“ปล่อย!”
“โกรธอะไร หรือเมื่อกี้ทำไม่ถูกใจ”
“อ๊าย เด็กบ้า! ถูกใจบ้าบออะไรกัน นายย่ำยีฉัน แล้วจะเอาอะไรอีก” เสียงหวานสั่นร้องแหวเบาๆ ความอับอายฉาบไปทั่วใบหน้าจนร้อนผ่าว ส่วนหนึ่งเพราะ หญิงสาวรู้ตัวดีว่า ในการย่ำยีที่พูดถึง มันมีความสมยอมรวมอยู่ด้วยค่อนข้างมาก
เรียวปากได้รูปยกยิ้ม ตาคมกริบกล้าหรี่สบตาวาวๆ ด้วยประกายพราวขำ...
“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก แล้วไม่ใช่เด็กคนนี้รึไง ที่ทำให้เจ้ร้องร่ำคร่ำครวญอยู่ใต้อกไม่กี่นาทีก่อน อย่างว่าอ่ะนะ คนแก่ก็งี้ ขี้หลงขี้ลืม สงสัยต้องย้ำเตือนความจำกันใหม่อีกสักรอบสองรอบ”
“อ๊ายยย นายปณิธาน!”