“พี่เขย....”

นางอุทานเรียกเขาออกมา

แสงจันทร์นวล ๆ ที่ทอลงมาส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลา เขาเหยียดยิ้มออกมา

“แอบลุกออกมาทำอะไรเงียบ ๆ ที่ห้องครัว”

หม่าฮำตุงเอ่ยพลางก้าวเข้าใกล้หญิงสาวมากขึ้น

ลี้ซ่อถึงผงะถอยหลังจนชิดกับกำแพงห้องครัว นางรีบยกมือขึ้นดันแผงอกร้อนฉ่าของเขาไว้ แล้วตอบเสียงสั่นว่า

“ขะ ข้าคอแห้งเจ้าค่ะ จึงมาหาน้ำดื่ม”

นางอยากจะวิ่งหนี แต่ขาของนางกลับแข็งทื่อ บัดนี้ลำแขนแกร่งกักขังนางไว้กับกำแพงเสียแล้ว

“ออกมาดื่มน้ำ... หรือน้ำเจ้ามันแตกออก จนฉ่ำง่ามขา”

หม่าฮำตุงถามเสียงพร่าแหบ บดเบียดกายใหญ่เข้าชิดนางมากขึ้นจนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายนาง

“พี่เขยพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ”

ลี้ซ่อเสียงสูงขึ้น จนเกือบเป็นเสียงร้องตะโกนด้วยความตกใจ

“ข้ารู้นะ... เมื่อกี้เจ้าแอบดูข้ากับพี่สาวปี้กัน”

“ข้า....”

นางใบหน้าร้อนผ่าวขึ้น หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับกลองตี

“และข้าก็รู้ด้วยว่า... ตอนนี้เจ้ากำลังแฉะ... เพราะหอยของเจ้ากำลังกระหายแท่งหยกข้า จนมันหายน้ำหวานออกมา...”

หม่าฮำตุงพูดเสียงเนิบนาบ

“อ๊ะ... มะ... อึก”

เสียงปฏิเสธของนาง ถูกริมฝีปากลวกร้อนประกบทาบทับลงมา

จ๊วบบบบบบบบบบบ