**เรื่องนี้เป็นนิยายย้อนยุคสมัยปลายรัชกาลที่ 3 เรื่องราวความรักของพระวิเศษภักดีกับหนูเอื้อย ลูกสาวบุตรธรรมของเจ้าคุณรามเดชากับคุณหญิงพุดกรองจากเรื่อง เผด็จสวาทขุนศึกเสน่หา ภาพประกอบดูไม่ค่อยเข้ากับยุคสมัยในนิยาย เพราะไรต์หารูปที่ดูโบราณแต่เซ็กซี่ไม่ได้เลยค่ะ ยังไก็ฝากบรรดาคุณหนู คุณหญิง ท่านผู้หญิง กับคุณหลวง คุณพระ และเจ้าคุณของไรต์ไว้ในอุปการะของแม่นายทั้งหลายด้วยนะเจ้าคะ กราบขอบพระคุณล่วงหน้าเจ้าค่ะ^^

ตาคู่งามของกวางน้อยเบิกกว้าง มองไล่จากใบหน้าคมสันพรายพริ้มด้วยยิ้มร้าย ไล่ลงมาตามลำคอและช่วงบ่ากว้าง กล้ามไหล่และแขนที่ไม่ได้ล่ำใหญ่เหมือนกล้ามปู แต่เป็นลอนสวยพอเหมาะพอเจาะกับเรือนกายสูงโปร่งราวกับเทวดาปั้น ถึงจะไม่ใช่ขุนศึกแต่นางรู้ว่าเขาฝึกมวยและดาบอาทมาตกับพี่ชายเป็นประจำ ฝีไม้ลายมือไม่ถึงกับไร้เทียมทานเหมือนพี่ชาย แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้าหยามแหย่ท้าทาย และรางวัลของการฝึกฝนมานานปีนอกจากฝีมืออันเป็นที่ครั่นคร้ามก็คือเรือนร่างงามแกร่งนี้เอง

แล้วนั่น...อุ๊ แม่เจ้า ใต้ปมผ้านุ่งสิ่งที่นางเคยเห็น สัมผัส และคะนึงหามานานวันกำลังผงกผงาดดุนดันจะออกมาอาละวาดพ่นพิษฤทธา หญิงสาวหายใจหอบจนอกกระเพื่อมและแอบกลืนน้ำลายกระหายอยากขณะจดจ้องมองมันตาไม่กะพริบ และแล้วก็ต้องตกตะลึงจังงังกระถดถอยจนสุดขอบตั่งที่ตั้งติดผนังเมื่อมือเรียวปลดปมผ้านุ่งลงไปกรอมเท้า เผยความใหญ่โตมโหระทึกที่เหยียดพุ่งพร้อมโรมรัน

“วี้ด ชะ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย” เอื้อยหวีดร้อง แต่เสียงนั้นกลับดังพร่าแผ่วในลำคอแล้วเงียบหายเมื่ออีกฝ่ายก้าวออกจากกองผ้า ขยับขึ้นคร่อมกายสาวแล้วก้มลงกดจูบดูดเสียงไว้สิ้น ก่อนจะส่งลิ้นล้วงควานไปทั่วโพรงฉ่ำ ไล่ตวัดรัดพันลิ้นเล็กแล้วดูดอมไว้จนแก้มตอบ