ขุนพล ชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ เป็นอันต้องชุลมุนวุ่นวาย แม้จะดวงดีแต่ดูเหมือนกรรมยังคงตามย้ำตามตื้อ งานนี้จึงต้องหาทางสะเดาะเคราะห์ให้ถูกวิธี สวย เธอแค่ต้องการมาพักใจ แต่เพราะแม่แสนงกหญิงสาวจึงต้องกลายเป็นของแถมที่ดินซื้อขายโดยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “ทำไมต้องเป็นฉัน?” แค่โดนเขาปล้นจูบก็เจ็บใจจนอยากจะเอาปืนมาจ่อหัวแล้วยิงทิ้งไปเสีย แต่นี่เขาเล่นมัดมือชกแถมมารดาของหล่อนก็เห็นดีเห็นงามตามไปด้วย อ้างว่าได้ผัวรวยสบายไปทั้งชาติ เงินมันซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ ให้ตายสิ “ไม่ให้เอาคุณแล้วจะให้ผมไปเอาแม่คุณเหรอ” “ไอ้ทุเรศ ปากนายเนี่ยนะ” “ครับนี่แหละปากผมละ คุณลิ้มรสมาแล้วนี่หอมหวานหรือเปล่า” “หยุดนะ!” รวิสาหน้าแดงทั้งเขินทั้งแค้น เจ็บใจเขามากเป็นเท่าตัว และความรู้สึกแย่ๆ ก็ตามมาเมื่อคิดถึงว่าในวันนั้นหล่อนดันจูบตอบเขาอีกด้วย ชายหนุ่มถอนหายใจเพื่อระบายความกลัดกลุ้มของตัวเองออกไปบ้างก่อนจะพูดจาเป็นการเป็นงานมากขึ้น “ไม่เอาน่ะสวย ผมก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ซะทีเดียว ตอนนี้ยิ่งรัศมีจับ สาวๆ ต่างจะเข้าคิวมาขอเป็นแฟนอยู่แล้ว อย่างคุณน่ะถือว่าผมเลือกเป็นช้อยซ์แรกเลยนะ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย” “นี่ขุน เลิกเล่นได้แล้ว” “ไม่ได้เล่นเลยทูนหัว ผมเอาจริง อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวเราก็รักกันเองนั่นแหละน่ะ ผมรับรองว่าจะทำให้คุณรักจนโงหัวไม่ขึ้น” เขาขยิบตาส่งมาให้ด้วย “รักกันเองกับผีอะไรเล่า!” คนที่ยิ้มหน้าระรื่นถึงกับหุบยิ้ม “เอ้า...แล้วสวยจะไปรักกับผีทำไมล่ะครับ รักกับผัวเอ้ย...รักกับผมนี่แหละ”

เพราะน้องที่รักและห่วงหาเพียงคนเดียว ที่ทำให้ณิชามลต้องก้าวเข้าไปในวังวนของกิเลสราคะ ได้พบเจอกับคนที่มอบราคีคาวให้กับเธอไปตลอดชีวิต ................. ณิชามลไม่อยากจะเชื่อว่าเธอทำตามที่เขาบอกไปได้ยังไง ความอ่อนล้าทำให้เธอพล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน และตื่นมาอีกทีก็ตอนที่เขาเปิดประตูรถ มือของเขาลูบเอาผมของเธอออกจากหน้าผากให้ หญิงสาวสะดุ้งตัวตื่นเพราะมือของเขานั่นแหละ “เหนื่อยมากหรือไง” “คงงั้นมั้ง” “เดินไหวหรือเปล่า” “ถ้าฉันบอกไม่ไหวคุณจะทำยังไง” เมื่อพูดเสร็จเธอก็รู้ว่าเธอคิดผิดที่กล้าดีท้าทายเขา เพราะเขาช้อนเอาร่างของเธอโดยไว “นี่...ไม่ต้อง” เธอแหวให้เพราะตกใจ “ถ้าเดินไม่ไหวผมจะอุ้มไง อุ้มลูกอุ้มเมีย ผมอุ้มได้” ณิชามลตีไปตามแขนเขาเต็มแรง “ไม่ต้อง ฉันเดินไหว!” “ผมก็อุ้มไหวเหมือนกัน”

“ห้ามค่ะ กินมาทั้งคืนแล้ว” หล่อนคัดค้านพร้อมจับเอาผ้าห่มมาปิดปากตัวเองไว้เมื่อเห็นใบหน้าของเขาเคลื่อนลงมาหา ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน “มีหวงด้วย” แล้วยื่นมือมาบีบบี้จมูกแหลมเล็กอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะก้มหน้ามาจูบยังหน้าผากแทน จากนั้นก็เหวี่ยงเอาผ้าห่มออกจากตัว โอ...พระเจ้า!! เขายังเปลือยทั้งตัวอยู่เลย หล่อนอดมองตามสะโพกแน่นหนัดนั้นไม่ได้ ในยามที่เขาเดิน แก้มก้นที่หล่อนลูบไล้มาทั้งคืนมันกระเพื่อมขึ้นลงน่าหลงใหล ธัญพิมลหน้าแดงก่ำเมื่อนึกถึงบทรักที่เร่าร้อนจากสะโพกสีขาวจั๋วตัดกับผิวเนื้อช่วงอื่น จำได้ว่าตอนที่เขาหยัดกายเข้ามาสุดตัวเนื้อแนบเนื้อชิดมิดติดกัน ร่างกายของหล่อนแทบจะขาดออกเป็นเสี่ยงๆ พานน้ำตาจะไหลกับความเจ็บแปล็บที่มั่นใจแล้วว่าพรหมจรรย์ที่หวงแหนไว้ในวันแต่งงานตามที่ตนเคยปฏิญาณไว้มันได้ขาดผึ่งแล้ว พร้อมกับเสียงครางต่ำของเขาที่มองหล่อนอย่างขอโทษขอโพย และตอนนี้ธัญพิมลยังสังเกตเห็นรอยเล็บที่หล่อนจิกลงไปสุดแรงแถมยังขูดครูดเป็นทางยาว ซึ่งยังมองเห็นเป็นรอยแดงๆ อยู่เลย อดคิดไม่ได้อีกว่าเขาคงแสบร้อนเอาการแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ปริปากพูดหรือตำหนิอะไร ธัญพิมลไม่คิดว่าตัวเองจะร้อนแรงได้ขนาดนั้น หล่อนไม่รู้ตัวเลย “ผมเดาเอาว่าคุณคงจะชอบมองตูดผมนะ” หล่อนตื่นจากภวังค์ทันที เมื่อถูกทักขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มหัวเราะหึในลำคอ หากแต่ก็ยืนยั่วน้ำลายหล่อนอยู่อย่างนั้น จับเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าบางๆ ของตัวเองส่งมาให้กับหล่อน หล่อนรู้ทันทีว่าต้องสวมมัน “บางจังค่ะ” “แล้วจะใส่หนาทำไมล่ะครับ อยู่กับผมใส่บางๆ วับๆ แวมๆ เข้าไว้ ผมอุตส่าห์ปล่อยช่วงล่างให้คุณมองให้คุณอ่านกินจนพอใจอยู่นี่ไง...อย่าโกงกันสิ” เขายกนิ้วชี้ขึ้นเป็นการปรามหล่อนไว้ล่วงหน้า

“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้” หล่อนขู่เขาอย่างไม่เกรงกลัว มือบางกุมมีดด้านหลังไว้มั่นแล้วเลื่อนมันลงมาข้างลำตัวเตรียมพร้อมหากว่าเขาหน้ามืดขึ้นมาจริงๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือแค่คิดอยากกลั่นแกล้งหล่อนเพียงเพราะความสนุกของเขาก็ตามเถอะ “ขู่เก่งเหมือนกันนะ คนอย่างคุณมีอะไรที่ผมจะต้องกลัว” เขาว่าท้าท้าย แล้วรวบเอาเอวเล็กดึงเข้าหาตัว พร้อมกับก้มหน้ามายังใบหน้าเรียวในความมืด ใบหน้าสวยหวานนั้นไม่ได้หลบเขาอย่างที่เขาคิดไว้นั่นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจพอสมควร คงระทวยเลยสิท่า! เขาคิดกระหยิ่มในใจ หึ…ดำรงวิกุลก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นนักหรอก…แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกว่าหน้าท้องเขามีอะไรทิ่มเข้าให้ ใบหน้าของเขาห่างจากหล่อนเพียงแค่ลมหายใจกั้น มองผ่านความมืดสลัวเห็นรอยยิ้มที่มุมปากสวยนั้นอยู่รำไร หากแต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าหญิงสาวรู้สึกสั่นไหวแค่ไหนกับสัมผัสอันใกล้ชิดนั้น “หยก!” เขาแทบพูดไม่ออกและไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าเรียวแหงนเงยมองเขาและก้าวเท้าเข้ามาชิดเขามากขึ้น ยื่นเรียวปากอวบอิ่มยั่วยวนความต้องการในกายของเขาให้ลุกโชนขึ้นมาลมหายใจร้อนผ่าวทั้งของเขาและของหล่อนต่างราดรดรินไปหากันอยู่นานหลายวินาที คนทั้งสองจ้องตากันอยู่เนิ่นนาน แต่แล้วมือเรียวก็เริ่มกระทุ้งมีดแหลมเล็กนั่นอีกครั้ง เพื่อเป็นสัญญานให้รู้ว่าหล่อนกำลังรุกและเขาควรจะถอยเสียแต่โดยดี “ถอยออกไป…ไม่งั้นฉันควักไส้คุณออกมาสาวเล่นแน่!” เสียงของหล่อนแข็งกร้าวไม่เบา พร้อมกระทุ้งมีดเล็กนั่นเข้าอีก เขารู้สึกเจ็บจี๊ดแสบๆ คันๆ เข้าให้จริงๆ แล้วก็เริ่มก้าวเท้าถอยออกห่าง เมื่อเท้าของหล่อนขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นไปอีก นั่นหมายถึงมีดเล็กก็ทิ่มหน้าท้องมัดกล้ามของเขาเหมือนกัน ดูท่าว่าหล่อนคงไม่ได้ขู่เล่นๆ เหมือนอย่างที่เขาเคยคิดไว้ ชายหนุ่มร่างสูงจึงยอมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้ และถอยออกห่างจากหล่อนไปหลายก้าวจนยืนชิดติดกับฝาผนังอีกด้าน แล้วเขาก็เห็นมือเล็กถือมีดจ่อขู่เขาไว้อยู่อย่างนั้นเหมือนเดิม “คนอย่างผมไม่คิดจะเอาคนใช้มาทำเมียหรอก!” เขากลืนน้ำลายลงคอหลังจากพูดจาดูถูกดูแคลนหล่อนเสร็จแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เขารู้ดีว่าห้ามใจตัวเองยากลำบากเข้าไปทุกที เขาไม่ได้เมาแม้จะดื่มไปก่อนหน้านี้ แต่ใบหน้าของหล่อนมันลอยวนเวียนอยู่ตลอดเวลานั้นต่างหาก รูปร่างสวยงามนั้นอีกมันทำให้เขาเกิดบ้าดีเดือดอยากจับต้องลูบคลำขึ้นมาเสียดื้อๆ แม้จะเตือนสติมานับครั้งไม่ถ้วนว่าดำรงวิกุลคือศัตรูตัวฉกาจ

หญิงสาวจับแขนของเขาสลัดออกจากตัวอย่างรุนแรงด้วยความตกใจในความถือดีของเขา ทำให้เขางัวเงียขึ้นมาอย่างงงๆ และไม่ทันที่จะได้คิด ร่างของเขาก็กลิ้งหล่นตุ๊บไปยังพื้น คราวนี้ความงัวเงียที่มีอยู่กลายเป็นตื่นตัวขึ้นมา “ปัฐน์!” เขาเรียกคนที่เอาแต่มองตัวเองใต้ผ้าห่มเสียงเข้ม ดวงตาแดงก่ำที่มองมาที่เขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “หมอนข้างฉันไปไหน?”​ หล่อนโวยวายตามมาเช่นกัน เขารีบลุกขึ้นอาการวิงเวียนที่ศีรษะยังคงมีอยู่ แล้วก็รับรู้ว่าหมอนใบเขื่องลอยมาโดนใบหน้าของเขาเต็มๆ หญิงสาวโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อมองเห็นหมอนข้างวางแอ้งแม้งอยู่ยังพื้นห้อง ซึ่งมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ เขากำลังเอาเปรียบหล่อนและหล่อนไม่ยอมเด็ดขาด ชายหนุ่มเท้าเอวหนามองมายังคนที่ถือหมอนอีกใบไว้คอยท่า เหมือนพร้อมออกรบเต็มที่ แต่เขาก็พอจะเข้าใจในความโมโหของอีกฝ่าย เพราะเมื่อคืนหลังจากที่เขาหลับไปก่อนเจ้าสาวของตัวเองไม่นานนัก มือหนาก็ควานหาร่างบอบบางของใครสักคนแล้วก็ต้องหงุดหงิดเพราะเจอเอากับหมอนข้างแทน ทำให้รู้สึกหมั่นไส้คนที่จัดการเรื่องที่นอนหมอนมุ้งแบบนั้น เขาจึงจับหมอนข้างทิ้งขว้างมันออกไปแล้วขยับกายเข้ามานอนก่ายกอดหญิงสาวที่หลับเป็นตายพร้อมกับแอบหอมเอาแก้มนวลนั้นเบาๆ เจ็บใจตัวเองที่เมามายแล้วหลับก่อนเจ้าสาวซึ่งเอาแต่อ้อยอิ่งอาบน้ำเนิ่นนาน ไม่งั้นคืนเข้าหอที่ผ่านมาเขาคงไม่ปล่อยให้หล่อนได้กอดหมอนข้างแทนเขาแบบนี้หรอก แล้วเขาก็หลับต่อมาจนถึงเช้าและเจอศึกเอาในตอนนี้ “อย่าคิดทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันแจ้งความเอาคุณเข้าตารางแน่!” หล่อนขู่เขาเสียงสั่น ถึงแม้ว่าเสื้อผ้ายังอยู่ครบชุดและไม่รู้สึกว่าตัวเองสึกหรออะไร “อ้อจะมีผัวทั้งทีก็ต้องวิ่งโล่ไปบอกตำรวจทั้งโรงพักเลยใช่ไหม?”​ เขาเถียงคืนอย่างขบขันในความคิดไม่เอาไหนของหล่อน พร้อมกับดึงไทค์ออกจากลำคอที่เขาสวมใส่ทั้งชุดเจ้าบ่าวนอนตลอดทั้งขึ้นออกอย่างหลวมๆ หญิงสาวแทบกรี๊ดกับคำพูดโต้ตอบของเขา “ผู้ชายบ้า!” หล่อนแหวเข้าให้แล้วก็อดขว้างหมอนในมือไปยังใบหน้าของเขาอีกครั้งไม่ได้ แต่ครั้งนี้เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมันไว้และเขาก็รับมันได้ดีเสียด้วย “คุณนะสิบ้า...ตำรวจโรงพักไหนจะรับแจ้งความเจ้าสาวนอนกับเจ้าบ่าวตัวเอง”

“ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยกับคุณ” มัทรีรีบเปิดบทสนทนาอย่างไม่อ้อมค้อม เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เพราะชักจะเริ่มรำคาญกับบรรดาผู้หญิงโต๊ะข้างกันที่เอาแต่พากันสะกิดให้มองมาหาว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อน ซึ่งเขาก็เอาแต่นั่งอมยิ้ม “เรื่องงานแต่งเหรอ?” “เอ่อ...” มัทรีอ้ำอึ้ง หล่อนไม่แน่ใจนักว่าจะใช่หรือเปล่า “คือว่า...เรื่องหย่าน่ะ” มัทรีโพล่งออกมาในที่สุด หนุ่มลูกครึ่งหน้าเข้มถึงกับพรวดกาแฟออกจากปากอย่างยั้งไม่อยู่ มัทรีมองพฤติกรรมแปลกๆ ของเขาอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก “ว่าไงคะ” “ผมไม่เข้าใจ เรายังไม่แต่งงานกันเลยนะ” “เรื่องแต่งไม่สำคัญเท่าเรื่องหย่าค่ะ” “งั้นพูดมาครับ ผมรอฟังอยู่” “คือเรามาตกลงกันแบบนี้ดีกว่าค่ะ ไหนๆ ก็หนีคำสัญญาสาบานอะไรนั่นไปไหนไม่ได้แล้ว ก็ขอให้มันจบๆ ไป แต่เราแต่งแล้วเราก็หย่ากันก็แล้วนะคะ ภายในสามเดือนเลย เข้าใจไหมคะ!” มัทรีบอกเขาเสียงจริงจัง บ่งบอกว่ากติกามันต้องเป็นแบบนี้แหละ แต่กลับทำเอาหนุ่มลูกครึ่งขมวดคิ้วเข้มอย่างครุ่นคิด “แล้ว...คุณไม่คิดจะมีลูกกับผมเหรอ?” เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ มัทรีแทบกรี๊ดใส่หน้าเขาให้ได้ และคำถามของเขาก็ช่างนำความน่าปวดหัวมาให้กับมัทรีมากขึ้นไปอีก “คุณจะบ้าเหรอ แค่แต่งงานด้วยฉันก็ว่ามันก็แย่อยู่แล้วนะ ฉันจะไปมีลูกกับคุณได้ยังไงเล่า!” มัทรีสวนคืนอย่างเหลืออด เขายักไหล่เหมือนไม่ยี่หระกับอาการเริ่มเหวี่ยงของมัทรีเพราะไม่ได้ดั่งใจ “ก็นึกว่าอยากมีลูกด้วยกัน ผมไม่มีปัญหานะ” เขายังคงพูดต่อ มัทรีหน้าแดงด้วยความโมโห “เราจะมีลูกด้วยกันไม่ได้! เราจะหย่ากันแทนภายในสามเดือน คำสาปนั่นก็หมดไป แล้วเราก็ทางใครทางมัน ถ้าหากคุณไม่มีปัญหาอะไรก็ทำตามที่ฉันพูดนี่แหละ” มัทรีออกคำสั่งอย่างไม่ต้องให้อีกฝ่ายได้ขัดแย้งอะไรขึ้นมาได้ เขาได้แต่ยิ้มที่มุมปาก และอดคิดไปไม่ได้ว่าในวันนี้กับวันที่พบกันวันแรก มัทรีเหมือนคนละคน ยกเว้นก็แต่ดวงตาเจ้าเล่ห์แสนกลที่หล่อนมีนั้นยังคงเหมือนเดิม

การกลับมาในครั้งนี้เพื่อเรียกร้องสิทธิผู้ชายคนแรกของเธอ ขาเรียวที่เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงก้าวเดินออกจากตัวบ้านเพื่อไปปิดประตูรั้วให้แน่นหนา และคิดว่าคงจะพยายามข่มตาหลับให้ได้แม้ว่าหญิงสาวจะคิดถึงเขาจนหลับไม่ลงก็ตาม แต่ป่านนี้เขาคงมีความสุขกับลลิตาไปแล้ว แต่แล้วมือของหล่อนก็ต้องชะงัก เมื่อรถเก๋งของเขาวิ่งเข้ามาจอด พร้อมกับร่างสูงที่เดินลงมาจากรถเพียงคนเดียว ชายหนุ่มไม่รอให้หล่อนตั้งสติได้ เขาจัดการเปิดประตูรั้วเหล็กเล็กๆ และแทรกตัวเข้ามาทันที “คุณพชร!” “เข้าบ้าน!” เขาออกคำสั่งพร้อมทั้งอุ้มเอาคนที่ตะลึงงันไว้ในอ้อมกอด “ปล่อยนะคะ” หล่อนทุบไปตามอกเขาอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆ เขาจะมาอุ้มหล่อนทำไม ถึงหล่อนจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็เดินเองได้ เขาวางหล่อนลงไปยังโซฟาและนั่งลงตามไปด้วย ไม่สนใจกับคนที่ปั้นหน้ายักษ์และแววตาที่ส่งมาให้อย่างไม่ชอบใจเลยสักนิดเดียว “คุณมาทำไม?” “มาหาคุณกับลูก” เขารั้งเอาเอวของหล่อนเข้ามาหาอีก หล่อนยังคงขืนตัวไว้ หากแต่เขาสังเกตได้ถึงใบหน้าอันแดงซ่านและความต้องการที่หล่อนมีต่อเขา “ฉันเคยบอกคุณแล้วไง...ว่าไม่ใช่ลูกคุณ!” ชายหนุ่มคว้าหมับที่ต้นแขนด้วยความไม่พอใจที่หญิงสาวไม่ยอมรับความจริงและพยายามผลักไสเขาออกไปจากชีวิตของหล่อนเสียให้ได้ “งั้นบอกผมมาสิกษมา...บอกมาสักชื่อหนึ่ง ถ้ามันเป็นไอ้คนที่มีปัญญาจ่ายให้ได้ระดับเดียวกับผม ผมคิดว่าผมก็น่าจะรู้จักบ้างละ ไหนว่ามาสิ...แล้วผมจะไปถอนชื่อออกจากการเป็นพ่อซะ มันง่ายมาก!”

เมื่อเธอเสนอ เขาจึงสนอง “คุณเป็นอะไรมากไหม” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มเป็นห่วงความรู้สึกของหล่อนขนาดนี้ได้ยังไงกัน? เรียวปากอวบอิ่มสั่นระริก หล่อนลอบยิ้มกับคำถามที่แฝงไว้ด้วยความห่วงหาอาทร แต่แล้วหล่อนก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆ แทนการเปล่งคำพูดอะไรออกมา “มัน...คนที่คุณรัก พูดอะไรกับคุณ” “คะ” หล่อนไม่ได้หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา แต่ก็งุนงงที่เขาถามคำถามนั้น “มันพูดอะไร ที่ทำให้คุณต้องดื่มไอ้สิ่งที่คุณไม่ชอบ” “คุณรู้ได้ยังไงคะ” “ตอบคำถามของผมดีกว่า...กษมา” “ฉันไม่อยากจะพูดถึงเขาอีก...ขอตัวนะคะ” หล่อนตัดบท ไม่อยากนึกถึงคำพูดที่ทำให้เจ็บใจ เรียวขาของหล่อนเริ่มก้าวออกจากคนที่ปล่อยท่อนแขนออกหลวมๆ แต่แล้วหญิงสาวก็ถูกเขาสวมกอดเอาอีก พร้อมกับจมูกคมที่กดลงมายังแอ่งชีพพจร หญิงสาวยืนแข็งทื่อ เรียวปากของเขานั้นร้อนผ่าวโดยที่หญิงสาวรับรู้ได้ไม่ยาก “ลืมเขาคนนั้นเถอะนะ คุณปิดใจทำไมในเมื่ออาจจะมีคนคอยคุณอยู่ก็ได้ ผู้ชายที่ไม่รู้ใจตัวเองไม่ควรคู่ที่คุณจะต้องมาเสียเวลาด้วยเลย” เขากระซิบบอกทั้งเป็นการปลอบใจและเพื่อช่วยให้หล่อนคิดได้บ้าง “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันควบคุมสติได้” หล่อนรู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวนั้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้าง แล้วกษมาก็หันหน้ามาเผชิญกับใบหน้าเข้มที่แดงก่ำไปจนถึงใบหู มือสวยยกขึ้นปัดเอาไรผมออกจากหน้าผากหนา ไล่ปลายนิ้วชี้ไปทั่วแก้มสากอีกข้างอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ “คุณไม่เห็นต้องดีกับฉันก็ได้นี่คะ” “ผมไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ”