' ตอนนี้ใกล้ทุ่มแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มเกือบจะเป็นสีดำสนิท ใกล้จะเห็นกลุ่มดวงดาวจากเบื้องบนแล้ว ' ห้วงความคิดของสาวนางฟ้าตกสวรรค์ที่ต้องการสถานที่พำนักพักอาศัย ในเมื่อโมโคว่าวางสายไปแล้วเธอก็ไม่กล้าจะรบกวนโทรคุยในเวลาต่อไป

คีมีตัวคนเดียวเดินตามถนน โดดเดี่ยวอย่างงดงาม ' อยากคุยกับเพื่อนอีกสักรอบ ถ้าไม่ได้ติดต่อไปหาเขาก็หวังว่าโชคลาภจะทำให้เขาติดต่อมาหาเรา ไอ้สวรรค์เองก็ไม่ได้บอกถึงเส้นทางลับที่จะให้กลับไป ถ้าการติดต่อสวรรค์ไม่ยุ่งยากก็คงดี '

เสียงเรียกสายเข้า พอได้ยิน คีมีรีบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเพ่ง แล้วรู้สึกเหมือนกระดี่ได้น้ำรีบกดคำสั่งมือถือว่ารับสาย " โมโคว่า โอย ฉันคิดถึงและดีใจจัง หวังให้เธอติดต่อกลับมาอีกสักครั้ง " บอกได้เลยว่าสีหน้าของเธอแสดงความสดใสราวดอกไม้ผลิบานรับแสงอรุณ คึกคักเหมือนเด็กได้รับของเล่นชิ้นโปรด

" ฉันนึกขึ้นได้ว่าเธอน่าจะไม่มีที่ไป นี่ เธอขึ้น taxi มาที่บ้านฉันนะ มาถึงแล้วโทรบอกฉัน เดี๋ยวฉันช่วยจ่ายให้เอง "

" จ้า ~~~" ลากเสียงยาวๆด้วยความดีใจมากๆ

..........
........
....

ณ บ้านฮานะโซโนะ

เมื่อรถ taxi กำลังมาถึงใกล้ที่หมาย คีมีได้โทรบอกเพื่อนของตนแล้ว

โมโคว่ารีบเดินลงมาจากชั้นบน" คุณพ่อ หนูขอใช้เงินไปจ่ายค่า taxi หน่อยนะคะ "


" โมจังมีเพื่อนมาขอค้างหรอ? แล้วบ้านเพื่อนเขาอยู่ที่ไหนพอจะรู้มั้ย? "

โมโคว่าหารองเท้าแตะที่ชั้นเก็บ " ก็ มีบ้านอยู่แสนไกล ตอนนี้เธออาจจะพักอยู่หอค่ะ "

รองเท้าวางลง เท้าบรรจงสอดเข้า เดินมาเปิดประตูบ้าน ออกมายังรั้ว ที่ข้างหน้าฝั่งภายนอกเห็นรถ taxi ชะลอความเร็วก่อนจอด สาวผมชมพูเข้าใจว่ารถ taxi คันนี้คงเป็นรถที่เพื่อนนั่งมา

ประตูรถของแถวเบาะหลังเปิดออก สาวผมฟ้าค่อยๆเขยิบร่างออกจากที่นั่งข้างใน " โมโคว่า เรื่องค่ารถนี่ ฉัน...."

" ไม่เป็นไร ฉันช่วยเธอเอง " เพื่อนสาวช่วยจ่ายค่ารถให้แทน มีส่วนที่แถมให้ taxi แบบไม่ต้องทอน ซึ่งคนขับรถยิ้มเบ่งบานเพราะได้รับค่าโดยสารเยอะมาก

" ขะ ..... ขอบใจนะ โมโคว่า " น้ำตาเกือบไหล ความตื้นตันที่มีอยู่ในใจตอนนี้มันล้นท่วมหัวใจยากที่จะอธิบายได้ว่ารู้สึกปลื้มหรือตื้นตันในน้ำใจของเพื่อนมากเพียงใด " ฉัน รู้สึกชอบเธอเหลือเกิน "

