“งั้นก็รีบไปทำกันเถอะค่ะ ณิชาหิวแย่แล้ว”

หญิงสาวลุกขึ้นแล้วดึงมือของเขาให้ลุกตาม

“แล้วจะช่วยทำด้วยหรือเปล่า”

ชายหนุ่มถามขณะเดินตามแรงจูงของหญิงสาวไปที่ครัว

“ไม่ค่ะ ทำไปก็เสียของเปล่าๆ ณิชาทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง”

หญิงสาวส่ายศีรษะแรงจนผมกระจาย

“เรานี่มันจริงๆเลยน่ะ แล้วนี่เคยคิดบ้างไหมว่าอนาคตจะอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างอย่างนี้”

“ณิชาก็จะหาสามีที่เป็นผู้ชายเก่งรอบด้านอย่างน้าฐาไงค่ะ”

หญิงสาวตอบหน้าทะเล้น

............................

ส่วนณิชาภัทรนั้นถึงกับทรุดลงไปนั่งบนเก้าอี้อย่างคนหมดแรงทีเดียว หัวใจดวงเล็กๆก็พลันสั่นหวิวไปหมด ซึ่งเธอไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นเพราะอะไร ก็แค่รู้ว่าเขามีคนรักแล้วเท่านั้นเอง ความจริงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยไม่ใช่เหรอ เขาจะมีแฟน หรือมีเมียมีลูกมันก็เป็นเรื่องของเขานี่ เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย เธอเองมันก็เป็นแค่ส่วนเกินของใครต่อใครอยู่แล้ว เป็นมาตั้งนานยังไม่ชินอีกเหรอ ชินได้แล้วนะณิชาภัทร หญิงสาวบอกย้ำกับตัวเองด้วยความรู้สึกขมขื่น

......................

ด้วยรักและขอบคุณจาก...ลภัสรินทร์

..........................

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย

หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