คืนนั้น...ลูกชายลูกสาวมานอนเบียดถานซงลี่ในห้องนอนที่มีเพียงห้องเดียวในบ้านหลังเล็กกลางป่าซึ่งเคยเป็นของสองตายายผู้เก็บเห็ดไปขาย ส่วนจิ่งหนานนอนในห้องยาที่ถานหยวนชอบมาขลุกตัวคิดค้นสูตรยารักษาโรคต่างๆตามตำราแพทย์โบราณที่ท่านยายทิ้งไว้ให้ในยามว่าง

“ท่านแม่เจ้าคะ...ท่านพ่อเคยร้ายกาจต่อท่านแม่มากเลยเหรอ ท่านแม่ถึงชิงชังท่านพ่อมากถึงเพียงนี้?” ถานว่านถามอย่างไร้เดียงสา แต่ก็มิได้พาซื่อไปเสียทั้งหมด

ถานซงลี่ลูบหัวลูกสาวอย่างนุ่มนวล พลางว่า “พวกเจ้าอย่ารู้เลย เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว”

“ไม่เจ้าค่ะ ลูกอยากให้ท่านแม่คืนดีกับท่านพ่อ ตอนลูกไปขายต้นถูหมีแล้วเจอท่านพ่อโดยบังเอิญ ท่านพ่อบอกว่ามีภรรยาแล้ว และรักนางมากยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเสียอีกเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านพ่อย่อมหมายถึงท่านแม่อย่างแน่นอน ท่านพ่อรักท่านแม่ปานนี้ ท่านแม่ก็ให้อภัยท่านพ่อเถิดนะเจ้าคะ”

ถานซงลี่ฟังคำเกลี้ยกล่อมของบุตรสาวแล้วก็ถอนหายใจลึกยาว ก่อนจะพูดว่า “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมแม่ถึงเตรียมเข้าวัง รับตำแหน่งฮองเฮาทั้งที่ยังรังเกียจท่านพ่อของพวกเจ้า”

สองพี่น้องส่ายหัวดิก

“เพราะศัตรูตัวฉกาจของแม่อยู่ในวัง พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ท่านน้าเสี่ยวว่านต้องตายอย่างไม่เป็นธรรม รวมถึงผู้บริสุทธิ์อีกหลายคน!”

ถานหยวนรีบโพล่งขึ้นมาทันทีว่า “เช่นนั้นก็ดีเลยขอรับ พวกลูกพร้อมจะช่วยท่านแม่แก้แค้น เอาคืนพวกมันอย่างสาสม!”

แต่ถานซงลี่ส่ายหน้า “พวกเจ้ายังเป็นเด็ก สมควรใช้ชีวิตในวัยเยาว์อย่างสนุกสนาน ไม่สมควรเอาตัวลงมาแปดเปื้อนโคลนตมที่พวกผู้ใหญ่สร้างขึ้นมา”

แต่ถานว่านไม่เห็นด้วย เด็กน้อยพูดว่า “ในเมื่อลูกมีชื่อเดียวกับท่านน้าเสี่ยวว่าน ลูกยิ่งต้องช่วยคืนความเป็นธรรมให้กับท่านน้าเจ้าค่ะ”

“ใช่ ลูกได้ชื่อของท่านลุง ก็ย่อมต้องทวงคืนความเป็นธรรมให้ท่านลุงเช่นกัน”

ถานซงลี่มองบุตรทั้งสองด้วยสายตาโศกหม่น ก่อนจะรวบร่างผอมบางกับอ้วนกลมมาไว้ในสองแขน พึมพำบนกระหม่อมของเด็กน้อยทั้งคู่ว่า

“เด็กดี...วังหลวงอันตรายนัก หากพวกเจ้าจะช่วยแม่ ต้องระวังตัวให้ดี รู้หรือไม่?”

“มีท่านพ่อคอยหนุนหลัง พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นเจ้าค่ะ/ขอรับ” สองเสียงเล็กๆพูดขึ้นพร้อมกัน

นั่นสินะ...จิ่งหนานคอยหนุนหลังนางอยู่ เช่นนั้นนางจะต้องกลัวอะไรอีก

หรือนางกลัวว่าจะต้องตกหลุมรักเขาอีกครั้ง!?

รุ่งเช้า...ถานหยวนประหลาดใจที่ไม่เห็นบิดาออกมากินข้าวเช้า จึงเดินเข้าไปในห้องยา เห็นบิดากำลังนอนกระสับกระส่าย เหงื่อไหลโซมกาย เด็กชายตื่นตระหนกรีบเอามืออังหน้าผาก พบว่าบิดาตัวร้อนเป็นไฟ ถานหยวนสังหรณ์ใจไม่ดี จึงเลิกชายเสื้อขึ้น พบว่าบาดแผลของบิดาปริแยกออกจากกัน ทำให้แผลบวมอักเสบและเป็นหนอง เขาตื่นตระหนกสุกขีด รีบวิ่งออกไปร้องบอกมารดาให้รีบต้มน้ำร้อน ส่วนถานว่านรีบตามเขามาช่วยบดผงยาสมุนไพรอย่างรวดเร็ว

ถานซงลี่ตื่นตระหนกไม่แพ้กันแม้จะพยายามทำใจด้านชา รู้ดีว่าที่แผลของจิ่งหนานอักเสบคงเกิดจากการช่วยนางขึ้นจากน้ำ

กว่าถานหยวนจะเย็บแผลและลดไข้จิ่งหนานลงได้ก็ปาเข้าไปยามเที่ยง ถึงตอนนั้นเด็กชายจึงได้กินมื้อเช้า ถานว่านหวาดกลัวคนเป็นพ่อจะเป็นอะไรไป จึงถามพี่ชายเสียงสั่นว่า

“คราวนี้แผลท่านพ่อจะหายดีหรือไม่?”

ถานหยวนบอกด้วยสีหน้าหนักใจว่า “หากท่านพ่อไม่ต้องยกของหนักหรือออกแรงมากนัก ประมาณสองอาทิตย์แผลจึงสมานกันดี พอผ่านไปหนึ่งเดือนก็จะหายดีในที่สุด”

ถานซงลี่รับฟังสองพี่น้องคุยกันเงียบๆด้วยหัวใจที่หวั่นวิตกมิใช่น้อย เพียงคิดว่านางเป็นสาเหตุที่จะทำให้จิ่งหนานต้องตายไปจากโลกนี้ หัวใจพลันปวดแปลบแสบร้อนจนน้ำตาเอ่อคลอเบ้า

แต่ยามนั้น...นางเคียดแค้นเขาสุดประมาณ แม้แต่หน้าก็ไม่อยากมอง นางจึงกล้าแทงกระบี่ใส่เขา แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะใจเด็ดเดินทื่อมะลื่อเข้ามาให้คมกระบี่แทงลึกมากขึ้นไปอีก จากที่ถานหยวนบอก...กระบี่แทงลึกถึงสามชุ่น[1]ทีเดียว

ซึ่งหายากที่จะมีใครรอดจากแผลลึกขนาดนี้ได้ แต่จิ่งหนานสามารถอดทนได้อย่างน่าประหลาดและน่านับถือ

นางจึงคอยช่วยถานว่านผลัดกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวจิ่งหนานเพื่อไม่ให้ไข้กลับมาอีกทุกหนึ่งชั่วยาม จวบจนกระทั่งจิ่งหนานได้สติ ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ตอนนั้นเองที่คนทั้งหมดในบ้านหลังน้อยก็ได้ยินเสียงรถม้าดังกุบกับมาจอดอยู่ที่ประตูทางเข้าลานตากสมุนไพรหน้าบ้าน

รถม้าคันดังกล่าวดูเหมือนจะใช้ม้าลากหลายตัวเพราะพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าม้าจำนวนมากพร้อมเสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งไพเราะเสนาะโสต เมื่อถานว่านวิ่งไปเปิดประตูออกดู เด็กหญิงก็ต้องทำตาโต อ้าปากหวอ

เพราะมีรถม้าสีทองอร่ามคันใหญ่โตโอ่อ่าเทียมม้าสิบหกตัว ประดับม่านสีทองอร่ามปักลายหงส์ฟ้า กับนางกำนัลขันทีอีกเป็นจำนวนมากยืนค้อมหลังอยู่สองข้างรถ ไหนจะทหารม้าอีกร้อยนายที่นั่งอยู่บนหลังอาชายืนรออยู่ด้านหลัง

พลัน...เสียงห้าวกังวานของหัวหน้าราชองครักษ์ ผู้ที่เคยเป็นองครักษ์เงาฝ่ายซ้ายเหมือนกับฝ่าเจียที่เป็นองครักษ์เงาฝ่ายขวาก็ตะโกนขึ้นว่า

“ฝ่าบาท...กระหม่อมมารับพระองค์กับฮองเฮาตามรับสั่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

[1] สามนิ้ว