" นี่พ่อกับแม่ฉัน " สาวผมชมพูบอกคีมีให้รู้จักผู้ใหญ่สองคนก่อน

" สวัสดีค่ะ หนูชื่อ คีมี ค่ะ " คีมีโค้งคำนับ เธอเหมือนจะพอรู้ธรรมเนียมของคนที่เป็นชาวญี่ปุ่นว่าต้องโค้งตัว

" สวัสดีจ้ะ " คุณพ่อกับคุณแม่ของเพื่อนกล่าวพร้อมเพรียงกัน โค้งคำนับแล้วมีเสียงกระดูกสันหลังดังกร๊อบแกร๊บ ด้วยความที่แก่แล้วทำให้รู้สึกอายต่อคนวัยสาว

สาวผมชมพูถามอย่างรวดเร็ว " ให้เพื่อนของโมจังค้างที่บ้านนะคะ "

" ได้จ้ะ " ผู้เป็นแม่อนุญาตแล้ว

" ขอบคุณค่ะ " โมโคว่าพูด " คีมี มาๆ ห้องของฉันอยู่ข้างบน "

.........
.......
...

นางฟ้าผมฟ้าตาแดงเข้าสู่ห้องส่วนตัวของเพื่อนสาว โต๊ะ เตียง ตู้เสื้อผ้า และอื่นๆ ทุกอย่างอยู่แบบเป็นที่เป็นทาง สายตาสีแดงไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งบนหัวเตียง ต้นกระบองเพชรที่โมโคว่าคุยให้ฟังทางมือถือ คีมีชี้ไปที่ตรงนั้น " ที่เธอบอกว่า....มันมีความลับ " พูดเสร็จก็กลืนน้ำลายลงคอ

ชะแว้บ ~ โมโคว่าทำอะไรน่ะ? มองไม่ทันเลยว่ากระบองเพชรมันถูกเอาไปซ่อนที่ไหนแล้ว รวดเร็วจัง

" เอ๊ะ " คีมีถึงกับทึ่ง แววตาส่อความสงสัยมาก

เพื่อนสาวค้นตู้ค้นลิ้นชัก " คีมี เธอจะอาบน้ำ และแปรงฟันมั้ย ฉันให้แปรงใหม่ที่ยังไม่แกะห่อ ส่วนผ้าเช็ดตัวก็มีของๆฉันให้ใช้หนึ่งผืน "

" แปรงยังไม่ได้แกะห่อเลยหรอ งั้นฉันไม่แปรงฟันคืนนี้ ฉัน ขอแค่อาบน้ำละกัน " คีมีตัดสินใจไม่แปรงฟันตอนกลางคืนหนึ่งวัน เธอเหมือนจะคิดว่าไม่แปรงฟันมันอาจจะดูไม่น่ากังวลต่อสุขภาพ บุคลิกภาพ ส่วนร่างกายของเธอต้องให้สะอาดมากที่สุด " ผ้าเช็ดตัวของเธอ .... ขะ ขอบใจ "

สาวผมฟ้าค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้าของตัวเอง มีผ้าเช็ดตัวห่ม เธอเองไม่เคยคิดจะเปลือยกายต่อหน้าใคร

" เอ่อ ฉันหันไปดูทางหน้าต่างดีกว่า " โมโคว่าบอก แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงอยู่ด้วยกันก็คิดว่าคีมีคงไม่อยากให้แอบมอง

" หือ!? โมโคว่า เธออย่าแอบมองนะ " สาวจากสวรรค์เองก็มีความอายเหมือนกับมนุษย์โลก

เพื่อนยังคงไม่หันมามอง จับจ้องอยู่กับท้องฟ้ามืดมิดนอกหน้าต่าง " เออนี่ ฉันจะบอกว่า พรุ่งนี้ฉันมีเรียน ต้องไปที่มหาวิทยาลัย "

" หรอ งั้นตั้งใจเรียนดีๆล่ะ " ชุดชั้นในทั้งสองชิ้นอยู่ใต้ขาของเธอแล้ว มันปะปนกันกับเสื้อและกางเกง และเธอก็ออกจากห้องเพื่อไปยังห้องน้ำของบ้านหลังนี้

โมโคว่าที่ยังยืนอยู่ในห้องของเธอ หยิบสร้อยที่คอมาเพ่งพินิจ ในใจคิดอย่างสงสัย ' เรื่องประหลาดแบบนี้เกิดขึ้นมาได้ไงนะ? สามารถแอบรู้เรื่องลับจากสรรพสิ่ง? คีมีบอกฉันเรื่องนี้แล้ว ฉันคงไม่ไปบอกใคร '

