั้นหายไป เธอกับสืออวี่ไป๋ก็กลับไปมีความสุขได้แล้ว

ครอบครัวของพวกเธอก็ไม่ต้องประสบกับโศกนาฏกรรมเหล่านั้นอีก

ฉือฮวนร้องไห้ระคนหัวเราะ ทำให้บุรุษไปรษณีย์งุนงง

"คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?"

"ฉันสบายดีค่ะ"

จากนั้นตรวนซึ่งพันธนาการร่างกายของฉือฮวนก็คลาย

หญิงสาวกำหมัดแน่นและไม่สามารถสงบใจได้เป็นเวลานาน

หรือเรื่องราวในชาติก่อนของเธอจะเปลี่ยนไปเพราะการเกิดใหม่ครั้งนี้?

จดหมายฉบับนั้นก็ไม่ถูกส่งไปในที่สุด

หลังออกจากที่ทำการไปรษณีย์ ฉือฮวนก็อารมณ์ดีเมื่อคิดถึงสืออวี่ไป๋กับสือเยี่ยน ลูกชายผู้น่ารักของเธอซึ่งรออยู่ที่บ้าน หัวใจดวงน้อยอดรู้สึกอบอุ่นไม่ได้

ขณะเดินผ่านแผงขายหมูตุ๋น เธอก็ซื้อหมูตุ๋นมา ไปซื้อเหล้ามาสองขวดและน้ำอัดลมสำหรับลูกชาย พร้อมกับครุ่นคิดว่าจะคุยกับสืออวี่ไป๋อย่างจริงจัง

……

ฉือฮวนขี่จักรยานกลับบ้านเร็วเหมือนลูกศรหลุดจากเกาทัณฑ์

เมื่อมาถึงประตูบ้าน หญิงสาวก็ได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากสนามหญ้าหน้าบ้าน

“สืออวี่ไป๋ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะหย่าทันที แต่ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมถึงผัดวันอยู่ได้”

"ภรรยามีชู้แล้วกลับมาหานาย นายไม่รังเกียจเหรอ?"

“ฮวนฮวนไม่เคยยิ้มให้นายสักครั้ง แต่เธอปฏิบัติต่อฉันอย่างดี ยกเว้นคืนนั้น นายไม่มีวันรู้หรอกว่าเธอเร่าร้อนแค่ไหน”

“เธอชอบฉัน แต่เกลียดนายจากก้นบึ้งของหัวใจ แม้นายจะสัมผัสเธอแค่ปลายนิ้ว ยัยนั่นก็รู้สึกอยากจะอาเจียนแล้ว!”

ทันใดนั้นเปลวเพลิงพลันลุกโหมในใจฉือฮวน!

หญิงสาวตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอไม่เคยรู้เลยว่า เฉิงจื่อเฉียนจะกล่าวถึงเธอแบบนี้ต่อหน้าสืออวี่ไป๋!

แม้ชาติก่อนเธอจะชอบเฉิงจื่อเฉียน แต่เธอก็ยังไร้เดียงสาจนกระทั่งแต่งงานกับอีกฝ่าย!

หูของหญิงสาวอื้ออึง ความเจ็บปวดรวดร้าวพลันเกาะกุมจิตใจ ยามจินตนาการถึงท่าทางของสืออวี่ไป๋

ทั้งความเศร้าโศกและโทสะปั่นป่วนอยู่ในใจ เธอกำหมัดแน่นแล้วรีบเข้าไปข้างใน

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาของสืออวี่ไป๋ดังมาจากสนามหญ้า "พูดเสร็จหรือยัง? ถ้าพูดจบแล้วก็ออกไปซะ!"

แม้ไม่เห็นหน้าของสืออวี่ไป๋ แต่ฉือฮวนก็ยังสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเขาที่ราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

สืออวี่ไป๋จำทนต่อการทรยศและทุกข์ทรมานอยู่เงียบ ๆ คนเดียวมาแบบนี้ตลอดเลยหรือ?

ในเวลาเดียวกัน เสียงสะอื้นของสือเยี่ยนก็แว่วเข้ามาในหูว่า "พ่อครับ แม่อยากจะเลิกกับอาคนนี้ไหม?"

“พ่อ แม่...ไม่ต้องการผมแล้ว”

หัวใจของฉือฮวนพลันแตกสลาย!

เธอช่างเลือดเย็นเหลือเกินถึงยอมทิ้งเด็กน้อยด้วยเหตุผลเช่นนี้ในชาติก่อน!

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอันน่ารังเกียจของเฉิงจื่อเฉียน “เยี่ยนยี่ยน อย่าร้องไห้ ถ้าเธอไปกับอา แม่จะไม่ทอดทิ้งเธอ!”

“ถึงแม่จะไม่รักพ่อ แต่แม่ก็รักอา ถ้าอาต้องการเธอ แม่ก็ต้องการเธอเช่นกัน!”

สรุปแล้วแม่ก็ไม่ต้องการเขาอยู่ดี!

สือเยี่ยนยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

เสียงของสืออวี่ไป๋สั่นเครือ เขาไม่สามารถปกปิดความโกรธอันคุกรุ่นได้ "ลองพูดอีกคำสิ!"

