" อาฉีลูกเรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหม " หานห้าวตงหันไปถามลูกชายของตนเอง

" ครับคุณพ่อผมรู้เรื่องนี้เพราะเมิ่งอี้หรานหล่อนเคยมาพูดกับผมหลายวันก่อน " หานเจียฉีบอกเรื่องที่ตนเคยคุยเรื่องนี้กับเมิ่งอี้หรานให้หานห้าวตงฟัง

" อี้หรานเป็นคนให้ ซินอี้ดูแลทรัพย์สินของเธอตลอด 3 ปีแต่ทำไมอยู่ๆเธอถึงอยากมาเอาคืนล่ะ " หานห้าวตงเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็หันไปพูดกับเมิ่งอี้ หรานที่อยู่ยืนตรงหน้า

เมิ่งอี้หรานที่ได้ยินหานห้าวตงพูดว่าทำไมถึงอยากเอาคืนก็รู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาทันที่ เพราะมันคือสินเดิมของเมิ่งอี้หราน เมิ่งอี้หรานมีสิทธิ์ที่จะเอาคืนและไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผลแก่คนอื่นด้วย

" คุณพ่อคะนั่นมันเป็นสินเดิมของหนูที่ได้มาจากตระกูลเมิ่ง แล้วหนูก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องมารายงานคนในตระกูลหานไม่ใช่หรอคะ เพราะมันคือทรัพย์สินส่วนตัวของหนูคนเดียว แม้แต่ท่านนายพลผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ก็ยังไม่มีสิทธิ์กับทรัพย์สินตรงนี้ด้วยซ้ำ " เมิ่งอี้หรานพูดออกมาคนที่อยู่ในห้องก็ถึงกับมองหน้ากัน

คำพูดของเมิ่งอี้หนานพูดนั้นเป็นเรื่องจริงทรัพย์สินส่วนตัว แม้แต่ผู้เป็นสามียังไม่มีสิทธิ์ยุ่งแล้วหลินซินอี้เป็นใคร เป็นเพียงภรรยารองของสามีแต่กลับได้มีสิทธ์ดูแลทรัพย์สินของเมิ่งอี้หรานที่เป็นภรรยาหลวงมาตั้งหลายปี

" ถ้าอย่างนั้นซินอี้เธอก็คือสินเดิมให้แก่อี้หรานเสียสิเธอรออะไรอยู่ " หานห้าวตงหันไปพูดกับหลินซินอี้ที่นั่งกำมืออยู่ข้างๆหานเจียฉี

หลินซินอี้นั่งกำมือตัวเองจนแดงไปหมด นั่งเงียบไม่พูดอะไร หานเจียฉีที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้ว่าหลินซินอี้ไม่มีเงินที่จะคืนให้แกเมิ่งอี้ หราน เพราะหานเจียสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปสืบเรื่องการใช้เงินของหลินซินอี้ในระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา หานเจียฉีได้รับการรายงานว่าหลินซินอี้นั้นใช้เงินจำนวนมากที่ได้มาจากรายได้ที่เป็นกิจการสินเดิมของเมิ่งอี้หราน และใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย สั่งตัดเสื้อผ้าใหม่ทุกอาทิตย์ใช้ของนำเข้าจากต่างประเทศน้ำหอมเครื่องสำอางและเครื่องประดับ จึงทำให้หานเจียฉีได้รู้ว่า หลินซินอี้ไม่มีเงินคืนแกเมิ่งอี้หราน เพราะเงิน30,000 หยวนเป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควร หานเจียฉีเองก็คิดอยู่ว่าเงินที่ตัวเองให้หลินซินอี้ใช้นั้นไม่พอสำหรับการใช้จ่ายของหลินซินอี้เลยหรอ

" คุณพ่อครับเรื่องนี้เดี๋ยวผมจะกลับไปคุยกับ เมิ่งอี้หรานเอง เรื่องวันนี้ผมต้องขอโทษที่นำมันมารบ กวนใจคุณพ่อกับคุณย่านะครับ " หานเจียฉีที่ตอนนี้อยากกลับไปคุยกับเมิ่งอี้หรานเป็นการส่วนตัวมากกว่า

" ถ้าอย่างนั้นก็ให้อาฉีนี้อีกก็จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย อย่าให้เดือดร้อนถึงพ่อกับย่าอีก "

