“เกิดอะไรขึ้น ทำไมวุ่นวายแบบนี้ ? ”

“ไม่รู้เหมือนกัน เราไปดูกันเถอะ”

“ปะ เร็วเข้า ! ”

ความจริงแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เย่หลินเถามาเป็นผู้ตัดสินของบริษัทในการคัดเลือกเด็กฝึก เมื่อได้ยินเสียงที่วุ่นวายดังมาจากชั้นสาม และได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างกับอยู่ในตลาดสด เย่หลินเถาและหลิวจือเซียจึงกระซิบกระซาบกันเบา ๆ

เมื่อพวกเขาขึ้นไปถึงชั้นสาม พวกเขาก็พบกับบรรยากาศตรงหน้า

พระเจ้า ภาพตรงหน้ามันช่างวุ่นวายเสียจริง !

ทางเดินทั้งชั้นสามเต็มไปด้วยผู้คนแน่นขนัด แม้แต่ทางเข้าก็ยังมีคนจำนวนหนึ่งยืนอยู่อีกด้วย

“นี่คือนักศึกษาของวิทยาลัยการละครฮัวเซีย ที่มารับการคัดเลือกเป็นเด็กฝึกงั้นหรือ ? ”

หลิวจือเซียถึงกับต้องยืนเขย่ง มองดูกลุ่มคนมากมายที่ยืนต่อแถวบริเวณทางเดิน คาดว่าอย่างน้อยต้องมีประมาณ 600 คนแน่

ให้ตายเถอะ 600 คน นี่คือจำนวนที่มีอยู่ตอนนี้ เขาเชื่อว่าหลังจากข่าวที่ว่าบริษัทเวิ่นซิงเอนเตอร์เทนเมนต์รับสมัครเด็กฝึกออกไป ผู้คนจะทยอยมากันเรื่อย ๆ เกรงว่าบางทีอาจจะเกิน 1,000 คนซะด้วยซ้ำ

หลิวจือเซียรู้สึกเสียใจ ทำไมเขาไม่ยอมปฏิเสธอย่างเด็ดขาดตั้งแต่แรก ทำไมเขาจะต้องตามมาที่นี่ด้วย ?

หลายคนต้องการแสดงความสามารถ แล้วต้องใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะดูจนหมด ?

“ใช่ นี่ยังนับว่าน้อยนะ ! ” หวางฉีเคยชินเสียแล้ว “ถ้าไม่ใช่เพราะการรับสมัครมีตั้งแต่บ่ายวันนี้ไปจนถึงวันพรุ่งนี้ล่ะก็ เกรงว่าคนคงเข้าแถวจนไปถึงชั้นหนึ่งได้เลย”

หลิวจือเซียประเมินความบ้าคลั่งของนักศึกษาเหล่านี้ต่ำเกินไป !

“ไปกันเถอะ อย่ามัวแต่ตกตะลึงกันอยู่เลย” หลางเวิ่นซิงที่เห็นภาพนี้มาจนชินตา ดังนั้นเขาจึงลากหลิวจือเซียเดินหน้าต่อไป

โชคดีที่หวางฉีเปิดทางไว้ให้ เหล่านักเรียนจึงหลีกทางให้กับพวกเขา

“ผอ. หวางสวัสดีครับ / ผอ. หวางสวัสดีค่ะ ! ”

ฐานะของหวางฉีนั้นถือว่าใช้ในวิทยาลัยการละครฮัวเซียได้ดีทีเดียว เพราะนักศึกษาทุกคนล้วนแต่ทักทายเขาแทบจะตลอดทาง

และหวางฉีเองก็ไม่ทำให้ใครขุ่นเคืองเช่นกัน เมื่อเหล่านักศึกษาทักทายเขา เขาก็จะยิ้มตอบกลับอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้ว่าเขามีนิสัยเช่นนั้นจริงหรือว่าเขาเสแสร้งกันแน่

“เฮ้ พวกเราดูคนนั้นสิ ใช่เย่หลินเถาหรือเปล่า ? ”

“บ้าน่า เป็นเขาจริง ๆ ด้วย ใช่แล้ว เขาเป็นศิลปินของบริษัทเวิ่นซิงเอนเตอร์เทนเมนต์ เขาคงมาทำหน้าที่เป็นกรรมการตัดสินใจครั้งนี้แน่เลย”

“แล้วคนข้าง ๆ นั่นล่ะ ? ใช่คนที่ร้องเพลง ‘ได้เจอเธอพอดี’ หรือเปล่า ? ”

“ฉันจำได้ว่าเขาก็อยู่วิทยาลัยการละครเขตฮัวเซียเหมือนกัน เพียงแค่เขาใกล้จะจบแล้ว ! ”

“จบกัน ทุกครั้งก็รับคนแค่ 10 คนเท่านั้น ตอนนี้เขามาอยู่ที่นี่ ถ้างั้นก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่น่ะสิ ! ”

ในระหว่างทาง นักศึกษาบางคนก็จำเย่หลินเถาและหลิวจือเซียได้ แต่ทัศนคติที่พวกเขามีต่อคนทั้งสองกลับแตกต่างกัน คนหนึ่งคืออิจฉาและชื่นชม อีกคนคือริษยาและมองอย่างเป็นศัตรู

หลิวจือเซียผู้น่าสงสารไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เพียงแค่เขาโผล่มาก็พบกับคลื่นความเกลียดชังเสียแล้ว

..................

เมื่อเดินไปถึงปลายทางเดิน พวกเขาก็มองเห็นโรงละครขนาดเล็กตั้งอยู่

เมื่อผลักประตูเข้าไป ทันใดนั้นโรงละครเล็ก ๆ ที่ดูประณีตก็ปรากฏสู่สายตาทุกคน

โรงละครมีขนาดประมาณ 200 ตารางเมตร ขนาดพอ ๆ กันกับโรงภาพยนตร์ มีที่นั่งมากมายเต็มโรงละคร เฉพาะแถวที่ใกล้เวทีเท่านั้นที่จะเป็นเก้าอี้โซฟากว้างหลายตัว ด้านหน้ามีโต๊ะเป็นแถวพร้อมกับไมโครโฟน มีน้ำแร่ กระดาษ และปากกาวางอยู่

หน้าโรงละครแห่งนั้น มีเวทีเล็ก ๆ ประมาณ 30 ตารางเมตร มีครบทั้งแสงสีเสียง และม่าน ฯลฯ

ตอนนี้มีคนสี่คนนั่งอยู่ในโรงละครเล็ก พวกเขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาแถวหน้า

ทั้งสี่คน สองคนนั่งอยู่ด้านข้างมีอายุราวสามสิบต้น ๆ ส่วนสองคนที่นั่งอยู่ตรงกลางดูอายุประมาณสี่สิบกลาง ๆ พวกเขาคงจะเป็นกรรมการจากบริษัทเวิ่นซิงเอนเตอร์เทนเมนต์

หลางเวิ่นซิงพาหลิวจือเซียและเย่หลินเถาเดินไปจนถึงด้านหน้า

“ประธานหลาง ! ”

เมื่อเห็นเจ้านายกำลังเดินเข้ามา กรรมการทั้งสี่คนแถวหน้าก็ลุกขึ้นยืน

“อืม พวกคุณมากันเร็วมาก” หลางเวิ่นซิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาพาหลิวจือเซียออกมาและกล่าวขึ้นว่า “ผมขอแนะนำให้พวกคุณรู้จัก เขาชื่อว่าหลิวจือเซีย เป็นศิลปินคนใหม่ของบริษัทเรา ! ”

เอ่ยจบ หลางเวิ่นซิงก็ชี้ไปที่ทั้งสี่คน และแนะนำคนเหล่านั้นให้กับหลิวจือเซีย

“หูอี้ฟาน เขาคือผู้จัดการมือทองของแผนกผู้จัดการบริษัทเรา ฉางหยวน ครูสอนการแสดงพิเศษ อู่เล่ย ครูสอนร้องเพลง และคนสุดท้าย...”

เมื่อกล่าวถึงในตอนนั้น หลางเวิ่นซิงก็หยุดไปชั่วขณะ เขาแนะนำต่อว่า “นี่คือหานจวิ้นชิง ผู้อำนวยการด้านการแต่งเพลงของบริษัทของเรา ! ต่อไปถ้านายมีอะไรไม่เข้าใจ นายสามารถไปปรึกษาผอ.หานได้เลย”

เมื่อได้ยินว่าชายคนนี้คือหานจวิ้นชิง หลิวจือเซียก็พิจารณาอีกฝ่ายอย่างละเอียดทันที

เขาเป็นชายวัยกลางคน อายุประมาณ 45 ปีรูปร่างอ้วนและเตี้ย หัวล้าน จมูกทรงเหยี่ยว สวมแว่นตาทรงกลมขอบทอง

ผู้จัดการส่วนตัว การแสดง ร้องเพลง บวกกับผู้อำนวยการด้านการแต่งเพลง ทีมกรรมการนี้ช่างเข้มงวดจริง ๆ

ทั้งสี่คนตรงหน้าต่างก็เป็นผู้อาวุโส หลิวจือเซียจึงวางตัวเองในฐานะรุ่นน้อง พลางทักทายว่า “สวัสดีครับทุกท่าน ในอนาคตพวกเราคงจะได้ร่วมงานกัน หากมีอะไรที่ผมทำพลาดไปก็ขอให้บอกกันตรง ๆ ได้เลยนะครับ ! ”

