พูดจบมันก็ตั้งท่าจะแทงลงมา

ความรู้สึกเปียกปอนบนหัวรอบนี้เป็นเลือด ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเลือดของตัวเอง แต่ก็ยังได้กลิ่นสนิมน่าขยะแขยงลอยอวลด้วย

“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันถามแกสักคำ!” หลินอีซินยกมือข้างหนึ่งขึ้น มืออีกข้างปิดบาดแผล พยายามอดทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะถามว่า “แกเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ข้างมหาวิทยาลัย...ใช่ไหม?”

“แกรู้ได้ยังไง!” ฆาตกรดูตกใจ สายตามองไปรอบๆ พลางถอดหน้ากากออก

ตอนนั้นเองหลินอีซินถึงได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของฆาตกรชัดเจน นี่เป็นใบหน้าเจ้าของร้านดอกไม้ไม่ผิดแน่ แต่สีหน้าดูน่ากลัวราวกับปีศาจปีนขึ้นมาจากนรก

ชายคนนั้นชะโงกหน้าเข้ามาใกล้อย่างโหดเหี้ยม หัวเราะเบาๆ “ในเมื่อรู้แล้ว ข้าก็ไม่ต้องซ่อนใบหน้าอีกต่อไป”

“ไอ้สารเลว แกคิดเหรอว่าทำเรื่องโหดร้ายมากมายแบบนี้แล้วจะหนีรอดไปได้ แกเป็นฆาตกรเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์!”

“ถึงถูกแกรู้แล้วจะทำไม แกกำลังจะไปอยู่อีกโลกหนึ่งเหมือนกัน ข้าควรต้องกลัว?” ฆาตกรเลื่อนใบมีดมาที่ลำคอเรียว หลินอีซินถอยกรูดหลังตามสัญชาตญาณ หดตัว หัวใจเต้นเร็วขึ้น “หลังจากส่งแกเรียบร้อย จุดต่อไปก็คือโรงพยาบาล นังตำรวจนั่นเสร็จแน่ แกสองคนจะได้ไปเป็นเพื่อนกันในนรกต่อ”

อะไรนะ? เมื่อได้ยินมันพูดถึงเสอหยู่ หลินอีซินก็ตกใจมาก เป้าหมายของมันอยู่ที่ฉันคนเดียวก็น่าจะเพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องลากเสอหยู่เข้ามา! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเสอหยู่ ทุกสิ่งที่ฉันทำไปก็ไม่มีความหมายอะไรน่ะสิ

“ฉันเป็นคนให้ข่าวกับสื่อเอง แกมาชำระแค้นที่ฉันคนเดียวสิ”

“ไม่ต้องรีบร้อน ฉันจะชำระกับแกเดี๋ยวนี้!” ดวงตาของฆาตกรสาดรังสีอาฆาต หลินอีซินเบิกตากว้างพร้อมกลั้นหายใจ มีดในมือกำลังจะแทงลงมา แม้จะกลัวแต่ก็ไม่กล้าก้มหน้าเพราะเกรงว่าจะมีอะไรพลาด

“ปัง!”

นี่... ดูเหมือนจะไม่ใช่เสียงมีดแทงเข้าที่ร่างกายนะ แต่เป็นเสียงปืน! เสียงปืนมาจากไหน? หลินอีซินขยับตัว ฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?

จู่ๆ ฆาตกรก็หยุดการเคลื่อนไหวที่เบื้องหน้า มันทรุดตัวลงหลังจากการเสียงปืนผ่านไปสามวินาที ทันใดนั้นผู้คนจำนวนมากก็กรูกันออกมาจากทุกทิศทาง ล้อมรอบตัวเธอและฆาตกรที่ล้มลงกับพื้น ในตรอกที่เงียบสงบแต่เดิมก็แออัดขึ้นฉับพลัน

“เอ่อ...” หลินอีซินถึงกับหอบหายใจอย่างแรง แค่กลั้นหายใจนิดเดียวยังเกือบทำเอาขาดใจตาย จมูกสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างตะกละตะกลาม มองดูผู้คนวิ่งไปมา

เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้ฉันค่อนข้างเบลอไปหมดแล้ว

“คุณเป็นไงบ้าง?” เพื่อนร่วมงานของเสอหยู่วิ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ ประคองเธอขึ้นบนเปลหาม “เราจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“นี่มันอะไรกัน?” เสียงรถตำรวจเสียงรถพยาบาลส่งเสียงสัญญาณเตือนลั่น แท่งไฟสีแดงหมุนควงราวกับจะบอกว่าหญิงสาวปลอดภัย ก็เป็นเรื่องดีที่ไม่เสียชีวิต แต่ใครช่วยอธิบายให้ฟังได้ไหมว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?

กระทั่งหลินอีซินสบสายตากับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถพยาบาล

นั่น...ซูหยาง

“ทำไมนาย...” หลินอีซินพยุงร่างกายส่วนบนขึ้นรู้สึกตกใจจนไม่สามารถหุบปากได้ “ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?”

ซูหยางชำเลืองมองมาพูดเสียงสงบ “เช็ดน้ำตาแล้วหุบปากซะ” จากนั้นเขาก็ขึ้นไปที่ด้านหลังของรถพยาบาลก่อน ตัวเธอถูกยกขึ้นตาม

หลังจากได้ฟังคำพูดของซูหยาง หลินอีซินก็ตระหนักว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน

ขึ้นรถพยาบาล มาถึงโรงพยาบาล พันผ้าบนศีรษะที่มีแผลและถูกส่งเข้าไปในหอผู้ป่วย ทุกอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ทุกขั้นตอนซูหยางอยู่ด้วยตลอด

ตอนนั้นเองประตูถูกผลักเข้ามา ซูหยางถือขวดน้ำสีฟ้าเดินมาหา

“ช่วยอธิบายให้ฟังได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น” หลังจากพูดออกไปหลินอีซินก็รู้สึกเสียใจ ไม่ควรพูดแบบนี้เลย คำพูดถูกเปลี่ยนใหม่ทันที “นายกับตำรวจแอบซุ่มสังเกตการณ์อยู่ตลอดเลยเหรอ?”

“ใช่” ซูหยางตอบอย่างใจเย็น รินน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเอง จากนั้นก็นั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้ ท่าทางโอ่อ่ามาก

“พวกนายรู้แผนของฉันได้ยังไง?”

“ใช้สมองขี้เลื่อยของเธอคิดสิ เสิ่นเส้าเชียนเป็นอะไรกับฉัน?” ซูหยางสอดนิ้วเข้าไปในกรอบแว่นที่เธอสวมเกี่ยวออกมา “เธอยืมของเขา เขาบอกฉันเกี่ยวกับแว่นกล้องอันนี้ เธอคิดจะแลกชีวิตเพื่อจับฆาตกรคนนั้นจริงๆ เหรอ?”

ตอนนั้นฉันขอร้องเสิ่นเส้าเชียนว่าอย่าบอกซูหยาง สุดท้ายก็ยังบอกอยู่ดี หลินอีซินทำปากจู๋ไม่กล้ามองตรงไปที่ซูหยาง ในสายตาเขา ฉันต้องโง่มากแน่ๆ เลย...

แผนเดิมก็คือทันทีที่ฆาตกรลงมือฆ่า กล้องที่อยู่บนกรอบแว่นจะบันทึกการก่ออาชญากรรมทั้งหมดของมัน เมื่อตำรวจออกตามหา

พอพบร่างไร้วิญญาณ ความลับที่บันทึกไว้ในกรอบแว่นก็ถูกค้นพบ มีหลักฐานจับได้

“ใช่ นายอ่านแผนฉันขาด นายช่วยชีวิตฉันไว้ด้วยนะเนี่ย” หลินอีซินพยายามปล่อยมุกตลก

โดยธรรมชาติเมื่อคนเราหนีพ้นจากความตายก็จะรู้สึกโล่งอก แต่สีหน้าของซูหยางไม่ได้ผ่อนคลายสักนิด เขาจิ้มหัวเธอด้วยสีหน้าคาดหวังแต่เธอตอบสนองไม่ได้ ราวกับหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้า “นั่นเรียกว่าแผนด้วยเหรอ พารามีเซียมยังสามารถจัดการกับศัตรูได้ทุกทาง ฉลาดกว่าเธอร้อยเท่า!”

“อ้า! โอ๊ยๆ! เจ็บ!” หลินอีซินหยุดซูหยางจ้องไปที่เขา “ฉันเป็นแผลอยู่นะ! นายไม่เห็นผ้าพันแผลพันรอบหัวฉันรึไง? มาจิ้มหัวฉันอยู่ได้”

“มองมาทำไม ก็แค่ทำให้เธอทนทุกข์ทรมานซะมั่ง จะได้พัฒนาเป็นมนุษย์ที่ฉลาด”

“นาย!”

หลินอีซินโกรธมากจนหน้าแดงคอแดงไปหมด แต่ซูหยางดูเหมือนจะอินกับการได้แกล้งเธอ เขาหัวเราะร่วนพูดว่า “ฉันบอกไว้แล้วไง วันไหนที่เธอถูกเล่นงาน ฉันจะช่วยโทรแจ้งตำรวจ!”

แม้ว่าจะดูเป็นเรื่องตลกไปสักหน่อย แต่สุดท้ายซูหยางก็ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกได้ว่าซูหยางกำลังส่องแสงเจิดจ้าที่เบื้องหน้า

ยิ่งมองมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกว่าเชื่อใจได้...

“ใช่แล้ว เสอหยู่!” หลินอีซินนึกขึ้นได้ว่าในเมื่อฆาตกรถูกจับแล้ว เสอหยู่ก็น่าจะกลับเข้าร่าง เธอดึงสายน้ำเกลือออกจากมือทำเอาซูหยางผงะ เขาอ้าแขนขวางทาง “เธอจะไปทำอะไรอีก?”

“ฉันจะไปหาใครบางคนน่ะ!” หลินอีซินผลักซูหยางออกไป แต่คราวนี้เวียนหัวจนแขนขาอ่อนแรง ตัวโงนเงนก้าวถอยหลัง

“ระวัง!” ซูหยางรีบจับไว้ ร่างเธอก็ตกลงไปในอ้อมแขนเขา

นี่เป็นสัมผัสใกล้ชิดแบบจริงจัง ครั้งแรกระหว่างเราสองคนตั้งแต่พบกัน ประสาทสัมผัสเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีสิ้นสุด แผ่นหลังของหลินอีซินที่แนบอกแข็งแรงรู้สึกได้ถึงหัวใจเขาที่เต้นรัว เมื่อสูดหายใจเข้าก็ได้กลิ่นไอศกรีมวานิลลาจางๆ บนร่างกายเขา

“เดินยังไม่ไหวด้วยซ้ำ ยังอยากจะไปไหนอีก” เสียงของซูหยางกระจายอยู่ที่เหนือหัว เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาเขาที่มองลงมา

วินาทีนั้นก็ไม่ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว รู้สึกราวกับมีกวางบ้าคลั่งวิ่งชนในหัวใจ เธอโสดตั้งแต่อยู่ในท้องแม่และครั้งนี้หัวใจสาวเหลือน้อยที่เต้นตึกตักยังอุทิศความรู้สึกให้กับซูหยางเป็นครั้งที่สอง

หัวใจดวงน้อยเต้นแรง กำลังจะระเบิด

หลินอีซินยังเป็นอัมพาตต่อไป วางน้ำหนักทั้งหมดไว้กับซูหยาง

“ฉันกำลังพูดกับเธออยู่! หลินอีซิน!” ซูหยางโอบแขนข้างหนึ่งรอบตัวเธอ อีกข้างตบหน้าเธอรัวๆ พยายามอย่างหนัก “ไม่ได้ยินเหรอ? อย่าบอกนะว่าสมองกระทบกระเทือนจนปัญญาอ่อนไปแล้ว?”

ฉันควรพูดอะไร ฉันต้องพูดอะไร เขากำลังมองมาที่ฉัน? ทำไมเขาต้องมองฉัน ฉันต้องพูด! บรรยากาศประหลาดเกินไป ฉันต้องทำยังไง? เขาดูหล่อมาก! เขาหล่อขนาดนี้ตลอดเลยเหรอ? ทำไมวันนี้เขาหล่อจัง ตอนนี้ฉันดูโทรมมากใช่ไหม? จู่ๆ หลินอีซินก็อยากจะสร้างความประทับใจดีๆ ต่อหน้าเขา พิงตัวเขาเหมือนนางเอกอ่อนเปลี้ยเป็นอัมพาตตลอดเวลา โอ้ สวรรค์ช่วยบอกที...

เซลล์สมองทั้งหมดของเธอตื่นขึ้น สมองทำงานเร็วจี๋ จากนั้นก็ลัดวงจร

ซูหยางลากหลินอีซินไปที่เตียงนั่งลง เขาก้มตัวยืนเบื้องหน้าเธอตะโกนใส่ “เฮ้ ตื่นได้แล้ว กลับมา!”

ด้วยเสียงตะโกนที่เขาเรียก เธอจึงออกจากความคิดและโลกส่วนตัว

“ฉัน... ฉัน-จะ-ไป-ดู-เสอหยู่-เหมือน-ว่า-เธอ-จะ-ตื่น-แล้ว” จู่ๆ น้ำเสียงหลินอีซินเหมือนโรบอตพูด ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เดินไปที่ประตูอย่างแข็งทื่อ แถมยังเดินแบบเคลื่อนไหวมือเท้าข้างเดียวกันด้วย

เมื่อออกจากห้องโดยหันหลังให้ซูหยาง เธอก็หงุดหงิด ทำไมตัวเองถึงไม่เอาไหนขนาดนี้ ในจังหวะสำคัญแบบนี้ควรมั่นคง ไม่ว้าวุ่น หลุดแบบนี้ได้ยังไง

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกับว่าหลังจากถูกใครบางคนดุ เพิ่งจะนึกได้ว่าควรพูดว่าอะไรเมื่อกลับถึงบ้าน และเสียใจว่าทำไมตอนนั้นไม่พูดออกไป ตอนนี้ฉันรู้สึกแบบนั้นเลย เมื่อครู่ฉันควรคลายความเขินอาย ทำไมไม่ทำ...

หลินอีซินวิ่งหนีซูหยาง ซอยเท้าก้าวเล็กๆ ไปทางห้องพักฟื้นของเสอหยู่

จากไกลๆ ได้ยินเสียงดังในห้องของเสอหยู่ เมื่อเดินถึงที่ประตู เสียงพ่อแม่เสอหยู่ก็กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจออกมา คิดว่าน่าจะเสอหยู่ตื่นแล้ว

หลินอีซินเคาะประตูเบาๆ โผล่หัวเข้าไปก่อน ข้างในมีผู้คนมากมาย รวมทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ แพทย์ และพ่อแม่ของเสอหยู่ แน่นอนว่าเสอหยู่ตื่นขึ้นมากำลังนั่งพิงหัวเตียง

“เสอหยู่ เธอตื่นแล้ว! ดีที่สุดเลย!” หลินอีซินวิ่งไปจับมือเสอหยู่อย่างมีความสุข แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นสีหน้าเสอหยู่ที่เหมือนจำอะไรไม่ได้เลย

“คุณเป็นใคร” เสอหยู่ถามฉันด้วยความสงสัยเขียนอยู่บนใบหน้า

หลินอีซินปล่อยมือเสอหยู่ทันที มือค้างที่กลางอากาศสายตาจ้องมือตัวเอง ไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ไหนเป็นเวลานาน