บทที่เก้า

หลังจากแยกกันหมิงเยว่พาท่านแม่ไปที่ร้านเครื่องประดับ เมื่อคนงานเห็นลูกค้าสวมเสื้อผ้าเนื้อดีดูมีฐานะจึงรีบออกมาต้อนรับ ในร้านมีเครื่องประดับมากมาย หมิงเยว่จึงถามท่านแม่ว่า

“ท่านแม่ชอบเครื่องประดับชิ้นไหนบ้างเจ้าคะ”

“เยว่เอ๋อร์ แม่ไม่อยากได้หรอกลูก อย่าสิ้นเปลืองเลย”

“ท่านแม่เจ้าคะ ตอนนี้บ้านเรามีเงินแล้วไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อน ลูกเห็นว่าท่านแม่ไม่มีเครื่องประดับใดๆเลย จึงอยากซื้อให้ท่านแม่เจ้าค่ะ”

“แม่ไม่ได้ไปไหน วันๆอยู่แต่ที่บ้าน ไม่จำเป็นต้องมีของพวกนี้หรอก”

“ถ้าท่านแม่ไม่เลือก ข้าจะซื้อชิ้นที่แพงที่สุดในร้านให้ท่านแม่เจ้าค่ะ”

ท่านแม่กลัวว่าหมิงเยว่จะซื้อชิ้นที่แพงที่สุดให้ เลยเลือกปิ่นปักผมทองที่ชอบราคาห้าตำลึง หมิงเยว่ยังเลือกกำไลหยกราคาสิบตำลึงเพิ่มให้ท่านแม่ นอกจากนี้หมิงเยว่ได้เลือกปิ่นปักผมราคาหกตำลึกให้ท่านยาย กิ๊บติดผมราคาสองตำลึงให้ซินเอ๋อร์ ส่วนตัวเองอายุยังไม่ถึงสิบห้า ยังไม่ถึงเวลาปักปิ่น จึงเลือกกิ๊บติดผมราคาสี่ตำลึง ต่างหูราคาสองตำลึง และกำไลราคาห้าตำลึง ‘เป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวยค่ะ’ หมิงเยว่จ่ายเงินไปสามสิบสี่ตำลึง เถ้าแก่เนี้ยแถมปิ่นเงินราคาห้าสิบอีแปะให้สองอัน

เมื่อออกจากร้านเครื่องประดับ จึงไปต่อที่ร้านขายเสื้อผ้า เถ้าแก่เนี้ยจำหมิงเยว่ได้จึงรีบออกมาต้อนรับ

“วันนี้ อยากได้อะไรหรือแม่หนู”

“ข้าอยากได้ผ้าเนื้อดีสำหรับท่านตาหนึ่งพับ สำหรับท่านยายหนึ่งพับ และผ้าเนื้อธรรมดาสี่พับเจ้าค่ะ”

“แม่หนูตามข้าไปเลือกผ้าด้านในเถอะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หลังจากหมิงเยว่กับท่านแม่ช่วยกันเลือกผ้า ในราคาหกตำลึงยี่สิบอีแปะ เถ้าแก่เนี้ยลดให้เหลือหกตำลึง เมื่อเดินออกจากร้านก็ใกล้ถึงเวลาที่นัดไว้กับพวกท่านพ่อ ทั้งสองคนจึงรีบเดินไปยังจุดนัดพบ เมื่อไปถึงก็พบว่าพวกท่านพ่อได้ยืนรออยู่แล้ว ในมือของน้องทั้งสองมีถังหูลู่คนละไม้ และท่านพ่อยังถือห่อขนมไว้อีกหลายห่อ ก่อนกลับหมิงเยว่แวะซื้อเป็ดตุ๋นเพื่อเป็นอาหารมื้อเย็น

หลังจากมื้อเย็นทั้งเจ็ดคนได้เดินถือของไปยังบ้านท่านตา จึงพบว่าคนทั้งหมดได้นั่งอยู่ในห้องโถงของบ้าน ท่านพ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพ่อตาขอรับ นี้เป็นเงินสิบตำลึงที่พวกเรายืมเงินไปขอรับ”

“มันไม่ถึงสิบตำลึงนะอาข่าย แล้วเจ้าเอาเงินมาจากที่ใด” ท่านตาเอ่ยถามท่านพ่อ

“ท่านพ่อรับเงินไปเถอะขอรับ ถือว่าข้าและอาหรูแสดงความกตัญญูแก่ท่านพ่อและท่านแม่ ส่วนที่มาของเงินข้าได้เจอท่านพ่อของข้า เขารู้ว่าครอบครัวข้าลำบากมากจึงได้มอบเงินให้ก้อนใหญ่ขอรับ”

