“เลิกแก้ตัวสักที มันฟังไม่ขึ้น การกระทำของเธอมันสวนทางกับคำพูด ฉันไม่ได้โง่เป็นควายให้เธอหลอกง่ายๆ หรอกนะ” กานพลูถูกกดทับมือนิ่มกับเตียงนอน เขาเริ่มกระแทกกระทั้นไม่สนใจไยดีว่าเธอจะรู้สึกเช่นไร หญิงสาวนอนน้ำตาซึม เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย

“มองหน้าผัวหน่อยสิ จะได้จำว่ามีผัวแล้ว เวลาอี๋อ๋อกับผู้ชายจะได้สำนึกขึ้นมาบ้าง” เขาบีบคางสวยจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เธอหลับตาหนีเมื่อเขาบังคับให้เธอมองหน้าเขา

“อื้อ...” เขาก้มลงบดจูบปากบอบบาง เธอส่ายหน้าหนี เขาก้มลงไปกัดยอดถันสีหวาน กานพลูลืมตามองเขาตาแดงๆ เขาไม่แยแส แต่ชอบให้เธอทรมานแบบนี้ จะได้สำนึกว่าอย่ามาลองดีกับคนแบบเขา

กานพลูเม้มปากอย่างดื้อดึง ในขณะที่เขากระแทกกายเข้าหา ความเจ็บเสียววิ่งพล่านไปทั่วเรือนร่าง เธออยากให้มันจบลงเร็วๆ

“เม้มปากเสียแน่น ครางหน่อยสิ อยากได้ยินเสียง” คนใจร้ายยังหาเรื่อง แถมเอาแต่ใจไม่หยุดหย่อน เธอยิ่งเม้มปากอย่างดื้อดึง เขายิ่งเร่งกระแทกจนเธอเผลอร้องออกมา เขาหัวเราะชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งเธอได้สำเร็จ

“ฉันปรานีแค่ไหนแล้วที่ทำให้เธอเสียวได้ทุกวัน ไม่ต้องอดอยากปากแห้ง ถ้าหิวก็บอกได้นะ ไม่ต้องไปอ่อยผู้ชายคนอื่นหรอก ฉันนี่ถือว่าเด็ดสุดแล้ว รับรองว่าเธอต้องการเวลาไหนก็จัดให้ไม่ขาดอย่างแน่นอน”

“กานต์ไม่อยากได้สักหน่อย อื้อ...” เธอเถียง เขายิ่งแกล้ง ยิ่งอยากเอาชนะ กานพลูหน้าแดงจัดทั้งเสียวซ่านทั้งพยายามไม่แสดงอารมณ์ให้เขาเห็น แต่สุดท้ายก็แพ้เขาอยู่ดี

“ว๊าย!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อโดนพลิกขึ้นด้านบน จะดิ้นหนี เขากลับกดสะโพกเอาไว้

“นอนตัวแข็งเหมือนท่อนไม้ ทำหน้าที่บริการผัวหน่อยสิ” กานพลูกดมือกับหน้าท้องแกร่งของเขา ก่อนจะพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้น เนื้อกายที่สอดประสานกันอยู่ยิ่งเสียดสีกันและกันมากยิ่งขึ้นไปอีก

“แบบนี้ก็ดีนะ เสียวดี” เขายิ่งแกล้งกระแทกกายขึ้นมา กานพลูร้องเสียงหลงใบหน้าเหยเก ดิ้นจนเหนื่อย เขาอยากเอาชนะ เธอยิ่งดิ้น เขายิ่งไม่ยอมให้เธอหนีไปได้ เธอหยุดดิ้นนอนทับบนตัวเขาเสียเลย ก่อนจะหลับตารับชะตากรรม

“เป็นอะไร ยอมแล้วเหรอ”

“ยอมค่ะ”

“ทำไมยอมง่ายจัง ไม่สนุกเลย”

“แกล้งกานต์สนุกมากเหรอคะ”

“สนุกมาก แต่ยอมง่ายๆ แบบนี้ไม่สนุกแล้ว” เขาพลิกร่างเธอลงด้านล่าง ก่อนจะมองสบตาเธอไม่วาง กานพลูมองสบตาเขาแล้วต้องเสไปมองทางอื่น เพราะสู้แรงตาเขาไม่ไหว เขาแช่นิ่งไม่ยอมขยับ เธอรู้สึกอึดอัดก็เลยขยับไปมา แต่กลายเป็นความรู้สึกเสียวซ่าน จนหลุดเสียงครางออกมาแทน

