บทที่ 22 เด็กนั่นชั่วร้ายโดยกำเนิด

เยี่ยนลี่เฉิงเหงื่อท่วมหน้า เสื้อเชิ้ตเปียกจนแนบผิวกาย

ผมชุ่มเหงื่อจนติดหน้าผาก ใบหน้าหล่อเหลาที่หยิ่งยโสมาตลอดดูดุดันขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นดูลึกล้ำและมีประกายเยือกเย็น

เมื่อไม่เห็นอิงอิงน้อย สีหน้าของเขาก็แย่กว่าเดิม

"เถ้าแก่เจี่ยง อิงอิงน้อยล่ะครับ"

เจี่ยงรุ่ยหรี่ตา "..."

เขาชี้ไปที่ทางแยกซึ่งอยู่ข้างหน้าและพยายามจัดระเบียบประโยคเพื่ออธิบายเป็นคำพูด

เยี่ยนลี่เฉิงฟังจนจบก็ตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่ง ในเสี้ยววินาทีนั้นเหมือนว่าเจี่ยงรุ่ยจะรู้สึกได้ถึงความอาฆาตจากดวงตาของคุณชายคนนี้

เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเขายังดูดีสมบูรณ์แบบอย่างถึงที่สุด แต่เจี่ยงรุ่ยกลับถูกคุณชายคนนี้ทำให้รู้สึกถึงบรรยากาศเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวได้ เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

หัวใจของเยี่ยนลี่เฉิงเต้นรัว เสียงแหบพร่าเพราะวิ่งมาอย่างรีบร้อน

"ผมจะตามไปก่อน!"

เจี่ยงรุ่ยโพล่งออกมา "ลี่เฉิง ฉันไปด้วย!"

อีกด้าน ฉินอิงอิงถูกชายร่างกำยำอุ้มและเจอรถที่ขับออกไปแล้ว

แต่เพื่อความปลอดภัย พวกเขาจึงเปลี่ยนไปใช้รถอีกคัน เป็นรถยนต์คันเล็กสีขาวให้ความรู้สึกไม่เก่าไม่ใหม่

เมื่อเห็นว่าชายร่างกำยำกำลังจะอุ้มเธอขึ้นรถ ฉินอิงอิงก็กอดคอของเขาอย่างแน่นหนา

"ไม่ใช่รถคันนี้!"

ชายร่างกำยำแสดงสีหน้าท่าทางที่ดุดัน แต่จู่ ๆ ก็สำลักจนพูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ เพราะหายใจไม่สะดวก ดวงตาของเขาเบิกกว้างแฝงแววอาฆาต

เมื่อคนขับเห็นว่าเพื่อนยังไม่ยอมขึ้นรถมาสักทีจึงรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย "พี่หลัว รีบขึ้นรถสิ!"

พี่หลัวก็อยากขึ้นรถ แต่เขารู้สึกว่าชีวิตของตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย

เขายื่นมือออกมาจับมือของเด็กน้อยที่ล็อกคอ ผลคือพบว่าขาทั้งสองข้างของเด็กน้อยอยู่บนเอวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เห็นชัด ๆ อยู่ว่าเป็นขาเล็กขาวเนียน เนื้อเยอะเหมือนแครอท แต่มันกลับหนักเหมือนทองพันชั่ง

ร่างกายท่อนบนขยับไม่ได้ ชายร่างกำยำเตรียมตัวที่จะถอยหลัง

ทันทีที่ขาของเขาขยับ ร่างกายส่วนล่างของเขาก็เริ่มไม่มั่นคงและล้มลงกับพื้นดังตึง

เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของชายร่างกำยำถือโอกาสดิ้นรนออกมาได้ทันเวลาและลื่นไหลลงไปที่พื้น

ในตอนที่ชายร่างกำยำล้มลงไปกับพื้น เธอก็ไม่ลืมที่จะเตะกล่องดวงใจของอีกฝ่ายอย่างแรง

"อ๊ากก!"

ชายร่างกำยำร้องโอดครวญอย่างน่าเวทนา

คนขับรถกับหญิงสาวลงมาจากรถด้วยสีหน้าที่มึนงง

"พี่หลัว เป็นอะไรไป?"

พี่หลัวเจ็บจนพูดอะไรออกมาไม่ได้ เขาตัวสั่นและชี้นิ้วไปทางเด็กน้อยผู้ดูไร้พิษภัยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

คนขับรถ "..."

หญิงสาว "..."

ชายชาตรีหนักเกือบเก้าสิบห้ากิโลกรัมใช้นิ้วหนาที่แข็งแกร่งชี้ไปยังเด็กน้อยแค่คนเดียวอย่างสั่นกลัว นี่มันเป็นภาพที่…

คนขับรถกระตุกมุมปากและตัดสินใจในทันที "อุ้มเด็กซะ ฉันจะประคองพี่หลัวขึ้นรถ"

หญิงสาวพยักหน้าและไปอุ้มเด็กน้อยที่หน้าตาดูไร้เดียงสาและสวยสดงดงามโดดเด่นกว่าคนอื่น

"หนูน้อย ป้าจะอุ้มหนูไปพักผ่อนบนรถนะ"

ฉินอิงอิงเอียงคอ "ขอดูรถของคุณได้มั้ย?"

มันจะเป็นประโยชน์มากกว่าถ้าเด็กน้อยไม่ขัดขืนพวกเขา หญิงสาวจึงยิ้มและพยักหน้า

"แน่อยู่แล้ว!"

ฉินอิงอิงก้าวเท้าเล็ก ๆ วิ่งตึก ๆ หญิงสาวเองก็ไม่กลัวเธอหนีไปสักนิด

ยังไงก็เป็นแค่เด็กน้อย จะวิ่งเร็วได้ถึงแค่ไหนเชียว?

เมื่อเห็นว่าคนขับคนเดียวไม่สามารถประคองพี่หลัวขึ้นมาจากพื้นได้ เธอเลยไปช่วย

พี่หลัวร้องออกมาอย่างรีบเร่งหลังจากที่เจ็บปวดมาสักพัก "รีบขวางเด็กนั่นซะ เด็กนั่นชั่วร้ายโดยกำเนิด!"

คนขับกับหญิงสาวต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว พวกเขาทำเรื่องแบบนี้มานานมาก เคยผ่านเด็กมากี่คนตัวเองยังจำไม่ได้แล้ว ขนาดนักศึกษายังไม่เคยรอดพ้นจากมือของพวกเขาเลย นับประสาอะไรกับเด็กตัวเล็ก ๆ แค่คนเดียว?

เธอดูเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยที่ได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัวที่ร่ำรวย ถึงปล่อยให้เธอหนี เธอก็อาจรังเกียจพื้นดินที่เต็มไปด้วยโคลนเพราะกลัวว่าจะทำให้ชุดเจ้าหญิงของเธอสกปรก

ฉินอิงอิงรังเกียจจริง ๆ

ตอนที่เดินไปรอบ ๆ รถ เธอไม่ทันระวังจนทำรองเท้าเปื้อน เธอรู้สึกหดหู่ใจมาก เมื่อมองขึ้นไปก็เห็นว่าประตูรถเปิดอยู่และมีมีดปอกผลไม้อยู่ใต้เบาะหลังหนึ่งเล่ม

เธอรีบร้อนหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาและใช้กำลังทั้งหมดที่มีแทงล้อหลัง

เมื่อเห็นว่ายางล้อรถยังแน่นอยู่ เธอก็แทงลงไปอีกหลายที

เพราะกลัวว่ายางล้อรถยังไม่พัง ลูกวาฬน้อยจึงไปที่ล้อด้านหน้าและแทงแบบเดียวกันอีกสองสามครั้ง

เธอตัวเล็ก มีพลังแข็งแกร่ง ความรวดเร็วถือเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์เมื่อเทียบกับเด็กในวัยเดียวกับเธอ

แต่มีแค่ฉินอิงอิงเท่านั้นที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ เพราะฉะนั้นพอเธอเจาะล้อรถเสร็จ เธอก็นำมีดปอกผลไม้ซ่อนไว้ด้านหลังและก้าวขาป้อม ๆ ที่เมื่อยจนสั่นไปหมดตรงไปหาพวกคนขับ

คนขับกับหญิงสาวเพิ่งจะพยุงพี่หลัวมาถึงข้างรถ ยังไม่ได้ขึ้นไป

ฉินอิงอิงเข้าไปใกล้และถามพวกเขา "กำลังจะไปไหนกันเหรอ?"

คนขับหัวเราะออกมา "เราจะไปที่ดี ๆที่หนึ่ง จะพาเธอไปด้วยนะ!"

ฉินอิงอิงขมวดคิ้ว "แต่หนูไม่อยากไป หนูยังต้องตัดผมอีกนะ"

พี่หลัวพูดเสียงดังลั่น "รีบอุ้มเธอขึ้นรถสิ! ทำให้สลบก่อนแล้วค่อยพาขึ้นไป!"

หญิงสาวมองพี่หลัวด้วยสายตาแปลกๆ ถึงจะสงสัยว่าทำไมพี่หลัวถึงได้หวาดกลัวเด็กนี่ขนาดนี้ แต่ก็ยังทำตามอยู่ดี

ทำให้เด็กสักคนหลับมันง่ายจะตายไป

ถึงทำให้สลบไม่ได้ แต่เธอก็มีของอย่างนมเปรี้ยว เยลลี่ เครื่องดื่มและอมยิ้มที่ใช้หลอกล่อเด็กได้ผล

"หนูน้อย อยากดื่มนมเปรี้ยวมั้ย?"

ฉินอิงอิงส่ายหน้าและพูดอธิบายอย่างจริงจัง

"ฉันหย่านมตั้งนานแล้ว!"

หญิงสาวหัวเราะกับคำพูดที่ไร้เดียงสาของเธอ

"ไม่ใช่นมแม่ แต่เป็นนมเปรี้ยว เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ รสชาติอร่อยมากเลยนะ!"

ไม่!

ลูกวาฬน้อยแปซิฟิกไม่ได้ชอบดื่มนมเปรี้ยวซะหน่อย!

เธอชอบกินเนื้อ!

โดยเฉพาะเนื้อแมวน้ำ!

"ไม่เอา!"

พี่หลัวอดทนเก็บความเจ็บปวดไว้ในใจและเหวี่ยงฝ่ามือไปที่คอของเด็กน้อย

ทำให้สลบก็จบ ทำไมต้องทำอะไรเยอะแยะ

หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ "พี่หลัว!"

คนขับก็นิ่งไปเหมือนกัน มันสายเกินไปที่จะหยุดเขาแล้ว

พวกเขาคิดว่าสิ่งที่จะได้เห็นคือเด็กน้อยถูกพี่หลัวเหวี่ยงมือใส่จนกระเด็นออกไปสองเมตร ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยจะยกมืออวบอ้วนขึ้นและทำบางอย่างด้วยความเร็วที่พวกเขามองเห็นไม่ถนัด จนพี่หลัวถึงกับร้องโอดครวญออกมาอีกครั้ง

"อ๊าก!"

"พี่หลัว!"

ในที่สุดคนขับกับหญิงสาวก็ตระหนักได้ว่าเด็กนี่ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ทั้งสองคนพุ่งเข้าไปหาเด็กน้อยพร้อมกัน

เหอะ!

คนตัวใหญ่รังแกคนตัวเล็กแล้วยังคิดหมาหมู่!

นี่เป็นสิ่งที่วาฬเพชฌฆาตอ้วนอย่างเธอทำบ่อย ๆ!

ตอนที่ล้อมลูกวาฬหลังค่อมหรือลูกวาฬสีเทา พวกเธอก็ทำแบบนี้เหมือนกัน

เหมือนว่าจะเจอศัตรูเข้าซะแล้ว!

ลูกวาฬแปซิฟิกตัวน้อยที่เดิมทีสงบเสงี่ยมระเบิดความดุร้ายออกมาแล้ว ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ดวงตาสีดำเปล่งประกายไปด้วยความเฉยชาไร้อารมณ์

ลุย!

ตอนที่เยี่ยนลี่เฉิงกับเจี่ยงรุ่ยตามมาถึง ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

"อิงอิงน้อย!"

ลูกวาฬแปซิฟิกตัวน้อยพุ่งเข้าสู่สนามรบแล้ว สองวันมานี้กินอิ่มเต็มที่ เธอมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือ

ความดุร้ายในกระดูกของเธอปะทุขึ้น อย่าว่าแต่หญิงสาวกับคนขับตัวซูบผอมคนนี้เลย พี่หลัวที่ร่างกายกำยำก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ

ประสบการณ์ทำให้แข็งแกร่ง ลูกวาฬแปซิฟิกตัวน้อยอย่างเธอร่วมเข่นฆ่าในมหาสมุทรกับครอบครัวมาตั้งแต่หย่านมได้หนึ่งปีกว่า

เธอตัวเล็กและคล่องแคล่ว แถมยังลงมือได้ไว พลังในการต่อสู้ก็ไม่ธรรมดา

เทียบกับพวกพี่ชาย มีสิ่งเดียวที่ไม่ดีก็คือฟันของเธอเล็กเกินไปและยังคมไม่มากพอ

หลังเปลี่ยนมาเป็นลูกมนุษย์ เวลาทะเลาะกันก็ไม่ต้องใช้ปากเหมือนปกติแล้ว แค่ใช้มือก็พอ!