" พวกเรามาทำอะไรที่นี่หรอ? " หลังให้ฟาดลมติดต่อกัน3ชั่วโมงจอนก็พาวัตมายังห้องใต้ดินด้านหลังปราสาทฮาร์ปัน ที่แห่งนี้เดิมทีอากาศก็หนาวเหน็บมากอยู่แล้ว ยิ่งพอลงมาด้านล่างอากาศที่น้อยลงก็เพิ่มความชื้นจนหายใจได้ลำบากมากยิ่งขึ้นไปอีก มันเดินลงมาตามบันไดหินแคบๆได้ราว100เมตรก็เป็นทางลาดขยายขึ้นเป็นถ้ำ ภายในริมผนังมีรูปปั้นคนเรียงรายเหมือนกับพระประทานตามวัดถ้ำอย่างไงอย่างงั้น

" ที่นี่เป็นสุสานของพวกสต๊อคไล่ขึ้นไปหลายร้อยปี...นี่เป็นลีอานน่า สต๊อค น้องสาวลอร์ดเอ็ดดาร์ด " จอนบอกเศร้าๆเพราะว่าลูกนอกสมรสจะไม่มีวันได้อยู่ที่นี่หลังจากที่ตายไปแล้ว มันพาชายหนุ่มมุดเข้าซอกหินหลังรูปปั้นผู้หญิงซึ่งถ้าไม่ใช่คนพิเรนที่คุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดีไม่มีทางหาเจออย่างแน่นอน วัตหยุดมองดูรูปปั้นลีอานน่าที่ว่านึกชมเชยอยู่ในใจว่าขนาดในความมืดยังมองออกว่าเจ้าตัวจะต้องเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งแน่ๆ " พวกเรามาทำอะไรที่นี่? "

พอเข้าสู่ภายในแสงสว่างน้อยนิดที่มีก็หายไปทั้งหมดจนมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือตัวเอง ที่วัตไม่เข้าใจคือจอนพามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร? เพราะจากที่ทำความรู้จักกันมาคนๆนี้เปลือกนอกเย็นชาภายในร้อนระอุ ปกติที่พยายามปกปิดความรู้สึกทั้งหมดแสร้งเป็นชืดชาต่อทุกคนและทุกสิ่งก็เพื่อแอบซ่อนความทะเยอทะยานในใจเอาไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสายตาท่านหญิงแคทเธอรีน หรือว่าที่ทำดีกับตนเองที่จริงแล้วเป็นเพราะ..ชอบถั่วดำ? " ..ฝึบ!! "

" โป๊ก!!..โอย!! " [-200dmg] เสียงลมดังเพียงวูบเดียวกว่าที่วัตจะทันรู้สึกตัวดาบไม้ก็ฟาดใส่กลางหน้าผากเจ็บจนแทบสลบ พอลุกขึ้นได้ก็โมโหสุดขีดที่ถูกลอบทำร้ายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว " มึงทำบ้าอะไรน่ะ!? หัวแตกแล้วมั้งเนียะ "

" วืด!! " ลูกนอกสมรสไม่ตอบคำถามและไม่โต้เถียงด้วย เสียงดาบไม้ควงดังหวัดหวิวสร้างความตื่นตัวให้วัตรีบยกดาบไม้ขึ้นมาขวางเหนือศีรษะป้องกันมุขเดิมไม่ให้ถูกซ้ำสอง มันเอะใจนึกขึ้นมาได้ว่าลูกนอกสมรสคนนี้ไม่มีนิสัยล้อเล่นมาก่อน อาจบางทีนี่ก็เป็นแค่การฝึกรูปแบบหนึ่งคล้ายๆในหนังจีนก็เป็นได้ " ผลั๊ก!!..อึก!! "