เฉิงจื่อเฉียนยังต้องการจะพูดกระตุ้นสืออวี่ไป๋กับลูกชายของเขา เพื่อทำให้อีกฝ่ายเลิกรากับฉือฮวนโดยเร็วที่สุด

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูด จู่ ๆ ความเจ็บแปลบพลันแล่นมาสู่ศีรษะของเขา!

หลังจากฉือฮวนรีบวิ่งมาที่สนาม เธอก็หยิบไม้กวาดจากมุมห้องมาฟาดใส่เฉิงจื่อเฉียน

“ฉันบอกว่าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ!”

“ฉันจะตีแกให้ตายเลย ไอ้พวกหน้าด้าน!”

“ถ้าอยากแต่งงานกับฉันก็ฝันไปเถอะ!”

“กล้าดียังไงถึงมาว่าร้ายฉันแบบนี้ ไอ้สารเลว!!!”

“ไอ้เราก็ไร้เดียงสา”

“แต่แกกลับบังอาจทำลายชื่อเสียงของฉัน วันนี้แหละฉันเอาแกตายแน่!!!”

……

แม้มีความเกลียดชังจากชาติที่แล้วและชาตินี้ แต่ฉือฮวนก็เอาชนะเฉิงจื่อเฉียนได้

ใบหน้าอันอัปลักษณ์ของเฉิงจื่อเฉียนปรากฏขึ้นตรงหน้า ขณะโอบกอดเย่หมิงจูอยู่ เขาก็เอ่ยยั่วยุและทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำแล้ว

“แกมันก็เป็นแค่ของตายสำหรับสืออวี่ไป๋ แกควรจะดีใจนะที่ได้แต่งงานกับฉัน แล้วจะมาเสือกทำไมว่าฉันมีผู้หญิงอยู่กี่คน?”

“หมิงจูดีกว่าแกหลายพันเท่า อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงอ่อนหวานตอนที่อยู่กับฉัน!”

“อย่าแม้แต่คิดที่จะเอาเงินของฉันไปให้หมิงจู!”

สีหน้าฉือฮวนเหี้ยมจนแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ ข่วนอีกฝ่ายจนทำให้ผิวและใบหน้าของเขาแดงเถือก

ชาติก่อนเธอเป็นผู้แพ้ที่เงียบสงบเรียบร้อย และไม่เคยก้าวร้าว ดังนั้นอย่าพูดถึงการตีผู้คนเลย

แต่ตอนนี้ ความโกรธผลักดันเธอให้ฟาดร่างของพวกเฉิงจื่อเฉียนครั้งแล้วครั้งเล่า

ไอ้สารเลวหน้าหมานี่ไร้ยางอายและน่ารังเกียจยิ่ง เขาไม่เพียงทำลายความสุขของเธอในชาติก่อนเท่านั้น

แต่สืออวี่ไป๋กับสือเยี่ยนก็ถูกเขาหลอกเช่นกัน

เธอต้องสู้เพื่อตัวเองและครอบครัว!

เฉิงจื่อเฉียนตกตะลึง เขาวิ่งหนีด้วยความยากลำบากพลางตะโกนว่า "ฮวนฮวน คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณไม่ได้จะหย่ากับสืออวี่ไป๋เหรอ?"

“สมุดทะเบียนบ้านของผมเตรียมพร้อมไว้แล้ว คุณจะตีผมทำไม!”

“ฉันกำลังสั่งสอนผู้ชายหน้าด้านที่บังอาจมีเมียน้อยน่ะสิ!”

ฉือฮวนยืนกล่าวคำพูดที่คนตรงหน้าจะบอกเธอในอนาคตด้วยท่าทางไม่ยี่หระ

“สมุดทะเบียนบ้านพร้อมแล้ว ไปรับใครก็ได้บนถนนแล้วแต่งงานได้เลย!”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาขอฉันแต่งงานทั้งที่คุณยากจนขนาดนี้ ว่าแต่คุณมีเงินเก็บถึงสองร้อยห้าสิบหยวนหรือเปล่าเถอะ!”

สายตาเหยียดหยามของฉือฮวนพินิจเฉิงจื่อเฉียนขึ้นลง

เธอปาดน้ำตาจากหางตาแล้วกล่าวด้วยเรียวปากสีกุหลาบ "หรือคิดว่าเพราะคุณตัวสูงเข่าดี หรืออยากได้เด็กสูง 150 เซนเป็นลูกล่ะ?"

เฉิงจื่อเฉียนพลันตกตะลึงหลังจากได้ยิน เมื่อตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง เขาก็ตะคอก "ฉือฮวน!"

"เออ!"

“ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย คุณจะมากับผมไหม?”

“ต่อให้คุณจะถามกี่ครั้ง ฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับคุณ!”

หากเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เขาตีหน้าขรึมจะทำให้ฉือฮวนกลัวเสมอ และพยายามอ้อนวอนให้ตนใจอ่อน

ด้วยเหตุนี้ อีโก้ของเฉิงจื่อเฉียนจึงสูงมาก

เขาเชิดคางขึ้น หมายจะให้ฉือฮวนง้อตนด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด

ทว่าสิ่งที่เขาได้รับกลับคือการตบหน้า

อีตานี่ไปเอาความมั่นหน้ามาจากไหน?

ถ้าวันนี้เธอไม่ตีเขาตาย ก็อย่าเรียกเธอว่าฉือฮวน!