“พร้อมจะพูดความจริงกับพี่หรือยัง”
น้ำเสียงราบเรียบนั้นแฝงไปด้วยความคุกคามและมาดมั่นอย่างน่าหมั่นไส้ ฉันเบนสายตาไปมองทางอื่นที่ไม่มีหน้าหล่อเหลา
นอกจากมันจะทำให้ใจฉันหวั่นไหว มันยังมีความเจ็บบีบหัวใจ
ก่อนเขาจะคาดคั้น ฉันจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับเรากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
“หมอมั่นใจจากอะไร บางทีแก้มใสอาจจะไม่ใช่ลูกของหมอก็ได้”
“ความจริง พูดมา อย่าพลิกลิ้น”
“ฉันแค่พูดตามสถานการณ์ค่ะ แค่สงสัย หมอมั่นใจได้ยังไงว่าแก้มใสเป็นลูกหมอ ฉันอาจท้องกับคนอื่นแล้วอยากให้หมอรับผิดชอบก็ได้นี่”
หน้าหล่อเหลาบึ้งตึงขึ้น แม้ท่าทางของเขาจะยังนิ่งสงบ ฉันรู้สึกว่า เขาอาจจะกระโจนเข้ามาบีบคอนาทีใดนาทีหนึ่ง
“ถ้าหมอมีส่วนทำให้แก้มใสเกิดจริงแล้วยังไง ตอนนี้แกเป็นลูกของฉันคนเดียวค่ะ หมอไม่ต้องกังวลอะไรเกี่ยวกับแกทั้งนั้น จะคิดซะว่าไม่เคยรับรู้ว่ามีแกอยู่ก็ได้”
“ทั้งๆ ที่พี่เป็นพ่อของแกงั้นเหรอ”
“แล้วไงคะ เด็กที่กำพร้าพ่อทั่วโลกมีกี่สิบกี่ล้านคน พวกเขายังอยู่ได้เลย แก้มใสก็อยู่ได้ ฉันมั่นใจว่าสามารถเลี้ยงลูกให้เติบโตอย่างมีความสุขด้วยค่ะ แล้วคุณหมอก็ไม่ต้องกลัวหรอกว่า วันหนึ่งฉันจะหอบหิ้วลูกไปประกาศกับใครต่อใครว่าแก้มใสเป็นลูกคุณ”
โดยเฉพาะกับครอบครัวและคนรักของเขา
แก้มใสจะเป็นลูกสาวของฉันคนเดียวเท่านั้น
ฉันมองหน้าหมอวินอีกครั้ง หน้าเขาบึ้งแววตาก็ดุดันจนเกือบจะดำมืด เขาโกรธ ฉันรู้ แต่ทำไมต้องโกรธล่ะ แต่แรกก็ไม่ตั้งใจให้แก้มใสเกิดมาอยู่แล้ว
“แก้มใสเป็นลูกของพี่ พี่ก็รู้แล้ว ไมล์คิดว่าพี่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้เหรอ”
“ทำไมคะ หมอคงไม่ได้รู้สึกรักลูกรุนแรงขึ้นมากะทันหันหรอกใช่ไหม แต่แรกหมอก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะเกิดมาอยู่แล้ว”
ฉันบีบหัวใจตัวเองซ้ำลงไปอีก แผลบางอย่าง ค่อยๆ รักษาก็หายช้า ลองวิธีหนามยอกเอาหนามบ่งดูบ้างอาจหายเร็วขึ้น
“ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเป็นลูกของคุณ”
*********
“คุณคงลืมไปว่าหมดสิทธิ์วุ่นวายกับฉันแล้วตั้งแต่ที่เราเลิกกัน แล้วที่เรามาอยู่ตรงนี้ก็เพื่อทำหน้าที่พ่อแม่ของแก้มใส”
ผมกระตุกยิ้ม การแนบชิดของเราบอกไมล์ถึงสภาพร่างกายและความพลุ่งพล่านของผมได้ชัดเจนเลยล่ะ
“ก็ถูก...”
มากกว่านั้นคือ ผมอยากทำหน้าที่สามีของเธอด้วยนี่สิ
“พี่ไม่ได้อยากดูแลแค่ลูก...” ผมโน้มหน้าลงไปใกล้ จับปลายคางมนให้หันมามองหน้าสบตากัน ตากลมไหวระริก “พี่อยากดูแลแม่ของลูกด้วย...”