ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
“จือเซีย อย่าดูถูกตัวเองสิ” เกาจัวกล่าวอย่างจริงจัง “หากไม่มองรูปที่นายวาด แค่นิทานอย่างเดียว ก็ถือว่านายมีฝีมือสุดยอดมากเลยนะ”
หลิวจือเซียที่พยายามเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่นั้น หวางเสี่ยวถงก็พูดแทรกขึ้น “ลุงเกา น้องสาม ทั้งสองคนพูดเสร็จหรือยัง ทำไมไม่พูดถึงเรื่องการตีพิมพ์ล่ะ ? ”
“เธอนี่ก็นะ...” เกาจัวยังพยายามกล่าวอย่างสุภาพ เขาต้องการชมอีกฝ่ายจริง ๆ แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับถูกทำลายโดยหญิงสาวคนนี้
เขาจึงต้องเปลี่ยนประเด็นทันที
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม ! ”
เกาจัวกระแอมไอสองครั้ง เขาปกปิดความเขินอายแล้วกล่าวขึ้นว่า “จือเซีย ฉันอ่านนิทานของนายหมดแล้ว ฉันคิดว่านิทานเหล่านั้นวิเศษมาก มันคลาสสิกสุด ๆ นับตั้งแต่ที่ฉันอยู่ในอุตสาหกรรมการพิมพ์หนังสือเด็กมาเลยก็ว่าได้”
เมื่อมาถึงจุดนี้ เกาจัวก็มองไปที่หลิวจือเซียด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น และกล่าวต่ออีกว่า “ฉันต้องการจะสนับสนุนนิทานของนาย ฉันสงสัยอยู่ว่านายต้องการจะให้ตีพิมพ์พวกมันออกมาไหม ? ”
“ผมยินดีมากเลยครับ” หลิวจือเซียแค่ทำการเห็นด้วย
“ยอดเยี่ยมมาก ! ”
เกาจัวปรบมือและกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ถ้าได้รับการตีพิมพ์ไปแล้ว มันย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะตีพิมพ์นิทานเพียงแค่ไม่กี่เรื่อง และส่วนใหญ่แล้วมันจะต้องมีตัวอักษรอย่างน้อยถึง 60,000 คำ ฉันต้องการจะได้รับคำยืนยันจากนาย นายแต่งนิทานให้ถึงตามจำนวนคำที่ฉันบอกได้ไหม ? ”
ส่วนเรื่องของการตีพิมพ์ ที่เกาจัวบอกว่าหนังสือจะต้องมีคำศัพท์หลายหมื่นคำ ก็เพราะว่าหนังสือที่มี 10,000 คำ หรือ 20,000 คำ เมื่อถูกตีพิมพ์รวมกับภาพการ์ตูน แต่มันก็มีเพียงแค่ไม่กี่สิบหน้าเท่านั้น
เมื่อมองกลับไปที่เกาจัวที่กำลังรอคอยคำตอบ หลิวจือเซียก็ครุ่นคิดสักพักและกล่าวขึ้นว่า “ ถ้าพี่ต้องการจะกำหนดจำนวนคำ ฉันเกรงว่าจะทำให้พี่ผิดหวัง ”
เกาจัวรู้สึกหดหู่ เขากล่าวต่ออีกว่า “อืม ไม่เป็นไร แม้ว่าจะมีเท่านี้ แต่ตราบใดที่มีการตอบรับที่ดี การเพิ่มปริมาณการขายก็ง่ายขึ้นมาก”
“ไม่ใช่ ๆ ”
เมื่อมองดูเกาจัวที่กำลังหดหู่ หลิวจือเซียก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย “พี่เกา สิ่งที่ฉันพูดว่าจะทำให้พี่ผิดหวังก็คือนิทานของฉันไม่สามารถรวมอยู่ในเล่มเดียวได้ อย่างน้อยมันจะต้องมีสองเล่ม ! ”
“หืม ? แค่สองเล่มเอง มันคงจะไม่ใช่...”
เกาจัวพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่ได้สติกลับมา เขาก็มองไปที่หลิวจือเซียด้วยความตื่นเต้น “จือเซีย นี่นายบอกว่าจะทำได้ถึงสองเล่มเลยงั้นหรือ ? ”
เกาจัวรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก
หลิวจือเซียพยักหน้าและกล่าวว่า “แน่นอนว่ามี 2 เล่ม ว่าแต่พี่ต้องการหนังสือหนาขนาดไหน มีตัวอักษรสองแสนคำพอไหม ? ”
หากว่าหลิวจือเซียเต็มใจที่จะเอานิทานจีนและนิทานสากลทั้งหมดที่เคยได้ยินจากชีวิตที่แล้วออกมามากกว่านี้ เขาเกรงว่าสิบเล่มก็คงไม่พอ
ยิ่งไปกว่านั้น สัญชาตญาณของหลิวจือเซียบอกเขาว่าเขาจะต้องอยู่เบื้องหลังในทุก ๆ สิ่ง และเขาจะไปนำนิทานทั้งหมดออกมาในครั้งเดียวได้อย่างไรกัน ?
นี่มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น !
เกาจัวดีใจและกล่าวติดตลกว่า “จือเซีย นายจะต้องรักษาอาการสะอึกของฉันด้วยนะ”
“พี่เกา ไม่ต้องห่วง ผมมียา ฮ่าฮ่า” หลิวจือเซียหัวเราะออกมา
“นาย…”
เกาจัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค ๆ อย่าเถียงกันอีกเลย จือเซีย ฉันให้นาย 500 หยวนสำหรับ 1,000 คำ บวกกับกำไรอีก 10% ของยอดขาย นายคิดว่ายังไง ? ”
500 หยวนสำหรับ 1,000 คำ บวกกับกำไรอีก 10% ของยอดขาย ?
หลิวจือเซียรู้สึกตกใจกับราคานี้มาก
สำหรับนิทานที่มีราคา 500 หยวน สำหรับ 1,000 คำ มันถือว่าเยอะมาก แต่สำหรับ กำไรอีก 10% ของยอดขายที่เขาจะได้รับ แม้ว่ามันจะดูเหมือนเยอะมาก แต่อันที่จริง มันไม่ใช่แบบนั้น
เมื่อเทียบกับจำนวนคำในนิยายออนไลน์แล้ว นิทานเป็นแค่เรื่องสั้น แล้วนิยายคลาสสิกที่มีเพียง 1,800 คำ และหากได้ 500 หยวนต่อ 1,000 คำ จะทำเงินได้สักเท่าไหร่ ?
ยิ่งไปกว่านั้น นิทานที่หลิวจือเซียเลือกมาก็เป็นนิทานคลาสสิกที่สุดในนิทานของกริมม์กับแอนเดอร์สัน เกือบจะทุกคนในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาก็รู้จักนิทานเหล่านี้กันทั้งนั้น
คุณค่าของมันจึงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถประเมินค่าได้เลย
ไม่เพียงแค่นิทานเหล่านั้น การดัดแปลงภาพยนตร์และอนิเมชั่นทางโทรทัศน์ต่าง ๆ มันจะทำให้เขากำไรได้มากขนาดไหนกัน ?
“อะไรกัน จือเซีย นายไม่พอใจกับข้อตกลงนี้งั้นหรือ ? ”
เมื่อเห็นว่าหลิวจือเซียไม่พูดอะไร เกาจัวก็เลิกคิ้วและพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรน่า พวกเราค่อย ๆ คุยกันไปก็ได้ แล้วทำไมไม่นายลองยื่นข้อเสนอมาดูล่ะ ? ”
ดูเหมือน่วาเกาจัวคนนี้จะหัวธุรกิจมาก
หลิวจือเซียหยิบเครื่องดื่มที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่ม ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ 300 หยวน ต่อ 1,000 คำ บวกกำไร 30% ของยอดขาย และอีกอย่างหนึ่ง ฉันให้เวลาพี่แค่ 15 ปี สำหรับอักษรจีนตัวย่อ และสิทธิ์ในการตีพิมพ์”
“ในส่วนของสัญญา 300 หยวนต่อ 1,000 คำ และอีก 30% ของยอดขาย ฉันสามารถตกลงได้ทันที” เกาจัวขมวดคิ้ว “แต่ 15 ปีที่นายบอก มันเป็นแค่ลิขสิทธิ์ของภาษาจีนตัวย่อ นายจะเพิ่มภาษาจีนตัวเต็มให้ด้วยได้ไหม ? ”
“พี่เกา ฉันให้พี่ตั้ง 15 ปี ฉันยังเห็นแก่หน้าพี่สะใภ้อยู่ ถ้ายังอยากได้ลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวเต็ม…”
หลิวจือเซียลากเสียงยาว “ฉันขอพูดตามตรง ตัวย่อก็คือตัวย่อ ตัวเต็มก็คือตัวเต็ม ห้ามสับสน และ 15 ปีของสิทธิ์ในการเผยแพร่ภาษาจีนตัวเต็ม นั่นก็คือ 500 หยวนต่อ 1,000 คำ และกำไร 40% ของยอดขาย”
ในโลกนี้มีชาวจีนอาศัยอยู่ต่างประเทศเป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเหล่าคนที่ค่อนข้างมีอายุ ดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับการอ่านหนังสือภาษาจีนตัวเต็มมากว่า
และสำหรับภาษาจีนตัวเต็ม หากว่าหลิวจือเซียไม่ขึ้นราคา เขาก็จะเป็นเด็กโง่ให้อีกฝ่ายหลอกและเอาเปรียบได้
คราวนี้เกาจัวเป็นฝ่ายเงียบบ้าง เขาสามารถแบกรับราคาลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวย่อได้ แต่ราคาของลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวเต็มทำให้หัวใจของเกาจัวนั้นเต้นตุบตับ
แผนเดิมของเกาจัวคือการเอาทั้งลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวเต็มเพื่อเพิ่มยอดขายภาษาจีนตัวย่อ
แต่ใครจะไปรู้ว่าหลิวจือเซียจะฉลาดกว่าเขา
ลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวย่อและตัวเต็มจะต้องแยกกัน
ตกลง ไม่ตกลง ตกลง ไม่ตกลง…
เกาจัวจมลงไปในภวังค์ความคิด และเริ่มคิดถึงสถานการณ์ของตัวเอง
หากว่าไม่สามารถเพิ่มปริมาณการขายได้ เขาก็จะต้องถูกปลด ถ้าเขาซื้อลิขสิทธิ์แบบจีนตัวเต็ม เขาก็จะถูกปลดอยู่ดี ผลมันก็เหมือนกัน แล้วดังนั้นเขาจะทำยังไงดี ?
และไม่มีอะไรจะรับประกันเลยว่าเขาจะไม่ถูกไล่ออก
“จือเซีย ฉันจะเอาลิขสิทธิ์ภาษาจีนตัวเต็มและนิทานทั้งหมดของนาย ! ” ในที่สุดเกาจัวก็ทำการตัดสินใจ “น้องชาย ชีวิตฉันขึ้นอยู่กับนายแล้ว ! ”
หลิวจือเซียตบหน้าอกและกล่าวด้วยความมั่นใจ “พี่เกา ไม่ต้องกังวล ผมสัญญาได้เลยว่าพี่จะต้องดีใจในการตัดสินใจของพี่วันนี้”
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว