ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
“ไปด้วยกันสิ”
ไบร์ทชวนซี
“เหอะ”
ซีกลอกตา
“เอาแบบนั้นก็ได้”
ซีพึมพำและรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที
จากนั้นก็แล้วเดินตามพวกเขาไป
เขากระโดดไปกอดคอระหว่างกลาง
เพื่อเว้นระยะห่างของทั้งสอง
“อะไร!! ก็ชวนให้ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ?
ก็ไปสิ!!”
ซีหันซ้ายหันขวามองหน้าของทั้งสองที่ทำสีหน้าตกใจ
และพูดอย่างไม่ใส่ใจ
ทั้งสามเดินไปที่กองไฟด้วยกัน
โดยการที่มีซีกอดคอของไบร์ทและไอยูอยู่
คนที่อยู่รอบกองไฟ
ก็มองทั้งสามด้วยความแปลกใจ
พวกเขาไม่เคยเห็นซี
ใกล้ชิดกับใครขนาดนั้นมาก่อน
แม้แต่ยุนก็ยังไม่เคยเดินกอดคอกันมาก่อน
“นั่นมันอะไรกัน”
ธันย์รู้สึกขนลุกซู่
“อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา”
ธันย์ลูบแขนตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
และรุ่งเช้าของการเข้าค่ายวันสุดท้ายก็มาถึง
หลังจากไปเก็บใบชา กินอาหารเช้า
ไปเดินดูสถานที่แปรรูปของบริษัท
ก็ได้ไปพบปะกับพนักงานที่เคยเป็นรุ่นพี่
ที่เคยเรียนมหาลัยนี้เหมือนกัน
พวกเขาดูจะรักในงานที่ตัวเองทำ
และภูมิใจกับมันเป็นอย่างมาก
จากนั้นก็เดินทางกลับมหาลัย
หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ
ทุกคนดูเหนื่อยและหมดแรงกันเป็นพิเศษ
และเนื่องจากไม่มีกิจกรรมบนรถ
ทุกคนก็พร้อมใจกันหลับ
และมาถึงมหาลัยประมาณ 4 โมงเย็น
เมื่อลงจากรถต่างคนต่างแยกย้ายกัน
กลับไปพักผ่อนอย่างหมดแรง
ไอยูและมีอาร์ตัดสินใจที่จะกลับบ้าน
แล้วค่อยมาอยู่หอในวันรุ่งขึ้น
เพราะไอยูเป็นห่วงแอลเค
ถึงแม้ว่าเขาจะมีคุณป้าเซร่าอยู่ใกล้ ๆ
แต่เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
ส่วนมีอาร์ก็ได้ทิวมารับ
ซึ่งพวกเขามีนัดกินข้าวกันทั้งสองครอบครัว
ไอยูมาถึงบ้านก็เกือบจะ 6 โมงเย็นไปแล้ว
เธอเดินเข้าบ้านอย่างหมดแรง และดูเหนื่อยล้า
“อ้าวนึกว่าจะนอนที่หอพักซะอีก”
แอลเคทักหญิงสาวที่เดินอย่างไร้วิญญาณเข้ามาในบ้าน
“มีอะไรให้กินไหม”
ไอยูถามโดยไม่สนใจคำถามของอีกฝ่าย
“มีสิ คุณป้าเซร่ากำลังทำอยู่
รอก่อนนะ”
แอลเคบอกอย่างเป็นห่วง
“อือ”
ไอยูทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา
“อือ คิดถึงจัง บ้านของฉัน”
ไอยูเอนตัวนอนเหยียดยาวบนโซฟาอย่างคิดถึง
เพียงแค่อาทิตย์เดียว
เธอก็คิดถึงบ้านหลังนี้ซะแล้ว
มันก็ไม่แปลกเพราะในบ้านหลังนี้
มีแต่ความทรงจำดี ๆ ทั้งนั้น
มีบางครั้งที่พี่อึนโฮมาเที่ยวที่บ้าน
เพราะพ่อของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน
.......................
ย้อนไปในความทรงจำ
“พี่อึนโฮ หนูจะแต่งงานกับพี่”
ไอยูพูดกับเด็กหนุ่มรูปร่างใหญ่โต
“นี่โตถึงขนาด
รู้จักการแต่งงานแล้วเหรอเนี่ย”
อึนโฮเอื้อมมือไปขยี้หัว
ของเด็กสาวตัวน้อยเบา ๆ
“พอโตขึ้น พี่ต้องแต่งงานกับหนูนะคะ”
ไอยูพูดย้ำด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“ครับ ๆ แต่ว่าวันนี้
พี่พาเพื่อนใหม่มาด้วยนะ มานี่สิ!!”
เขากวักมือเรียกเด็กชายตัวเล็ก ๆ
ที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
หน้าตาของเขาดูจะไม่สบอารมณ์
“ทักทายกันซะสิ”
อึนโฮบอกเด็กชายคนนั้น
“หวัดดี”
ไอยูทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง
“อื้ม”
เขาตอบรับเรียบ ๆ
“เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่เอง
หน้าเราเหมือนกันไหม?”
อึนโฮนั่งเอาหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กับเด็กชาย
“ไม่เหมือนเลยสักนิด”
ไอยูส่ายหน้าและตอบอย่างใสซื่อ
“ว้าว ตาสวยจัง”
ไอยูชะเง้อหน้าไปมองใกล้ ๆ เด็กชายคนนั้น
ดวงตาของเขามันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร
เขาทำหน้าตกใจ
แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน
และไม่ได้ผลักไสหรือหวาดกลัวเธอ
“เธอก็....”
เขาพึมพำเบา ๆ
“หะ?”
ไอยูไม่ได้ยินที่เขาพูด
“..........”
เขาจึงมองหน้าไอยูด้วยสายตาเอาเรื่อง
“เรามากินขนมกันไหม?”
อึนโฮยกถุงขนมขึ้น
ซึ่งด้านในเป็นขนมไทยหลากหลายชนิด
“ว้าว เพราะแบบนี้
ไอยูเลยอยากแต่งงานกับพี่”
เธอวิ่งเข้าไปดูถุงขนมอย่างตื่นเต้น
“นี่ที่จะแต่งกับพี่
แค่เพราะขนมเหรอ?”
อึนโฮเลิกคิ้วถาม
“ใช่แล้ว”
เธอตอบอย่างมั่นใจ
“ถ้าคนอื่นเอาขนมมาให้
ก็จะแต่งกับคนอื่นเหรอ?”
อึนโฮถามอย่างสงสัย
“ใช่อยู่แล้ว”
ไอยูตอบโดยไม่ต้องคิด
“ฮ่า ๆ ๆ”
เสียงหลุดขำดังมาจากเด็กชายคนนั้น
“..........”
แต่เมื่อไอยูหันไป
เขาก็ทำเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“โอเค ๆ เรามากินกันเถอะ”
อึนโฮวางขนมลงบนโต๊ะ
และเรียกทั้งสองไปกิน
......................
“เป็นความทรงจำที่ตลกดีเหมือนกันนะ”
ไอยูพึมพำ
“พี่เขาคงลืมฉันไปแล้ว”
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว