แควก!!! เสียงเนื้อผ้าที่ฉีกขาดทำให้เธอเริ่มดิ้น สายตาของเขาดุกร้าวแตกต่างจากพันศึกในคืนก่อนๆ ที่อ่อนโยนอ่อนหวานและเร่าร้อน เขาไม่เหมือนเดิม เธอบอกตัวเองให้ดิ้นหนีและผลักไส

“จะหนีไปไหนเล่า ฉันอุตส่าห์เข้ามาบริการให้ถึงเตียงนอน ทั้งๆ ที่ที่จริงแล้ว เธอต้องไปบริการให้ฉันถึงที่ห้อง” เขามองร่างที่ตะกายลงจากเตียงด้วยสายตาวาววับ

“อย่ามายุ่งกับหอม คนเลว”

“ฉันเลวได้มากกว่าที่เธอคิดอีก แต่สำหรับผู้หญิงเลวๆ แพศยาอย่างพวกเธอนะ”

“ปล่อยนะ”

“ชอบบนพื้นแข็งๆ ก็ไม่บอก ฉันจะสนองให้ถึงใจเลยทีเดียว”

“คนใจร้าย หอมเลวนักก็อย่ามายุ่ง”

“นึกว่าอยากยุ่งหรือไง สำคัญตัวเองผิดไปแล้ว” พันศึกกดร่างเล็กไปกับพื้นห้องแข็งๆ ไพรหอมดิ้นรนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เขาหาได้สนใจ

“ปล่อยสิคนใจร้าย”

“แกล้งทำเป็นดีดดิ้น เรียกค่าตัวให้สูงขึ้นหรือไง ค่าตัวเธอมันไม่สูงขึ้นแล้วล่ะ มันมีแต่จะต่ำลงเรื่อยๆ ทีเมื่อก่อนให้ฉันนอนด้วย ปรนนิบัติอย่างดี ผู้หญิงอย่างเธอก็แค่นี้ พอเอาเครื่องเพชรเครื่องทองมาล่อเข้าหน่อย ก็อ้าแขนอ้าขาให้ผู้ชายกระซวกเสียถึงอกถึงใจ”

“หยาบคายร้ายกาจ” เธอว่าเขาทั้งน้ำตา เป็นเพราะเธอใจอ่อนคิดว่าเขาจะเมตตาเธอจริงๆ ถึงได้ยอม ถ้าเธอไม่ยอมคงไม่โดนหาว่าใจง่ายแบบนี้ ทุกอย่างเธอผิดเองจริงๆ

“กับผู้หญิงอย่างเธอ ไม่สมควรจะให้เกียรติใดๆ ทั้งสิ้น ที่ดีดดิ้นนี่เพราะมีที่หมายใหม่อย่างนั้นเหรอ หมอนั่นมันอาจจะหนุ่มแน่น แต่ฉันรวยกว่า เธอบริการฉันให้ดี คงจะสุขสบายกว่ามัน ที่ต้องกัดก้อนเกลือกิน พอมันเบื่อก็คงพาไปขายซ่อง ไม่ก็จับโยนออกจากบ้าน”

“ความคิดคุณต่ำยิ่งกว่าอะไร” เธอว่าเขาเสียงสั่น เม้มปากสั่นระริก

“ฉันก็ไม่แพ้เด็กหนุ่มๆ หรอกนะ ถึงจะอายุเท่านี้แล้ว ทำให้เธอร้องครางได้ทุกที่ทุกเวลานั่นแหละ”

“อย่ามายุ่งกับหอมนะ” เธอไม่อยากฟังคำพูดร้ายกาจของเขาอีก

“เสียใจด้วยนะ ตอนนี้ฉันอยากจะเอาเธอน่ะ ยายผู้หญิงร้ายกาจที่ชอบยั่วผู้ชายไปทั่ว”

“หอมไม่เคยยั่ว...” เธอเถียงเขาแต่พูดยังไม่ทันจบประโยค

“หึ! ใครเชื่อเธอก็ออกลูกเป็นแมวแหละ ขนาดลูกน้องฉันยังไม่เว้น มองเธอตาเป็นมัน” เขาเห็นว่าลูกน้องเขามองไพรหอมยังไง แม่ตัวดีก็ยังไปยิ้มให้ ทอดสะพานเสริมใยเหล็ก

“เขามองไม่ใช่หอมมอง หอมจะไปห้ามไม่ให้เขามองหรือไง” เธอเคยคิดว่าอยากเกิดมาหน้าตาอัปลักษณ์หรือไม่ก็หน้าตาธรรมดา จะได้ไม่มีผู้ชายมาสนใจมอง ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเจอแต่ผู้ชายมองอย่างแทะโลม ทั้งหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ ทำให้เธอหวาดกลัวไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนคนเดียว หรือไปสุงสิงกับใครนัก

“ก็เธอไปยิ้มหวานให้พวกมัน ฉันเห็นว่าเธอยิ้มให้พวกมัน!” เขาพูดเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดโมโห ก่อนกระชากชุดนอนของเธอออกอีกครั้ง และลูบไล้ไปตามเรือนร่างเกือบเปลือยที่ส่งกลิ่นหอมจรุงจิต

“ปล่อยหอมนะ”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ปล่อย” เขาบีบแขนเธอจนเจ็บ ไพรหอมน้ำตาไหลพราก เกลียดเขาจับใจ เธอดิ้นก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งหนีเขาก็ยิ่งตามติด พื้นแข็งๆ เสียดสีกับแผ่นหลังจนเจ็บร้าวไปหมด

“ไม่นะ หอมไม่ยอม คนใจร้าย” ไพรหอมกรีดร้องเมื่อเขาฝังกายเข้ามาอย่างไร้ความปรานี

“โอ้ว... แม่ตัวดี แน่นชะมัด”

“หอมเจ็บนะ หอมเจ็บ ฮือๆๆ” ไพรหอมร้องเสียงหลง เพราะเธอยังไม่พร้อม และช่องทางรักยังเหือดแห้ง จึงรู้สึกเจ็บเพราะความฝืดเคือง พันศึกเองก็นิ่วหน้า เขาแช่นิ่งไม่ยอมขยับ แต่เปลี่ยนมาจูบปากเธอแทน

“แบบเธอมันเหมาะกับพื้นแข็งๆ แบบนี้” เขายังพูดจาทำร้ายเธอ ไพรหอมสะอื้นฮักๆ เขาหาได้สนใจไม่ ได้แต่ตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอ เขาฟอนเฟ้นไม่เบามือนัก บดจูบ ลากริมฝีปากลามเลียอย่างกระหายไร้ความปรานี

“พอสักที หอมเจ็บ หอมยอมแล้ว อย่าทำแบบนี้นะคะ ฮึกๆ ฮื่อๆๆ” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ผลักหน้าอกดั่งหินผาของเขาออกห่าง แต่เขาหาได้ถอยหนีไปไม่

“ยอมดีๆ ก็สิ้นเรื่อง จะดีดดิ้นให้เสียอารมณ์ทำไม”

“ถ้าพอใจแล้วก็ออกไปจากตัวหอมได้แล้ว” เธอพูดไปสะอื้นไป เกลียดเขาจับใจ

“ฉันยังไม่พอ แต่ถ้าพอแล้วฉันจะไปตอนไหนมันแล้วแต่ฉัน เธอเป็นแค่นางบำเรอไม่มีสิทธิ์มาสั่ง จำใส่หัวเอาไว้”

พันศึกทำตามใจปรารถนา เขาคิดเพียงว่าเธอเป็นสมบัติของเขา มือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า ทิ้งร่องรอยอันโหดร้ายเอาไว้อย่างไร้ความปรานี ไพรหอมนอนร้องไห้เบาๆ บทรักของเขาไม่ได้อ่อนโยนอ่อนหวานเหมือนที่แล้วๆ มามันมีแต่ความเจ็บปวดจนร่างกายบอบช้ำ แต่จิตใจนั้นกลับบอบช้ำยิ่งกว่า

“ร้องไห้เหมือนใครตาย แค่นอนบำเรอฉัน มันฝืนใจเธอมากหรือไง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เธอคงยอมแบบไม่ต้องร้องห่มร้องไห้แบบนี้ใช่ไหม”

“หอมเคยยอมใคร คุณเป็นคนแรก” เธอมองหน้าเขา ดวงตาแดงก่ำ

“จะไปรู้รึ พอได้ลองแล้วติดใจ อยากเปลี่ยนรสชาติไปเรื่อย”

“นั่นมันคงเป็นคุณแล้วมั้งคะ ถ้าเสร็จแล้วก็ลุกไปจากตัวหอมได้แล้ว หอมจะไปอาบน้ำ” เธอเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าร้ายกาจของเขา

“ใครบอกว่าฉันเสร็จแล้ว ฉันยังไม่เสร็จ อยากจะไปต่อกับเธออีกในห้องน้ำ” ไพรหอมตาโตเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น เธออยากจะหนีไปให้ไกลๆ คนใจร้ายอย่างเขา

“อย่ามายุ่งกับหอม”

“ฉันจะยุ่ง เธอจะทำไม” เขากระชากแขนเธอขึ้นเต็มแรง

“โอ๊ย!” ไพรหอมร้องเสียงหลง ขาอ่อนแรงเพราะเขาสูบแรงกายแรงใจเธอไปหมดจนหกล้ม

“แค่นี้ก็อยากอ่อย อยากให้ฉันอุ้มล่ะสิ”

“ไม่ได้อยากให้อุ้ม ปล่อยนะ” เธอดิ้นเมื่อเขาอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน

“ถ้าดิ้นมาก ฉันโยนลงตรงนี้จริงๆ ด้วย ไม่เชื่อคอยดูสิ” พอโดนขู่เข้าไพรหอมก็หยุดดิ้น ถ้าตกพื้นลงไปแข้งขาพิการ ยิ่งทำให้เธอลำบาก เขายิ่งจะทำร้ายเอาได้ เธอต้องรักตัวเองให้มาก

“คุณอยากอาบก็อาบคนเดียวสิ”

“อาบด้วยกันนี่แหละ มันจะตายหรือไง” เขาดึงเธอไปใต้ฝักบัว อารมณ์ตอนนี้ไม่อยากนอนแช่น้ำอุ่นแต่อย่างใด

“แค่กๆ นี่คุณ” ไพรหอมดิ้นหนีเมื่อจู่ๆ เขาก็เปิดน้ำลงมารดตัวเธอจนสำลักเพราะเอาแต่ดิ้นหนีออกจากอ้อมแขน

“ถูสบู่ให้ฉันด้วย อย่าอิดออด วันนี้ฉันเหนื่อยอยากนอนเต็มที”

ไพรหอมเม้มปากแน่น ถูสบู่ให้เขาแต่โดยดี เพราะอยากทำให้เสร็จๆ ไปซะ เขาจะได้กลับห้องไปเสียที

“ฉันถูให้เธอบ้างดีกว่านะ”

“ไม่ต้องค่ะ” ไพรหอมสะดุ้ง เธอไม่ชอบสัมผัสของเขา เพราะเขาคงไม่ได้ถูให้เธอธรรมดาเหมือนที่เธอถูให้เขาแน่นอน พันศึกมักมีบางสิ่งบางอย่างแอบแฝง

“ทำไมล่ะ ฉันอยากถูนี่นา” เขาเผด็จการและเอาแต่ใจ จะพูดเหมือนขอทำไม ในเมื่อเขาไม่เคยฟังเธออยู่แล้ว

“อื้อ...” ไพรหอมครางเสียงอื้ออึงเมื่อเขานวดเฟ้นฟองสบู่ไปกับอกอวบอิ่มหนักๆ แค่เขาสัมผัสเธอก็ระทวย สาวน้อยได้แต่ก่นด่าตัวเองที่โอนอ่อนผ่อนตามให้เขาอยู่เรื่อย

“เธอออกจะชอบ” เขากระซิบเสียงแหบพร่า ไพรหอมถอนใจหนักหน่วงเมื่อเขาดันเธอไปที่กำแพง ก่อนจะยกขาเธอขึ้นข้างหนึ่ง แค่เห็นแววตาของเขาเธอก็รู้ว่าเขากำลังต้องการเธออีกครั้ง

พันศึกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเด็กสาวอีกครั้ง เขากระแทกกระทั้นเข้าหา ลมหายใจฟืดฟาดของเขาเป่ารดอยู่ที่ต้นคอเนียนละเอียด ขบเม้มจนขึ้นรอยแดง

“ฉันจะทำรอยเอาไว้ เผื่อผู้ชายของเธอเห็นจะได้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว”

“คุณมันใจร้าย” เขาคิดจะทำให้เธออาย