แสงสว่าง พาดทับ ร่มเงาเคลื่อน

สายฝนพรำ ลบเลือน รอยรักหวาน

ลมรำเพย พัดผ่าน น้ำตาพร่าง

หิมะโปรย กลบพราง ทางหวนคืน

เขาจ้องตานางตรงๆ อย่างข่มขู่ ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด เพราะหลิวอี้เฟยหน้าซีดเผือดทันที นางเป็นสาวไม่น้อยแล้วเขาพูดจาทำนองนี้ย่อมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร

ทว่าเมื่อจนตรอก นางกลับไม่ได้จนปัญญา

หลิวอี้เฟยรู้ดีว่าคนเช่นเขาศักดิ์ศรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต นางจึงกล่าวคำพูดเผ็ดร้อนช่วยตัวเองหนีจากเหตุการณ์คับขันทำนองนี้อีกครั้ง

“ท่านอ๋องเป็นถึงพยัคฆ์คงไม่คิดจะลดศรีษะก้มลงกินอาจมที่สุนัขมากตัณหาคายทิ้งไว้หรอกกระมัง”

“แผนล้าหลังของเจ้าใช้กับข้าไม่ได้ผลอีกแล้วอี้เฟย”

หยางหลงยิ้มเย้ยใส่ตานาง แล้วก้มลงใช้ปากตัวเองปิดปากเล็กๆ ที่กำลังจะส่งเสียงประท้วง ทำให้นางกลืนวาจาร้ายกาจของตัวเองด้วยจูบดุดันเอาแต่ใจที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความหวานหวามรัญจวนใจ