ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
ฟานหลิงซีนั่งฟังคำแก้ตัวของหานอินที่มาหานางอยู่ในศาลาริมสระน้ำ โดยมีเปาเปากับเหยากงกงและองครักษ์ของหานอินนามว่า อี้หวน ยืนดูแลรับใช้และคุ้มครองอยู่ห่างๆ
ฟานหลิงซีหยิบขนมกุหลาบขึ้นมากัดกินคำเล็กทีละคำ แม้หูจะฟังถ้อยคำแก้ตัวที่ดูเหมือนเห็นแก่ตัวยิ่งนักสำหรับสตรีส่วนใหญ่ แต่สายตาของนางทอดมองท้องน้ำที่เปล่งประกายระยิบระยับสะท้อนแสงแดดพลางลอบทอดถอนใจแผ่วเบาเมื่อนึกถึงชะตาชีวิตอันน่ารันทดของนางกำนัลผิงอัน
“ข้าสัญญา...เมื่อข้ายกผิงอันให้ชายอื่นแล้ว ข้าจะมีเพียงเจ้าผู้เดียว ไม่รับสนมชายารองคนใดทั้งสิ้น”
ฟานหลิงซีหันกลับมาชายตามองหานอิน พยายามซ่อนเร้นแววดูแคลนในสายตาเอาไว้อย่างมิดเม้น
“หากท่านเป็นหวงตี้ ท่านต้องคัดเลือกสาวงามทุกๆสามปี ท่านจะรับประกันกับข้าได้อย่างไรว่าใจของท่านจะไม่มีหญิงอื่น สาวงามที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาล้วนมีหน้าตางดงามหมดจด ยิ่งนานวันเข้าความสวยงามของข้าก็จะร่วงโรยไป แต่สาวงามเยาว์วัยจะเข้ามาให้ท่านคัดเลือกใหม่ไม่ได้ขาด เช่นนั้นแล้วท่านจะมีข้าเพียงคนเดียวจริงๆน่ะหรือ?”
นางกล่าวเสริมต่อไปว่า “แค่ท่านเก็บซ่อนผิงอันเอาไว้จากสายตาข้ามาก่อนครั้งหนึ่ง ย่อมเป็นไปได้ว่าในชีวิตนี้ข้าไม่มีทางเป็นเพียงหนึ่งในใจท่าน!”
“หลิงซี...” หานอินโอดครวญ “เจ้าโปรดวางใจ ถึงข้าจะต้องรับสนมใหม่ทุกๆสามปี แต่ข้าจะไม่ไปหาพวกนาง ข้าจะมีเพียงเจ้า จะมีลูกหลานกับเจ้าเพียงผู้เดียว เจ้าเชื่อข้าเถิดนะ” สายตาเว้าวอนของหานอินมิอาจทลายภูเขาน้ำแข็งแห่งความด้านชาและผิดหวังที่ฟานหลิงซีประสบพบเจอลงได้
แต่ในเมื่อชะตาชีวิตของนางเกิดมาเพื่อเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน ต่อให้ต้องกล้ำกลืนเลือดและหยาดน้ำตาจากความผิดหวังในรัก นางก็จำเป็นต้องทำ หาไม่...หากเพราะเพียงเรื่องแค่นี้ทำให้นางขอถอนหมั้นจากหานอิน จะทำให้หวงโฮ่วและไท่โฮ่วกริ้วเพียงใด ไม่จำเป็นต้องคิดเลยว่าท่านปู่และท่านย่าของนางจะต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีอันล้ำค่าของพวกท่านไปขอโทษทั้งสองพระนาง และต้องยอมรับโทษ สถานเบา...ท่านพ่อที่เป็นถึงท่านราชครูก็จะโดนสั่งตัดเบี้ยหวัดสักหนึ่งหรือสามปี สถานหนัก...ถูกย้ายไปอยู่เมืองที่กันดารกว่าฉางผิง
“เอาเถิดๆ...ถึงอย่างไรข้าก็ยังยินดีแต่งงานเป็นไท่จื่อเฟยของท่าน ยินดีรับเลี้ยงลูกของผิงอันเป็นบุตรบุญธรรม ยินดีให้ท่านรับสนมมากมายก่ายกอง...”
แล้วนางก็ถอนหายใจยาว รำพึงกับตัวเองว่า “ใครใช้ให้ข้ารักท่านกันล่ะ!”
