บทที่สิบแปด

เมื่อท่านลุงรองรู้ว่าท่านป้าสะใภ้รองไปของานให้ตนเองทำ และยังเรียกค่าแรงถึงสี่สิบอีแปะต่อวัน ซึ่งมากกว่าค่าแรงปกติถึงเท่าตัว จึงมาขอโทษและบอกว่าไม่ต้องจ้างตนเองทำงานหรอก เพราะที่ร้านมีทั้งท่านลุงใหญ่และพี่เฟยหมิงแล้ว แต่หมิงเยว่ยืนยันที่จะให้ท่านลุงรองไปช่วยงานที่ร้าน เพราะเวลาที่ลูกค้าเยอะ ต้องขึ้นไปนั่งบนชั้นสอง ทำให้ดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง จึงคิดให้ท่านลุงรองคอยดูแลลูกค้าบนชั้นสอง โดยจ่ายค่าแรงวันละสามสิบอีแปะเหมือนท่านลุงใหญ่และพี่เฟยหมิง

หมิงเยว่คิดในใจว่า ‘ทำไมลูกไม้บ้านลุงรองถึงตกไกลต้นของลุงรอง แต่ไปตกใกล้ต้นป้าสะใภ้แทน เฮ้อ! ช่างไม่รักดีเลย’

ช่วงระหว่างเวลาที่รอเก็บเกี่ยวผัก หมิงเยว่จึงคิดทำซอสถั่วเหลือง ‘ถั่วเหลืองอีกแล้วรึ ก็ยุคนี้ถั่วเหลืองราคาถูกนี่ค่ะ’ หมิงเยว่จึงไปซื้อไหขนาดใหญ่ยี่สิบใบ แล้วแช่ถั่วเหลืองไว้หนึ่งคืน

วันรุ่งขึ้น หมิงเยว่ยืนอยู่หน้าเตาไฟ ทำการต้มถั่วเหลืองจำนวนมาก โดยมีป้าอิง ชงไฉ่ ชงเมิ่งคอยช่วย ‘ขนาดมีคนช่วยยังยุ่งขนาดนี้ ด้วยสองมือ คงไม่พอ อยากจะมียี่สิบมือเหมือนทศกัณฐ์จริงจริงค่ะ’ หมิงเยว่เคยทำงานเป็นนักวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์อยู่ในบริษัททำซอสปรุงรสอยู่หนึ่งปีหกเดือน ดังนั้นเธอจึงมั่นใจในการทำซอสถั่วเหลืองมาก ผ่านไปสามชั่วยาม กระบวนผลิตจึงแล้วเสร็จ หมักไว้ประมาณหกเดือน ก็จะได้ซอสถั่วเหลืองสิบไหใหญ่

ในวันต่อมา หมิงเยว่ตื่นสายกว่าทุกวัน รู้สึกเหนื่อยล้า เมื่อยตามแขนขา เนื่องจากเมื่อวานทำงานหนักเกินไป ด้วยร่างนี้ยังเป็นเด็กอายุเพียงสิบสองปีและร่างกายเคยอ่อนแอมาก่อน ตอนบ่ายจึงไปนอนพักผ่อนในห้องเมื่อตื่นขึ้นมาตอนเย็น ได้ขอให้ป้าอิงแช่ถั่วเหลืองไว้ เพราะว่านางจะทำเต้าเจี้ยว

ในวันที่นางจะทำผักบุ้งไฟแดง แต่ลืมไปว่ายุคนี้ยังไม่มีเต้าเจี้ยว ท่านพ่อของเธอเลยอดกินผักบุ้งไฟแดง แต่ที่เลือกทำซอสถั่วเหลืองก่อน เนื่องจากซอสถั่วเหลืองมีกระบวนผลิตที่ต้องหมักนานกว่าเต้าเจี้ยว ‘ว่าแต่ ยังมีผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองอีกมั้ยนะ’

ในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น นอกจากป้าอิง ชงไฉ่ ชงเมิ่งคอยช่วยงานแล้ว ท่านพ่อ ท่านแม่ และพี่ใหญ่ยังเว้นจากงานดูแลพื้นที่เพาะปลูก พรวนดิน กำจัดวัชพืชและศัตรูพืช มาช่วยหมิงเยว่ทำเต้าเจี้ยว เพราะกลัวว่านางจะเหนื่อยเกินไปเหมือนตอนทำซอสถั่วเหลือง หลังจากต้มถั่วเหลืองนานหนึ่งชั่วยาม จึงนำไปคลุกเคล้ากับแป้งให้เข้ากันในกระด้ง แล้วใช้ผ้าขาวบางปิดทับวางทิ้งไว้

ห้าวันผ่านไป เมื่อราขึ้นทั่วเมล็ดถั่วเหลือง แบ่งถั่วเหลืองใส่ในไหใหญ่สิบใบ เทน้ำเกลือลงไปให้ท่วมปิดฝาให้สนิท หมักทิ้งไว้ประมาณสี่สิบวัน ‘หลังจากนั้น ท่านพ่อก็จะได้กินผักบุ้งไฟแดง ลูกสัญญาเจ้าค่ะ’

อีกสองวันถัดมา เป็นวันที่สามารถเก็บผักกวางตุ้งและผักคะน้าได้ โดยเก็บผักกวางตุ้งได้หกสิบจิน และผักคะน้าได้เจ็ดสิบจิน ขายจินละห้าอีแปะเหมือนเดิม ท่านแม่และพี่ใหญ่นำผักกวางตุ้งและผักคะน้าอย่างละยี่สิบจินไปขายในตลาดของหมู่บ้าน ผักที่เหลือหมิงเยว่ ท่านพ่อ และชงไฉ่ นำเข้าไปขายในตำบล โดยให้ท่านพ่อขายผักที่ร้านขายน้ำเต้าหู้

ส่วนหมิงเยว่และชงไฉ่ได้นำผักอย่างละสิบจิน ไปยังร้านอาหารเดิมที่ขายผักบุ้งได้ เถ้าแก่ร้านเห็นหมิงเยว่นำผักมา จึงร้องทัก

“วันนี้เจ้านำผักชนิดใดมารึ แม่หนูหมิงเยว่”

“ผักกวางตุ้งและผักคะน้าเจ้าค่ะ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เก็บผักได้จึงมีจำนวนน้อย ข้านำมาอย่างละสิบจิน เถ้าแก่สนใจซื้อรึไม่เจ้าคะ”

“ซื้อสิ เอามาทั้งหมด ถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้เจ้านำมาส่งอย่างละสามสิบจิน”

“ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่”

ระหว่างเดินทางกลับไปที่ร้านขายน้ำเต้าหู้ ชงไฉ่จึงถามด้วยความสงสัยว่า

“คุณหนูขอรับ เหตุใดจึงบอกเถ้าแก่ร้านว่าเรามีผักแค่อย่างละสิบจิน ทั้งๆที่พวกเรามีผักมากกว่านั้นขอรับ”

“เพราะว่าเราต้องแบ่งผักไปขายที่ภัตตาคารเจี้ยนคัง และวางขายที่ตลาดด้วย เพื่อให้ลูกค้ารู้ว่าเรามีผักออกมาขายแล้ว”

“ขอรับคุณหนู”

จากนั้นหมิงเยว่และชงไฉ่จึงนำผักอย่างละยี่สิบจิน ไปยังภัตตาคารเจี้ยนคัง หลงจู๊รับซื้อผักไปทั้งหมด และยังสั่งซื้อเพิ่มอย่างละหกสิบจินให้นำมาส่งในวันพรุ่งนี้

แล้วหมิงเยว่เดินนำชงไฉ่ตรงไปบ้านเศรษฐีเฟิ่ง แล้วถามหาพ่อบ้านหวง ผ่านไปสักพัก พ่อบ้านหวงเดินออกมา

“แม่หนูหมิงเยว่ มาหาข้าถึงบ้าน มีอะไรรึ”

“ข้ามาแจ้งท่านพ่อบ้านหวง ว่าตอนนี้ที่บ้านข้ามีผักกวางตุ้งและผักคะน้าขาย ท่านสนใจรึไม่เจ้าคะ”

“ซื้อสิ เจ้านายข้าติดใจรสชาติผักของพวกเจ้ามาก ข้าเอาอย่างละยี่สิบจิน”

“ต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เก็บผักได้ จึงมีจำนวนไม่มาก มีอย่างละสิบจินเจ้าค่ะ”

“ได้ๆ เอามาอย่างละสิบจิน แล้วพรุ่งนี้เจ้านำมาอย่างละยี่สิบจิน”

“เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะให้ชงไฉ่นำมาส่งนะเจ้าคะ ข้าขอลาเจ้าค่ะ”

วันนี้ผักขายหมดอย่างรวดเร็ว ขายได้เงินหกตำลึงห้าสิบอีแปะ