กลางดึกคืนที่แสงจันทร์ส่องสว่างกระจ่างชัด

ร่างบอบบางของหญิงสาวชื่ออิงฟ้าที่สวมใส่เดรสสีมุกซึ่งกลมกลืนกับสีผิวขาวนวลของเธอราวกับจะเปล่งประกายได้เหมือนผิวน้ำสะท้อนความระยับงามของเงาจันทร์กำลังยืนคอยใครคนหนึ่งบนศาลาในสวนหลังบ้าน

“พี่ฌอห์น”

เธอเรียกชื่อของชายหนุ่มที่พึ่งมาถึงด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ดวงตาคู่สวยทอประกายเศร้าหมอง ทำให้คนฟังรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัวใจ

“ดึกดื่นขนาดนี้ อิงควรกลับไปนอนพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้อิงจะต้องตื่นเช้าเพื่อเป็นเจ้าสาวของพี่ชาญ”

“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม พี่ฌอห์นถึงเลือกเดินทางไปเรียนต่อชิคาโก้พรุ่งนี้”

คำพูดของอิงฟ้าเหมือนมีดที่กรีดลึกเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่ม เขาทำได้เพียงเบือนหน้าไปอีกทาง เสมองที่พุ่มดอกพุทธชาติสีขาวซึ่งผลิดอกบานสะพรั่งและส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนให้คนกำลังหวั่นไหวยิ่งรู้สึกไหวหวั่น

“พี่ขอโทษ... ที่ไม่ได้อยู่ร่วมแสดงความยินดีกับอิงฟ้าและพี่ชาญ”

ฌอห์นกลืนความเจ็บช้ำลงในหัวอก เพราะเขาเป็นลูกเมียรองจึงไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงเรียกร้องความเป็นธรรม แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองรักเขาก็ยังต้องสูญเสียเธอให้กับพี่ชายต่างมารดาที่เป็นภรรยาถูกต้องตามกฏหมายของพ่อ

“ที่แท้พี่ฌอห์น ก็รักอิงฟ้าเหมือนกัน”

“อิงฟ้า!”

ฌอห์นอุทานอย่างนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินอิงฟ้าพูดประโยคนี้กับเขา เพราะอิงฟ้าเป็นคู่หมั้นคู่หมายของชาญตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่