ประตูถูกเปิด เหมือนเวลาเพิ่งผ่านพ้นได้ไม่นาน คีมีเข้ามาพร้อมร่างกายมีกลิ่นสบู่หอมๆ
" แทแด ~ " เธอเข้ามาหาเพื่อนในสภาพร่างห่มด้วยผ้าเช็ดตัว เหมือนจะโรคจิตมากขึ้นที่จะเอาแขนตัวเองไปให้เพื่อนดม

โมโคว่ายกมือกันแขนของคีมีที่พยายามจะเอามาใกล้ใบหน้าเธอ " จ้า หอมจ้า นังเจ้าแม่สะอาดสุดอนามัย ไปใส่เสื้อผ้าซะนะ " โมโคว่าพูดเสร็จแล้วก็ฉวยโอกาสดึงผ้าเช็ดตัวเพื่อจะมองบริเวณทรวงอก " อุอุอิอิ ฉันเห็นของคีมีแล้ว " เอาสองฝ่ามือเป็นที่วางส่วนคาง อาการเขินๆทำให้ดูคิขุมากขึ้น

คีมีรีบเอาสองแขนกอดบริเวณอก ประสานอย่างแน่น " อีบ้าโมโคว่า ฉวยโอกาสในตัวเพื่อน งั้นฉันขอมั่งล่ะ "

คีมีเข้าไปดึงกางเกงชุดนอนสีครามอ่อนๆหลวมๆของเพื่อน หลุดได้อย่างง่ายเหมือนปอกเปลือกกล้วย โชคยังดีที่กกน.สีชมพูอ่อนๆไม่หลุดไปด้วย

โมโคว่าหน้าแดง " อีคีมีบ้า เดี๋ยวเธอเห็นของฉันหมดหรอก" รีบดึงกางเกงที่หลุดขึ้นมาปกปิดองคาภยพส่วนล่าง " เธอเล่นหนักกว่าฉันอีก "

" ต๊าย ชมพูด้วยหรอ? ทั้งร่างของแกนี่ไม่ต้อนรับสีอื่นเลยเนอะ ไม่ว่าจะสีผมก็ชมพู เสื้อยืดในยามปกติก็มักจะสีชมพู ฯลฯ" คีมีพูดและทำสีหน้าเก็บอาการ สายตาเหล่เหมือนบอกความในใจให้คนเข้าใจได้เองว่าที่กำลังคุยกันเป็นเรื่องทะลึ่งตึงตัง

" กกน.ของแกก็สีขาวดุจหิมะมีลายลูกสตรอเบอรรี่ชมพูอ่อน ฉันได้เห็นสิ อย่าลืมว่าเธอถอดเอาไว้ในห้องนี้น่ะ แอบสำรวจตอนเธอออกไปอาบน้ำ เหอะ กกน.เหมือนของเด็กเขาใส่กัน ...เหมาะกับเด็กปัญญาอ่อนเลยมั้ง ....เฮ้อ นี่น่ะหรอนางฟ้า? "

" อีมนุษย์สีชมพู แกอยากหาเรื่องเหรอยะ? "

" ก็มาสิยะ ไอ้นางฟ้าตาแดง ตาแดงๆคือปีศาจชัดๆ "

ต่างฝ่ายต่างจะใช้แขนหวดและพยายามใช้ป้องกัน "ง่างงงง แง่งงงงง กรอดดดด หนอยยยยยย"

ทั้งสองคนเริ่มสงบสติลงได้ " พวกเราพอเถอะ เรามันเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรอ? "

" โมโคว่า พรุ่งนี้เธอมีเรียนสินะ "

" อือ " สาวผมชมพูเตรียมปูที่สำหรับนอนที่พื้น " จริงๆเตียงนอนของฉันนี่ถ้าเราสองคนนอนด้วยกันแล้วก็กลัวจะไม่ได้หลับทั้งคืน ...... คีมี ฉันให้เธอใช้เตียงของฉันหนึ่งคืน ส่วนฉันนอนบนที่นอนตรงนี้แหละ "

" จะ จะดีเหรอ? ที่ทุกทีเธอได้นอนบนเตียงนะ "

