เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของทหารกล้าดังสะท้อนก้องไปทั้งเมือง เสียงผู้คนร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัว เสียงข่มขู่เข่นฆ่ากันชวนขวัญผวาจะเป็นฝันร้ายหลอกหลอนผู้รอดชีวิตจากสงครามไปอีกนานแสนนาน

“ใต้เท้า” จางหย่งเสียนหันกลับมามองที่ต้นเสียง

“มาแล้วรึ”

ฮั่วหยางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือของนายทหารที่กดศีรษะตัวเองเพื่อแหงนหน้ามองมัจจุราชที่นำความตายมาสู่เมืองฮั่วเจีย

“ปล่อยข้า! ”

รองแม่ทัพแห่งต้าชิงเดินเข้าไปใกล้ทรราชผู้คิดจะก่อกบฏต่อแผ่นดินต้าชิง

“ปล่อยเขาซะ”

ฮั่วหยางพยายามลุกขึ้น ทว่าต้องทรุดฮวบลงอีกครั้งเพราะโซ่ตรวนที่พันธนาการเอาไว้ทั้งแขนและขาซึ่งเชื่อมต่อกัน ชายวัยกลางคนถูกทหารของต้าชิงหัวเราะและถ่มน้ำลายใส่อย่างน่าอดสู

“เห็นผลของการกบฏของเจ้าหรือยัง”

รองแม่ทัพแห่งต้าชิงยืนดูฮั่วหยางนอนคลุกฝุ่นด้วยความรู้สึกเวทนา คนบริสุทธิ์หลายชีวิตต้องมาตายเพียงเพราะความโง่เขลาและเห็นแก่ตัวของผู้นำเพียงคนเดียว

“พวกเจ้าต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างพินาศ! พวกเจ้าต่างหากที่สังหารราษฎร! ” ฮั่วหยางโต้กลับ

เขาเป็นกบฏเพราะไม่ต้องการให้ชาวเมืองหิวโหย เมืองฮั่วเจียที่เคยอุดมสมบูรณ์ต้องเข้าสู่ภาวะข้าวยากหมากแพง แม่น้ำเลือดหล่อเลี้ยงชีวิตเหือดลง แผ่นดินแห้งแล้งเป็นเพราะคอยเจือจานน้ำให้แก่พวกชาวเผ่าไร้อารยะธรรม การเพาะปลูกที่ต้องอาศัยน้ำ ปากท้องของราษฎรฮั่วเจียย่อมสำคัญกว่าผู้ที่อยู่นอกรั้วเมือง

“ทุกชีวิตมีค่าเท่ากัน ท่านรู้ดีว่าราษฎรที่อาศัยอยู่ทางทิศตะวันตกของต้าชิงต้องอาศัยแม่น้ำจากฮวงโฮหล่อเลี้ยงชีวิต แต่ยังปิดเขื่อนกั้นแม่น้ำเอาไว้” จางหย่งเสียนแย้ง

“พวกมันสมควรตาย”

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็เช่นกัน”

รองแม่ทัพแห่งต้าชิงชักดาบ จ่อไปที่คอของทรราชแผ่นดิน

“พวกมันข่มขืนผู้หญิง ฆ่าเด็กและเข้ามาลักขโมยของมีค่าในฮั่วเจีย แต่พวกเจ้ากลับช่วยปกป้องพวกมัน” ฮั่วหยางเชิดคอขึ้นท้าทายคมดาบอย่างโอหัง

“พวกเขาหิวโหย อดอยาก ไม่มีทางออกถึงต้องขโมย ... ยังมีผู้หญิงเด็กและคนดีอีกมากอาศัยอยู่ด้านหลังประตูเมืองฮั่วเจีย”

จางหย่งเสียนมองตามสายตาของฮั่วหยางที่เบิกกว้างขึ้นเหมือนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

ไม่ถึงอึดใจ ก็มีลูกศรจากหน้าไม้พุ่งลงมายังเขา จากหอคอย ทั้งที่พึ่งถูกทหารของต้าชิงยึดเอาไว้ได้ไม่นานนัก

จางหย่งเสียนชักดาบขึ้น รวดเร็วเกินกว่าจะมีใครสามารถมองตามทัน ‘เคร้ง!’ เสียงหัวลูกศรซึ่งทำจากโลหะกระทบกับดาบดังก้อง

“ไม่! ”

ฮั่วหยางหน้าซีดเผือด ไหล่ที่เคยผายห่อทรุด อาการโอหังที่เคยมีไม่หลงเหลืออีกต่อไป

“หยวนจาง ไปจับตัวคนซุ่มยิงมาให้ข้า!”

ยอดทหารมือขวาของรองแม่ทัพแห่งต้าชิง พร้อมทหารอีกจำนวนหนึ่งกระโดดขึ้นบนหลังม้าและควบมันวิ่งไปยังหอคอย

ฮั่วหยางทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ปล่อยให้ทหารของรองแม่ทัพแห่งต้าชิงลากไปยังที่คุมขังในคุกหลวงที่ตนเองเคยเป็นผู้ออกคำสั่งให้นำตัวนักโทษมาจองจำ บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขากำลังจะถูกยึดครอง แม้กระทั่งบุตรสาวอันเป็นที่รักยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจเพียงคนเดียว! ฮั่วมี่อิง นางอาจจะถูกคนชั่วเหล่านี้ข่มเหง