ตอนที่เซ่ามูหลบพู่กันออกมาได้ มู่หลงเจียก็ได้โผล่มาที่ด้านหลัง สีหน้าของเขาดูโหดร้ายอย่างมาก

“ หากเจ้าคิดจะสู้กับหน่วยของข้า เพื่อของบางอย่างแล้ว งั้นก็มีแต่ความตายเท่านั้นที่รอเจ้าอยู่” ขณะหัวเราะออกมานั้น มู่หลงเจียก็ใช้หอกในมือแทงเข้าใส่เซ่ามู ตอนที่หอกแทงออกไปก็เกิดลมหมุนกรรโชกขึ้นมา

เซ่ามูรีบหลบทันที แต่ตอนที่เขากระโดดออกมานั้นพู่กันกลับพุ่งตัดอากาศออกมา ปลายพู่กันแผ่แสงอันเย็นชาออกมาแล้วแทงเข้าที่หว่างคิ้วของเขาทันที !

เมื่อเห็นว่าพู่กันพุ่งเข้ามา เซ่ามูจึงได้ต่อยออกไปจนทำให้เกิดไฟปะทุขึ้นมา จากนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นหมาป่าไฟนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาพู่กัน !

ในขณะนั้นเอง หอกของมู่หลงเจียก็ได้พุ่งฝ่าอากาศออกมา และเซ่ามูได้หลบหอกออกไปด้านข้าง ทว่าหอกนั้นกลับเปลี่ยนทิศทางราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดให้พุ่งเข้าใส่ตัวเซ่ามู จนแทงเข้าที่หลังของเซ่ามู

หอกที่ห่อหุ้มด้วยลมปราณได้แทงเข้าที่แผ่นหลังของเซ่ามู จนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วหิมะ

“ มู่หลงเจีย เจ้ากล้าฆ่าข้ารึ ? ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เจ้าเจ็บตัวไม่ต่างกัน !” เซ่ามูยังไม่ตาย ตอนที่โดนแทงนั้น เขาได้พุ่งไปข้างหน้า จึงทำให้หอกแทงเข้าไปไม่ลึก

ขณะนี้เซ่ามูกำลังบ้าคลั่งเพราะความโกรธแค้น จึงไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาได้พุ่งตัวเข้าหามู่หลงเจียทันที พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ เจ้าต้องตายไปกับข้า !”

‘เขาคิดจะระเบิดตัวเองงั้นรึ’

เมื่อตระหนักได้เช่นนี้ สีหน้าของมู่หลงเจียก็แปรเปลี่ยนไป เขารีบถอยกลับมา ทว่าในขณะนั้นเองพู่กันได้พุ่งตัดอากาศแทงเข้าที่แผ่นหลังของเขา

‘ข้าจะปล่อยโอกาสนี้หลุดรอดไปได้อย่างไร เถาเถา ทำได้ดีมาก ’ หยางเฉินที่อยู่ไกลออกไปอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ก่อนหน้านี้เขายังกังวลว่าพู่กันจะจัดการกับเซ่ามูและมู่หลงเจียไม่ได้ แต่ไม่คิดเลยว่าทั้งสองกลับมาสู้กันเอง นี่คือโอกาสที่พระเจ้าประทานให้

“ บังอาจ !” สีหน้ามู่หลงเจียเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาได้โยนหอกในมือเข้าใส่เซ่ามู ในเวลาเดียวกันมู่หลงเจียก็ประกบมือเข้าด้วยกันพร้อมกับปราณที่ไหลออกมาจากมือรวมตัวกันเป็นผลึกพลังงาน

เมื่อมู่หลงเจียพลิกฝ่ามือก็มีผลึกพุ่งเข้าใส่พู่กัน ผลึกนี้ทำให้เกิดพายุขึ้นมา ไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ไหนก็ตาม

จากนั้นพู่กันได้แทงเข้าที่ผลึกจนทำให้ผลึกระเบิดออก พลังจากแรงระเบิดนั้นก็กระจายไปทั่วทุกทิศทาง ทำให้หิมะกระจายไปทั่ว

พู่กันก็พุ่งออกจากกลุ่มหิมะ เมื่อเห็นว่าพู่กันยังอยู่ดี สีหน้าของมู่หลงเจียก็หม่นลงทันที “ สมกับเป็นสมบัติจิตระดับสูง แม้จะไม่สามารถใช้พลังที่แท้จริงออกมาได้ แต่ความแข็งนั้นก็ไม่อาจจะนำสมบัติทั่วไปมาเทียบได้”

ตอนที่มู่หลงเจียตกใจอยู่นั้น เสียงหัวเราะของเซ่ามูก็ดังขึ้นมา “ ตายซะ !” มือของเขากำหอกของมู่หลงเจียไว้แน่นและพุ่งเข้าแทงมู่หลงเจีย !