“ท่านพ่อรับไปเถอะเจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ช่วยเหลือพวกเราไว้มาก ให้โอกาสลูกได้ตอบแทนเถอะเจ้าค่ะ” ท่านแม่เอ่ยกับท่านตา

ท่านตาจึงยอมรับเงินไป จากนั้นท่านแม่จึงนำปิ่นปักผมทองมอบให้ท่านยาย ท่านป้าสะใภ้รองและลูกสาวเห็นปิ่นปักผมก็ทำตาโต จ้องมองอย่างไม่วางตา ท่านยายเห็นปิ่นปักผมทองประณีต น่าจะราคาแพงจึงปฏิเสธไม่ยอมรับ ท่านแม่ยืนยันไม่รับคืนและหยิบไปปักบนผมของท่านยาย แล้วท่านแม่จึงนำผ้าเนื้อดีให้ท่านตาและท่านยายคนละพับ มอบผ้าเนื้อธรรมดาให้ครอบครัวท่านลุงใหญ่สองพับ และครอบครัวท่านลุงรองสองพับเช่นกัน ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ดีใจจึงรีบกล่าวขอบคุณท่านแม่ และคิดว่าครอบครัวตัวเองจะได้ชุดใหม่คนละหนึ่งชุด เพราะว่าผ้าหนึ่งพับจะตัดชุดผู้ใหญ่ได้สองชุดและเด็กหนึ่งชุด แต่ครอบครัวของนางไม่มีเด็ก จึงจะนำผ้าที่เหลือไปทำผ้าเช็ดหน้า ถุงเงิน ถุงเท้า แล้วสามารถนำไปขายในตำบลสร้างรายได้เพิ่ม แต่ท่านป้าสะใภ้รองกลับจ้องมองผ้าในมือของท่านตาและท่านยาย จากนั้นจึงเอ่ยว่า

“ท่านพ่อเจ้าคะ ผ้าของท่านพ่อสามารถตัดได้สองชุด ข้าขอแบ่งไปตัดให้อาฉีหนึ่งชุดนะเจ้าคะ อาฉีจะได้มีชุดใหม่เนื้อผ้าดีๆใส่ไปเรียนหนังสือ จะได้ไม่น้อยหน้าคนอื่นเจ้าค่ะ ส่วนผ้าของท่านแม่ข้าขอแบ่งไปตัดให้เฟยจูหนึ่งชุดเพื่อใส่ในวันปักปิ่นของนางเจ้าค่ะ”

‘โอ้แม่เจ้า! หน้าด้านกว่านี้มีอีกมั้ยค่ะ แค่นี้ก็สปอยลูกชายจนจะเป็นเทวดาอยู่แล้ว เรียนแต่หนังสือไม่ยอมช่วยงานอะไรเลย เรียนก็แค่ปานกลางไม่ได้ฉลาดเลิศเล่อ ส่วนลูกสาวแค่งานปักปิ่นในชนบท มีแต่คนในครอบครัวไม่ได้ไปเดินแฟชั่นที่ปารีสนะยะ’

หมิงเยว่แกล้งเมินคำพูดของท่านป้าสะใภ้รอง แล้วกล่าวว่า

“ท่านแม่อยากให้ท่านตาและท่านยายมีชุดใหม่คนละสองชุดเจ้าค่ะ เอาไว้ใส่ในวันสารทและวันตรุษขึ้นปีใหม่ ท่านป้าสะใภ้ใหญ่และพี่เฟยเจินมีฝีมือตัดเย็บดีมาก ช่วยตัดชุดให้กับท่านตาท่านยายคนละสองชุดดีหรือไม่เจ้าคะ”

“ได้สิ ป้าจะตัดสองชุดให้ท่านตาของเจ้าเอง ส่วนอาเจินให้ตัดชุดของท่านยาย” นางหลินรีบตอบหลานของสามี

“ท่านยายต้องปักปิ่นทองใส่กับชุดใหม่นะเจ้าคะ รับรองท่านยายต้องสวยจนเด็กสาวยอมแพ้เลยเจ้าค่ะ”

จากนั้นมีเสียงหัวเราะหลายเสียงดังขึ้น ก่อนกลับหมิงเยว่ยังแอบมอบปิ่นเงินที่เถ้าแก่เนี้ยแถม ให้กับป้าสะใภ้ใหญ่และพี่เฟยเจิน ทั้งสองคนดีใจมากกล่าวขอบคุณไม่หยุด