“มีอะไรกับฉันรึเปล่า”
“โห ชวนกันโต้งๆ เลยเหรอ”
“นี่นาย! ฉันหมายถึงว่า...”
ว่านหัวเราะ ยกมือขึ้นมาเบรกห้ามฉันไว้
“ล้อเล่นๆ เธอลืมของ ฉันเอามาให้”
“เล่นอะไร” ปากบ่น แต่ฉันยื่นมือออกไปรับ
ว่านเลิกคิ้ว ยังจุดยิ้มมุมปาก คลายกำมือเพื่อวางบางสิ่งบางอย่างลงบนฝ่ามือฉัน
ทันทีที่มองเห็นสิ่งนั้น ความร้อนมากมายฉาบลงบนหน้าฉันจนรู้สึกชา มองหน้าหล่อๆ ตาค้าง ร้องไม่ออก กระตุกมือกำมันแน่น บิดแขนไพล่ไปซ่อนไว้ข้างหลัง
ทำไมว่านเอามันมาให้ฉัน!
รึว่าเขา ไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อคืน
“นะ...นายจำเรื่องเมื่อคืนได้งั้นเหรอ”
ว่านยักไหล่ ขยับอ้อมตัวฉันไปทิ้งตัวลงบนโซฟา ฉันหมุนตัวตาม
“ฉันแค่ดื่ม ไม่ได้ความจำเสื่อม”
นั่นหมายความว่า เรื่องที่เราทำกัน เขาจำได้
โอ... ใจฉันเต้นรัว เผลอกลั้นหายใจ เกิดความชาไปทั่วร่าง มันบอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน อับอาย กลัว หรือตื่นเต้น ฉันก้าวถอยโดยอัตโนมัติ ก่อนจะอุทาน จู่ๆ ว่านกลับจับข้อมือ กระตุกดึง ไม่แรงนะ แต่ทำให้เซลงไปนั่งบนตัก ลำแขนแข็งแรงสอดเข้ามากอดรอบเอว ยึดตัวฉันไว้
“ทำอะไร ปล่อย!”
“อืม ทำอะไรดี ทำอย่างเมื่อคืนดีไหม”
“ทำอะไร เรา... เราไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย”
“เธอจะบอกว่า แค่พาฉันไปส่งห้อง แล้วเกิดอยากทิ้งกางเกงในไว้ให้ดูต่างหน้าแค่นั้นงั้นเหรออาย”