“เธอนี่เอง คงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องสิ”

เขาแค่เอ่ยเสียงเรียบ ๆ แต่คำพูดของเขามันกลับทิ่มแทงลงไปในหัวใจของพีรดาให้รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ

“เอ่อคือ.....”

พีรดาได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไปให้เขา ขณะที่กำลังคิดหาข้ออ้างกับการที่ขึ้นมาพบเขาถึงในห้องพักวันนี้

“ไม่ใช่วิชานั้นหรอกค่ะ”

เธอปฏิเสธเขาไปก่อนอย่างน้อยก็เพื่อลบคำสบประมาทของเขาที่กล่าวหาว่าเธอพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง

“ถ้าไม่ใช่วิชาที่ผมสอนก็กรุณาออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน เชิญ”

เขาไล่เธอออกจากห้องโดยไม่มองเธอแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบของเขาจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

พีรดากลืนก้อนแข็ง ๆลงคออย่างยากลำบาก แล้วโพล่งออกไปโดยไม่คิดว่า

“หนูรักอาจารย์หมอต้นค่ะ รักมาตั้งนานแล้วด้วย”

และคำพูดของเธอก็ทำให้เขาหยุดชะงัก เขาชี้นิ้วไปที่ประตูห้อง แล้วตวาดออกมาด้วยเสียงอันดังว่า

“ไร้สาระ ไสหัวออกไปซะ”

ดวงตาของเขาวาวโรจน์

ดวงหน้าของหญิงสาวชาจนแทบจะไม่มีความรู้สึก เธอไม่เคยหน้าด้านเท่านี้มาก่อนในชีวิต แต่เพราะว่ารักเขามาก เธอจึงตัดสินใจทำอะไรโง่ ๆ ออกมา และเธอก็ถลำลึกเข้าไปมากขึ้น เมื่อเธอเอ่ยด้วยเสียงสั่นระริกว่า

“ต่อให้เขาลือกันว่าอาจารย์กินเมีย หนูก็ไม่สนใจค่ะ”

ปัง !

“พีรดา !”

เขาลุกขึ้นตบโต๊ะพร้อมกับเรียกชื่อเธอเสียงดังลั่น เพราะคำพูดของเธอได้สะกิดเอาแผลในใจที่มันเรื้อรังมานานให้น้ำหนองแตกทะลักออก

“ได้โปรดให้โอกาสหนูได้รักอาจารย์เถอะค่ะ”

หญิงสาวกล่าวเสียงสะอื้น ในเมื่อได้บอกออกแล้วเธอก็จะพูดให้มันหมด จะได้ไม่เสียใจที่ไม่ลงมือทำ

เขาลุกออกจากโต๊ะ ขายาว ๆ ของเขาก้าวพรวดเดียวถึงตัวเธอ แล้วกระชากไหล่ของเธอเต็มแรง ผลักเข้าชิดผนังห้อง เขามองเธอนิ่ง พีรดารู้สึกกลัวสายตาของเขา เธอรู้สึกว่าวินาทีนี้เขาอาจจะฆ่าเธอให้ตายได้ เธอนึกเสียใจตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

“ได้ในเมื่อเธอพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ฉันก็จะสั่งสอนเธอเอง !”

น้ำเสียงของเขาทุ่มต่ำกว่าปกติ และเขาก็ประกบปากบางสั่นระริกของเธอด้วยริมฝีปากของเขา เพื่อเป็นการทําโทษ เขาบดขยี้ ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงจนพีรดารับรู้ได้ถึงรสฝาดของเลือดที่ไหลซิบๆ ออกมา

หญิงสาวเริ่มสะอื้นแต่เขาไม่ยอมหยุด เขาจับหัวไหล่เธอไว้แน่น แล้วบดริมฝีปากเธอต่อไปราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่งที่เข้ามาทําร้ายเธอด้วยอาการหิวกระหายและเดือดดาล

แล้วอยู่ ๆ หมอต้นก็หยุด เขาผลักเธอออกไปคล้ายกับสิ่งของที่น่ารังเกียจ พร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำว่า

"สนใจอยากแล้วใช่ไหม ทีนี้ก็กลับไปได้ แล้วอย่ามายุ่งกับผม"

พีรดารีบวิ่งออกมาจากห้องของเขา เธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอาย เขาทําเหมือนเธอเป็นท่อนไม้ที่ไร้หัวใจและวิญญาณ