บทที่ 57 เรียกที่รักก่อน

หลี่เฟิงไม่เพียงแต่ชื่นชมฉินเสี่ยวเท่านั้นแต่กลับเปรียบเทียบฉินเสี่ยวกับภรรยาของตัวเองในใจ และพบว่าทั้งสองคนนั้นมีเสน่ห์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

โจวจงเหยา แม้จะเป็นคนขยันทำงานและชอบทำงานล่วงเวลาเป็นประจำ แต่ก็ดูแลรักษาร่างกายได้ดีมาก รูปร่างยังคงสมบูรณ์แบบ บริเวณที่ควรผอมก็ผอมส่วนที่ควรโดดเด่นก็ไม่ธรรมดาเลย

ในขณะที่ฉินเสี่ยวมีรูปร่างค่อนข้างผอมทั้งตัว โดยเฉพาะขาทั้งสองข้างที่เรียวยาว เรียกได้ว่าเป็นขาที่เล็กที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่หลี่เฟิงรู้จัก

แม้ว่าขาเรียวจะให้ความรู้สึกเหมือนมีแต่กระดูกแต่เวลาสัมผัส หลี่เฟิงพบว่ามือใหญ่ของเขาที่ลูบไปตามขานั้นกลับไม่ได้สัมผัสถึงกระดูกอย่างที่คิด แต่สัมผัสได้ถึงเนื้อต้นขาที่ยืดหยุ่นของฉินเสี่ยว

มือของหลี่เฟิงลูบไล้ไปมาอย่างไม่หยุดระหว่างขาเรียวยาวทั้งสองข้างของฉินเสี่ยว ฉินเสี่ยวที่ไม่มีประสบการณ์ใด ๆ เลยจะเริ่มทนไหวได้อย่างไร

ในที่สุดฉินเสี่ยวก็แสดงสีหน้าอ้อนวอนอย่างยอมจำนนออกมา “หลี่เฟิง ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณบอก”

เมื่อได้ยินฉินเสี่ยวพูดออกมาแบบนั้น หลี่เฟิงหยุดการกระทำของตัวเองทันที และมองไปที่ฉินเสี่ยวด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็เหมือนจะไม่ใช่ “จริงเหรอ?”

ฉินเสี่ยวรีบพยักหน้าตอบทันที “ใช่ ๆ”

หลี่เฟิงหัวเราะ “งั้นลองเรียกที่รักหน่อยสิ ถ้าเรียกได้ไพเราะผมจะปล่อยคุณ”

เมื่อได้ยินคำขอที่ไร้ยางอายของหลี่เฟิง ใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินเสี่ยวก็แดงก่ำ ขบฟันขาวสะอาดที่เรียงตัวอย่างสวยงามเบา ๆ จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปที่เตียง “ที่รัก ช่วยปล่อยฉันเถอะนะคะ เสี่ยวเสี่ยวขอร้องแล้วนะ”

“คุณคือแมวน้อย คุณรู้ไหมว่าตัวเองคือแมวน้อย” หลี่เฟิงรีบแก้ไข

ฉินเสี่ยวทำท่าทางน่าสงสารพูดว่า “ที่รักคะ ช่วยปล่อยฉันเถอะนะ แมวน้อยตัวนี้ขอร้องแล้วนะคะ”

หลี่เฟิงพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม ดีมาก มีพัฒนาการนะ แมวน้อยของผม โอเคที่รักของคุณชอบมาก” ตอนนี้หลี่เฟิงปล่อยฉินเสี่ยวออกจากการควบคุม มือใหญ่ทั้งสองข้างจับใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินเสี่ยว แล้วบีบแก้มของฉินเสี่ยวเบา ๆ

หลังจากที่ฉินเสี่ยวถูกปล่อยตัวแล้ว เธอไม่ได้มีปฏิกิริยารุนแรงใด ๆ แต่เมื่อหลี่เฟิงใช้มือทั้งสองข้างบีบแก้มของเธอ น้ำตาก็ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮือ ๆ…” ฉินเสี่ยวไม่สามารถกลั้นเสียงไว้ได้อีกต่อไป

การร้องไห้อย่างกะทันหันของฉินเสี่ยวทำให้หลี่เฟิงตกใจ เขาร้อนใจถามว่า “ฉินเสี่ยว เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”

ฉินเสี่ยวสะอื้นพูดว่า “คุณรังแกฉัน”

หลี่เฟิงลูบไหล่ของฉินเสี่ยวเบา ๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ผมไม่ได้รังแกคุณ ผมเห็นว่าฉินเสี่ยวน่ารักมาก ๆ เลยอดใจไม่ไหว อยากจะฉวยโอกาสนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ คุณกลับมาจับตรงนั้นตรงนี้ของฉันอย่างไม่สนใจความรู้สึกฉันเลย” พอนึกถึงการกระทำอุกอาจที่หลี่เฟิงก่อเมื่อครู่ ฉินเสี่ยวก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม