ทูเก้ หัวหน้าหน่วยทีมปิดฉากดันเจี้ยน สังกัดทีมรอง

หลังข้าตอบคำถามจบ คุณมาจอก้าก็ตาเหลือก น้ำลายฟูมปากแล้วหมดสติไปเลย

ข้าคว้าตัวไว้ได้ทันก่อนที่คุณมาจอก้าจะล้มหัวกระแทกพื้น

มาจอก้านั้นไม่รู้ว่าข้าไม่ได้เล่าทุกอย่างให้ฟัง

ในความเป็นจริง ข้าเบื่อหน่ายกับตำแหน่งที่ทำอยู่ เพราะไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือให้ท่านไจเกียเห็น โอกาสก้าวหน้าในกิลจึงน้อย

ทั้งที่ไม่ควรเสียเวลามานั่งทำหน้าที่เก็บกวาดในทีมรองแถมยังเป็นสาขาย่อยของเมืองชั้นนอกแบบนี้แท้ๆ

ผ่านไปหลายชั่วโมงศพของนังนั่นก็ดูดไปหมดแล้ว แต่มีดเนี่ยสิไม่รู้ทำไมมันดูดได้ช้านัก

ข้ากับทีมรออยู่อีกหลายชั่วโมง แต่มันก็ยังดูดได้แค่ครึ่งเดียว

ข้าเลยอดทนไม่ไหว กำหมัดทุบลงไปเพื่อเร่งให้ดันเจี้ยนกลัวตายจะได้รีบดูดให้เร็วขึ้น

ใครจะไปคาดคิดว่า มันจะทนไม่ไหวแตกสลายไปซะดื้อๆ

ในเมื่อแกนพัง มอนสเตอร์ก็ไม่มีทางสร้างออกมาได้อีก ข้ากับทีมจึงตัดสินใจเดินทางกลับ

ค่อยไปแก้ตัวว่าทุบแรงเกินไป เลยไม่มีซากมอนสเตอร์ตัวสุดท้ายมาส่ง

ส่วนมีดนั่นคงไม่มีค่าอะไรเพราะใช้แทงเด็กไร้ค่าแบบนั้น เลยไม่เก็บกลับมาด้วย

ทุกคนเลยรีบกลับกิลอย่างที่มาจอก้าเห็น

*****

เหตุการณ์ที่ไม่มีใครล่วงรู้ ของแกนดันเจี้ยนเกิดใหม่

ในเวลานั้นตัวมันรับรู้ได้ว่ากำลังจะตาย มันจึงเร่งกระบวนการดูดซึมทุกสิ่งที่ไร้ชีวิตในอาณาเขตทั้ง 10 ชั้นของมัน

เพื่อเปลี่ยนเป็นพลังสำหรับใช้สร้างมอนสเตอร์ออกมาปกป้อง

และมันก็ดีใจที่ในเวลานั้นมีคนโยนศพเละๆ ลงมาให้มันดูดกลืน ศพแบบนี้ดูดง่ายกว่าตัวเป็นๆ ที่ต้องใช้เวลาค่อยๆ ย่อยสลาย

มันใช้เวลาไม่นานก็เปลี่ยนศพเป็นพลังงานได้ในทันที ขณะที่มันจะสร้างมอนสเตอร์ตัวใหม่ออกมา

มันก็พบกับขุมพลังอันแสนยิ่งใหญ่เกินกว่าที่มันจะจินตนาการได้

นี่ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่แม้แต่ดันเจี้ยนระดับสูงก็สร้างได้ง่ายๆ

มันคือมอนสเตอร์ที่หลุดจากการควบคุมของดันเจี้ยน

มันกลายพันธุ์และวิวัฒนาการไปจนถึงปลายทาง

สิ่งนั้นคือเขี้ยวของอสูรที่ถูกเรียกว่า [ราชาโอเกอร์]

ผู้ถูกเรียกขานในหลายชื่อ อย่าง อสูรแห่งความพินาศ ภัยพิบัติเดินดิน ราชาแห่งการทำลายล้าง เป็นต้น

แกนดันเจี้ยนปลื้มปิติยิ่งกว่าอะไรดี ถึงแม้ [ราชาโอเกอร์] ตนนี้จะพึ่งเป็นราชาก็ถูกกำจัดทิ้งในทันทีก็ตาม เมื่อวัดจากพลัง

แต่แค่นี้ก็เพียงพอให้มันสร้างบอสสุดแกร่งหรือมอนสเตอร์จำนวนหลายพันออกมาได้แล้ว

และมันก็เลือกแล้ว เลือกที่จะสร้างบอสสุดแกร่งออกมาปกป้องมัน

ศพของพวกที่กำลังจะฆ่ามันจะกลายเป็นพลังใช้สร้างมอนสเตอร์ลูกน้องของบอสตัวนี้อีกที

มันจะไม่ตาย มันจะขยายชั้นและกลืนกินทุกสิ่งให้จงได้

ตอนนี้เหลือแค่ตัวมีดอีกครึ่งเล่มเท่านั้น ทุกสิ่งก็จะเป็นไปตามที่มันต้องการ

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่มันคิด ก่อนจะสลายกลายเป็นฝุ่นหายไป

*****

ดันเจี้ยนที่ตายแล้ว ชั้นที่ 10

เมื่อไร้แกนดันเจี้ยนคอยเติมพลัง ทุกชั้นจึงมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ

ดันเจี้ยนนี้จึงนับถอยหลังรอวันดับสูญ

แต่เพราะมีความปรารถนาอันแรงกล้าของสองสิ่ง

ความปรารถนาที่จะสร้างบอสของแกนดันเจี้ยน

และความปรารถนาที่อยากรอดชีวิตของคาลิก้า

ความปรารถนานี้ไม่ควรเกิดขึ้นได้จริง แต่เพราะพลังมหาศาลที่อยู่ในเขี้ยวของ [ราชาโอเกอร์] ดึงดูดเข้าหากัน

มีดครึ่งเล่มที่เหลืออยู่ในดันเจี้ยน เรียกหาพลังอีกครึ่งที่อยู่ในความว่างเปล่ากลับมาผสานกัน

มันจึงลากเอาความปรารถนากลับมาด้วย

ใบมีดครึ่งเล่มแตกกระจายเป็นฝุ่นผง มันส่องแสงระยิบระยับสวยงาม ก่อนจะถูกดูดเข้าหากันตรงกลาง

พลังของสองฝั่งบรรจบกันและทำให้ความปรารถนาเป็นจริง

ท่ามกลางความว่างเปล่าเกิดจุดแสงจ้าจนสว่างไปทั้งชั้น

ตรงกลางจุดแสงมีร่างใหม่กำลังถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตบรรจง

จนเมื่อแสงจางหาย คงเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนพื้นดิน

*****

ไจเกีย หัวหน้ากิล [เขี้ยวประกายแสง]

เรเชลมาแจ้งว่าบอกมาจอก้าแล้ว แต่นี่มันผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก

ระหว่างที่รอเพราะไม่มีอะไรทำ ข้าก็นึกถึงความหลังเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่ได้เขี้ยวนั่นมา

เขี้ยวนั่นข้าเป็นคนหักเองกับมือ ตอนร่วมมือกับกิล [แรงค์ S] และ [แรงค์ A] จากหลายอาณาจักรกำจัด [ราชาโอเกอร์]

เป็นการต่อสู้ที่สาหัสมาก มีกิลถูกทำลายไปนับไม่ถ้วน ส่วนนักผจญภัย [แรงค์ A] และต่ำกว่า ตายกันเป็นใบไม้ร่วง ซึ่งข้าเกือบเป็นหนึ่งในนั้น

แม้แต่ [แรงค์ S] บางคนยังโดนมันเล่นจนปางตาย ถึงกับต้องถอนตัวจากการเป็นนักผจญภัย รวมถึงหัวหน้ากิลเก่าของข้าด้วย

หลังจากเค้ายุบกิล ข้าจึงออกมาตั้งกิลเองในภายหลัง

พวกข้าใช้เวลากันเป็นอาทิตย์ผลัดกันรุมไม่ให้มันพักหยุด มันถึงเริ่มอ่อนแรงลง

คงเป็นโชคของพวกข้าที่มันพึ่งจะวิวัฒนาการเป็นราชาสดๆ ร้อน ไม่งั้นคงเป็นมันที่หักเขี้ยวของข้าแทน

หลังจากใช้เวลาอีกอาทิตย์กว่า พวกข้าก็โค่นมันลงได้ แต่แลกกับการสูญเสียมหาศาล ตัวข้าสาหัสจนต้องรักษาตัวเป็นปี

ไม่มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะเป็นการสูญเสียบุคลากรสำคัญครั้งยิ่งใหญ่ ถึงกับทำให้สถานการณ์อำนาจของแต่ละอาณาจักรเปลี่ยนไปหมดกันเลยทีเดียว

เขี้ยวนั่นถือเป็นรางวัลเกียรติยศสูงสุดที่ข้าทำได้ในชีวิต

ตอนที่ข้าชูขึ้นเหนือหัว มันต้องแสงอาทิตย์เป็นประกายสวยงาม และนั่นคือที่มาของชื่อกิลข้า

ข้าไม่เสียดายที่จะรีบเปลี่ยนมันเป็นอาวุธคู่ใจในทันที เพราะข้าสัมผัสถึงพลังมหาศาลได้จากมัน

ใจจริงข้าอยากผ่าตัดเอามันมาใส่แทนเขี้ยวของข้า แต่ดูมันจะไม่ยอมรับข้า เลยต้องทำเป็นอาวุธแทน

ข้าส่งคำขอไปถึง กิวโด อาชีพนักสร้างอาวุธ [แรงค์ S] ที่อยู่อีกอาณาจักร ขอให้เขาช่วยเปลี่ยนมันเป็นมีด

