นิยายขนาดกะทัดรัด ย้อนยุคช่วงประมาณพ.ศ. 2482 พระเอกเหมือนจะมีเรื่องพยาบาทกับเสด็จพ่อกับท่านพีของท่านหญิงนางเอกของเราอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่กับท่านหญิง ผู้พันของเราถึงพยาบาทว๊านหวานนักก็ไม่รู้

โปรเปิดเล่มที่ meb ราคา 29 บาท จากเต็ม 59 บาท ประหยัด 30 บาท สนใจเชิญกดลิงค์ที่หน้าเพจได้เลยค่ะ
*******************

“ว้าย!” ท่านหญิงอุทาน ดิ้นรนขลุกขลัก ใบหน้างามซึ้งคลุกเคล้ากับอกกว้าง บั้นท้ายอวบอิ่มกลมกลึงบดเบียดกับหน้าขา แล้วจู่ๆ หล่อนก็หยุดดิ้น เงยหน้าขึ้นสบตาแป๋วแหววกับเขาที่ก้มลงมองตาวาว “พิมานเก็บปืนไว้ในกางเกงเหรอ”

พิมานกะพริบตา พอนึกได้ว่าปืนที่หล่อนพูดถึงคืออะไรก็แทบหลุดหัวเราะพรืดออกมา ทั้งความเคียดแค้นและความใคร่ที่เริ่มประทุคุกรุ่นแทบสลายไปสิ้นเพราะความขำระคนเอ็นดูในความไร้เดียงสาของราชนิกุลสาว “ใช่ ปืนประจำตัวของผมเอง ปกติสาวใช้จะหยิบออกมาขัดถูให้ทุกวัน”

รัมภาภิรมย์พาซื่อ อาสาจะทำแทนสาวใช้ “งั้นตอนนี้ก็เป็นหน้าที่ของหญิง พิมานหยิบให้หน่อยสิ หญิงจะเอาไปขัดให้”

“เดี๋ยวก็ได้ ผมหิว ขอกินก่อนแล้วจะเอาปืนออกมาให้ขัด” พิมานกลั้นหัวเราะจนตาพราว พยักพเยิดไปทางจานขนมปังหน้าหมูแล้วอ้าปากรอ

อีกฝ่ายหน้าแดงแจ๋แต่ก็จิ้มขนมปังป้อนถึงปากตามด้วยอาจาดและน้ำชาจีนล้างคอ แต่ป้อนได้สามคำปืนตรงบั้นท้ายก็เหมือนจะกระบอกใหญ่ขึ้นและแข็งชันทิ่มแทงก้นมากขึ้นจนต้องขยับตัวจะลุกหนี แต่เขากลับรวบรัดเอวคอดไว้แน่นขึ้นจึงพยายามเกลี้ยกล่อมต่อรอง “หญิงลงไปนั่งข้างๆ ดีกว่าเนอะ นั่งทับอยู่อย่างนี้ พิมานอึดอัดแย่”

“งั้นเปลี่ยนเป็นนั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหากันสิ รับรองว่าไม่อึดอัดเลย”