ลูกศิษย์ใหม่เพิ่งได้เข้าสำนักอันเฉิงมาได้มินาน กลับมีประกาศวันประลองทดสอบความก้าวหน้าในอีกสองสัปดาห์ ทำให้อาจารย์แต่ละท่านต่างฝึกซ้อม ถ่ายทอดวิชาที่มีให้แก่ลูกศิษย์ตนเองโดยเร็วที่สุด การชนะในการประลองแต่ละครั้ง ย่อมมีผลต่อหน้าตาของอาจารย์ด้วยเช่นกัน

และแน่นอนผู้ที่กำลังมีปัญหาอย่างหนักตอนนี้คงหนีมิพ้นไป๋ฉาน อาจารย์สาวมือใหม่ยังมิทันได้สอนสั่งลูกศิษย์ตน ให้เป็นชิ้นเป็นอันเลยสักเรื่อง หากครั้งนี้ลูกศิษย์ทั้งสองของนางอยู่ลั้งท้าย คงมิใช่เรื่องแปลกอันใด

"คุณหนู เถียนอวี่กับเหมยกุ้ยมากันแล้วเจ้าค่ะ"

"หลิงอี้เจ้าสอนอันใดเหมยกุ้ยไปบ้างแล้ว"

"นางเรียนรู้ได้เร็ว บ่าวมิได้สอนอันใดมาก แค่เพียงชี้แนะเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนางก็ทำได้ดีแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม เช่นนั้นข้าค่อยวางใจหน่อย"

ไป๋ฉานคิดตามคำพูดสาวใช้ หากเป็นเช่นนี้เหมยกุ้ยคงหมดห่วงได้ ส่วนเจ้าลูกศิษย์ตัวดีนั้น นางคงมิต้องเป็นห่วงอันใดมากเช่นกัน ดูจากที่เขาต้านแรงนางได้ทุกครั้ง วรยุทธคงมีมากพอตัว หนำซ้ำตอนเข้าสำนักอันเฉิงมา ยังมีคะแนนนำเป็นอันดับหนึ่ง คิดได้เช่นนี้นางค่อยเบาใจขึ้นมาหน่อย

ในลานฝึกซ้อมเดิมทีควรมีกลิ่นเหงื่อกลิ่นฝุ่นจากการฝึก ทว่าวันนี้จมูกไป๋ฉานกลับได้กลิ่นแต่อาหารหลากหลายชนิด เมื่อเดินเข้ามาด้านในนางถึงหายคล่องใจ ว่ากลิ่นอาหารเหล่านั้นมาจากที่ใด

"ลูกศิษย์ข้าช่างเนื้อหอมยิ่งนัก เรือนข้านั้นอยู่ห่างไกล กลับมีสตรีมาหามากมายถึงที่ จริงหรือไม่หลิงอื้"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"คาราวะอาจารย์โจวเจ้าค่ะ"

สาวน้อยที่รุมล้อมเถียนอวี่ไว้ ต่างถอยห่างออกมาก่อนจะทำความเคารพไป๋ฉานพร้อมกัน พวกนางต่างก้มหน้าต่ำเพราะมิคิดว่าจะเจออาจารย์โจวที่นี้ พวกนางต่างสืบมาแล้วอย่างดี ว่าอาจารย์โจวมิเคยมาดูลูกศิษย์ซ้อมวิชาเลยสักครั้ง เลยตัดสินใจพากันมาหาชายหนุ่ม หรือข่าวที่พวกนางได้มาจะผิดพลาดกัน

"ตามสบายเถอะ"

"พอดีพวกเราทำอาหารเลย..."

"เถียนอวี่ เหมยกุ้ย ทานเสร็จเรียบร้อยก็ค่อยไปหาอาจารย์แล้วกัน"

ไป๋ฉานเอ่ยขึ้นตัดกับคำพูดสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้า ที่ดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของกลุ่มกล่าวกับนาง ก่อนจะหันหลังเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งด้านหน้าลานฝึก

หญิงสาวรอบมองลูกศิษย์ตัวดีที่ส่งกลิ่น พาฝูงแมลงมารบกวนถึงเรือนของนาง ชายหนุ่มนั่งหลังตรงคีบอาหารเข้าปากดูพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำเป็นวางมาดวางตัวเป็นสุภาพบุรุษ มิรู้หากได้อยู่กับสาวน้อยพวกนั้นสองต่อสองจะออกลายมากน้อยเพียงใด แค่เพียงคิดก็ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมิเคยเป็น

"แค่ก ๆ "

"คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ น้ำชามันร้อนเหตุใดมิเป่าก่อน"

ไป๋ฉานที่มั่วแต่คิดเรื่องลูกศิษย์หนุ่ม มิทันระวังดื่มน้ำชาร้อนจนลวกลิ้น หญิงสาวมิเคยมีอาการเช่นนี้มาก่อน ความมิพอใจที่มีอยู่แล้วทำให้ยิ่งเพิ่มพูนเข้าไปอีก เป็นเพราะเขาเพียงผู้เดียวที่ทำให้ลิ้นนางต้องพองเช่นนี้

"อาจารย์เป็นเช่นไรบ้างขอรับ"

"มิเป็นอันใด จะเริ่มฝึกได้หรือยัง มิเช่นนั้นข้าจะกลับไปนอนต่อแล้วนะ" จู่ ๆ ตัวต้นเหตุที่ทำให้นางเจ็บตัว ก็มาปรากฎตรงหน้า นั้นกลับทำให้นางยิ่งรู้สึกอารมณ์มิดีมากขึ้นกว่าเดิม

เถียนอวี่ถึงจะพูดคุยกับสตรีที่ร่ายล้อมเขาอยู่ แต่สายตามิได้วางจากอาจารย์สาว มิรู้นางทำเช่นไรให้น้ำชาร้อนลวกลิ้นตนเองได้ โตออกจนป่านนี้ยังมิรู้จักระวังตัวให้ดี เขาหรืออุตส่าห์วิ่งไปหานางด้วยความเป็นห่วง นางกลับทำน้ำเสียงหงุดหงิดตอบกลับมาเสียงอย่างงั้น

วันนี้ทั้งวันจบลงด้วยความเหนื่อยหอบของสองลูกศิษย์ ไป๋ฉานเคี้ยวกร่ำพวกเขาทั้งสองคนแทบมิมีเวลาให้พัก จนตะวันล่วงตกดินนางถึงยอมเลิกลา หลิงอี้ถึงกลับต้องประคองเหมยกุ้ยกลับห้องพัก ผิดกลับเถียนอวี่ที่ถึงแม้จะดูเหนื่อยเพียงใด เขายังยืนนิ่งเฉยได้เช่นเดิม

ไป๋ฉานที่รู้สึกเหนื่อยลามิต่างจากลูกศิษย์ทั้งสอง กลับเข้าเรือนให้หลิงอี้ปรนนิบัติอาบน้ำแต่งตัวให้นางอย่างเด็กน้อย ท้องส่งเสียงร้องโครกครากทันทีที่สำรับอาหารตั้งโต๊ะ แต่นางกลับทานอาหารมิได้มากอย่างใจต้องการ เพราะลิ้นเล็กของนางที่พองแต่เช้ายังมิหายดี ทำให้นางอดคิดถึงตัวตนเหตุที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้มิได้

"เพราะเจ้าเชียวเถียนอวี่"

"อาจารย์เรียกหาศิษย์หรือขอรับ"

บานหน้าต่างใหญ่ในห้องนอนเปิดออกทันทีหลังจากเสียงชายหนุ่มดังขึ้น สองเท้ากระโดดเข้าห้องนอนอาจารย์สาวอย่างคุ้นชิน ก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งตาโตมองเขาอยู่

"เจ้าเข้ามาทำไม เสียมารยาท" ไป๋ฉานเอ่ยว่าชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงดุดัน หันทำท่าจะยกน้ำชาขึ้นดื่มแก้เขิน ทว่านึกขึ้นได้ลิ้นตนยังเป็นแผลพองอยู่ หากดื่มชาร้อนเข้าไปอีกต้องเจ็บมากกว่าเดิมแน่

"น้ำชาร้อนเมื่อเช้าทำให้ลิ้นอาจารย์พองหรือขอรับ ให้ศิษย์ดูหน่อย"

"เจ้าดูแล้วจะช่วยอันใดข้าได้" หญิงสาวปัดมือลูกศิษย์ที่ทำท่าจะจับใบหน้านางออก ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

"ให้ศิษย์ดูหน่อยนะ ศิษย์มียาดีนะขอรับ"

ไป๋ฉานมิชอบตนเองเลย ทั้งที่ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ แต่พอได้ยินน้ำเสียงชายหนุ่มออดอ้อน นางกลับยอมใจอ่อนโดยง่าย หญิงสาวหันหน้ากลับมาหาชายหนุ่ม เห็นหน้าตาหล่อเหลาที่กำลังแปลงกลายเป็นลูกหมาตัวน้อย นางยอมอ้าปากแลบลิ้นเล็กออกมาตามที่เขาส่งสัญญาณให้ พร้อมหลับดวงตากลมโตลง เพราะเขินอายเกินกว่าจะมองหน้าเขาอยู่ตรง ๆ เช่นนี้ได้

เถียนอวี่มองลิ้นเล็กที่มีรอยพองให้เห็นเป็นวงกว้าง เขาอดหงุดหงิดมิได้ที่นางมิระวังทำให้ตนเองต้องเจ็บตัว ชายหนุ่มหยิบตลับยาออกมาจากสาบเสื้อ ใช้นิ้วยาวปาดเนื้อยาบางเบา ทว่าเขากลับมิได้ป้ายยาที่ลิ้นเล็ก กลับป้ายเนื้อยาลงลิ้นตนเอง ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนที่มีเนื้อยาอยู่ ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กที่ยื่นออกรอไว้ ใช้มือใหญ่จับศีรษะเล็กที่ทำท่าจะขยับออกไว้มิให้ถอยหนี

ลิ้นร้อนชายหนุ่มไล่วนเลียรอบลิ้นเล็ก ก่อนจะดูดริมฝีปากบางบนล่างอยากหิวโหย จากนั้นถึงกลับไปดูดดึงลิ้นเล็กให้ตวัดเกี่ยวพัวพันกันอีกครั้ง เถียนอวี่ทายาให้อาจารย์สาวอยู่นานจนนางแถบขาดอากาศหายใจ

"แค่ก ๆ ๆ" ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงจัด ทันทีที่ได้รับอิสระนางรีบมุดใบหน้าสวยกับหน้าอกแกร่งทันที ลิ้นเล็กที่รู้สึกเจ็บก่อนหน้ากลับเหมือนมีเนื้อยาบาง ๆ เคลือบอยู่ ทำให้รู้สึกดีขึ้น

"รุ่งเช้าอาจารย์จะรู้สึกดีขึ้นขอรับ"

เถียนอวี่ใช้มือใหญ่ลูบหลังเล็กไปมา ก่อนจะโดนอาจารย์สาวพลักอย่างแรง ดีที่เขาตั้งตัวทันมิตกเก้าอี้ล่วงลงพื้นแข็ง นางแสร้งหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง เขาปล่อยให้นางหันหน้าไปเช่นนั้นโดยมิพูดอันใด นานครู่ใหญ่เขาถึงเดินไปที่เตียงนอนของอาจารย์สาว

"เจ้าจะทำอันใด" ไป๋ฉานลุกเดินตามชายหนุ่มไปทันที เขาล้มตัวลงนอนบนที่เตียงนุ่มของนางหน้าตาเฉย

"สานต่อเรื่องคืนก่อนอย่างไรขอรับ"