​เมื่อเช้าระบิลไม่ได้ขู่ แต่เอาจริง แถมเอาโหดเหมือนโกรธใครมาเสียด้วย… แต่โกรธใครกันล่ะ เลอลักษณ์ครุ่นคิดขณะยืนล้างตัวใต้ฝักบัวข้างๆ เขา แต่หาคำตอบไม่ได้จนกระทั่งขึ้นไปนอนซุกอกกว้างบนเตียงแล้วได้ยินเขาพูดลอยๆ เสียงขรึมเข้มในความมืด

“พรุ่งนี้จะย้ายแทนไทไปทำงานไร่ทดลอง...ถึงจะเพื่อนรุ่นพี่คณะเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ควรปล่อยให้เล่นหัวหรือจับมือถือแขน...ฉันเห็นจากกล้องวงจรปิด”

เลอลักษณ์นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ช่วงบ่ายตอนรุ่นพี่ที่ทำงานวิจัยอยู่ในไร่นี้แวะมาทักทาย “เขาแค่โอบไหล่กับขยี้หัวเล่นแบบที่เคยทำสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละค่ะ”

“นั่นแหละไม่ชอบ คนเขารู้กันทั้งไร่ว่าเธอเป็นเมียฉัน...หรือจะเถียง จะได้พิสูจน์ให้ดูสักยกสองยก”

หล่อนไม่เถียงสักคำ แต่เขาก็ยังหาเรื่องพิสูจน์ให้ดูสองยกซ้อน เล่นเอาหมดแรงสลบเหมือดคาลำ

ส่วนระบิลนอนหลับตาส่ายหน้าระอาตัวเอง ห้ามใจไม่นัวเนียกับหล่อนไม่ได้แล้วยังไม่พอ ยังไปเคลมเป็นเมียหน้าตาเฉย แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรผู้หญิงเขาถึงจะไม่ทึกทักผูกมัดเป็นผัว

เอาเถอะๆ อย่าไปเผลอเอ่ยคำว่ารักออกไปก็แล้วกัน เดี๋ยวจะสำคัญตนผิดเรียกร้องให้จัดงานแต่ง จดทะเบียน มีลูก ฯลฯ เรื่องพวกนี้ครั้งเดียวก็เกินพอ... อดีตกำนันปรามตัวเอง แต่กลับกอดคนที่ไม่อยากได้เป็นเมียไว้ทั้งคืน