ตอนที่ 29 ข้าถามเจ้าตอบ (1)

“นายท่าน...” อ้านจิ่วเรียกจิ้งเยี่ยแผ่วเบาด้วยระดับเสียงเพียงได้ยินกันแค่สองคน ซู่ชิงอ๋องพลันได้สติกลับมาจึงปล่อยมือลง ทว่ายังคงหรี่ตาจ้องอักษรที่สักไว้บนไหล่ด้านหลังเขา

อวี่เสียงหัวเราะขึ้นมาแล้วเอ่ย “เจ้าเก้าเอ๋ย ตอนแรกเราคิดจะเก็บเจ้าหนูนี่ไว้เพราะวรยุทธ์ล้ำเลิศ อ้านชิงก็รู้สึกว่าเขาปฏิบัติตัวซื่อตรง เราจึงตั้งใจจะสนับสนุนคนผู้นี้ขึ้นเป็นแม่ทัพเพื่อรับใช้บ้านเมืองในภายหน้า คิดไม่ถึงเจ้าหนูนี่กลับบอกเราว่าต้องการเลือกเจ้าเป็นนายเขา และจะติดตามเจ้าไปตลอดชีวิต ตอนแรกเราไม่เข้าใจอย่างยิ่ง เลยถามว่าเพราะอะไร”

ไม่รู้ว่าเป็นการจงใจหรือไม่ ขณะที่อวี่เสียงพูดเช่นนี้ หลังจากมองผ่านจิ้งเยี่ยไปก็หยุดสายตาไว้บนตัวหย่งหยวน บางทีอาจกังวลว่าอีกฝ่ายยังคงไม่ตัดใจ จึงเจตนาพูดถ้อยคำเหล่านี้

หย่งหยวนเกร็งแน่นไปทั้งตัว สุดท้ายเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง อ้านจิ่วผู้นี้ไม่มอบป้ายคำสั่งออกไปเพราะเดิมทีเขาไม่จำเป็นต้องมอบ ตั้งแต่ต้นจนจบอีกฝ่ายเป็นคนของจิ้งเยี่ยอยู่แล้ว ความรู้สึกอัดอั้นที่แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดศึกนี้ดูเหมือนไม่ใช่ครั้งแรก เช่นเดียวกับที่เสด็จพ่อโปรดปรานจิ้งเยี่ย เพียงเพราะเขาเป็นโอรสซึ่งถือกำเนิดจากสนมรักที่สุดของเจ้าตัว จึงเอาชนะตนได้ตลอดกาล

จิ้งเยี่ยกลับไม่สนใจความนึกคิดของรัชทายาทแม้แต่น้อย ในสายตามีเพียงชายหนุ่มผู้ซื่อตรงและโง่เขลามาตลอดคนนั้น ที่ผ่านมายามตนตกอยู่ในอันตราย ภาพที่แล่นผ่านสมองคือเงาร่างอ้านจิ่วซึ่งปรากฏตัวขึ้น เขาถามเสียงแผ่วตามคำพูดของเสด็จพ่อ “เหตุผลคืออะไร เหตุใดถึงเป็นข้า”

คำพูดของจิ้งเยี่ยกลับเป็นการถามอ้านจิ่ว อีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่ตอบ กลายเป็นคนผู้นั้นที่ดื้อรั้น อดกลั้นและยืนหยัด เมื่ออ้านจิ่วไม่ยอมอธิบาย ซู่ชิงอ๋องจึงทั้งโมโห คับแค้นและนึกสงสาร

อวี่เสียงถอนหายใจยาว สายตาคมกริบสุดท้ายกลับมาหยุดอยู่บนตัวอ้านจิ่ว “น่าเสียดายที่สุดท้ายเขาไม่ได้ตอบเรา เราเองก็ไม่คิดฝืนใจ เมื่อเจ้าตัวไม่อยากพูด เราก็ไม่ซักไซ้จนถึงที่สุด”

ฮ่องเต้กล่าวด้วยน้ำเสียงเจือแววเสียใจ แต่กลับจ้องอ้านจิ่วด้วยสายตาชื่นชมยิ่งยวดอยู่นาน ไม่พูดมากความอันใดอีก

อ้านชิงยิ้มเล็กน้อย มองฝ่าบาทแล้วย้ายสายตามายังจิ้งเยี่ย “ท่านอ๋อง กระหม่อมมีคำขอที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก หากวันหน้าท่านถามเหตุผลจากปากอ้านจิ่วได้ จะต้องกราบทูลให้ฝ่าบาททรงทราบน่ะพ่ะย่ะค่ะ กระทั่งตอนนี้ทุกครั้งที่ฝ่าบาทตรัสถึงเรื่องในตอนนั้น จะต้องซักไซ้กระหม่อมเสมอว่ารู้หรือไม่ เหตุใดอ้านจิ่วถึงเลือกท่านอ๋อง กระหม่อมไม่รู้จริงๆ จึงมักละอายใจต่อฝ่าบาท”