กลับเป็นว่าหอกที่มู่หลงเจียโยนไปตะกี้ไม่ได้ทำให้เซ่ามูบาดเจ็บแม้แต่น้อย แต่กลับตกไปอยู่ในมือของเซ่ามูแทน เซ่ามูเห็นว่ามู่หลงเจียสนใจพู่กันอยู่ก็ไม่คิดจะปล่อยโอกาสแก้แค้นนี้ไป

เมื่อเห็นหอกที่แทงเข้ามา สีหน้าของมู่หลงเจียก็ซีดเผือด เขารีบเบี่ยงตัวหลบแต่มันสายเกินไปแล้ว หอกได้แทงเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขาอย่างจัง จนมีเลือดไหลออกมา

“ โอกาสนี้แหละ !” ไกลออกไปหยางเฉินก็ได้แสดงท่าทียินดีออกมา หากเถาเถาโจมตีตอนนี้ เขาคงฆ่ามู่หลงเจียได้ เถาเถาไม่คิดปล่อยโอกาสนี้ไป จึงพุ่งเข้าที่อกของมู่หลงเจีย หากแทงเข้าไปอีก 3 นิ้วมู่หลงเจียจะต้องตายแน่นอน แต่ตอนนั้นกลับมีกำไรดาวพุ่งเข้ามาชนเข้ากับเข้าพู่กัน

แกร๊ง ! ประกายไฟกระเด็นออกไปทั่ว พู่กันกระเด็นกลับมากกว่า 10 เมตร กำไรดาวเองก็กระเด็นกลับไปเช่นกันและลอยกลับไปในมือของทันหลาง

“ เสี่ยวหยาง ส่งข้อความหาเด็กนั่นให้เขาฝ่าวงล้อมออกมา ตราบใดที่เขาฝ่าวงล้อมออกมาได้ เราก็จะพาเขาหนีไปได้ !” หยางเฉินพยักหน้า เขาได้ส่งข้อความหาตงฟางไป่ทันที “ หาทางฝ่าวงล้อมออกมา ตราบใดที่เจ้าฝ่าออกมาได้ ข้าจะพาเจ้าหนีไป ”

ตงฟางไป่มองไปรอบๆ เขามีท่าทีลังเลเล็กน้อย หลังจากที่ลังเลได้ไม่นานเขาก็กัดฟันแน่นและพลิกฝ่ามือออกพร้อมกับผลึกเลือดสองอันปรากฏขึ้นมาในมือ

“ ผลึกเลือดสัตว์อสูรขอบเขตราชา !” หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะอึ้งเมื่อเห็นผลึกเลือดนั้น ตัดสินจากขนาดของมันแล้ว ไม่ต้องเดาเลยว่ามันต้องเป็นผลึกเลือดของสัตว์อสูรขอบเขตราชา

“ เขาเป็นใครกันแน่ ? มีทั้งยันต์ป้องกัน และสามารถปกปิดคลื่นพลัง รวมถึงมีผลึกเลือดสัตว์อสูรขอบเขตราชา...เขามีความลับมากแค่ไหนกัน ?”

เมื่อเห็นผลึกเลือดสัตว์อสูรขอบเขตราชา ทันหลางและหยวนบ้าก็สีหน้าเปลี่ยนไป พวกเขาไม่มัวคิดและรีบถอยกลับมา หากพวกเขาโดนระเบิดนี้เข้า แม้ว่าจะไม่ตายแต่ก็ต้องบาดเจ็บหนัก

ตงฟางไป่เห็นทั้งสองถอยกลับไปก็รีบหันกลับแล้วหนีออกมา ชัดแล้วว่าเขาช้าลงกว่าเดิม ยาปีศาจคลั่งคงหมดผลไปแล้ว

“ เสี่ยวหยาง ขึ้นนั่ง !” เถาเถาส่งข้อความบอกแล้วขยายขนาดขึ้นยาวกว่า 10 เมตร หยางเฉินไม่คิดอะไรมากรีบกระโดดขึ้นบนพู่กันทันที ก่อนที่พู่กันจะพุ่งไปข้างๆตงฟางไป่

“ ขึ้นมา !” หยางเฉินมองไปที่ตงฟางไป่แล้วกัดฟันแน่นตะโกนออกมา ตงฟางไป่รีบกระโดดขึ้นนั่งบนพู่กันทันที หลังจากนั้นพู่กันก็พุ่งออกจากหุบเขาอย่างรวดเร็ว

“ คิดจะหนีรึ ! ฝันไปเถอะ !” ทันหลางและหยวนบ้าฮึดฮัดออกมาและระเบิดปราณออกจากร่าง พวกเขาพากันไล่ตามทันที ปราณได้ก่อตัวเป็นกระแสอากาศผลักพวกเขาไปข้างหน้า ซึ่งทำให้ความเร็วนั้นเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก

อากาศกับปราณเสียดสีกันจนทำให้เกิดประกายไฟขึ้นมา ความเร็วนี้แทบจะทำให้พวกเขาลอยจากพื้นได้ แต่โชคร้ายที่พวกเขาไม่อาจวิ่งบนอากาศได้

การวิ่งบนอากาศ คือ ความสามารถของขอบเขตจักรพรรดิ

“ เร็วจริงๆ !” หยางเฉินอุทานออกมา เขารีบหันกลับไปหาตงฟางไป่แล้วถามขึ้น “เจ้ามีเงินติดตัวเท่าไหร่?”

ตงฟางไป่เผยสีหน้างุนงงออกมา เขาลังเลอยู่สักพักแล้วพูดขึ้น “ 5 แสน !”

“อย่าโกหกข้า หากเจ้าอยากรอดก็เอามาให้ข้า 3 ล้าน” หยางเฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ตงฟางไป่ไม่รู้ว่าหยางเฉินคิดจะเอาเงินไปทำอะไร เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหยางเฉิน เขาก็กัดฟันแน่นแล้วพูดขึ้น “ ก็ได้ ข้าจะให้เจ้า 3 ล้าน !”

หยางเฉินมองไปที่แหวนมิติบนนิ้วของตงฟางไป่แล้วพูดขึ้น “ เอาเงินออกมา ไม่ต้องถามอะไรต่อ อีกไม่นานเจ้าจะรู้เองว่าเพราะเหตุใด !”

ตงฟางไป่เอาเงินออกมาจากแหวนมิติ เงินนับไม่ถ้วนกระจายไปในอากาศ จากนั้นปลายพู่กันก็แผ่แสงสีม่วงออกมาแล้วดูดเงินทั้งหมดหายไปในพริบตา

ซู่ ! หลังจากที่ดูดเงินเข้าไปแล้วความเร็วของพู่กันก็เพิ่มมากขึ้น จนทำให้หิมะรอบๆกระเด็นไปด้วย

ตอนที่พู่กันพุ่งออกไปนั้น ปลายพู่กันก็แผ่แสงสีม่วงออกมาห่อหุ้มตัวของหยางเฉินและตงฟางไป่เอาไว้ และด้วยความเร็วของพู่กัน ก็ทำให้สลัดทันหลางและหยวนบ้าได้ในพริบตา

เมื่อไม่เห็นร่างของทันหลางและหยวนบ้า หยางเฉินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ตงฟางไป่กลับตกอยู่ในความตะลึงอยู่

‘เร็วจริงๆ!’