" ไอ้เวรเอ้ย!! " ดาบที่สองกลับไม่ได้เล็งมาที่จุดเดิมแต่เปลี่ยนเป็นแนวขวางจึงหวดเข้าใส่เต็มๆชายโครงกระแทกจนตับเกือบย้ายที่เลยทีเดียว หากว่านี่ไม่ใช่ดาบไม้สำหรับฝึกซ้อมแค่สองดาบนี้วัตก็ถือว่าตัวขาดไปสองครั้งเรียบร้อยแล้ว ' เราไม่รู้ตำแหน่ง...แล้วมันรู้ได้ยังไง? '

เมื่อต่างคนก็อยู่ในเงื่อนไขเดียวกัน วัตเอะใจนึกขึ้นได้ว่าจอนจะต้องมีเคล็ดลับบางอย่างถึงได้โจมตีได้เข้าเป้าขนาดนี้ มันกัดฟันทนสะกดอาการเจ็บหลับตารวมสมาธิเอาไว้ที่ใบหูพยายามเงี่ยฟังเสียงวาดดาบอย่างตั้งใจเต็มที่ " วืด!! ผลั๊ก!! "

" อ๊อก!!. โขลก!! " แต่ก็ยังช้าเกินไปอยู่ดีเพราะกว่าที่เสียงจะเกิดขึ้นก็ถูกแทงใส่ที่ลิ้นปี่ไปเรียบร้อยแล้ว วัตล้มลงจุกอกจนไอติดต่อกันแต่ก็คิดไม่ออกว่าต้องรับมืออย่างไร " การมองอาจถูกหลอกล่อได้ ฟังเสียงก็เข้าท่าดีแต่ยังช้าเกินไป ที่เจ้าต้องทำคือใช้สำนึกกับสัญชาติญาณทำการคาดเดากระบวนท่าคู่ต่อสู้ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันออกดาบ "

' สัด..พูดหยั่งกะง่าย ' สำนึกก็คือจิตใต้สำนึกมีความหมายตามวิชาจิตวิทยาว่าเป็นส่วนของจิตที่ไม่อยู่ในการตระหนักรู้แบบเพ่งในขณะนั้น หรือแปลไทยเป็นไทยอีกทีคือการกระทำที่ไม่ได้เกิดจากความคิดซึ่งจะว่าไปก็มีส่วนใกล้เคียวกับคำจำกัดความของสัญชาติญาณการต่อสู้ ยกตัวอย่างเช่นในการชกมวยในหัวคุณจะมีรูปแบบการโยกหลบ1 2 3แล้วต่อยสวน แต่หลังจากผ่านการลงนวมมายาวนานสิ่งเหล่านั้นจะซึมซับจนเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวไปเองและกระทำไปโดยที่ไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดไตร่ตรองก่อน ทำให้ในบางครั้งบางจังหวะแค่โยก1 2ยังไม่ทันถึง3ก็จะชิงต่อยออกไปเลยโดยที่ยังไม่ได้เห็นช่องว่างด้วยสายตาหากแต่นั่นเกิดจากความรู้สึกจากสัญชาติญาณล้วนๆ กล่าวโดยสรุปการที่จะมีสัญชาติญาณติดตัวได้ก่อนอื่นจะต้องผ่านการฝึกจนรากเลือดซ้ำๆเสียก่อน และถึงแม้จะทำไปแล้วแต่จะได้ผลหรือไม่สุดท้ายก็ยังต้องขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ส่วนตัวอีกอยู่ดี

" ลองใหม่..วืด!!..ตึง!! " รอบนี้วัตกลิ้งตัวออกข้างตั้งแต่ก่อนเสียงลมจะเกิดขึ้นทำให้ดาบไม้ฟาดใส่พื้นแทน อาจเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่วูบหนึ่งในสำนึกเหมือนกับเห็นก่อนล่วงหน้าทราบว่าจอนจะต้องกระโดดขึ้นฟาดใส่ตำแหน่งและเวลาเมื่อครู่อย่างแน่นอน ปัญหาคือเมื่อกี้นี้ใช่ฟลุคหรือคิดไปเองหรือไม่? และสามารถทำซ้ำอีกครั้งได้เปล่า? " ฟู่!! "