“คุณภูเขาคะ” เธอเรียกเขาเสียงสั่นๆ เขาจะอยู่แบบนี้เธอคงทนไม่ไหวหรอกนะ

“ทำไม”

“คุณแกล้งกานต์”

“แกล้งอะไรกัน” เขาตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กานพลูกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ ปกติเธอไม่ค่อยมีปากเสียง แต่เจอสภาพนี้เธอไม่ไหวเหมือนกันนะ เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน หรือคนไม่มีชีวิตจิตใจ คงเหมือนเขานั่นแหละ

“ลุกออกไปจากตัวกานต์เลยนะ”

“อยากให้ลุกจริงๆ เหรอ” เขามองอย่างไม่เชื่อถือ เธอเม้มปากแน่น

“กานต์ยอมคุณค่ะ”

“ยอมเหรอ” เขาเลิกคิ้วยียวนก่อนจะพลิกร่างเธอให้ขึ้นไปอยู่ด้านบนอีกครั้ง กานพลูเม้มปากหน้าแดง เขาเริ่มขยับและดูเหมือนกับว่าเธอจะหนีเขาไปไหนไม่พ้นตลอดบ่ายของวันนั้น

พิมพ์ประภานัดทนายสมชายมาเจอเพราะอยากเจรจาเรื่องพินัยกรรม เธอรู้ว่ามีวิธีการตั้งหลายอย่างที่จะทำให้กานพลูและทัศกรเลิกกันในตอนนี้ โดยให้ค่าตอบแทนแก่ทนายแก่ๆ คนนี้ไปใช้ในบั้นปลายชีวิต

“รอนานไหมครับ” เสียงของสมยศทำให้พิมพ์ประภาขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอนัดกับพ่อของสมยศ ไม่ใช่สมยศเสียหน่อย

“ฉันไม่ได้นัดกับคุณนะคะ” เธอมองคนที่นั่งลงตรงข้ามอย่างไม่ชอบใจ

“ครับผมรู้แล้ว คุณนัดกับคุณพ่อของผม แต่ผมมาแทนท่านครับ เพราะท่านไม่ว่างมีธุระสำคัญ”

“ฉันอยากคุยกับพ่อของคุณค่ะ”

“คุยกับผมก็ได้ครับ”

“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงกัน” พิมพ์ประภา รู้สึกว่าเขาพูดจากวนๆ

“ผมกับพ่อก็เหมือนกันละครับ คุยกับใครก็ได้” พิมพ์ประภา มองสมยศอย่างชั่งใจ เธอคิดว่าทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน อาจจะคุยกันได้ เธอจึงเอ่ยแบบไม่อ้อมค้อมอีก

“เรื่องพินัยกรรม ฉันต้องการจะคุยเรื่องนี้”

“เรื่องพินัยกรรม คุณจะจ้างพ่อผมทำพินัยกรรมเหรอครับ”

“บ้า!” พิมพ์ประภา กรอกตาไปมา เหลือเชื่อจริงๆ

“อ้าว... ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ”

“อย่าแกล้งมาทำเป็นไขสือเลยคุณ คุณก็รู้ว่าฉันมาพูดเรื่องพินัยกรรมของคุณหญิงช่อทิพย์” สมยศได้ฟังพิมพ์ประภาพูดเขาก็ขรึมไป มองสบตาเธอนิ่ง เธอมองสบตาเขาไม่หลบ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามออกไป

“คุณทัศกรให้คุณมาพูดเหรอครับ” สมยศถามเสียงขรึม ไร้แววล้อเล่นอีกต่อไป

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ ฉันกับเขาเราก็เหมือนคนคนเดียวกัน”

“แหม... พูดยังกับคุณเป็นภรรยาของเขาเลยนะครับ”

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” พิมพ์ประภารู้สึกหงุดหงิดชะมัดที่คุยกับสมยศ เขาพูดจาคล้ายดูถูกเธอ

“ผมจำได้ว่าคุณทัศกรมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่แล้วนี่ครับ นั่นก็คือกานพลู คนอื่นนี่ถ้ามาพูดทำนองว่าเป็นคนคนเดียวกัน หรือรักกันปานจะกลืนกิน รักกันมากเหลือเกิน พูดแทนกันได้ทุกเรื่อง ก็คงไม่ใช่ภรรยาล่ะครับ”