โมโคว่ากึ่งลุกกึ่งนั่งบนที่นอนที่ปูกับพื้น " ก็เตียงของฉัน ไม่เป็นไรหรอก ก็ฉันนอนสบายบนเตียงมานานแล้ว มีเพื่อนมาก็ต้องให้เพื่อนรู้สึกสบายๆสิ " แล้วก็นอนหงาย หัวลงแตะหมอน ห่มผ้า แล้วหลับตา " ราตรีสวัสดิ์นะ ถ้าจะนอนจริงๆก็ช่วยปิดไฟให้ด้วยนะ"

คีมีที่นั่งอยู่กับเตียง สายตามองร่างเพื่อนตัวเองที่เป็นฝ่ายนอนกับที่นอนปูพื้น ชั่วอึดใจเดียว เพื่อนพลิกตัวไปอีกด้าน อีกสักพักคงหลับสนิทไปแล้ว คีมียิ้มน้อยๆให้คนที่นอนหลับ น่าจะฝันหวานด้วย และหันไปที่หน้าต่าง เห็นท้องฟ้าสีดำมืด พระจันทร์ดวงใหญ่กับฝูงดวงดาวก็ส่องแสงระยิบระยับ

นอนดีกว่า แล้วก็ปิดไฟ

คีมีเดินมาหงายหลังบนเตียง ห่มผ้า แอร์ขณะนี้ส่งความเย็นจัด สักพักสติของเธอก็เข้าสู่นิทรา

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก มาถึงเวลาที่ยามรุ่งอรุณโผล่จ๊ะเอ๋ให้กับหมู่บ้าน ไก่ก็ขัน นกก็ร้อง

" คีมี ...... คีมี ... " เสียงผู้หญิงเรียก และร่างคนบนเตียงก็ถูกเขย่า

" งืมมมมม " เหมือนคีมีจะงัวเงีย เช้าแล้วก็ไม่ค่อยอยากตื่น

" คีมี "

" งืมมมมม เช้าแล้วหรอ " ตายังไม่ยอมเปิด แขนที่ก่ายหน้าผากอยู่ได้เอาลงไปยังเอว พอลืมตาแล้วก็เห็นใบหน้าของโมโคว่า "........กรี๊ดดดดดด อย่ามาหลอกฉันนะ " เธอร้องลั่นด้วยความกลัวแล้วเอาหมอนข้างหวดตีๆๆเพื่อนตัวเอง

โมโคว่ายกแขนกันหมอนข้าง " โอ๋ยยยยยๆๆโหย๋ ยัยบ้า ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย "

" หือ ?.........." พอรู้ตัวอีกทีที่เห็นนั้นไม่ใช่ผีเผออะไรเลย " อ้าว โมโคว่าหรอ? "

" เช้าแล้วนะ ฉันแค่มาปลุก " หันไปหยิบสิ่งหนึ่งที่ยังไม่แกะห่อ " เธอจะแปรงฟันมั้ย? ถ้าแปรง ฉันจะได้แกะห่อเตรียมให้เธอ "

" ขอบใจจ้ะ "

ทางโมโคว่านั้นเตรียมตัวอะไรในเวลาเช้าพร้อมไว้ก่อนแล้ว คีมีเพิ่งจะเริ่มทำภารกิจในบ้านยามเช้า อาบน้ำ สระผม แปรงฟันด้วยแปรงใหม่แกะกล่อง

...............
............
........
...

สองสาวทำภารกิจต่างๆในบ้านเสร็จเรียบร้อย คีมีไม่ได้มีการเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอยังใส่ชุดเดิมของเธอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าทางร่างกายของคุณเธอจะไม่ทำความสะอาดเลย ถ้าไม่สะอาดก็หมดคุณค่าความเป็นผู้หญิงงามในสายตาใครๆเขานะ

สองสาวเดินเคียงข้างกันไป ยังไม่เหมือนเป็นคู่รัก เหมือนเป็นเพื่อนมากกว่า และก็เดินมาถึงที่ป้ายรถเมล์ " คีมี ถ้าเธอกลับไปที่สวรรค์ เราจะติดต่อกันได้มั้ย?"

" ฉันคิดว่า....." คีมีอ้ำอึ้งและสมองรวน " ถ้า.....ถ้ามีมือถือที่สร้างขึ้นจากทางสวรรค์ให้เธอใช้ เธอก็ติดต่อหาฉันที่สวรรค์ได้นะ "

" คีมีอยู่บนโลกได้นานตลอดมั้ย? วันนี้ถ้ายังไม่ไปไหน ก็มาพักตรงม้านั่งของมหาวิทยาลัยได้นะ "

" หรอ? "

" คีมี เราต่างมีเบอร์โทรให้กันแล้ว ฉันจะให้คีมีมีการใช้โปรแกรมแชทยอดนิยมในมือถือ มันเป็นแอพที่ติดต่อกันได้ " และโมโคว่าก็นึกสงสัยเรื่องนี้ได้ " เธอมาจากสวรรค์ มีโทรศัพท์ไว้ใช้ในโลกมนุษย์นี่แปลกดีเนอะ เบอร์ที่มาจากสวรรค์น่าจะมีลักษณะเป็นตัวอักขระแปลกๆแทนตัวเลขนะ "

เรื่องน่าประหลาดจากความคิดของสาวผมชมพู เผื่อคีมีจะอธิบายอะไรได้ แต่คีมีไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรกลับมา

" ไปมหาวิทยาลัยด้วยรถเมล์หรอ? " คีมีถาม

" อือ "

...................
...........
......

ณ มหาวิทยาลัยกึ่งรัฐบาลกึ่งเอกชนที่โมโคว่าเรียนอยู่

สองสาวเดินผ่านทางเข้าสถาบันขนาดกว้าง ที่ตรงนี้มีนักศึกษาเดินเข้าและออกเกือบทุกเวลา

" สวัสดี โมโคว่า " เพื่อนผู้ชายและเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะมาทัก

" จ้ะ สวัสดี วินเซนและคิมิเอะ "

วินเซนสังเกตสาวผมสีฟ้าตาสีแดงข้างๆโมโคว่า " หืม คนนี้เพื่อนคนนึงคนรู้จักคนนึงหรอ? "

" อือ เธอชื่อว่าคีมี ไม่ได้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเรา เราชวนให้เธอมานั่งเล่นตรงที่สำหรับพักผ่อน " เธอหันไปหาคีมี " คีมี เราแยกกันตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันขอไปเรียนก่อนนะ บายล่ะ "

" จ้า ตั้งใจเรียนดีๆล่ะ "

คีมีเข้าใจว่าตัวเธอเองเป็นบุคคลภายนอก ไม่ควรเพ่นพล่านไปมา ต้องอยู่ในที่สำหรับพัก

เธอแอบไปเห็นนักศึกษาชายคนหนึ่งที่ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะห่างๆออกไป และที่น่าสังเกต ร่างของคนนั้นมีแสงออร่า ความลับ.....? คีมีกำลังคิดว่าจะได้แอบรู้อะไรจากคนนั้นดีมั้ย เลยล้วงเสื้อของตน ค่อยๆพลิกกุญแจ ' คนนี้เป็นคนที่ใช้เท้าเตะเพื่อนให้ตกน้ำที่ท่าเรือแล้ววิ่งหนี ความเลวที่ไม่มีใครสืบตามตัวได้ '

" คนคนนี้แย่มาก " คีมีคงจะมีคำด่าอีกเพียบในใจ ถ้าโลกใบนี้เต็มไปด้วยคนประเภทนี้ล่ะก็น่าจะถึงเวลาที่โลกาต้องล่มจม

..........
........
....

.........อาจารย์ผู้ชายวัยสามสิบปลายๆ ใบหน้าจัดว่าค่อนข้างดูดี สอนนักศึกษาในคาบ

โมโคว่าที่นั่งแถวๆเกือบจะหน้าสุด เธอเห็นอาจารย์คนนี้มีแสงออร่าสีขาว มีความลับอะไรนั้น เธอคิดว่าถ้ารู้ไว้แล้วน่าจะเหมาะกับเธอ มันอาจทำให้เกิดความระมัดระวังมากขึ้นก็ได้ ในขณะที่อาจารย์หันหลังให้นักศึกษาเพราะใช้ปากกาเขียนสาระการเรียนบนไวท์บอร์ด โมโคว่าค่อยๆใช้มือล้วงเสื้อ ค่อยๆพลิกกุญแจ

' อาจารย์ท่านนี้เคยมีความสัมพันธ์กับนักศึกษาแห่งนี้ไม่ต่ำกว่า 25 คน '

แอบรู้จากกุญแจวิเศษแล้ว เขามีความสัมพันธ์กับนักศึกษา ? หวา ช่างเป็นอาจารย์อะไรที่ดูไม่น่าเคารพเลย ถ้านักวิชาการอย่างเขาไม่เพียงโชกโชนทางด้านการสอน ก็โชกโชนเรื่องเพศตรงข้าม.....ไอ้เสือ

ใจโมโคว่าเต้นไม่เป็นจังหวะ ความน่ากลัวของอาจารย์เป็นเสือซ่อนเล็บหรือเปล่านั้น เธอจะระวังตัว เธอเหมือนจะรู้สึกกลัวอาจารย์มาก

แล้วอาจารย์ก็หันกลับมา " อืม จะถามใครดี โจทย์ข้อนี้เป็นเพียงเรื่องขี้ประติ๋ว " แล้วแกก็มองเหล่านักศึกษาเลือกหาใครสักคนที่น่าจะมีความรู้ " ....ฮานะโซโนะ เธอพอจะตอบคำถามนี้ได้มั้ย "

หวา ใจสาวน้อยรู้สึกได้ว่านี่เธออาจจะถูกจับเป็นเหยื่อในเวลาข้างหน้า

โมโคว่าตัวแข็งทื่อ พยายามฝืนให้ตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อตอบคำถาม " ....... ขะขะ คือ.... "

" ผ่านไป 15 วินาทียังตอบไม่ได้ ฮานะโซโนะนั่งลง .....เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ โจทย์ข้อนี้เป็นโจทย์ที่เด็กสติปัญญาต่ำยังรู้คำตอบเลยนะ เฉลยนะ ว่า บลาๆๆๆๆ...... "


........ยังไงกัน....มีความสัมพันธ์กับนักศึกษามามาก....มันดูเหมือนโมโคว่าจะเป็นเหยื่อให้เสือขย้ำขยี้ แต่....กับคำพูดว่า โมโคว่าดูน่าเบื่อจริงๆ.....สองอย่างตีกันอยู่ในสมองของเธอ .....ยังไงกัน ถ้ามองว่าอาจารย์เป็นเสือผู้หญิงแล้วบอกว่าโมโคว่ามันน่าเบื่อ

หลังหมดคาบเรียนนี้ นักศึกษาก็ต่างทยอยเดินออกมา โมโคว่าเดินก้มมองเท้า ทำสีหน้าครุ่นคิดเรื่องความลับ เสือ......ผู้หญิงน่าเบื่อ.....มันยังตีกันในสมอง สักพัก เสียงกลุ่มนักศึกษากลุ่มชายและหญิงปะปนกันที่เป็นเพื่อนร่วมเรียนในห้องเรียกตัวเธอให้เงยหน้า

" โมโคว่า ตอนช่วงที่เรียนเมื่อกี๊ " เพื่อนผู้ชายที่หลังแตะราวระเบียงเรียกเธอ ข้างๆมีนักศึกษาหญิง ตรงฝั่งกำแพงก็มีนักศึกษาชายและหญิงอีกสามสี่คน " บางคนแอบถ่ายรูปเธอเอามือล้วงเสื้อ " และก็ยื่นมือถือให้ดูภาพ

นักศึกษาหญิงก็สงสัยไม่แพ้กัน " ตอนที่เธอมองแผ่นหลังของอาจารย์ เธอทำอะไรน่ะ ทำไมเธอถึงล้วงมือเข้าไป มือจับหน้าอกเล่นเลยหรอ? "

" หา !? พวกเธอนี่สงสัยฉันเรื่องอะไร? แล้วมีคนแอบถ่ายรูปฉันด้วย " โมโคว่ารู้สึกเหมือนเห็นเพื่อนกลุ่มนี้จะคิดว่าเธอควบคุมอารมณ์ด้วยการใช้มือสัมผัสหน้าอกและแอบทำอย่างไม่ให้อาจารย์เห็น