' แค่โชคดีหรือว่า...!? ' การฝึกแบบนี้กระทั่งคนคิดค้นขึ้นแบบจอนก็ไม่เชื่อว่าจะมีคนจับทางได้หลังถูกฟาดไปเพียงแค่สองครั้ง จึงรีบพุ่งตามไปพร้อมกับวาดดาบไม้ออกขวางอย่างลืมตัวด้วยกำลัง7ส่วน หากว่าฟาดถูกใบหน้าถึงไม่ตายผลลัพธ์ที่ออกมาก็จะไม่สวยอย่างแน่นอน " กึก!! "

[Block] ทว่านักเดินทางหนุ่มก็ยังยกดาบขึ้นมาขวางรับไว้ได้ทันท่วงทีจนสร้างความประหลาดใจให้กับจอนมากขึ้นกว่าเดิมจึงทดลองอีกครั้งโดยการเปลี่ยนมุมไปอีกด้านฟาดฟันรวดเดียวออกไปสามดาบติดต่อกันจากสามแง่มุม " กึก!! กึก!! ผลั๊ก!! "

[Block Block -350dmg] วัตฝืนรับไว้ได้สองครั้ง ส่วนครั้งที่สามชักช้าไปชั่ววูบปล่อยให้รอดเข้ามาฟาดใส่ต้นแขน ..เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมากเพราะรู้สึกว่าจะเริ่มจับทางได้บ้างแล้ว หนึ่งรุก หนึ่งรับ เสียงปะทะของดาบไม้เจือด้วยฟาดถูกเนื้อดังสะท้อนก้องอยู่ในสุสานใต้ดินแต่ทว่าคนที่อยู่ด้านบนถึงจะเดินผ่านก็ไม่ได้ยิน จนกระทั่งครึ่งชั่วโมงผ่านพ้นไปจอนก็เดินออกมาก่อนค่อยตามมาด้วยแขกของตระกูลสต๊อคในสภาพเขียวช้ำไปทั้งตัว " โอยจอน..เจ้าหนักมือเกินไปรึเปล่า "

' แปล๊บ!! ' จอนหันไปใช้ดวงตาดำจ้องมองนักเดินทางแต่ก็ไม่เจอสัญญาณของการดูแคลนแต่อย่างใด มันผู้นี้ถูกกดเอาไว้โดยชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยจนเพาะเป็นความระแวงติดตัวไม่ไว้วางใจใครโดยง่ายดังนั้นจึงไม่แน่ใจว่าคำกล่าวเมื่อครู่ใช่มีความหมายแฝงเหน็บแนมที่ศอกขวาตนเองถูกสวนมาทีหนึ่งหรือไม่? " เคยฝึกในลักษณะนี้มาก่อนแล้ว? "

" ถ้าเคยแล้วจะน่วมขนาดนี้รึ? " วัตยังไม่รู้สึกตัวถึงความหมายในคำถามนั้น สำหรับมันโค๊ชแต่ละคนก็มีวิธีการสอนเป็นของตัวเอง บางคนชมชอบอธิบายและบางคนก็ไม่ แต่เมื่อไรที่ยอมรับการโค๊ชก็จะเชื่อฟังโดยที่ไม่ไต่ถามทั้งสิ้น ซึ่งสิ่งเหล่านั้นรวมถึงเซ้นส์ทางดาบก็ตรงกับจริตของจอนพอดี " วันนี้พอแค่นี้แหละ กลับไปพักให้ดีแล้วพรุ่งนี้มาที่สนามซ้อมเวลาเดิม..โกสท์ไปกันเถอะ "

' โอย..ฟาดกูไม่ยั้งเลย ' จนกระทั่งเรียกหาวัตค่อยทราบว่าลูกหมาป่าโลกันตร์สีขาวดุจหิมะก็อยู่ด้วยตลอดเวลาสมกับชื่อโกสท์จริงๆ มันบิดตัวคลายกล้ามเนื้อรู้สึกตึงไปทั้งตัว แม้จะเป็นดาบไม้สำหรับฝึกซ้อมมีดาเมจไม่มากนักแต่ก็ได้ทิ้งรอยช้ำเอาไว้ทั่วทั้งตัว " ท่านวัต..วัต "