เป็นเพราะวัตถุดิบหายากเขาถึงรับงาน แต่ค่าใช้จ่ายก็สูงถึงหลายสิบล้านเหรียญทอง

ซึ่งมันก็คุ้มค่าเมื่อเห็นมันอีกครั้งในรูปแบบมีด

มันมีความทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ ข้าทดสอบในร่างจริง บิดใบมีดสุดกำลัง แต่มันกลับไม่โค้งงอแม้แต่น้อย

ด้านความคมค่อนข้างธรรมดา ถึงจะสร้างรอยขีดข่วนได้ แต่มันตัดโล่หนามากๆ ไม่ขาด กลับกัน หากใช้มันแทง มันแทบจะทะลุทะลวงได้ทุกสิ่ง

สมกับเป็นหน้าที่ของฟันเขี้ยว

หลังได้มาข้าก็มักส่งให้แผนกอาวุธของกิลตัวเองเอาไปศึกษาวิเคราะห์อยู่หลายครั้ง เพื่อหาวิธีการทำมีดเล่มนี้ออกมา คราวหลังจะได้ไม่ต้องเสียเงินเยอะเวลาเจอวัตถุดิบดีๆ

แต่ตอนมาจอก้าเอามาส่งคืน มันกลับเป็นมีดที่ทำจากเขี้ยวกระต่ายดุหลายสิบตัวรวมกัน

มีดนั่นมีอีกชื่อเรียกว่า มีดแห่งความอัปยศ

การใช้มันสู้กับอีกฝ่าย ถือเป็นการดูถูกอีกฝ่ายว่า ชั้นกำลังสู้กับกระต่ายดุ จึงใช้อาวุธระดับเดียวกัน

กระต่ายดุเป็นมอนสเตอร์สุดอ่อนแอที่แม้แต่ [แรงค์ F] ยังพอสู้ได้ ถ้ามีอาวุธครบมือและเข้ารุมกันสามคนขึ้นไป

ส่วน [แรงค์ E] ถือเป็นมอนง่ายๆ ที่ล่าได้แบบไม่ต้องใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ประสาทสัมผัสของข้าบอกได้ว่าคนที่มาเคาะไม่ใช่มาจอก้า แต่เป็น

“โรจาเองครับ”

“เข้ามา!!!”

โรจาเดินเข้ามาคำนับข้าก่อนจะส่งมอบกล่องใส่เขี้ยวสองกล่องให้

ข้ารับมันมาเปิดดูทั้งสองกล่อง

อืม คงรูปสวยเหมือนครั้งแรกที่เห็น ทำความสะอาดได้หมดจด ไม่มีส่วนใดเสียหาย

“งานดีเหมือนเดิม!!!”

“ขอบคุณที่ชื่นชอบครับ ท่านไจเกีย”

ชั้นมองโรจาที่ยังมีเรื่องอยากพูด จึงพยักหน้าอนุญาต

“เขี้ยวของ [แรงค์ F] กล่องนั้น มีพี่น้องครับ”

ข้ายิ้มที่มุมปาก ถ้าสวยก็คู่ควรแก่การวางคู่กัน

“ไปตรวจสอบให้แน่ใจ! แล้วเอาตัวมันมา!”

“รับทราบขอรับ”

หลังโรจาออกไป ข้าก็รู้ว่ามีคนสามคนมายืนรอนานแล้ว ที่พวกนั้นยังไม่กล้าเข้าห้องมาเพราะพวกมันกำลังกลัวตาย

ตั้งแต่เกิด ข้ามีประสาทสัมผัสเฉียบแหลมต่อความหวาดกลัวของเหยื่อที่อ่อนแอกว่า

ถึงพวกมันจะกลัวตาย แต่พวกมันก็กลัวที่จะไม่เข้ามาพบข้ามากกว่า เพราะมันรู้ว่าถ้าหนีไปจะเกิดอะไรขึ้น

ไม่นานมาจอก้าก็ทำใจได้และลากลาโบ้และทูเก้เข้ามาพร้อมกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับมีดของข้า!!!”

ข้ายิงคำถามทันที เพราะเชื่อมโยงได้จากทั้งสามตัว

มาจอก้ารีบก้มลงกราบ อีกสองตัวเลยรีบทำตาม

มาจอก้าเปิดปากเล่าทุกอย่างที่มันทำลงไป

ส่วนลาโบ้กับทูเก้ที่ได้ฟังเรื่องราวเต็มๆ ก็ช็อกจนกัดฟันไม่หยุด

ก่อนที่พวกมันจะทนแรงกดดันข้าไม่ไหวแล้วสารภาพความจริงของแต่ละคนออกมา

แสดงว่ามีดเหลือแค่ครึ่งเล่ม

“เรเชล!!! เอาพวกมันไปสังเวยทิ้งในดันฟาร์ม!!!”

อยากจะฉีกทึ้งพวกมันทั้งเป็นออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ แต่ตอนนี้ต้องรีบไปเอามีดก่อนใครมาขโมยไป

ข้าพุ่งออกจากกิลไปยังดันเจี้ยนเกิดใหม่ที่ส่งทีมรองไปทำลายด้วยความเร็วสูงสุด โดยไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของพวกมัน