ท่านรองฯ บุรุษผู้ปกติหวงคำพูด รัววาจาแซว หยิก จิกหล่อนอย่างเมามัน หน้าที่ง้ำเพราะต้องบรรจงปอกลูกพีชให้จึงมู่มุ่ยยิ่งกว่าเดิม และมันก็ทำให้แก้มอวบๆ ป่องจนแทบย้อยตามไปด้วย

‘อย่าอมอาหาร คายออกมา’ จู่ๆ เสียงทุ้มแฝงรอยระอาก็ลอยมา

มยุริญได้ยินแล้วงงเลยเงยหน้าขึ้นมองเป็นเชิงถาม...อมอะไรคะ ไม่มี้

‘ซาลาเปาที่อมไว้ในกระพุ้งแก้มน่ะถ้าไม่เคี้ยวก็คายออกมาได้แล้ว’

แน่แล้ว หล่อนโดนอีท่านรองฯ หลอกบูลลี่แก้ม

‘จิ๊ดริดไม่ใช่อูฐนะคะจะได้ตุนอาหารไว้ที่โหนกหลัง...ไม่ต้องมาบูลลี่แก้มจิ๊ดริดเลยว่ากลมเหมือนซาลาเปา’

‘เดี๋ยวๆ ข้อกล่าวหานี้รุนแรงมากนะ ขอแก้ต่างหน่อย...ซาลาเปาน่ะเป็นอาหารสุดโปรดที่ผมกินแทบทุกวัน ขาดมันไม่ค่อยได้ อย่างนี้แล้วการที่ผมเปรียบแก้มคุณเหมือนซาลาเปาจะว่าผมบูลลี่คุณได้ไง อูฐก็เหมือนกันคุณโยงไปเองนะ ผมเปล่า...แต่เออ จะว่าไปคุณก็มีส่วนคล้ายอูฐเหมือนกันนะ อ๊ะ อ๊ะ อย่าเพิ่งขึ้น ที่ว่าเหมือนอูฐน่ะตรงตาโตๆ หวานๆ กับขนตางอนๆ มองหรือค้อนทีไร ผม...เอ่อ...ผมหมายถึงหนุ่มๆ น่ะ หัวใจเต้นรัวทุกที’

พูดจบเขาก็หน้าแดงก่ำ หยิบเงินสดวางแทนการสแกนหรือจ่ายด้วยบัตรเหมือนทุกที แล้วลุกขึ้นเดินจ้ำอ้าวนำออกจากร้าน...แซวเองเขินเอง นักเลงพอ!

ส่วนมยุริญก็เดินตัวย้วยตุปัดตุเป๋ตามหลัง แนวตบจูบด้วยคำพูดอย่างนี้ เขางัดขึ้นมาใช้ทีไรหล่อนแพ้ทางทุกที

ก็นี่แหละ...เจ้านายที่ควบตำแหน่งสามีมโนของหล่อนดีงามสมบูรณ์แบบหมดทุกอย่าง เสียอย่างเดียวชอบแกล้งชอบเย้าแหย่หน้าตาย พอยั่วโมโหให้หล่อนหน้ามู่ทู่บ่นงึมงำหรือกระเง้ากระงอดได้สำเร็จก็หัวเราะชอบอกชอบใจ จากนั้นก็พาไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ปลอบใจ

เนี่ย... ชอบตบหัวแล้วลูบพุงอย่างเนี้ยแล้วจะไม่ให้รักและรักมากขึ้นทุกวันได้อย่างไร