อวี่เสียงหัวเราะเสียงดังพลางโบกมือทีหนึ่ง “ช่างเถิด งานเลี้ยงครอบครัวในวันนี้เราพอใจมาก เห็นร่างกายของเจ้าเก้าดีขึ้นไม่น้อยก็วางใจแล้ว ทุกคนกลับไปเร็วหน่อยเถอะ”

จากนั้นหัวหน้าขันทีกานเฉิงก็ตะโกนว่าฝ่าบาทเสด็จ ทุกคนต่างทยอยกันคุกเข่าลงน้อมส่งฮ่องเต้กับฮองเฮาอย่างนบนอบ รอจนอวี่เสียงจากไปแล้ว แต่ละคนถึงลุกขึ้นพูดคุยกันเซ็งแซ่

ยังมีเหล่าโอรสจำนวนหนึ่งตรงมาที่ข้างกายจิ้งเยี่ย แสดงความยินดีที่เขาได้คนภักดีเช่นนี้มา พวกเขาย่อมมองออกเช่นกันว่าฮ่องเต้ให้ความสำคัญต่ออ้านจิ่ว

ไม่รู้ว่าอ้านชิงหยิบชุดใหม่มาให้อ้านจิ่วตั้งแต่เมื่อใด เวลาแค่ชั่วพริบตาชายหนุ่มก็สวมเสร็จแล้ว

“กลับจวนเถอะ” จิ้งเยี่ยอมยิ้มมุมปาก กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ส่วนลึกในจิตใจที่ตื่นเต้นอยู่บ้างยังคงไม่สงบลง ทั้งมีเรื่องอีกมากต้องถามอ้านจิ่ว

เจ้าตัวตอบรับแล้วเร้นกายไปจากสายตา แต่จิ้งเยี่ยรู้ว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่ข้างกายตน ขอเพียงเขาเรียก อ้านจิ่วก็จะปรากฏตัวออกมาทุกเวลา

หลินถงที่ติดตามอยู่ข้างกายจิ้งเยี่ยเอ่ยถามเสียงเบา “ท่านอ๋อง บ่าวสั่งให้คนเตรียมเกี้ยวใหม่แล้ว ยามนี้รออยู่ที่ประตูวังฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ เนื่องจากทางนั้นอยู่ใกล้จุดนี้ที่สุดขอรับ”

“เจ้านี่คิดได้รอบคอบยิ่ง” จิ้งเยี่ยอารมณ์ดี กล่าวชมหลินถงหนึ่งประโยค อีกฝ่ายพลันมีรอยยิ้ม นึกภูมิใจขึ้นมาเล็กน้อย

หลังเดินเลี้ยวสองโค้ง ทะลุผ่านภูเขาจำลองก็ไปถึงประตูวังทิศทางดังกล่าว เมื่อออกจากประตูมาจึงเห็นเกี้ยวที่หลินถงสั่งคนเตรียมพร้อมรออยู่ จิ้งเยี่ยกำลังจะก้าวขึ้นเกี้ยว ทันใดนั้นกลับรู้สึกถึงฝีเท้าที่ตามมาด้านหลังจึงหยุดชะงัก

“น้องเก้าหยุดก่อน” น้ำเสียงนั้นคุ้นเคย ที่แท้คือรัชทายาทหย่งหยวนนั่นเอง

จิ้งเยี่ยเข้าใจนิสัยเขา ครั้งนี้ถูกบีบให้ยอมแพ้ ในใจจะต้องไม่เป็นสุขแน่ ภายหน้าย่อมไม่ปล่อยตนเองไป แต่เขาไม่ใช่คนที่จะตามพัวพันไม่หยุดในเวลานี้ ฉะนั้นคงต้องมีเหตุสุดวิสัยบางอย่าง จึงหันกายไปยิ้มน้อยๆ มองรัชทายาทแล้วเอ่ย “เสด็จพี่ยังมีเรื่องอะไรหรือ”

“เดิมทีข้าคิดจะแสดงความยินดีที่เจ้าได้คนภักดีเช่นนี้มา เพียงแต่มีเรื่องบางอย่าง พี่ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่” หย่งหยวนเผยความจนใจเล็กน้อย ถอนหายใจเหมือนอยากพูดบางอย่างแต่ไม่เอ่ยออกมา

จิ้งเยี่ยเลิกคิ้วเพียงนิด รอยยิ้มบนใบหน้ากลับแย้มบาน “เสด็จพี่รัชทายาทกับข้าเป็นพี่น้องกัน ยังจะมีเรื่องใดไม่ควรพูดอีก ท่านกล่าวมาได้เลย”