ตอนที่ 25 ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าแพ้

องครักษ์ลับต่างทยอยพานางกำนัลกลับมา สุดท้ายหลังหมดเวลาหนึ่งก้านธูป ทั้งหมดก็พา ‘นางกำนัลผู้เป็นเจ้านาย’ มาถึงในงานเลี้ยงครอบครัว

ฮองเฮาส่งทหารองครักษ์สองนายไปตรวจสอบร่องรอยของน้ำมะเขือเทศบนตัวนางกำนัลเหล่านั้นก่อนหน้านี้ พบว่ามีห้าคนที่บาดเจ็บสาหัสและตายอย่างไม่ต้องสงสัย องครักษ์ลับไร้นามเหล่านั้นจึงถูกคัดออกด้วยเหตุนี้

ส่วนนางกำนัลที่เหลือ บนเนื้อตัวมีส่วนบาดเจ็บหนักเบาต่างกัน ผู้ที่ไม่มีแผลเลยเหลือเพียงสามคน นางกำนัลที่อ้านจิ่วช่วยออกมาเป็นหนึ่งในนั้น แต่เนื่องจากเขาไม่ได้ชี้แจงทันทีที่พานางมา จึงไม่รู้ว่าอ้านจิ่วเร็วที่สุดหรือไม่

จิ้งเยี่ยหาได้ใส่ใจเรื่องนี้ ถึงอย่างไรสายตาที่เสด็จพ่อมองอ้านจิ่วก็มีแววชื่นชมแล้ว อย่างน้อยภายใต้การยุยงของรัชทายาทก็น่าจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้กระมัง

ฮ่องเต้และบรรดาท่านอ๋อง รวมถึงเหล่าหญิงงามในวังหลังล้วนสนใจการประลองชนิดนี้ค่อนข้างมาก ฮองเฮาจึงเสนอวิธีประลองรอบที่สองด้วยการขังพวกนางกำนัลไว้ในห้อง แล้วจัดเวรยามจำนวนมากเฝ้าโดยรอบ ดูซิว่าองครักษ์ลับคนใดจะสามารถช่วยคนออกมาโดยที่เทพไม่รู้ผีไม่เห็น[1] ได้ ทั้งยังใช้เวลาน้อยที่สุด

นางกำนัลหลายคนถูกพาเข้าไปในห้องที่เตรียมไว้ องครักษ์ลับทั้งหมดเริ่มรอคำสั่ง ถึงขั้นที่ขณะฮองเฮาคำนวณเวลา พวกเขาก็ใคร่ครวญอย่างละเอียดแล้วว่าจะช่วยเหลือ ‘นางกำนัลผู้เป็นเจ้านาย’ ออกมาได้อย่างไร

อ้านจิ่วยังคงทำเช่นเดียวกับการประลองรอบที่แล้ว คือไม่ใส่ใจ ‘นางกำนัลผู้เป็นเจ้านาย’ ของตนเลยแม้แต่น้อย ยามนี้องครักษ์ลับทั้งหมดจากไปแล้วและเริ่มตามหา ‘นางกำนัลผู้เป็นเจ้านาย’ ทีละห้อง มีเพียงอ้านจิ่วที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าจิ้งเยี่ย พลางประคองถ้วยยาน้ำสมุนไพรที่หลินถงเตรียมไว้ให้เขาพร้อมเอ่ย “ท่านอ๋อง ดื่มยาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจิ้งเยี่ยถูกลอบสังหาร หลินถงก็ไปซ่อนตัว จากนั้นจึงค่อยมุ่งหน้ามาที่วัง เจ้านายตนไม่เป็นอะไรแน่นอน จุดนี้เขาประจักษ์ดี ดังนั้นหลังมาถึงหลินถงก็ไม่ลืมหน้าที่ตน ปรนนิบัติเจ้านายเป็นอย่างดี ต้มยาที่นายท่านต้องดื่มทุกวันให้ เขาไม่กล้าหลงลืมแม้ชั่วขณะเดียว

เนื่องจากมีประสบการณ์มาแล้วในครั้งก่อน ตอนนี้จิ้งเยี่ยจึงไม่กังวลเพียงใดแล้ว ความสามารถของอ้านจิ่วเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาทุกคน ต่อให้ตอนนี้เขาไม่จากไป คาดว่าอีกประเดี๋ยวคงตามหานางกำนัลผู้นั้นพบแล้วช่วยออกมาได้อย่างรวดเร็ว

จิ้งเยี่ยคิดเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งภาคภูมิมากขึ้น รู้แก่ใจดีว่าอ้านจิ่วที่เสด็จพ่อส่งมาที่จวนตน คนที่จงรักภักดีผู้นี้เป็นของเขา

ทว่าก็แอบสงสัยขึ้นอีกครั้งไม่ได้ เหตุใดอ้านจิ่วถึงภักดีกับตนเช่นนี้ แท้จริงแล้วเป็นเพียงเหตุผลเรียบง่ายอย่างการถูกส่งมาที่จวนเพื่อให้ปกป้องเจ้านายแค่นั้นหรือ องครักษ์ลับมิได้มีความรู้สึกนึกคิดแม้แต่น้อยจริงๆ เพียงฟังคำสั่งจากนายตนเท่านั้นหรือ

เช่นนั้นขอเพียงเสด็จพ่อมีราชโองการลงมาให้เขาไปจากตน อีกฝ่ายก็จะไปทันทีใช่หรือไม่ เมื่อคิดเช่นนี้ในใจจิ้งเยี่ยพลันมีความกระวนกระวายและเกิดคำถามขึ้นมากมาย จิตใจเริ่มไม่สงบเป็นอย่างมาก

เขารับถ้วยยามาจากมืออ้านจิ่ว เป่าเบาๆ ทีหนึ่งแล้วจรดถ้วยบนริมฝีปาก ยานั้นไม่ร้อนลวกแล้ว หลังดื่มอย่างไม่เร่งรีบจนหมดก็วางถ้วยลงบนโต๊ะ “เจ้ารีบไปเถอะ ข้าไม่ต้องการให้องครักษ์ลับของตนเองแพ้ใครทั้งนั้น”

คนตรงหน้าราวกับท่อนไม้หนึ่ง หากจิ้งเยี่ยไม่พูดความคิดตนให้ชัดเจน เกรงว่าอ้านจิ่วคงไม่รู้ว่าเขาอยากให้อีกฝ่ายชนะ

“พ่ะย่ะค่ะ” อ้านจิ่วพูดจบก็เร้นกายไปในพริบตา

เชิงอรรถ

^ เทพไม่รู้ผีไม่เห็น หมายถึง เรื่องที่เป็นความลับอย่างมากหรือไม่มีใครรู้