“นี่คุณจะหาว่าฉันเป็นเมียน้อยอย่างนั้นเหรอ”

“คุณพูดของคุณเองนะครับ ผมยังไม่ได้พูดสักคำ”

“นี่คุณ!!!” เธอยอมรับว่าโมโหเขามาก

“ผมว่าคุณเองก็หน้าตาสะสวย น่าจะหาผู้ชายได้ดีกว่าสามีคนอื่นนะครับ”

“ฉันกับภูเขารักกันมานานแล้ว ถ้าคุณกับพ่อของคุณและกานพลูไม่ใช้แผนสกปรก เพื่อหวังสมบัติ ทำให้ภูเขาต้องแต่งงานด้วย ฉันกับภูเขาก็แต่งงานกันไปแล้ว”

“ผมฟ้องคุณได้เลยนะครับ”

“เรื่องอะไรไม่ทราบ ฉันพูดความจริง”

“คุณมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาผมกับพ่อว่ารวมหัวกับกานพลูเรื่องพินัยกรรม คุณหญิงช่อทิพย์ท่านมีสติสัมปชัญญะดีตอนที่ทำพินัยกรรมนี้ขึ้นมา ทุกอย่างถูกต้องไม่มีอันไหนที่บอกว่าเป็นการปลอมแปลงพินัยกรรม คุณจะพูดจากล่าวหาคนอื่นลอยๆ แบบนี้ไม่ได้นะครับ มันทำให้ผมกับพ่อเสียหาย”

“ฉันพูดเหรอว่าพินัยกรรมถูกปลอมแปลง เหมือนคุณร้อนตัวเลยนะคะ” เธอเลิกคิ้วยียวนใส่เขาบ้าง

“นี่คุณ!!!” สมยศมีท่าทีโมโหบ้าง เขาตระหนักว่าเธอก็ร้ายกาจพอตัว

“ทำไมคะ ฉันพูดเรื่องจริงรับไม่ได้หรือไง” เธอมองหน้าเขานิ่ง สมยศมองเธอกลับ เขาคิดว่ากานพลูคงจะเจอศึกหนัก เพราะเขากับบิดาก็ได้ข่าวว่าทัศกรให้พิมพ์ประภา ไปอาศัยอยู่ด้วยกันที่ไร่กลีบเมฆ

“สิ่งที่คุณต้องการผมกับพ่อคงทำให้ไม่ได้หรอกครับ”

“คุณไม่อยากรู้เหรอคะว่าค่าตอบแทนที่คุณกับพ่อจะได้รับเท่าไหร่”

“ไม่ครับ ผมไม่อยากรู้” สมยศปฏิเสธเสียงเฉียบ พิมพ์ประภาหัวเราะเบาๆ

“ตอนนี้ภูเขาดูแลทรัพย์สินและเงินทุกอย่างอยู่นะคะ ถ้าคุณกับพ่อช่วยล่ะก็ รับรองว่าคุณจะได้ค่าตอบแทนสูงกว่าช่วยกานพลูแน่ๆ”

“ผมกับพ่อไม่เคยช่วยกานพลู และไม่เคยเรียกร้องค่าตอบแทนด้วย”

“ฉันจะไปรู้เหรอคะ ภูเขาเองก็ไม่รู้ ใครก็พูดได้”

“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ”

“สรุปว่าคุณจะไม่ช่วยเหรอคะ”

“ใช่”

“เอาเป็นว่าคุณกับพ่อไปคิดเรื่องค่าตอบแทนก่อนนะคะ นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้าคุณกับคุณพ่อของคุณเปลี่ยนใจก็โทร.หาฉันนะคะ”

“ผม...” เขาทำท่าจะพูดแต่เธอยกมือปรามเอาไว้

“ยังไม่ต้องรีบปฏิเสธหรอกค่ะ ฉันให้เวลาคุณตัดสินใจ พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกมาได้เลยนะคะ” พิมพ์ประภารีบปิดประเด็นเพราะกลัวอีกฝ่ายจะปฏิเสธอีก สมยศมองตามร่างเพรียวของพิมพ์ประภาไปอย่างกังวล คิดว่าผู้หญิงคนนี้คงทำอะไรร้ายๆ ได้อีกเยอะ