“เพราะคุณคนเดียวเลย ที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้” ทันทีที่อยู่ด้วยกันสองคนบนรถสามีก็กล่าวโทษทั้งหมดมาที่เธอ

“แล้วคุณไม่คิดว่าสาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะว่าคุณกับเพื่อนทำบ้า ๆ อะไรกันหรือไง ฉันถึงต้องเป็นแบบนี้!”

เทมมี่ตวาดกลับทั้งน้ำตา เธอคิดผิดเองที่โทรเรียกให้เขามารับออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน เพราะคิดว่าอย่างน้อยเธอกับเขาก็เป็นสามีภรรยาที่เคยรักกันมานาน แต่เมื่อพบหน้ากันจริง ๆ เขากลับชักสีหน้าใส่หล่อน แล้วพาลโกรธหล่อนไปเสียทุกเรื่อง ทั้ง ๆ ที่คนที่เริ่มทำผิดก่อนคือเขา

“ก็เพราะคุณให้ความสุขกับผมไม่ได้ ผมก็ต้องลองใช้วิธีนี้ แต่คุณก็ทำให้ทุกอย่างมันพังลง คุณไปทุบหัวเพื่อนผมอย่างนั้นได้ยังไง ดีที่เพื่อนผมมันยังไม่ตาย แล้วนี่ยังหนีออกจากบ้านจนเกิดอุบัติเหตุ รถก็พัง แล้วยังจะต้องมาเสียเงินค่าซ่อมรถอีก แล้วไหนจะให้ผมวุ่นวายรับส่งคุณไปทำงานอีก”

เทมมี่กัดริมฝีปากจนเจ็บมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง เขาห่วงแต่ตัวเอง ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย

“คุณไม่ต้องมามองผมด้วยสายตาแบบนั้น” สายตาของเขาดุดัน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ไม่หลงเหลือเยื่อใยของสายสัมพันธ์รักเก่าแม้แต่น้อย เมียเพื่อนเมื่อคืนคงจะทำให้เขามีความสุขมากสินะ และคงกลัวว่าจะไม่ได้เอาเมียเพื่อนอีกถึงได้มาโทษหล่อนแบบนี้

จากนั้น ชายหนุ่มก็ออกรถแบบกระชากเช่นเดียวกับอารมณ์เขาที่คุกรุ่นในตอนนี้ โดยไม่สนใจว่าภรรยาจะหัวคะมำไปข้างหน้าหรือไม่

เทมมี่แทบอยากจะกรีดร้องออกมา แต่ความเสียใจ บวกกับร่างกายที่ยังระบมจากบาดแผลทำให้หล่อนได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ไปตลอดทาง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างคนสิ้นหวัง