“เจ้าร้องขอข้าเองนะ !”

สิ้นคำลี่ปี้ก็สะกดจุดนางไม่ให้นางเคลื่อนไหวได้ จากนั้นก็ช้อนร่างสวยไปวางไว้บนเตียง แล้วจัดการเอามีดกรีดผ้าม่านให้เป็นริ้ว ๆ แล้วมัดข้อมือของนางติดกับเสาเตียงทั้งสองด้าน

“อื้ออออ อ่ออออ อาอะอือ”

นางไม่สามารถขยับได้ แม้แต่คำด่าทอนางยังพูดไม่ได้ จึงได้แค่ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความไม่พอใจ บุรุษอื่น ๆ ที่เอาชนะนางได้ไม่มีใครทำกับนางเช่นนี้มาก่อน

“จุ จุ ใจเย็น ๆ แม่นางคนงาม ดูท่าเจ้าแล้ว คงอยากจะให้ข้าซี้ฮีฮับเจ้าไว ๆ สินะ ฮ่า ๆ”

ลี่ปี้รีบถอดอาภรณ์ของตนเองออก แล้วรีบขึ้นมาบนเตียงจากนั้นก็สอดมีดเล่มเล็กที่ได้มาจากนางเข้าที่ใต้สายรัดเอว จากนั้นเพียงแค่สะกิดเบา ๆ มีดอันคมกริบก็ตัดสายรัดเอวจนขาดหลุดออก

“อ่า... เนื้อตัวข้างในของเจ้าช่างสวยงามจริง ๆ”

บุตรชายราชครูค่อย ๆ ดึงเสื้อนางออก ราวกับปลอกส้มที่ค่อย ๆ เริ่มปลอกจากด้านบนจากนั้นเหลือเปลือกรองเอาเนื้อส้มข้างในเอาไว้

“อื้ออออ อืด อำอะอี้อ้า”

หญิงสาวที่ถูกมัดขึงพืดเอาไว้บนเตียงส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“โอ้ววววว ดู ๆ เจ้าสิ แม้ว่าจะถูกสะกดจุดเอาไว้ ยังสามารถด่าข้าด้วยแววตาได้ ดุ ๆ แบบนี้ข้าชอบ และข้าจะทำให้เจ้าครางเรียกชื่อข้าให้ได้ !”

“อืออั๊ยเอ๊อะ”

นางใต้ร่างส่งเสียงคำรามในลำคอ แววตาวาวโลด แม้จะไม่สามารถขยับตัวได้ แต่นางก็พยายามออดแรงดึงผ้าม่านที่ผูกข้อมือไว้ให้ขาดออก แต่ดูเหมือนว่าข้อมือนางจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่น้อย

“อ้าวววว ยิ่งต่อต้านข้าก็ยิ่งชอบ ฮ่า ๆ”

ลี่ปี้คลายจุดออก เขาอยากได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของนางอย่างสิ้นท่า ตั้งแต่เล็กจนโตทุกคนต่างสยบแทบเท้าเขา เมื่อมาเจอนางที่ไม่ยอมก้มหัวให้ อีกทั้งยังกระด้างกระเดื่องจึงทำให้เขายิ่งอยากเอาชนะนางยิ่งนัก !