ในตอนที่ตงฟางไป่อึ้งอยู่นั้น พู่กันก็ได้บินออกมาจากดินแดนอันหนาวเย็น จนมาถึงป่าเก่าแก่ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

‘ไม่ เถาเถาพาข้ามาที่นี่ได้อย่างไร หลานเอ๋อกับคนอื่นๆยังรอข้าอยู่ในหุบเขา’ หยางเฉินเผยสีหน้ากังวลออกมา แต่เมื่อเห็นตงฟางไป่ที่อยู่ตรงหน้า เขาก็คิดถึงเศษแผนที่ขึ้นมาได้ ในเมื่อเขาช่วยเด็กนี่ออกมาได้ เขาก็ต้องเอาแผนที่มาให้ได้ก่อน แล้วค่อยกลับไปรวมตัวกับคนอื่น !

เมื่อคิดได้แบบนั้นหยางเฉินก็ส่งข้อความบอกเถาเถา “ เถาเถา หยุดก่อน เมื่อได้เศษแผนที่มาแล้ว เราต้องกลับไปหาหลานเอ๋อกับคนอื่นๆ !”

“ ข้าลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร” เถาเถาในพู่กันยิ้มออกมา และนึกโทษตนเองที่หลงลืมไป เนื่องจากเขากำลังลุ่มหลงกับความเร็วตะกี้ หลังได้กินเงินเข้าไปก็ทำให้เขามีพลังเหมือนในอดีต จนไม่อาจห้ามใจตัวเองได้

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เถาเถาก็หัวเราะออกมาแล้วควบคุมพู่กันให้หยุด จากนั้นมันก็หดขนาดลงกลับไปเหน็บที่เอวของหยางเฉินดังเดิม ในเวลาเดียวกันหยางเฉินและตงฟางไป่ก็ร่วงลงไปที่พื้น

“ ส่งเศษแผนที่มาแล้วข้าจะให้โอกาสเจ้า หากเจ้าคิดจะโกหกข้า เจ้าคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” หยางเฉินมองไปที่ตงฟางไป่แล้วพูดขึ้นมา

ตอนแรกหยางเฉินคิดจะฆ่าตงฟางไป่ แต่เด็กนี่มีความลับมากมาย อีกอย่างหากเด็กนี่เป็นเหมือนกั้วติง ที่มีลูกปัดเขตแดนในตัว หากฆ่าไป เขาคงไม่ได้เศษแผนที่มา ยิ่งไปกว่านั้นตงฟางไป่ก็มีผลึกเลือดสัตว์อสูรขอบเขตราชาอยู่กับตัว หากสู้กันจริงๆแล้วหยางเฉินก็อาจจะเอาเศษแผนที่มาไม่ได้

“ ข้าไม่ชอบให้ใครมาข่มขู่ ใช่ ข้ามีเศษแผนที่อยู่จริง” ตงฟางไป่ยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“ แต่หากเจ้าฆ่าข้า ข้ารับรองได้ว่าเจ้าไม่มีทางได้เศษแผนที่ไปแน่”

“ ข้าเองก็ไม่ชอบคนข่มขู่ใครเหมือนกัน” หยางเฉินยิ้มออกมา “ แต่ข้ากล้ารับรองว่าหากเจ้าไม่ส่งเศษแผนที่มา ข้าจะฆ่าเจ้าแน่ !”

ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมกับยิ้มออกมา และไม่คิดจะมีใครยอมใคร

“ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้ เจ้าไม่รู้รึว่าข้ามีผลึกสัตว์อสูรขอบเขตราชากับตัว” หลังจากที่มองตากันได้ไม่นานตงฟางไป่ก็พูดขึ้น เขาพลิกฝ่ามือพร้อมกับมีผลึกเลือดสัตว์อสูรขอบเขตราชาสองอันปรากฏขึ้นมาในมือ

“ ข้าฆ่าเจ้าได้ เจ้าน่าจะรู้เรื่องนี้ดี ข้ามีสมบัติจิตกับตัว เจ้าคงเห็นความเร็วของมันแล้ว และข้าบอกได้เลยว่าข้าสามารถฆ่าเจ้า ก่อนที่เจ้าจะระเบิดผลึกเลือด....” หยางเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “มันจะมีรูเพิ่มขึ้นมาที่คอเจ้าแน่”

“ งั้นมาลองดูกัน ข้าอยากเห็นว่าพู่กันของเจ้าจะทิ้งรูบนคอข้าได้อย่างไร “ ตงฟางไป่ยังยิ้มออกมา สายตาเขาไม่ได้มีความกลัวแม้แต่น้อย