“นางมิได้ฆ่าตัวตาย..”

“ส่งแพทย์ตรวจศพไปตรวจหาสาเหตุการตาย”

“ฝ่าบาท..นี่มิใช่เรื่องในวังหลวง เรามิควรแตะต้องจวนอ๋อง อย่างน้อยก็ตอนนี้พะย่ะค่ะ”

เซียวหลงหวงตี้หาได้หันมาทางคนสนิทไม่ เนตรงามล้ำลึกทอดจับที่ด้านศาลาแปดเหลี่ยมเบื้องหน้า วันนี้หิมะไม่ตกนับว่าเป็นวันที่ดี อากาศแม้จะเย็นแต่ก็ไม่ได้เย็นจัดแบบเมื่อวาน พระองค์ทรงปล่อยให้ฮองเฮาได้มีโอกาสหายใจหายคอบ้าง เมื่อเหล่าต้ากงกงสามสี่คนได้รายล้อมถวายการสอนงานให้แก่ฮองเฮาตัวน้อย ว่าด้วยเรื่องตำรากงซุน

กระนั้นก็ตาม หวงตี้ไม่ได้เห็นนางก้าวหน้าแต่อย่างไร นางไม่รู้จักเอาใจบุรุษอย่างโอรสสวรรค์เพียงสักนิด เซียวหลงจักรพรรดิ หาได้ใส่ใจเรื่องนี้ ทรงรับสั่งให้เหยียนอวี้จื่อส่งแพทย์ชันสูตรศพไปยังจวนอ๋องโมหยาง ในพระทัยนั้นกลับหวนคิดถึงปากอิ่มๆสีแดงชาดที่หวานล้ำของนางจนนึกอยากจะกลืนกินมากขึ้นทุกที

“อวี้จื่อ ยามนี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าอ๋องน้อยหยางหมิงคนนี้ เป็นคนอำมหิตนัก สายตาที่มองไปยังอวี้เอ๋อร์นั้นทำให้เราไม่วางใจ การแย่งชิงมันอยู่ในสายเลือดเสียแล้ว ดีไม่ดี อ๋องโม่หยางอาจจะถูกสังหารก่อนการกบฎ..”

“มิได้พะย่ะค่ะ องครักษ์ของหม่อมฉันรายงายมาว่าท่านอ๋องทรงมอบหยกเหรียญตราประจำพระองค์ให้กับอ๋องน้อย ยามนี้เท่ากับว่าอ๋องโม่หยางทรงทราบเรื่องก่อการกบฎแล้ว มิเช่นนั้นคงไม่มอบตราสำคัญเช่นนั้นให้บุตรชายแน่พะย่ะค่ะ พวกเขาเกรงว่าอ๋องน้อยหยางหมิงจะทำการเร็วเกินไปกระมังฝ่าบาท”

“เช่นนี้ย่อมดี เจ้าจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว รายงานตามเหตุการณ์เป็นจริง เราจะเรียกประชุมขุนนางก่อนพิธีแต่งตั้งฮองเฮา..”

เหยียนอวี้จื่อรับคำสั่งไปแล้ว เซียวหลงหวงตี้จึงได้ก้าวออกจากห้องนี้ไปยังศาลาแปดเหลี่ยม เขาก้าวไปโดยมีกงกงซุนหมิงและเอี้ยนสิง พอก้าวมาถึงศาลา พระองค์ยกสัญญาณให้ผู้คนถอยห่าง เหล่าต้ากงกง สี่คนได้แต่ค้อมกายถอยออกไปจากศาลาจนหมดสิ้น จักรพรรดิหนุ่มก้าวมาที่นางน้อยผู้นี้ด้วยสีพระพักตร์อ่อนโยน

“เดินชมสวนดีหรือไม่อวี้เอ๋อร์”

“อย่าเลยเพคะ เหตุร้ายเพิ่งเกิดได้ไม่นานนัก หม่อมฉันเกรงพระองค์จะทรงไม่ปลอดภัย”

“อย่างนั้นเจ้ามีสิ่งใดพอจะทำให้เราหายเบื่อหน่ายได้บ้าง”

นางทำท่าอ้ำอึ้งกับถ้อยคำเรียกร้องของหวงตี้ รอยยิ้มระยับนั้นช่างยียวนกวนใจนางยิ่ง เสวี่ยอวี้หลันได้แต่ขบริมฝีปากของนางไว้ ปล่อยสองแก้มนั้นสุกปลั่ง นางหาได้กล้าสบพระเนตรคมวาวคู่นี้ไม่ ก้มมองตำรากงซุนก็ยิ่งรู้สึกร้อนเร่าไปทั้งร่าง

“ในตำรามีธูปหอมราคะ ที่ผู้คนมักใช้ในการบีบบังคับสตรีที่ไม่เต็มใจ ได้ยินว่าเหล่าต้ากงกงเคยใช้ยามที่จำเป็น..”

“นั่นมันก่อนยุคสมัยเสด็จพ่อของเรา พระองค์ทรงห้ามใช้ของเช่นนั้นในวังหลัง จับได้จะมีการลงโทษด้วยการโบยจนตาย สนมนางใดใช้ธูปราคะ ย่อมเสื่อมเสียสิ้นสกุลตน ไท่โฮ่วทรงกล่าวไว้ ตำรากงซุนก็เช่นกัน ร่ำเรียนแล้วย่อมใช้งานได้เหมือนวิชาทั่วไป เจ้าเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นไม่นาน อย่าได้กังวลเรื่องนี้เลยอวี้เอ๋อร์ ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างกายเรา นับว่าดีแล้ว”

ถ้อยคำนั้นอ่อนโยนเสียจนนางใจเต้นแรงอีกครั้ง

“หม่อมฉันจะรินชาให้เพคะ”

“ไม่ต้องแล้ว เราเพิ่งดื่มมา เจ้าต่างหากล่ะ เรียนมาหลายเค่อแล้ว เหนื่อยหรือไม่ อย่างนั้นเราจะพาเจ้าไปนอนพักดีกว่ากระมัง ตอนบ่ายค่อยมาเรียนต่อ”

ไม่ทันได้รับคำใดๆ ร่างน้อยก็ถูกหวงตี้หนุ่มยกไว้ทั้งตัวเสียแล้ว เสวี่ยอวี้หลันได้แต่โอดครวญในใจ เขาคงจะหาทางกินเต้าหูนางจนอิ่มแทนข้าวหรืออย่างไร?..แต่นั่นแหละ นางได้แต่ครุ่นคิดเท่านั้นจะมีปัญญาใดๆห้ามปรามหวงตี้ได้เล่า แม้แต่คนสนิทแม้แต่ขันทีที่ยืนอยู่ต่างก็ก้มหน้าหลบ ยามเมื่อหวงตี้อุ้มนางกลับมายังห้องบรรทม

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้เจอหน้าท่านพ่อมาหลายวันแล้วเพคะ”

“เจ้าจะต้องหัดไว้ อวี้เอ๋อร์ต่อไปย้ายไปอยู่ตำหนักใน ยิ่งห่างจากจวนไร้พ่ายมากกว่านี้..” นางอัดอั้นตันใจยิ่งนักกับคำตอบนี้

“เอาไว้เราจะหานางกำนัลที่ไว้ใจได้ดูแลเจ้าอย่างใกล้ชิด..”

“ฝ่าบาท..แล้วกำหนดแต่งตั้งพระชายาเล่าเพคะ”

“ไท่โฮ่วจะทรงเลือกนางสนมเข้าวังหลัง แต่เรื่องแต่งตั้งเราจะคิดอีกที..เจ้าเรียนตำราไปถึงไหนแล้วอวี้เอ๋อร์ เหล้าต้ากงกงสอนสิ่งใดเจ้าบ้างวันนี้”

“หม่อมฉันเป็นคนโง่เขลาเพคะ ฝ่าบาท เรียนเท่าใดก็หาได้เข้าหัวไม่ เกรงว่าจะทำให้ฝ่าบาททรงกริ้ว..”

เขาหัวเราะเบาๆกับคำตอบสั่นๆของนาง แววตาใต้เปลือกตาบางคู่นี้กลับหลุบลงต่ำ มองแค่แผ่นอกกว้างที่มีแค่ฉลองพระองค์ผืนบางกั้นไว้ ฝ่ามือน้อยๆของนางแตะลงบนนั้นไม่รู้ตัว

“ไม่ต้องกลัว อวี้เอ๋อร์ เจ้าแค่ทำตามประเพณี ส่วนจะเป็นงานหรือไม่นั้น เราจะเป็นผู้ตัดสินเอง”

ดวงเนตรแววตานั้นทอดมองที่ปากอิ่มแดงชาดของนางอย่างหักห้ามพระทัยแทบไม่อยู่ เซียวหลงหวงตี้ ยามนี้ เขากลับพลิกกายนอนหงายพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ นึกไปถึงวันข้างหน้า เขาย่อมเห็นความยุ่งยากตามมา ฮ่องเต้พระองค์ก่อนนั้นแม้จะมีหลายสนมนางในแต่กลับไม่อาจจะควบคุมผู้ใดได้เลย ทรงปล่อยให้หวางกุ้ยเฟยมารดาของเขาจากไปด้วยวัยที่น้อยนิด ไท่โฮ่ว องค์เดียวที่ควบคุมวังหลังได้ ผู้คนเป็นตายล้วนขึ้นอยู่กับนางผู้เดียวเท่านั้น

“วางใจเถิดอวี้เอ๋อร์ เราจะดูแลเจ้าให้มากที่สุด..”เขาพึมพำเบาๆ บังคับให้คนข้างกายนั้นซบลงและหลับไป