วัตหมุนตัวหาที่มาของเสียงจนไปเห็นยายแนนนั่นเองที่ยื่นนมกับหน้าออกมาจากหน้าต่างชั้นที่3ของปราสาทกำลังกวักมือเรียกด้วยสีหน้าแช่มชื่น ' หวังว่าจะมีข่าวดีนะ '

วัตเดินเข้าประตูเล็กขึ้นไปเจอกับยายแนนตรงช่วงบันไดชั้นที่2 วันนี้เธออยู่ในชุดหญิงรับใช้สีครีม ผ้ากันเปื้อนกับโพกศีรษะด้วยผ้าขาวเซ็กซี่ในสไตล์เมดญี่ปุ่น ขอบตาค่อนข้างคล้ำสีหน้าก็อ่อนเพลียเหมือนกับคนอดนอนมาหลายวันในอ้อมอกยังกอดไว้ด้วยหนังสือเล่มหนาถึงสี่นิ้ว " ข้ากำลังตามหาเจ้าอยู่พอดีเลย...(ไปหาที่อื่นคุยกัน) "

ผู้หญิงชวนหาสถานที่ลับตาคุยกันสองต่อสองมีความเป็นไปได้สองอย่างคือคิดสนิทสนมกันกลางวันแสกๆกับมีเรื่องพูดคุยที่ไม่อาจให้คนอื่นได้ยิน แน่นอนว่าวัตไม่คิดว่าด้วยสภาพของยายแนนตอนนี้จะมีอารมณ์สานความสัมพันธ์กันจากคราวก่อน แต่สมควรเป็นผลจากความพยายามเพิ่มค่าความสัมพันธ์ซึ่งในระหว่างการเคลียเนินนมหนูเควสจากแนนนี่เองที่ได้รับมามากที่สุด [RpNan60]

เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนอื่นแนนไม่ได้พานักเดินทางหนุ่มไปห้องพักเพราะระหว่างทางจะเป็นเป้าสายตาจนเกินไปแต่ดึงไปยังชั้นที่สี่ในส่วนห้องรับแขกระดับVVIPเพราะชั้นสามซึ่งเป็นห้องพักประจำตัววัตตอนนี้กำลังปัดกวาดตรเะเตรียมครั้งสุดท้ายก่อนที่ขบวนกษัตริย์โรเบิร์ตจะเดินทางมาถึงอีกในไม่ช้า กลับกันห้องนี้เป็นห้องที่กว้างและดีที่สุดซึ่งจะถูกใช้เป็นห้องรับรองตัวโรเบิร์ต แบทเทนเบิร์กนั่นเอง " ทำไมต้องลับๆล่อขนาดนี้ด้วย? "

" เจ้าไม่ทราบอะไรเลยสินะ? ที่เคยบอกว่าทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับ ' มังกร ' น่ะเป็นสิ่งต้องห้ามข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ หากว่าเรื่องที่เราคุยกันหลุดไปเข้าหูท่านหญิงแคธทเธอรีนหรือลอร์ดสต๊อค...แย่ที่สุดคือหากผู้ทรงปัญญาแห่งแสงทราบเข้าหละก็...ไม่ว่าท่านหรือข้าจะต้องจบสิ้นแน่นอน " แนนอธิบายในขณะที่ดึงนักเดินทางหนุ่มไปยังส่วนรับแขกที่เป็นเก้าอี้ไม้เวียรวูดอายุหลายร้อยปีวางหนังสือปกหนังสีดำตัวอักษรสีแดงกัยโต๊ะแล้วเปิดออกอย่างระมัดระวัง " ดีว่าหอสมุดฮาร์ปันเป็นหอสมุดที่มีตำราหายากเยอะมากที่สุดในแดนเหนือ ข้าพยายามหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องตระกูลดราโกโนสแต่ว่าส่วนมากได้ถูกทำลายไปทั้งหมดด้วยคำสั่งของธีโอดอร์ แบทเทนเบิร์กตั้งแต่ห้าสิบปีก่อนหลงเหลือเพียงเล่มนี้เท่านั้น.. รวมนิทานซุบซิบบนเตียงน้ำแข็ง"

" นิทานซุบซิบ? " จริงอยู่ในบางครั้งนิทานปรัมปรามาก็จากพื้นฐานของเรื่องจริงแต่ส่วนมากถึง99%เกิดขึ้นจากการแต่งเติมจากผู้เขียนทั้งสิ้น ซ้ำร้าย1%ที่เหลือก็ไม่ทราบว่าถูกเล่าผ่านมาแล้วกี่ปาก ปรับแต่งมาแล้วกี่รอบ หรือว่านี่ก็คือความหวังที่วัตกำลังรอคอย? " เฮ้อ ...ที่ฮาร์ปันใครเป็นคนแต่งตั้งอัศวินนะ? "

" ใจเย็นเอาไว้ก่อน " แนนยิ้มขณะที่เปิดไปยังหน้าซึ่งคั่นเอาไว้แต่แรก นี่เป็นตำราเก่าแก่กระดาษก็เริ่มจะกรอบหากไม่ระวังก็จะเสียหายได้โดยง่าย แต่ว่าที่คั่นกลับเป็นกระดาษซึ่งใหม่กว่ามากแต่กระนั้นก็ยังเป็นสีเหลืองซีดสมควรมีอายุสัก10-20ปีเห็นจะได้ " หนังสือเล่มนี้บอกเล่านิทาน ตำนาน เกี่ยวกับความรัก..จริงๆก็เน้นไปที่เรื่องบนเตียงนั่นแหละ ส่วนสิ่งนี้เป็นหนึ่งในบันทึกเพิ่มเติม บอกเล่าเรื่องราวความรักระหว่างหมาป่าโลกันตร์..กับมังกร!! "

" หมาป่ากับมังกร?..หมายถึงดราโกโนสกับ..พวกสต๊อค? " ถึงจะเป็นเพียงนิทานแต่หัวเรื่องนี้ก็เรียกความสนใจวัตได้ไม่น้อยจริงๆ เพราะอย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่นิทานจากร้อยปีก่อนซึ่งเบาะแสทั้งหมดก็เป็นคนในยุคนั้น

" มิผิด " แนนยิ้มรับคำ ในปราสาท..ไม่สิในแดนเหนือทั้งหมดคงมีแค่ลูกหลานลอร์ดกับผู้ทรงปัญญาแห่งโบสถ์เซลิก้าเพียงหยิบมือเท่านั้นที่อ่านหนังสือออก ส่วนชาวบ้านทั่วไปมีน้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีกที่จะเจอคนอย่างแนนซึ่งชมชอบและศึกษาด้วยตัวเอง ดังนั้นหนังสือนิทานลักษณะนี้จึงได้วางอยู่ในหอสมุดโดยที่ตลอดระยะอายุของมันไม่เคยมีคนได้ปเปิดอ่านสักคนเดียว " เรื่องราวเล่าถึงท่านหญิงฮาร์ปันผู้เลอโฉมพบรักกับมังกรหนุ่มผู้สง่างามในระหว่างสงคราม แน่นอนว่าลอร์ดฮาร์ปันในตอนนั้นหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมยกลูกสาวให้กับศัตรู ... "

" ...วันหนึ่งมังกรหนุ่มจึงปลอมตัวเป็นนักขับลำนำแฝงตัวเข้ามาร่วมงานเลี้ยงโดยไม่มีใครทราบถึงฐานะแท้จริงเลยแม้แต่น้อย อืม..เรื่องยิบย่อย ฉากรักทั้งหลายขอเว้นเอาไว้ไม่พูดถึง แต่โดยสรุปแล้ว เช้าวันต่อมาลอร์ดฮาร์ปันก็พบว่าลูกสาวหายตัวไปจากปราสาท พบเพียงดอกกุหลาบน้ำแข็งซึ่งถูกละลายได้เพียงแค่ไฟจากมังกรวางอยู่บนหมอนของท่านหญิงฮาร์ปันเท่านั้น... "

" ...ลอร์ดฮาร์ปันนำความโกรธไปลงในสนามรบจนสามารถทำลายทัพดราโกโนสได้อย่างย่อยยับในศึกถัดไป แต่ทว่าในจำนวนนั้นหาได้มีมังกรหนุ่มบัญชาการศึกอยู่ในนั้นไม่ วันเวลาผ่านไปอีกปีเศษในขณะที่สงครามใกล้จะยุติ อยู่ๆในเช้าวันหนึ่งท่านหญิงแห่งฮาร์ปันก็กลับคืนสู่ปราสาทอีกครั้งพร้อมกับอุ้มทารกมาด้วยคนหนึ่ง ...ทารกที่มีปานสีแดงรูปกุหลาบที่ไหล่ขวา "

" อ้อ แฮปปี้เอนดิ้งนี่นา " สมแล้วที่แนนเล่านิทานกล่อมเด็ก5คนนอนมาโดยตลอด ตอนที่เล่าน้ำเสียงสีหน้าท่าทีเป็นธรรมชาติชวนให้ติดตาม จนวัตลืมมองหาความเกี่ยวเนื่องระหว่างเรื่องเล่ากับอัศวินมังกรไปสนิทใจมัวแต่ติดตามอยากทราบว่าเรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไป ลอร์ดสต๊อคคนที่ว่ารวมถึงท่านหญิงฮาร์ปันหรือกระทั่งมังกรหนุ่มในเรื่องไม่ได้บอกชื่อแต่มันพานนึกถึงความเคร่งขรึมของเอ็ดดาร์ด สต๊อคนำไปสวมแทน หากเป็นอย่างนั้นหละก็คนๆนั้นจะไม่มีวันยอมให้ถูกลบหลู่ชนาดนี้เฉยๆแน่นอน

" ไม่ใช่หรอก... " แนนส่ายหน้าด้วยท่าทีเศร้าๆดูเหมือนว่ากระทั่งตัวเองก็กำลังจมอยู่ในเรื่องไปด้วยเช่นกัน " ความเกลียดชังที่ลอร์ดสต๊อคมีต่อมังกรหนุ่มทั้งหมดถูกโยนไปให้กับทารกน้อยกับลูกสาวจนหมดสิ้น จึงได้จับทั้งคู่ขังเอาไว้ตลอดชั่วชีวิตไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันอีกเลย "

" ตึง!! เลวจริงๆ " วัตตบจนโต๊ะสะเทือนเพราะอินไปกับเรื่องอย่างเต็มที่ ที่โลกภายนอกเองก็มีพ่อแบบนี้อยู่ไม่น้อยซึ่งคิดว่าพอตนเองเป็นคนให้กำเนิดก็มีสิทธิในตัวลูกเต็มที่ ไม่ว่าจะดุว่า ตบตีหรือล่วงละเมิดอย่างไรก็เป็นเรื่องที่ชอบธรรมโดยใช้คำว่า ' บุญคุณ ' มาบังหน้า

" แกร๊ก!! " หัวร้อนๆพลันถูกน้ำเย็นสาดใส่เพราะว่าอยู่ๆสถานที่ซึ่งสมควรเป็นที่หวงห้ามก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ลำพังวัตมันไม่ได้สนใจเท่าไรต่อให้ถูกจับได้ว่าบุกรุกอย่างมากกก็ถูกไล่ออกจากปราสาทเท่านั้นแต่กับแนนนั้นแตกต่างที่อาจต้องถูกลงทัณฑ์อย่างหนักจนถึงแก่ชีวิตเลยก็ได้