“สวัสดี สวัสดี ! ”

คนอื่น ๆ ต่างก็ทักทายกลับเช่นกัน มีเพียงหานจวิ้นชิงที่แค่มองดูหลิวจือเซียด้วยสายตาเรียบ ๆ ราวไม่อยากใส่ใจหลิวจือเซีย

หลิวจือเซียก็เข้าใจเรื่องนี้ดี เขาคือคนที่โด่งดังจากอินเตอร์เน็ตเพียงชั่วข้ามคืน การที่หานจวิ้นชิงเป็นคนในวงการดนตรีที่อยู่ระดับแนวหน้าจะดูถูกเขาก็เป็นเรื่องปกติ

ดังนั้นหลิวจือเซียจึงไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย

“ประธานหลาง เราเริ่มกันเลยดีไหม ? ” หลังจากปรายตามองหลิวจือเซีย หานจวิ้นชิงก็ถามความเห็นหลางเวิ่นซิง

“อืม” หลางเวิ่นซิงพยักหน้า “คราวนี้เถาจื่อก็จะร่วมในการตัดสินด้วย จือเซียจะเป็นแขกรับเชิญพิเศษ ส่วนผมพวกคุณไม่ต้องสนใจ คิดเสียว่าผมไม่มีตัวตนก็แล้วกัน”

“ครับ”

การจะให้เย่หลินเถามาเป็นกรรมการนั้น หานจวิ้นชิงไม่ขัดข้องใด ๆ เพราะเย่หลินเถาเป็นดาราชั้นแนวหน้าและความสามารถในการแสดงก็โดดเด่น แต่แขกพิเศษนั้นหมายความว่าอย่างไร ? จะให้เด็กที่ไม่มีประสบการณ์อย่างนั้นมาเป็นแขกรับเชิญพิเศษเนี่ยนะ ?

แน่นอนว่าหานจวิ้นชิงแค่คิดในใจเท่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ผู้อำนวยการหวาง ให้นักศึกษาเข้ามาได้ครับ พวกเราจะเริ่มกันแล้ว” หานจวิ้นชิงโบกมือให้กับหวางฉี

หวางฉีพยักหน้า สั่งให้คนยืนอยู่ที่ประตู จากนั้นก็เริ่มเรียกนักศึกษาขึ้นมาทีละคน

นักศึกษากลุ่มแรกจำนวน 10 คน พวกเขารออยู่ข้างเวทีตามลำดับ

เพื่อความยุติธรรม การรับสมัครเด็กฝึกของบริษัทเวิ่นซิงเอนเตอร์เทนเมนต์ครั้งนี้ จึงอนุญาตให้ถ่ายวิดีโอได้

คนแรกที่ขึ้นเวทีคือผู้ชายวัย 20 ปี ร่างผอมสูง ผมทรงเดทล็อค คิ้วเข้มตาโต มีลักษณะร่าเริง

“สวัสดีครับอาจารย์ทุกท่าน ผมชื่อจางหยาง นักเรียนปี 2 สาขาการแสดงเอกละครเวทีของวิทยาลัยการละครเขตฮัวเซีย”

ชายหนุ่มโค้งคำนับให้กับพวกหานชุนจิงและเอ่ยว่า “วันนี้ผมจะมาร้องเพลงครับ”

“นายมีทำนองมาด้วยหรือเปล่า ? ” อู๋เล่ยถาม

เป้าหมายของบริษัทเวิ่นซิงเอนเตอร์เทนเมนต์คือต้องร้องเพลงพร้อมดนตรี และการแสดงบนเวทีได้อย่างสมบูรณ์แบบ มีแต่แบบนี้จึงจะสามารถมองความเข้าใจในศิลปะของพวกเขาได้

จางหยางพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมได้ส่งทำนองให้กับทีมงานที่คุมเครื่องเสียงแล้วครับ เพลงที่ผมจะร้องในวันนี้เป็นเพลงของอาจารย์จางฮัว ชื่อว่า ‘พวกเรายังมีความฝัน’”

“อืม เริ่มแสดงได้เลยครับ” อู๋เล่ยกล่าว

“ทีมเครื่องเสียง เริ่มได้ ! ”

จางหยางหยิบไมโครโฟนขึ้นและพูดออกมา ทันใดนั้นเสียงดนตรีก็ดังขึ้น ก่อนที่จางหยางจะเริ่มร้องขึ้น

“เมื่อเราติดอยู่ในความทุกข์ยาก

พวกเราอาจจะเข้มแข็งขึ้นไหม ?

ความฝันในวัยเด็ก

หรือเป็นเพราะวันเวลาที่ผ่านพ้นไป...