หานอินได้ยินถ้อยรำพึงของฟานหลิงซีก็ดีอกดีใจจนเนื้อเต้น ยื่นมือออกไปคว้ามือเล็กนุ่มนิ่มทั้งสองข้างมากุมแน่น พร่ำสัญญาว่า
“หลิงซี...เจ้าเชื่อข้านะ ข้าจะไม่มีผู้ใดทั้งสิ้น นอกจากเจ้าเพียงผู้เดียว ข้ารักเจ้าคนเดียวเท่านั้น”
เมื่อหานอินกลับไปแล้ว ฟานหลิงซีก็กลับเข้าไปยังเรือนเสี้ยวจันทร์ นั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดึงลิ้นชักออกมาแล้วล้วงกล่องไม้จินหนานมู่ใบเล็กออกมา พอเปิดฝากล่องออกก็จะเห็นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหอฮวน[1]นอนทอดตัวอยู่ในกล่อง ฟานหลิงซีล้วงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกมาคลี่ลงบนโต๊ะ เปาเปาที่เดินถือถาดของว่างกับน้ำเก๊กฮวยเข้ามาพอดี พอเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นก็หลุดปากถามว่า
“คุณหนู...ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้คุณหนูยังเก็บไว้อีกหรือเจ้าคะ หากองค์ชายมาเห็นเข้า จะกริ้วเอานะเจ้าคะ”
“ผ้าเช็ดหน้าของสหายรู้ใจ จะทิ้งส่งๆไปได้อย่างไร!” ฟานหลิงซีเอ็ดไม่จริงจังนัก ก่อนจะเหม่อมองผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นแล้วเก็บลงกล่องตามเดิม ไม่สนใจอีกต่อไป นางเอนหลังพิงหมอนนอนอ่านหนังสือที่ตั่งกุ้ยเฟยชั่วครู่ ก็ถึงเวลาไปกินมื้อเย็นร่วมกับคนในครอบครัว
เติ้งกั๋วกงกับฮูหยินผู้เฒ่า และฟานจงกับฟานฮูหยินนั่งรอหลานสาวบุตรสาวอยู่แล้วที่โต๊ะแปดเซียน คนสกุลฟานช่างอาภัพนัก มีเพียงหลานสาวและบุตรสาวคนเดียว ไม่มีหลานชายบุตรชายไว้สืบสกุลต่อจากฟานจง กระนั้น...พวกเขาก็ยังปลื้มปิติที่หวงโฮ่วปรารถนาจะได้หลานสาวบุตรสาวของพวกเขาไปเป็นหวงโฮ่วคนต่อไป
ฮูหยินผู้เฒ่าถามไถ่ฟานหลิงซีถึงเรื่องของหานอินจนได้ข้อสรุปที่น่าพอใจ เติ้งกั๋วกงก็ลงมือคีบอาหารเป็นการอนุญาตให้ทุกคนบนโต๊ะรับประทานอาหารได้
“เจ้าให้อภัยองค์ชายใหญ่ได้ถือว่ามีคุณสมบัติของสตรีอันดีงาม เจ้าคงไม่ลืมว่าการหึงหวงเป็นข้อห้ามของสตรี โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในวังหลัง จะแสดงกิริยาเช่นนั้นออกไปไม่ได้เด็ดขาด ในเมื่อองค์ชายใหญ่รับปากว่าจะมีเจ้าเพียงผู้เดียว เช่นนั้นเจ้าก็ต้องเชื่อใจเขา หาไม่...เจ้าจะไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตคู่ต่อให้เจ้ารักเขามากแค่ไหน” ฮูหยินผู้เฒ่าสอนหลานสาวที่กินอาหารสอ่อนเงียบๆ
“อีกไม่กี่วันรุ่นชินอ๋องก็จะเดินทางกลับมาถึงฉางผิง ในงานเฉลิมฉลองการศึกชนะจะมีการประกาศแต่งตั้งองค์ชายใหญ่เป็นไท่จื่อ ย่อมหมายความว่าการเสกสมรสของเจ้ากับองคชายใหญ่ก็ยิ่งใกล้เข้ามา ระหว่างนี้เจ้าก็เตรียมตัวเรียนรู้การใช้ชีวิตในวังหลวง ย่าว่าอีกไม่นานหวงโฮ่วจะต้องส่งกูกูมาสอนขนบธรรมเนียมประเพณีในวังกับเจ้า เจ้าสามารถมีอิสระที่จะไปเดินเที่ยวเล่นในตลาดหรือสวนสาธารณะได้อีกสองสามวันเท่านั้น เจ้าอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ไปเถอะ ย่ากับท่านปู่ไม่ห้าม ขออย่างเดียว อย่าได้ข้องแวะกับบุรุษใดเด็ดขาด”
“เจ้าค่ะ” ฟานหลิงซีรับคำเสียงเบาหวิว เพราะนางยังไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่เหลือก่อนเข้าวังหลวง นางควรไปพักผ่อนเที่ยวเล่นหย่อนใจที่ไหนดี
[1] ดอกร่วมสุข
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว