เมื่อดอนหนุ่มถูกลูบคมในถิ่นตัวเองโดยสาวน้อยนางนกต่อแสนสวย คิดหรือว่าเขาจะปล่อยให้เธอติดปีกลอยนวลหนีง่ายๆ ต่อให้ต้องล่าข้ามโลก เขาก็จะตามจับตัวเธอมาสำเร็จโทษให้จงหนัก...

“ที่นี่ไม่มีห้องคุมขังเชลยหรอกนะ เพราะเราไม่เคยมีเชลยสาวสวยแบบเธอมาก่อน แต่ไม่ต้องดีใจไป ที่ฉันให้เธอไปอยู่ใกล้ๆ” ดวงตาคมกล้าจับจ้อง สีหน้าคมเข้มราบเรียบไร่อารมณ์ พอๆ เสียงเย็นชาย้ำสำทับมาว่า

“ใกล้ตา ใกล้มือ...”

“นึกอยู่แล้ว ดอนคงไม่ใจดีนักหรอก อย่างน้อยสิ่งที่ฉันได้ยินได้ฟังมาก็ไม่ได้ผิดจากความจริง”

“เรื่องอะไรไม่ทราบ”

“คุณมันเย็นชา ไร้หัวใจ”

*********************

“กล้ามากที่เดินเข้ามาหาฉันถึงที่” เสียงห้าวห้วน หน้าตาคนพูดราบเรียบไร้อารมณ์

“ฉันมาเพื่อขอร้องคุณ”

ดอนมาร์โก้ระเบิดเสียงหัวเราะ มองหน้าสวยอย่างเยาะหยัน ร่างกายเขาสูงใหญ่แต่การเคลื่อนไหวรวดเร็ว เพียงไม่กี่วินาทีชายหนุ่มก็เข้ามายืนชิดร่างบาง ใบหน้าคมเข้มก้มลงมาใกล้จนลมหายใจรินรดแก้มนวล

“หลังจากที่เธอยิงฉันเกือบตายนี่นะ อะไรกันที่ทำให้เธอคิดว่าฉันจะไม่หักคอเล็กๆ แสนสวยของเธอทิ้งซะมัสยา”

ร่างบางระหงค่อยๆ ทรุดลงคุกเข่าขอร้องเขา

“ดอน... ได้โปรด” เธอตัวคนเดียว ก็เหมือนเดินเข้าไปหาอันเดรียสมือเปล่า ตายนั้นมัสยาไม่เคยกลัว แต่กลัวว่าจะทำให้เวหาต้องเป็นอันตรายไป และลุงเรืองเดชก็จะต้องเสียใจ นี่ต่างหากที่เธอยอมไม่ได้

“เธอนี่กล้าดีนะ แต่ยังก่อนมัสยา เธอรู้ไม่ใช่เหรอว่าจะต้องทำยังไงเวลาจะขอร้องคนอื่น คราวนี้เธอมีอะไรมาเสนอล่ะ นอกจากเนื้อตัวเน่าๆ ของเธอ”

วาจาแดกดัน หยามหมิ่นทำให้ดวงหน้าสวยร้อนผ่าว หญิงสาวจำต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา เรียวปากอิ่มเม้มแน่น มองลึกในดวงตาคมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น

“ชีวิต”

“ดี!” มาร์โก้กระแทกเสียง ร่างสูงทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ตาคมกริบจับจ้องมองใบหน้าสวยงาม “เข้ามาหาฉันสิ ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจได้ ฉันจะช่วยผู้ชายของเธอ”

มัสยาช้อนตาขึ้นมอง ประกายตาตัดพ้อต่อว่า มือบางสั่นเทา ค่อยๆ เอื้อมมาวางบนบ่ากว้าง ความต้องการหมิ่นหยามของเขาเธอรู้ แต่ก็ต้องทำ...

“คุณคงมีความสุขมากสินะ ที่ได้หยามเกียรติฉันแบบนี้”

“ก็คงเหมือนตอนที่เธอเหนี่ยวไก”