ตอนที่ 7 มาขอองครักษ์ลับถึงที่

ณ ศาลาในสวนดอกไม้อันเงียบสงบ โคมไฟแขวนสูงสาดส่องลงบนอาหารแสนประณีตและสุราชั้นเลิศบนโต๊ะหิน จิ้งเยี่ยหรี่ตามองขอบฟ้าอันมืดมิดไกลออกไปด้วยท่าทางเกียจคร้าน พร้อมกับสายลมเย็นๆ พัดวูบมา

รัชทายาทหย่งหยวนยิ้มจางๆ ด้วยสีหน้าเอาใจใส่ “ยามนี้น้องเก้าดูไม่เลว คงจะใช้ชีวิตผ่อนคลายลงมาก ช่างทำให้พี่ชายอย่างข้าอิจฉาแล้ว”

จิ้งเยี่ยยิ้มสดใสราวบุปผา “เสด็จพี่ล้อกันเล่นแล้ว ท่านเป็นคนทำการใหญ่ ย่อมไม่มีเวลาว่างให้เพลิดเพลิน น้องเก้าเป็นคนว่างงาน ใช้ชีวิตชมบุปผายลทิวทัศน์เช่นนี้ เพียงหวังว่าจะไม่ถูกใครรังเกียจก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดน้องเก้าถึงดูถูกตัวเองเช่นนี้ ความโปรดปรานที่เสด็จพ่อมีต่อเจ้าไม่มีผู้ใดเทียบได้” หย่งหยวนจิบสุราหนึ่งคำแล้วส่งสายตาให้หนิงเหลียงที่อยู่ด้านข้าง อีกฝ่ายก้าวมาข้างหน้าทันทีพร้อมมอบกล่องผ้าไหมสีน้ำเงิน

หย่งหยวนเปิดกล่องผ้าแล้วผลักไปตรงหน้าจิ้งเยี่ย “พี่รู้ว่าร่างกายเจ้าไม่ฟื้นตัวเต็มที่เสียที จึงเป็นห่วงมาตลอด ตอนนี้เลยมอบยาลูกกลอนวิทยายุทธ์หยกที่เก็บรักษามาหลายปีให้เจ้าไปฟื้นฟูร่างกาย”

จิ้งเยี่ยดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าเปี่ยมความตื่นเต้นดีใจ เอื้อมมือไปคว้ากล่องผ้าไหมมา ก่อนมองดูยาลูกกลอนสีครามใสราวผลึกในนั้นอย่างเงียบๆ แล้วชูขึ้นมาส่องใต้แสงเทียนอย่างละเอียด “อืม นี่เป็นของดี เสด็จพี่เก็บรักษามาหลายปี กินแล้วช่วยให้ร่างกายแข็งแรง ทั้งยังเพิ่มพลังยุทธ์ได้เท่าตัว” นัยน์ตาเขามองกลอกไปทางหย่งหยวน รู้ดีว่านี่เป็นสิ่งหวงแหนของรัชทายาท ได้มาตั้งหลายปีกลับยังไม่ยอมกิน หรือจะกำลังรอโอกาสอยู่ ตอนนี้กลับนำมาให้ตน ย่อมมีวัตถุประสงค์เคลือบแฝง

“มันช่วยฟื้นฟูร่างกายเจ้าได้ ลองเอาไปกินเถอะ”

จิ้งเยี่ยมองยาลูกกลอนเม็ดนั้นครู่หนึ่งคล้ายตัดใจไม่ลง สุดท้ายยังคงปิดฝาแล้ววางบนโต๊ะ ก่อนผลักคืนไปตรงหน้าหย่งหยวน “เสด็จพี่ สิ่งนี้เป็นสมบัติหายากจริงๆ ท่านได้มาไม่ง่าย กลับยอมส่งต่อให้น้องเก้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง เพียงแต่...”

“อย่าปฏิเสธข้า ระหว่างพี่น้องไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ สิ่งนี้...”

จิ้งเยี่ยส่ายหน้าพร้อมพูดขัด “เสด็จพี่ฟังข้าพูดให้จบก่อน หาใช่ข้าไม่ยอมรับเจตนาดีจากท่าน แต่ยาลูกกลอนนี้ไร้ประโยชน์ใดต่อข้า พูดตามตรงข้าสูญเสียกำลังภายในจนสิ้น ไร้ซึ่งพลังยุทธ์จนเกินเยียวยาแล้ว” ด้วยกลัวคนตรงหน้าจะไม่เชื่อ เขายังยื่นมือขวาออกมา พร้อมส่งสายตาให้อีกฝ่ายมายืนยัน

หย่งหยวนตกตะลึงอย่างยิ่ง เขาไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ อีกทั้งคาดไม่ถึงว่าจิ้งเยี่ยจะบอกเรื่องสำคัญเช่นนี้แก่ตน เมื่อจับชีพจรอีกฝ่าย หย่งหยวนก็เพ่งสมาธิมองโดยละเอียด พบว่าไม่มีกำลังภายในหลงเหลือแม้สักเศษเสี้ยวอย่างแท้จริง “เจ้า...”

“พอแล้ว ขอเพียงเสด็จพี่ไม่มองข้าเหมือนเศษสวะก็พอ ดื่มสุรากันเถอะ” จิ้งเยี่ยกล่าวด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนชนจอกกับหย่งหยวนแล้วดื่มรวดเดียวหมด

รัชทายาทครุ่นคิดครู่หนึ่ง ยังคงผลักยาลูกกลอนเม็ดนั้นไปตรงหน้าจิ้งเยี่ยอีกครั้ง “แม้ไร้ซึ่งกำลังภายใน แต่ก็ช่วยให้เจ้าแข็งแรงขึ้นได้ เก็บเอาไว้เถอะ ขอพูดอย่างไม่ปิดบัง ข้ามาวันนี้เพราะมีเรื่องหนึ่งจะให้ช่วย”

จิ้งเยี่ยแสร้งทำเป็นตะลึง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “โอ้ น้องเก้าในตอนนี้ยังมีสิ่งใดช่วยเหลือท่านได้ด้วยหรือ ข้าจะพยายามช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน”

“น้องเก้าวางใจ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจ้าหรอก ที่ข้ามาในครั้งนี้ แค่จะขอคนผู้หนึ่งจากน้องเก้า จวนซู่ชิงอ๋องของเจ้าตระกูลใหญ่กิจการใหญ่[1] คงไม่ถึงขั้นตระหนี่กับพี่ชายอย่างข้ากระมัง” แม้ใบหน้าเขาจะยิ้มแย้ม แววตาที่เหลือบมองจิ้งเยี่ยกลับมีประกายเย็นเยียบวาบผ่าน

จิ้งเยี่ยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก เลิกคิ้วอย่างเกียจคร้านขณะมองหย่งหยวน “ไม่ทราบว่าคนที่ทำให้เสด็จพี่คิดถึงขนาดนี้เป็นใครกัน”

“องครักษ์ลับ องครักษ์ลับคนหนึ่งในจวนซู่ชิงอ๋องของเจ้า” หย่งหยวนกล่าว พลางจ้องหน้าจิ้งเยี่ย

ท่านอ๋องยังคงทำสีหน้าเฉื่อยชา ก่อนจะพยักหน้า “อ้อ องครักษ์ลับ...เสด็จพี่น่าจะทราบว่าหากเป็นองครักษ์เงา นั่นคือคนที่จวนอ๋องของข้าปลูกฝังเอง พลทหารกล้าตายก็เป็นคนที่จวนข้ารับเข้ามา หากท่านจะเอาไปคนหนึ่งย่อมไม่มีปัญหา แต่หากเป็นองครักษ์ลับ นั่นคือคนที่เสด็จพ่อส่งมา แม้ส่งไปยังตำหนักและจวนต่างๆ แต่ก็มีหน้าที่เพียงปกป้องชีวิตเจ้านาย อำนาจในการโยกย้ายตำแหน่ง แท้จริงขึ้นอยู่กับเสด็จพ่อ ท่านมาขอคนจากข้า ดูเหมือนจะมาผิดที่แล้ว”

“หากน้องเก้ายอมปล่อยคน ข้าย่อมอธิบายเรื่องนี้กับเสด็จพ่อ ตราบใดที่องครักษ์ลับสมัครใจและเจ้านายยินดีเก็บไว้ แค่ไปอธิบายกับเสด็จพ่อสักหน่อย แล้วเก็บป้ายคำสั่งไว้ ก็สามารถเก็บองครักษ์ลับไว้ใช้งานในตำหนักและจวนต่างๆ ได้ตลอดชีวิตแล้ว” หย่งหยวนถามด้วยรอยยิ้ม “น้องเก้าพูดมามากมายเช่นนี้ คงไม่ใช่เพราะตัดใจทิ้งองครักษ์ลับเพียงคนหนึ่งไม่ลงกระมัง”

“เสด็จพี่พูดอะไรกัน ข้าแค่ไม่เข้าใจ เพียงองครักษ์ลับคนหนึ่ง เหตุใดทำให้ท่านลืมไม่ลงขนาดนี้ มีตรงไหนพิเศษกว่าผู้อื่นกัน ทำไมข้าถึงไม่เคยพบเลยว่าในจวนอ๋องของตนมีบุคคลเช่นนี้ด้วย” ตั้งแต่ต้นจนจบจิ้งเยี่ยก็ยังไม่ยอมเปิดเผย

หย่งหยวนถอนหายใจ “น้องเก้า พี่พบแล้ว และหากยังไม่พูดกับเจ้าให้ชัดเจน เจ้าคงจะไม่ยอมปล่อยคนไปง่ายๆ ยังจำผู้บัญชาการองครักษ์เงาของข้าได้หรือไม่”

“จำได้พ่ะย่ะค่ะ ตอนที่พวกองครักษ์เงาประลองยุทธ์หน้าพระพักตร์เมื่อสามปีก่อน ผู้บัญชาการองครักษ์เงาคนนั้นของท่านแข่งเอาชนะองครักษ์เงาที่คัดเลือกมาจากแต่ละจวน แต่ละตำหนักอย่างต่อเนื่อง ตอนนั้นอิ่งอีของข้าก็แพ้เขา เสด็จพ่อยังเอ่ยชมว่าวิทยายุทธ์คนผู้นั้นยอดเยี่ยม เสด็จพี่รู้จักใช้คน ตอนนั้นเป็นที่น่าเกรงขามอย่างยิ่ง คนอื่นๆ ต่างพากันอิจฉา” จิ้งเยี่ยยิ้มตาหยี ก่อนเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมหรือ คงไม่ใช่ว่าผู้บัญชาการองครักษ์เงาผู้องอาจเกรียงไกรของเสด็จพี่หาคู่ปรับเจอแล้ว”

“ไม่ใช่แค่หาคู่ปรับเจอ ไหนๆ ก็พูดขึ้นมาแล้ว เช่นนั้นข้าไม่กลัวน้องเก้าหัวเราะเยาะละนะ ผู้บัญชาการของข้าพ่ายแพ้องครักษ์ลับผู้นั้นของเจ้าถึงสามครั้ง คราแรกคือตอนออกปฏิบัติภารกิจที่บังเอิญประมือกันเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรูหรือพวกเดียวกัน เขาพ่ายแพ้และรู้สึกเสียศักดิ์ศรี ตั้งแต่นั้นจึงจับตาดูคนผู้นั้นมาตลอด ต่อมาไม่รู้ไปหาโอกาสลงมือกับเขาถึงสองครั้งได้อย่างไร องครักษ์ลับผู้นั้นไม่ได้สนใจผู้บัญชาการของข้าแม้แต่น้อย แต่ก็ประลองถึงสองครั้งด้วยความจนใจ แม้เป็นเช่นนี้ ผู้บัญชาการของข้าก็ยังพ่ายแพ้” หย่งหยวนพูดอย่างจริงจัง ภายในใจบังเกิดความรู้สึกหลากหลาย

จิ้งเยี่ยฟังอย่างเพลิดเพลิน พร้อมยกยิ้มมุมปาก “เสด็จพี่กล่าวเกินจริงแล้วกระมัง หากมีองครักษ์ลับเก่งกาจเช่นนี้ในจวนข้าจริง ทำไมข้าถึงไม่รู้เลยสักนิด”

“หากไม่ถึงยามจำเป็นจะไม่ปรากฏตัว หากไม่ถึงยามจำเป็นจะไม่ลงมือ และไม่มีวันเผยโฉมหน้า นี่คือกฎขององครักษ์ลับ เจ้าไม่เห็นฝีมือเขาก็ไม่แปลก ถ้าไม่ถึงยามจำเป็น พวกเขาไม่มีทางเปิดเผยวรยุทธ์แท้จริงออกมา” หย่งหยวนรินสุราลงจอกแล้วดื่ม พลางกวาดสายตาไปรอบๆ คล้ายต้องการหาที่อยู่ขององครักษ์ลับผู้นั้น

เชิงอรรถ

^ อุปมาถึงบุคคลหรือครอบครัวที่มีทรัพย์สินและกิจการใหญ่โต ทั้งยังอุปมาถึงการมีสถานะทางสังคมอันยิ่งใหญ่มากด้วยอิทธิพล