“ยังกลัวฉัน?”
คำถามมันช่าง...ปัญญาอ่อนมาก เพราะอะไรน่ะหรือ
ผมมันสุดโต่ง เบรกแตก ไร้อารยธรรม
ภาพเหตุการณ์ที่เธอตัวสั่นเพราะถูกผมขย้ำยังฝังสามัญสำนึก
เธอจะกลัวก็ไม่แปลก จะขยะแขยงก็ไม่แปลก หากไม่รู้สึกอะไรนี่สิจะแปลกมาก ทว่าในแววตาคมขำตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยความสงสัย ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ
“หมอ...”
“ครับ”
“หื่นกับคนไข้สาวๆ แบบนี้ตลอดเหรอ”
“หืม...”
คำถามที่ไม่คิดว่าจะออกจากปากเธอ ทำเอาผมสำลักน้ำลาย จู่ๆ ก็รู้สึกขำ หน้าสวยเฉี่ยวเอียงมองผมไม่วางตาราวกับว่าจดจ่ออยากฟังคำตอบเสียเหลือเกิน ท่าทางช้อนตามองอย่างนั้น หน้าตาสวยเฉี่ยวเพราะเครื่องสำอางที่เธอแต่งไว้จัดจ้าน กระตุกลมหายใจ กระตุ้นอารมณ์ให้พลุ่งพล่านง่ายดาย
เสียงที่ตอบเธอกลับไปจึงติดจะพร่าอย่างรวดเร็ว
“ถามนี่อยากรู้...หรือ...อยากพิสูจน์ด้วย”
“ปัญญาอ่อน”
“มีส่วนที่แข็งอยู่นะ อยากจับดูไหม”
บ้าบอสิ้นดี แก้มฉันร้อนไปหมดแล้ว พอถูกปิงวางลงบนเตียง ฉันดันตัวออกห่าง จ้องหน้าคมสันด้วยสีหน้าที่ปั้นให้นิ่งมากที่สุด
“นายคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ นายแพทย์ศิระณัฐ”
คำถามที่ฉันถามเขามาหลายครั้งหากไม่เคยได้คำตอบจริงจัง
ปิงเลิกคิ้ว เขยิบคลานเข้าหา ตัวหนาๆ ใหญ่ๆ ของเขาคร่อมอยู่เหนือตัวฉัน ให้ความรู้สึกถูกข่มขวัญ ข้อศอกของฉันที่เท้าลงบนที่นอน เอนลู่ลงตามการคุกคาม
“คนที่เคยเป็นแค่แฟนกัน เขาไม่ลากกันไปนอนด้วยทุกครั้งที่เจอหน้าหรอกนะ”
“ผัวเมีย” เสียงห้าวดุกล่าวแก้ “เถียงสิว่าไม่ใช่”