นายหญิงผู้เฒ่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นดี เพราะพ่อบ้านคนสนิทที่อยู่กับเธอก็รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นภายในบ้านตระกูลหาน แต่ตระกูลหานมีกฎว่าในเมื่อแต่งงานแล้วก็เหมือนเป็นอีกหนึ่งครอบครัว ถึงแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ก็ไม่ควรจะยื่นมือเข้าไปเกี่ยวนายหญิงผู้เฒ่าจึงไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของเมิ่งอี้หราน

" คุณพ่อถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน " หานเจียฉี กล่าวลาพ่อกับย่า แล้วก็หันไปหาเมิ่งอี้หรานที่ยืนอยู่

"เมิ่งอี้หรานฉันมีเรื่องจะคุยกับหล่อนี่ เรามาคุยกันที่ห้องหนังสือของฉันดีกว่าซินอี้ก็ด้วยไปพร้อมกันนี่แหละ จะได้คุยกันให้เรียบร้อย " หานเจียฉีพูดกับเมิ่งอี้หรานแล้วก็หันไปพูดกับหลินซินอี้ต่อ

" ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นเราก็ไปที่ห้องหนังสือกันเถอะ ฉันเองก็อยากคุยเรื่องนี้ให้เรียบร้อย " เมิ่งอี้หรานหัน พูดกับหานเจียงฉี

" งั้นไปกันเถอะ "

หานเจียฉีเดินมาที่ห้องหนังสือของตนเองโดยมีหลินซินอี้และเมิ่งอี้หราน เดินตามหลังมา

หานเจียฉีนั่งลงที่โต๊ะทำงานโต๊ะประจำของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วมองไปที่ภรรยาทั้งสองของตนด้วยสายตาเลื่อนลอยที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อกับสถานการณ์ตรงนี้

" ใครจะเริ่มพูดก่อนดี " หานเจียฉีเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าภรรยาทั้งสอง

หลินซินที่ก้มหน้ากำมือตัวเองอยู่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับผู้เป็นสามี หานเจียฉีจึงหันไปมองหน้า เมิ่งอี้หราน เมิ่งอี้หรานที่มองไปที่หานเจียฉีด้วยสายตาเย็นชาที่ไร้รู้สึกถึงความรัก ไร้ความอาวรณ์ที่ เมิ่งอี้หรานเคยมีเหมือนแต่ก่อน

" ซินอี้เมิ่งอี้หรานขอสินเดิมคืนทำไมถึงไม่คืนให้แกเมิ่งอี้หราน " หานเจียฉีหันไปพูดกับหลินซินอี้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เพื่อไม่ให้หลินซินอี้รู้สึกกดดันตัวเองมากเกินไป แต่หลินซินอี้ก็ไม่ตอบกลับแต่กับก้มหน้าอยู่ หานเจียฉีเห็นการกระทำของหลินซินอี้ก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา

" ซินอี้พูดมาเถอะมีปัญหาอะไรก็บอกฉันมา " หานเจียฉีพยายามเอ่ยถามหลินซินอี้

" ท่านนายพลเงิน 30,000 หยวนที่คุณนายใหญ่เรียกร้องมาเป็นเงินจำนวนที่มากเกินไป อีกทั้งกิจการของคุณนายใหญ่ก็ไม่ได้ทำกำไรให้ถึงขนาดนั้นฉันจึงไม่มีเงินจำนวน 30000 หยวนคืนแก่คุณนายใหญ่ " หลินซินอี้เงยหน้าตอบหานเจียฉีออกไป

เมิ่งอี้หรานเมื่อได้ยินว่ากิจการของเธอไม่ได้ทำกำไรให้หลินซินอี้ก็โกรธขึ้นมาทันที

​​​​" หลินซินอี้ก่อนที่ฉันจะให้ดูกิจการของฉัน แต่ละกิจกรรมของฉันมีรายได้ในแต่ละปีมากกว่า ปีละหมื่นกว่าหยวน และในตลอด 3 ปีที่ผ่านมากิจการของฉันก็เจริญรุ่งเรืองทุกอย่างเหตุผลที่ว่ากิจการของฉันทำเงินได้ไม่ถึง 3 หมื่นหยวนฉันไม่เชื่อ แล้วฉันก็ได้ไปตรวจสอบกับร้านค้าและกิจการที่ฉันมีแทบทุกอย่าง ทุกอย่างมีรายได้เป็นอย่างดีและรายได้มั่นคง ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาทำไมเธอถึงบอกว่ากิจการของฉันทำเงินให้เธอไม่พอแค่ 30,000 มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ แต่ฉันถือว่าทำบุญให้แก่เธอ เลยคิดเอาแค่ 30,000 หยวนเท่านั้นหรือเธอจะให้ฉันเอาบัญชีทุกอย่างมาคิดตรงหน้าเธอแล้วให้เธอคืนเงินตามจำนวนเลยดีไหม " เมิ่งอี้หราน ศึกษากิจการของตัวเองมาเป็นอย่างดีก่อนที่จะเรียกคืนสินเดิมจากหลิน ซินอี้

หลินซินอี้เมื่อได้ยินเมิ่งอี้หรานพูดออกมาแบบนั้น ก็เงียบไม่พูดอะไรตอบโต้หานเจียฉีเห็นสินี่ก็พอจะเดาสถานการณ์ได้

" เมิ่งอี้หรานเรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้ได้ไหมถือว่าเห็นแก่มากฉันที่เป็นสามมีของเธอ ไม่เอาเงินคืนตามจำนวนเงินที่บอกไว้ได้ไหม " หานเจียฉีพยายามผู้ช่วยหลินซินอี้ให้ถึงที่สุด

เมิ่งอี้หรานได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหน้าหานเจียฉีก่อนจะแสยะยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมา

"ฮ่า ฮ่าไม่ค่ะ หากฉันไม่ได้เงินตามจำนวนที่ฉันบอกฉันจะฟ้องศาล ท่านนายพลรู้ใช่ไหมคะเมื่อเรื่องถึงศาลมันจะเป็นยังไงแล้วฉันก็ไม่ได้พูดเล่นเพราะฉันจะทำมันจริงๆ ท่านนายพลจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแบบนี้ต่อไปอีกถึงเมื่อไหร่ ท่านเองก็น่าจะรู้ว่ากิจการของฉันแต่ละอย่างนั้นเจริญรุ่งเรืองและมีรายได้แต่ละปีมากกว่าหลายหมื่นหยวน แต่ฉันให้หลิน ซินอี้คือเงินฉันแค่ 30,000 หยวนมันยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าหากไปถึงศาลศาล ศาล จะต้องดูรายรับรายจ่ายทุกอย่าง และหลินซินอี้จะต้องคืนเงินเต็มจำนวนนะคะไม่ใช่แค่ 30,000 หยวนแล้วมันยังจะเป็นเรื่องขายหน้าในตระกูลหานอีกด้วยท่านนายพลรับได้หรือคะ " เมิ่งอี้หรานพูดด้วยน้ำเสียงแข็งก้าว และแสดงถึงการไม่ยอมให้หานเจียฉีเลยแม้แต่น้อย

" ถ้าอย่างนั้นวันพรุ่งนี้ฉันจะให้ซินอี้นำเงินที่เธอเรียกร้องจำนวน 30,000 ไปให้เธอพร้อมกับกิจการที่เธอให้ซินอี้ดูแลก่อนหน้านั้นได้ไหม " หานเจียฉันเอ่ยขอเวลา 1 วันกับเมิ่งอี้หราน

" ได้ค่ะฉันให้เวลาได้แค่ 1 วันเท่านั้น หากภายในวันพรุ่งนี้ฉันไม่ได้เงินตามที่ฉันต้องการและกิจการของฉันจะต้องครบทุกอย่างไม่ขาดแม้แต่น้อย แล้วทุกกิจการไม่ว่าจะเป็นร้านค้าห้องเช่าหรือที่ดินของฉันจะต้องสมบูรณ์ดังเดิมเหมือนตลอด 3 ปีก่อนที่ฉันจะให้หลินซินอี้ดูแล ฉันหวังว่าท่านนายพลจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเพราะหากไม่ได้ตามที่ฉันต้องการฉันคงไม่ยอม " เมิ่งอี้หรานพูดถึงความต้องการของตัวเองออกไปให้หานเจียฉีได้ฟัง

" ได้เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง เธอกลับไปพักเถอะเหนื่อยมามากแล้ว " หานเจียฉีหันไปบอกเมิ่งอี้หรานให้กลับไปพัก

" วันพรุ่งนี้ฉันจะรอ ท่านนายพลเองก็พักผ่อนด้วยนะคะอย่าเครียดให้มากนักล่ะ " เมิ่งอี้หรานพูดจบก็เดินออกจากห้องหนังสือของหานเจียไปด้วยร้อยยิ้มอย่างสบายใจ