" นี่ เธอคิดอะไรกับอาจารย์หรือเปล่า ? " นักศึกษาหญิงถามอย่างใคร่รู้

" ....ฉันแค่คันผิวหนังที่บริเวณอกของฉัน ฉันเกาไง " ปกปิดเรื่องกุญวิเศษได้ดี ถ้าบอกเรื่องกุญแจไม่ได้ก็เลยหาเหตุผลอ้างให้เรื่องลุล่วงไป

" เป็นโรคผิวหนังหรอ เอานี่ สบู่ก้อนสูตรสมุนไพร " อะไรเนี่ย เหมือนของสิ่งนี้ถูกเนรมิตง่ายๆออกมาเลยเพียงแค่นึกเรื่องโรคผิวหนัง

โมโคว่าเห็นทีเพื่อนพวกนี้ไม่จบเรื่องเธอ เธอรีบคิดหาเหตุผลที่ผองเพื่อนจะหยุดสงสัยสักที " .....เออ ๆ ฉันแค่อยากปรับความกระชับของยกทรงที่มันหลวมเกินไปน่ะเอง นี่คงไม่ต้องถอดเสื้อให้ดูหรอกนะ "

" ออ เข้าใจมากขึ้นแล้ว " เพื่อนผู้ชายแทนที่จะทำความเข้าใจ กลับมีแววตาเหมือนคิดอะไรกับหน้าอกซะงั้น

" พวกเธอ " โมโคว่าอยากสบถ " โดยเฉพาะนักศึกษาหญิงอย่างเรา ..... คนที่รู้เรื่องลับของอาจารย์น่ะมาบอกฉันว่าแอบรู้ความลับ อาจารย์น่ะเขาเป็นเสือ มีความสัมพันธ์กับนักศึกษาหลายคนแล้วนะ ก็มันมีคนรู้จักมาบอกเตือนฉัน "

" โห้ย โมโคว่านี่เธอรู้ช้าเป็นเต่าล้านปีเลย เรื่องมีความสัมพันธ์กับนักศึกษานั้นพวกนักศึกษารู้กันหมดแล้วตังหากน่ะสิ รู้สิ "

" .........หืม รู้กันเป็นธรรมดาสามัญ ? เดี๋ยวก่อนนะ ที่พวกเธอว่านี่ ......ฉันมันรู้ช้าจากคนรู้จัก? ความลับมัน.....ไม่ได้ลับสุดยอดหรอ? " นึกถึงกุญแจวิเศษที่ส่งข้อมูลที่ทำให้คิดว่าลับสุดยอด หรือเพื่อนๆมีของวิเศษด้วยเช่นกันหรอ? โมโคว่าชักเริ่มสงสัยมากขึ้น " คนรู้จักบอกประโยคนี้ .......อาจารย์มีความสัมพันธ์กับนักศึกษาไม่ต่ำกว่า 25...."

" 25 ? แล้วรึ ? ช่างเซอร์ไพรส์จริงๆ โมโคว่า ที่เธอคิดน่ะ เธอคิดเป็นความสัมพันธ์เพศตรงข้ามแหงเลย .... ก็ อาจารย์แกน่ะมีความสัมพันธ์กับนักศึกษาเพศเดียวกันตังหาก ชายกับชายไง "

กลุ่มเพื่อนหัวเราะ ต่างคนนึกขำเรื่องข้อมูลไม่ชัดเจนของโมโคว่า

โมโคว่าต้องทำตาโตเกือบเท่าไข่ห่านฟองใหญ่ " ว่าไงนะ? ถ้างั้น คือ ไอ้คนรู้จักของฉันให้ข้อมูลมาแล้วฉันเข้าใจไม่ชัดเจนเอง......ชายกับชาย ...หรอเนี่ย !?"

" นี่คงเสียดายความเป็นชายของอาจารย์มากเลยสินะ โมโคว่าเอ๋ย "

" ฮ่าๆๆๆ ก๊าก ก๊าก !! โมโคว่ารู้ช้า รู้ช้ามาก !"

โมโคว่าปลีกตัวหนีออกมาจากฝูงเพื่อน ระหว่างที่เธอเดิน เธอหยิบสร้อยกุญแจขึ้นมาดู ' มีความวิเศษในการให้ข้อมูลก็จริงอยู่ แต่ไอ้ฉันต้องตีความให้เข้าใจยังไงให้ถูกนี่ .....เหอะ ไอ้บ้าเอ้ย '

============