ก้องหล้า เดชพิริยานนท์ หนุ่มหล่อเจ้าของสโลแกน ผมไม่ใช่คาสโนว่า ไม่ได้รักตัว กลัวมีห่วง หวงความโสด จนไม่อยากโดดลงบ่วงวิวาห์ เพียงแต่มันยังหาผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกแบบที่ถูกใจไม่ได้ต่างหาก แต่แล้วบุพเพกลับอาละวาดหนัก ให้เขาปิ๊งรักกับสาวน้อยที่โดดเข้ามาหาในห้อง แต่จะแต่งงานทั้งทีแสนยากเย็น จะบังคับจับปล้ำทำเมียก็ไม่ทันการแล้ว ก็เธอเป็นเมียเขาแล้วนี่ แล้วทีนี้ทำไงดีล่ะ เฮ้อ…
เหตุผลหาเมียของเขามันช่างไร้สาระสิ้นดี พูดมาได้ กลัวเธอจะท้องแล้วลูกเขาจะเป็นกำพร้า เดี๋ยวใครด่าหาว่าไอ้ลูกไม่มีพ่อ สงสารเด็กมัน... ภู่ระหง ปัญญาก้องเกริกไกร จะปฏิเสธแบบไหนถึงจะพ้นบ่วงวิวาห์หวาม...
“อ้ายยยย!!! เสื้อชุดนี้หลายพันนะตาบ้า!”
ภู่ระหงอยากร้องไห้ เขากล้าดียังไงมาฉีกกระชากเสื้อผ้าชุดสวยของเธอ กำปั้นเล็กๆ ระดมทุบระดมฟาดลงบนร่างหนา ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
ก้องหล้าทำหน้าเหวอ จับรวบมือบาง
“เธอนี่นะ”
เขาอยากจะหัวเราะ ผู้หญิงประหลาด ที่ร้องลั่นนึกว่ากลัวถูกปล้ำ ที่ไหนได้เสียดายเสื้อ... ให้มันได้แบบนี้สิ
“ฉันจะซื้อให้ใหม่... แบรนด์ดัง... อัปจากราคาพันเป็นตัวละหมื่น... โอเคนะ”
“ไม่ๆ ฉะ... ฉันชอบตัวนี้” เธอดิ้นอึกอัก มือถูกมัด ขาถูกทับ ขยับแทบไม่ได้
“สีเดิม... ไซซ์เดิม... เพิ่มให้สิบตัว... พร้อมบราตัวใหม่ ไซซ์นี้ แต่เซ็กซี่กว่านี้... สีดำ หนึ่งโหล...”

เธออกหักรักคุดจากอดีตพี่ชายสุดรักที่กลับกลายมาเป็นพี่เขย พิมพ์จันทร์ วงศ์พิมาน หันหน้าเข้าหาน้ำเมา แล้วก็เกิดเรื่องเข้าจนได้ เมื่อตื่นขึ้นมาพร้อมข้างกายมีผู้ชายนอนอยู่ด้วย
ให้ตายดิ้นเหอะ... คนอย่างเขา รังสิมันตุ์ สิริพิพัฒน์กุล ไม่เคยมีสาวไหนมองแล้วทำท่ารังเกียจรังงอนยังกับเห็นไส้เดือนกิ้งกือเหมือนแม่เมรีขี้เมาคนนี้ แบบนี้เขาเรียกว่าท้าทายหรือปล่า เขาจะลองเล่นเกมเป็นพระรถเสนสยบเมรีดูสักตั้ง คงมันล่ะ...
“หลีกไป ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนแห่มาทางนี้”
“เชื่อเถอะ เธอไม่ได้ร้องหรอก เพราะฉันจะปิดปากเธอ... เหมือนวันนั้น... ที่ซอกตึก”
“นาย!”
สาวน้อยหน้าร้อนผ่าว สบตาที่มองมาแล้วก็บอกตัวเองได้ทันทีว่า หมอนี่จำเธอได้ แต่แกล้งทำเหมือนไม่เคยพบเจอกัน
“คนน่ารังเกียจ ไร้มารยาท” ว่าเขาแต่จิตใจเต้นระทึก เผลอเบียดตัวเองแนบไปกับต้นไม้มากขึ้นไปอีกจนเกือบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว
“อะไรที่เธอว่าน่ารังเกียจ ตัวฉันหรือ...จูบ”